البته این که میگم یه مقداری توجیه داستانی داره‌ها ولی خب متأسفانه باید بهت بگم که نتفلیکس قبلا این تپه رو با altered carbon فتح کرده.تا اونجایی که من دیدم یه تپه فقط سالم مونده.
اونم این که یه شخصیت سفید رو تو فصل بعدش سیاه نکنن
ببینم این تپه تا کی سالم میمونه...
این تپه در دکتر هو فتح شده.هم دکتر رو زن کردن و هم مرد سیاه گ*ی .تا اونجایی که من دیدم یه تپه فقط سالم مونده.
اونم این که یه شخصیت سفید رو تو فصل بعدش سیاه نکنن
ببینم این تپه تا کی سالم میمونه...
) هم خیلی مسائل که این روزها به زور به خورد مخاطب میدن خیلی زیبا و به اندازه پرداخته شده تنها مشکلش اینه زیرنویس در حد نداره یه سری فصلا رو با ساب انگلیسی دیدم خلاصه که هرچی تعریف کنم کمه از دیدنش قافل نشید 
دکتر هو که هر چند سال تغییر بازیگر داره.این تپه در دکتر هو فتح شده.هم دکتر رو زن کردن و هم مرد سیاه گ*ی .
مایک هم در عین حال که آدم پاکی نبود، ولی مظلومیت خاص خودش رو داشت و بیچاره پشت سر هم درگیر اتفاقاتی میشد که روح و روانش رو منهدم می‌کردن. عجیبه که من یادم نبود دقیقاً چطوری توی BB می‌میره و فقط اون صحنه آخر که دم رودخونه نشسته بود توی ذهنم بود. امروز رفتم صحنه شلیک والتر به مایک رو دیدم و بیشتر از قبل دلم براش سوخت. 
باز این شخصیت هم مثل مایک و چاک و...، مظلومانه مُرد. کلاً انگار رسم BB/BCS اینه که همه در حالتی بمیرن که آدم دلش بسوزه و بگه طرف حقش این نبود. در رتبه‌بندی مظلومان BCS، جایگاه اول با فاصله زیاد برای این بنده خدا بود. از همون جایی که بعد از مرگ چاک، شخصیتش یه ذره شکسته شد و از اون حالت خشک و رسمی و ژست‌های همیشگی در اومد، دلم براش می‌سوخت ولی دیگه توی قسمت‌های آخری که زنده بود، جیمی و کیم جوری در حقش کم‌لطفی کردن که داشت حالم از این دو تا بهم می‌خورد! 
درسته که هاوارد آدم خیلی باکمالات و درجه یکی نبود و مشکلاتی داشت، ولی نه در این حد که همچین کاری باهاش بکنن. بنده خدا بی‌آبرو شد و به مرز جنون رسید و آخرش هم... آخه اون چه مرگی بود؟ 
حالا مرگش به کنار، اون نحوه خاک کردنش... یعنی اون صحنه یه جوری نابودم کرد و اشکم در اومد که کمتر برام سابقه داشته انقدر به خاطر مرگ یه شخصیت ناراحت بشم. این رسمش نبود! ترکیب موسیقی اون صحنه با مدل افتادن هاوارد توی گودال و قیافه مایک، واقعاً ویرانگر بود... من در حالت عادی هم دلم برای هاوارد یه جوری سوخته بود که به جای جیمی و کیم عذاب وجدان گرفته بودم، ولی دیگه گریه‌های کیم یه کاری کرد که روح و روانم به هم ریخت و دوباره اشکم در اومد. یعنی یاد اون صحنه‌ای می‌افتادم که اون بنده خدا در حال تحقیر شدن توی جلسه بود و جیمی و کیم در حال عشق‌بازی، و بعدش هم که بهش هر تهمتی چسبوندن و تبدیلش کردن به یه معتاد و بیمار و توی بدنامی از دنیا رفت. اون هم توسط لالوی بی‌شرف که از همون قسمت اولی که دیدمش حالم ازش بهم می‌خورد. یا اون عکس مسیح روی دیوار خونه اون یارو که نمی‌خواست اونجا رو رها کنه! 
کلاً سریال یه سری بخش‌های به شدت خفن داشت که شاید توی سریال‌های دیگه میشد بهشون لقب فیلر و اضافات داد، ولی اینجا آدم صفا می‌کرد باهاشون!
قشنگ یادمه از همون فصل اول وقتی می‌دیدم این سریال خیلی دیده نمی‌شه باورم نمی‌شد که ملت دارن همچین جواهری رو از دست میدن!خب بالاخره سنگین‌ترین ماراتن سریالی عمرم رو پشت سر گذاشتم و کل قسمت‌های Better Call Saul رو در عرض چند روز دیدم تا آماده تماشای قسمت آخر بشم!
