منم یه چند ساعتی زدم بازی خوش ساختیه. قسمت اول رو واسه بار دوم چند هفته پیش رفتم قشنگ میشه فهمید بازی از همه نظر نسبت به اولی پیشرفت داشته ولی جهشی هم نداشته. پازل ها هم تا اینجا نسبت به اولی خیلی راحت تر بوده
درکل بازی نابیه امیدوارم این سبک بازی ها بیشتر ساخته بشه. اون صحنه دعوا با draugr ها تو چپتر 2 هم اوج نبرد سینمایی بود کنار اون موسیقی حس خفنی میداد
گرافیک بازی به شکل وحشیانه‌ای بالاست! از محیط‌ها و نورپردازی و انیمیشن‌ها تا مدل‌ها (از خود سنوئا تا شخصیت‌های جانبی و ساده‌ترین دشمن‌هایی که توی ۵ ثانیه قراره بمیرن)، واقعاً جزئیات خفن و عجیبی دارن!
یه سری عکس از بازی گرفتم که چیز خاصی از نظر داستانی ندارن، ولی به هر حال توی اسپویلر می‌ذارم. همه عکس‌ها هم از گیمپلی در حالت فتومد هستن، نه کاتسین. البته خود کاتسین‌ها هم کاملاً realtime هستن و میشه مثل نسخه قبلی دوربین رو توی فتومد تکون داد. ولی پیشنهاد میکنم زیاد این کار رو انجام ندین! من توی نسخه اول چند بار از این کارها کردم و یه بار یه چیزی به خاطر این قضیه لو رفت! دقیق یادم نیست چی بود، ولی فکر کنم یه کاراکتر یا جسدی بود که با فاصله نسبت به سنوئا خارج از کادر بود و باید چند ثانیه بعد می‌دیدمش، ولی به خاطر تکون دادن دوربین زودتر دیدمش!
یه سوال میکنم موضع نگیرید فقط
حقیقتا بی اطلاعم.
من آخرین چیزی که شنیدم روی کنسول قراره ۳۰ فریم اجرا بشه ، الانم همونه یا فرق کرد یا پرفورمنس مدی چیزی داره؟
یه سوال میکنم موضع نگیرید فقط
حقیقتا بی اطلاعم.
من آخرین چیزی که شنیدم روی کنسول قراره ۳۰ فریم اجرا بشه ، الانم همونه یا فرق کرد یا پرفورمنس مدی چیزی داره؟
۳۰ فریمه. ولی اصلا اذیت نمی کنه.من خودم بازیای سی فریم چشمم رو اذیت می کنن مثلا وقتی استارفیلد اومد،اوایل که سی فریم بود بیشتر از سه چهار ساعت نتونستم تحمل کنم و الان بعد آپدیت دوباره شروعش کردم ولی تو این بازی اصلا مشکلی نداشتم.
چیزی که می نویسم بدون هیچ جانب داری یا اغراق هست.
پس از اینکه دیشب اشتراک گیم پس رو از شدت عصبانیت به خاطر متای بازی کنسل کردم, دوباره رفتم گیم پس گرفتم و گفتم به بازی فرصت بدم شاید چیز خوبی باشه.
بازی برای من یکی از مسخره ترین و بیخود ترین شروع های ممکن رو داشت. یک شروع بی مورد, گنگ و کند! وقتی اسم بازی هست حماسه ی سنوا, پس توقع میره شروع بازی هم حماسی باشه.
تا اینجای کار نزدیک ۱ ساعت و خورده ای بازی کردم و تقریبا ۶۰ درصدش کات سین بوده یا راه رفتن های خطی. تا اینجای کار بازی هیچچچ هدفی رو دنبال نمیکنه و شما فقط راه میرید, دکمه ی اتک رو اسپم میکنید و دنبال یه سری نشونه میگردید تا موانع پیش روتون باز بشه
اکثریت بازی تا اینجای کار توی هوای تاریک اتفاق اقتاده و شخصا نتونستم از گرافیک بازی حتی لذت ببرم.
تمامی مکانیک های بازی, تاکید میکنم مجدد : «تمامی» مکانیک های بازی، دقیقا همون نسخه ی اول هست. کالکتیبل ها همونه, سیستم مبارزه همونه, صداهای توی سر سنوا همونه, پازل ها همونه. فقط گرافیک بهتر شده، همین و بس!
این بازی صرفا بایست یه دموی گرافیکی برای بنچمارک گرفتن می بود و بس!
رسالت بازی, سرگرم کردن مخاطبه! این بازی جز راه رفتن و کات سین دیدن هیچ چیزی نداره!
قطع به یقین تا اینجا، هیچ بازی ای boring تر از این بازی بازی نکرده بودم.
واقعا متاسف شدم.
امتیاز من به بازی : ۵ از ۱۰
من ایکسباکس ندارم در حال حاضر از سیاست های فعلی ایکسباکس و مدیریت ضعیفش هم خیلی خوشم نمیاد چون باعث شده رقابت از بین بره و سونی هم ضعیفتر از چیزی که میتونست باشه عمل کنه ولی اسکرین شات های بازی رو که میبینم واقعا گرافیک بازی خوب و قوی کار شده
برام کلا سواله که به خاطر محدودیت سخت افزارهای فعلی نمیشه همچین گرافیکی رو با گیم پلی قوی داشته باشیم یا اینکه به خاطر محدودیت نیرو و زمان استودیوها این مورد ضعف گیم پلی پیش اومده؟
بنده به عنوان هیتر این بازی با این سوگیری که ۵ سال گرفتن چیکار کردن و حیف این پروژه و ایشالا زودتر تموم بشه و.... خوشم اومد
طراحی چهره و موشن کپچر بازی اصلا رقیب نداره. هیچ چیزی وجود نداره که به گرد پاش برسه. دقیقا وقتی کاراکترها صحبت میکنند هیچ تفاوتی با فیلم سینمایی نداره و بازیگرها کارشون رو خیلی خوب بلدند و مهمتر از همه چیزی که تا حالا من تو ویدیو گیم یا حتی خیلی از کارهای سینمایی روز به این دقت و ظرافت ندیده بودم، زبان بدن کاراکترها هست. مثلا حرکت ابروها، پلک زدن ها، لب ها و نمایش دادن حس های مختلف به تناسب موقعیت و دیالوگ چیزی هست که تو استاندارد فیلم های سینمایی به این دقت توجه میشه.
