Origami 2008
عضو تحریریه
علت اینکه تد لاسو رو پس از تماشای دو قسمت رها کردم، همین فضای تصنعی و بی اطلاع از فوتبال، به خصوص فوتبال انگلیس بود. دو خطی سریال جالب است ولی عمدتا این که شخصیت های زن مدیریت باشگاه را اداره می کنند و کمی این زن ها، مسیر داستان را به بگو و مگوهای غیرفوتبالی سوق می دهند، بخش عذاب آور است. جلوه های ویژه فاجعه است. سریال می توانست یک بعد حقیقی با طعم کمدی تلخ از آنچه در زمین و پشت زمین فوتبال اتفاق می افتد، نشان دهد. ما همین نما را در اپیزودهای محشر «مرد دوهزار چهره» می بینیم. واقعا جدا از تحول اخلاقیات مدیری با جامعه امروزه یا بالعکس، وی در تمام آثار یک قدم جلوتر عمل کرده است.
از کارشناسان و ژونالیست های حوزه فوتبال در این زمینه کمک می گرفتند. یکی مثل دیوید سایمون میخواست که پشت نویسندگان باشه تا قصه ای جذاب ارائه بده. حال آن که فرم و ژانر طنزش ثابت بماند.
سریال طنزه خوب، شبیه ساز باشگاه داری که نیستش! یه کم شلوغترش میکردن شخصیت پردازی خیلی سخت میشد
از کارشناسان و ژونالیست های حوزه فوتبال در این زمینه کمک می گرفتند. یکی مثل دیوید سایمون میخواست که پشت نویسندگان باشه تا قصه ای جذاب ارائه بده. حال آن که فرم و ژانر طنزش ثابت بماند.