اینکه چرا تا الآن و توی این همه سال ندیده بودم، برای خودم هم عجیبه. Breaking Bad یکی از بهترین سریال‌های عمرم بود و طبیعتاً باید اسپین‌آف اون رو هم می‌دیدم، مخصوصاً وقتی در مورد متفاوت‌ترین شخصیت سریال یعنی ساول گودمن بود که خیلی شخصیت جالبی بود برام. ولی بیخودی فکر میکردم نباید سراغش برم. یعنی حس میکردم اینا دارن از موفقیت BB سوءاستفاده می‌کنن و میخوان به زور یه چیز جدید بسازن که تا تب BB نخوابیده، طرفدارهاش رو جذب کنن. شروع کار هم اگه درست یادم باشه، زیاد سر و صدا نکرد و اون هیاهوی BB رو نداشت و برای همین دیگه کلاً یادم رفت که همچین چیزی تولید شده.
گذشت و گذشت تا رسید به فصل آخر و هی می‌دیدم همه جا (از جمله بازیسنتر) بحثش هست و هوس کردم ببینم، ولی باز حال و حوصله نداشتم که ۶۰ قسمت نگاه کنم! ولی دیگه انقدر بچه‌ها اینجا در موردش صحبت کردن که گفتم کارش رو بسازم!
از اونجایی که من یه مرض ناشناخته‌ای دارم که تماشای سریال‌های تموم‌شده برام سخته، دیگه نهایت تلاشم رو کردم که تا قبل از قسمت آخر، همه قسمت‌های قبلی رو ببینم و توی ۲ هفته و خورده‌ای، این پروسه حیرت‌انگیز به پایان رسید! البته خیلی‌ها هستن که حتی توانایی دیدن یه فصل کامل رو در یه روز دارن، ولی من کشش این کار رو ندارم و نهایتش می‌تونم یک یا به زور دو قسمت در روز ببینم و برای BCS مجبور شدم بعضی وقت‌ها تا ۴ یا حتی ۵ قسمت هم ببینم و مغز و بدنم تعجب کرده بودن از این قضیه! و جالب اینه که تقریباً مشابه این اتفاق برای خود BB هم افتاده بود و ۴ فصل اول و بخش‌هایی از فصل پنجم رو توی چند روز دیدم تا خودم رو برسونم به قسمت‌های پایانی. البته اونجا زمان بیشتر بود و انقدر فشرده نبود!
در مورد BCS که حرف زیاده و توی اسپویلر میگم، ولی واقعاً خوشحالم که این سریال درجه یک و محشر رو دیدم و با اینکه توی این چند روز به فنا رفتم و تقریباً هیچ فیلم و سریال دیگه‌ای رو ندیدم و کل فکر و ذکرم شده بود تموم کردن BCS، ولی واقعاً ارزشش رو داشت. کلی خندیدم، ناراحت شدم، لذت بردم، غافلگیر شدم و حالا فقط یه قسمت مونده تا این سریال فوق‌العاده تموم بشه و امیدوارم پایانش هم مثل بقیه بخش‌هاش عالی باشه.
عجب شخصیت‌هایی داشت این سریال. جیمی/ساول با بازی غوغای باب اودنکرک که توی BB هم عاشقش بودم، از جذاب‌ترین شخصیت‌های تلویزیون و سینما است. از خود شکل و شمایل اودنکرک و صدای باحالش، تا شخصیت‌پردازی جیمی که از طرفی یه آدم واقعاً شیاد و عوضی هست و از طرفی هم بعضی وقت‌ها یه بلاهت خاصی توش دیده میشه. من معمولاً طرفدار شخصیت‌های خرابکار نیستم، ولی اینجا خیلی حال میکردم با جیمی! برعکس مثلاً والتر توی BB که زیاد ازش خوشم نمی‌اومد و بهش حق نمی‌دادم بابت کارهایی که می‌کرد.
ولی واقعاً این جیمی برای خودش لجن عجیبی بود (البته هنوز سریال تموم نشده و باید بگیم هست!). یعنی هرکی کنارش قرار می‌گرفت، به فنا می‌رفت که حالا در مورد بعضی‌هاشون پایین میگم، ولی مثلاً فرانچسکای بیچاره هم ترکید! یه منشی معصوم و مؤدب که دیگه بعد از یه مدت همکاری با ساول، هم ظاهرش یه ذره تغییر کرد و هم لات و لوت شد!
کیم هم با بازی محشر ری سیهورن جزو شخصیت‌های درجه یک سریال بود و با جیمی یکی از جالب‌ترین زوج‌های دنیای فیلم و سریال رو تشکیل می‌دادن. یه زوج عجیب که توی نگاه اول هیچ ربطی به همدیگه ندارن ولی وقتی به همدیگه پیوند می‌خورن، به یه ترکیب خاصی می‌رسن. یه ترکیبی که انگار هم نیمه گمشده همدیگه هستن و هم نیستن! چقدر جذاب بودن این دو تا و چقدر حیف که آخرش اون طوری شد.
عجب بازی‌ای داشت مایکل مک‌کین در نقش چاک! دمش گرم واقعاً. یه شخصیت منحصربفرد با بیماری روانی عجیب (ایده استفاده از اون محافظ‌ها واقعاً ایده دیوانه‌واری بود) که با اینکه بعضی جاها خیلی آدم رو حرص می‌داد، ولی بعضی وقت‌ها هم میشد بهش حق داد و عجب پایان تلخی هم داشت...
مایک عزیز هم که توی سریال بود و من تا قبل از دیدنش خبر نداشتم! یعنی اگه می‌دونستم اون هم هست، شاید زودتر از اینا سریال رو می‌دیدم.
انقدر سریال شخصیت‌های جانبی خفنی داشت که نمی‌شه در مورد همه‌شون صحبت کرد، ولی جا داره به ناچوی بیچاره هم اشاره کنیم. مایکل ماندویی که با Far Cry 3 پیش گیمرها معروف شد و به شکل جالبی توی BCS هم یه اشاره ظریفی به FC3 داشتن و یه جا لباسی با مدل و رنگ Vaas تن ناچو کرده بودن.
و اما هاوارد. هاوارد بیچاره... هاواردی که تا بهش فکر میکنم، می‌خواد اشکم دربیاد.
بعد از اون قسمت، دو روز وقفه انداختم و به خودم استراحت دادم که از افسردگی دربیام. بعدش دوباره شروع کردم به دیدن ادامه ماجرا و امروز رسیدم به قسمت ۱۲ و گریه‌های کیم و... خدایا بسه دیگه!
خیلی صحبت‌ها داشتم، ولی دیگه زیادی طولانی شد و بهتره ول کنم. فقط باید حتماً اشاره کنم که چقدر فضای ابزورد سریال و اتفاقات جانبی رو دوست داشتم. ماجراهایی که بعضی وقت‌ها شاید هیچ نقش خاصی هم توی داستان‌های اصلی نداشتن، ولی به اندازه اصل ماجرا جذاب بودن. مثل اون قسمتی که میخوان هیول (اون سیاه‌پوست چاقه) رو محاکمه کنن و اینا نقش بازی می‌کردن که مثلاً وسط کلیسا هستن!
همین‌طور باید به کارگردانی عالی سریال هم اشاره کنیم و در کنار کیفیت بالای کار، رودست زدن نویسنده و کارگردان به تماشاگر هم خیلی جالب بود و بارها پیش می‌اومد که اوضاع یه جوری پیش می‌رفت که مخاطب طبق کلیشه‌ها انتظار فلان چیز رو داشت، ولی یه اتفاق دیگه‌ای می‌افتاد.
در مجموع BCS رفت توی لیست بهترین سریال‌های عمرم و خیلی خوشحالم که هرچند دیر، ولی بالاخره دیدمش. سریالی که هم لحظات مهیجش خوب بود، هم لحظاتی که شاید از دید یه عده خسته‌کننده باشه ولی برای من حتی از بعضی جهات نسبت به لحظات مهیجش هم جالب‌تر بودن. یعنی واقعاً کیف میکردم وقتی اون بخش‌های آروم و صحبت‌های شخصیت‌ها با همدیگه و اتفاقات نه‌چندان خفن رو می‌دیدم و حتی بعضی وقت‌ها دوست داشتم دوز اکشن و هیجان پایین بیاد و به جاش این جور بخش‌ها بیشتر باشن.
به امید یه قسمت پایانی درجه یک!
چقدر طولانی شد پست! ببخشید دیگه، کل ۶ فصل یه جا جمع شد و تازه خیلی چیزها رو هم حذف کردم که بیشتر از این طولانی نشه!
از یه طرف هم می‌ترسیدم بخاطر کم بودن نسبی بیننده‌هاش کنسل بشه. ولی خب خوشحالم که این فصل آخر و بحثای پیرامونش باعث شد بیشتر دیده بشه. 
بیشتر مساله اینجاست که چیزی بیننده ها میخوان با چیزی که سازنده تحویل میده کاملا در تناقض هستن. یعنی اگه یه نظرسنجی میزاشتن که چه پایانی دوست دارین و سعی نمیکردن با توئیست های عجله ای و چیپ یه پایان غیرمنتظره و ساختار شکن ارائه بدن، مطمئنا درصد موفقیتشون بیشتر میشد.اول ببینیم پیترگولد چه پایانی به مخاطبان سریال ارائه می‌دهد، بعد برید تو کار پاچه خواری از این دو نفر
متاسفانه در این چند سال اخیر (می‌تونم بگم از 2015) آن‌قدر سریال‌های خوب در ارائه اپیزود فاینال خراب‌کاری کرده‌اند که نمی‌شود به هیچ چیز اعتماد کرد. می‌توانم اینجا فهرست تنظیم کنم؛ واقعا پایان بندی سریال سخت‌ترین کار در عرصه تولیدات آثار نمایشی در قاب تلویزیون محسوب می‌شود. بستن یک یونیورس یا به سرانجام رساندن داستانک‌ها و تعیین تکلیف شخصیت کار بس دشواری است.
میدونم از فردا اون حس بدی که بعد از تمام شدن بریکینگ بد سراغم اومد رو دوباره تجربه میکنم. دیگه این دنیا بدرد نمیخورهView attachment 268134
فارغ از اینکه اپیزود پایانی بد باشد یا خوب، از فردا دیگه دنیا به درد نمیخوره!
پ.ن: تصویر مربوط به Breaking Bad است.
Google