یه جایی از بازی سنوا وارد توهم میشه و احساس غم بهش دست میده و شروع میکنه به سرزنش کردن خودش،وقتی یکی ازش میپرسه چته صداهای تو سرش بهش حمله میکنند که نگو نگو نگو، اون درکت نمیکنه، نمیفهمه، نمیتونه کمکت کنه، قایمش کن، نزار بفهمه و... همزمان حالت چهره سنوا با هر کودوم از این دیالوگ ها عوض میشه و اون استیصال روی صورتش که واقعا چیکار کنه فوق العاده است و ادامه اش که وقتی طرف دست کمک بهش دراز میکنه بازم حالت چهره اش عوض میشه و از اون استیصال خارج و امیدوار میشه.
این حالت های روانی بازی با دیالوگ هایی که براش نوشته شده فوق العاده است.
بهترین لحظه بازی، غمگین ترین لحظه بازی و واقعا جایی که میشه به این قسمت ۱۰ از ۱۰ رو داد:
برگردوندن اسکلت نوزاد به مادرش هست. دیالوگ و موسیقی اون قسمت باورنکردنیه. محیط و گیمپلی با ضرب موسیقی بازی سینک میشه و اوج میگیره.
مادری که چون نوزادش رو از دست داده تبدیل به هیولا شده، اثری از نوزاد براش نیست تا براش عزاداری کنه و به خاک بسپرش و این غم رو دفن کنه، این غم مثل یه زندان بزرگ جهنمی شده که به زنجیر بستش و رنج میکشه و وقتی سنوا اسکلت نوزادش رو بهش میده به آغوشش میگیره و تمام، همراه با نوزادش دفن میشه و مرثیه اش تموم میشه.
چیزی که نمیزاره بازی میانگین امتیازهای خیلی بالاتری از طرف منتقدها بگیره همین گیمپلی هست. معماها از نظر من خیلی دیگه بیخوده. یعنی چی اخه دنبال علامت بگرد. اونقدری که با اینا مشکل دارم با مبارزاتش ندارم.
مبارزات بازی خیلی سینمایی ولی محدوده و عمق خاصی نداره. اینکه میگم سینماییه چون ضربه های شمشیر و برخوردها و خراش روی پوست و حالت چهره ها و انیمیشن ها و بازم موشن کپچر دیوانه کننده حرف ندارن ولی فقط در همین حد موندن. انتظار سکیرو که کسی ازش نداره ولی خب خیلی ها ازش ایراد گرفتن هر چند برای من خیلی ازاردهنده نیست.
هل بلید ۲ بنظر من مثل برخی البوم ها و گروه های موسیقی هست که بنظرم مخاطب خودشو داره و بعضی ها ارتباط خیلی خوبی باهاش میگیرند و برای خیلی ها هم شاید خوشایند یا سرگرم کننده نباشه.
فکر میکنم موضوع و فضاسازی بازی یک شباهتی رو تو ذهنم ایجاد میکنه یاد این اهنگ ها و البوم های موسیقی زیادی به صورت ناخوداگاه میوفتم.
مثلا اولین چیزی که یادم اومد البوم Affliction از گروه Blindead بود. موضوع البوم هم درباره دختری هست که با بیماری/اختلال روانی به دنیا میاد و از لحظه به دنیا امدن داستانش روایت میشه. حالا این البوم، البومی نیست که موقع رانندگی یا کارهای روزمره پلی کنید و به کارهاتون برسید، البومی هست که باید ۷ تا اهنگ رو پشت سر هم وقت بزارید بشنوید و غرق فضاسازی موسیقی بشید.
هل بلید هم برای من همچین تجربه ای هست که بنظرم برای خیلی ها شاید سرگرم کننده نباشه. من فکر میکنم هدف هل بلید بیشتر همزادپنداری با شخصیت سنوآ و بیماری شیزوفرنی مطرح هست. این عجیب ترین چیزی هست که من تو ویدیو گیم تجربه کردم که اگه ما خودمون رو جای یک شخصیت بیمار بزاریم، یا اگه بخوایم بدونیم شیزوفرنی چیه و شخصی که بهش دچار میشه چه چیز وحشتناکی رو تجربه میکنه هل بلید بهترین چیزی هست که میتونه بهمون بگه. غم، سرخوردگی، استیصال، ناتوانی، افسردگی، هراس، تنهایی، پوچی، خشم، انتقام و.. این ها احساساتی هستند که سنوآ باهاشون درگیره و نینجا تئوری مثل استاد دانشگاه شخصیت سنوآ رو برای مطالعه ازمایشگاهی به مخاطب نشون میده و حیرت انگیز هست که بازیگر سنوآ همه این حالت ها رو به خوبی نمایش میده که وقتی کسی بهش کمک میکنه ذهنش چه عملکردی نشون میده، یا وقتی میخواد کسی رو ببخشه، بکشه یا از چیزی میترسه یا احساس گناه میکنه یا نیاز به کمک داره، همزمان با این اتفاقات داخل ذهن سنوآ چی میگذره.
واقعا ملینا یورگنز لیاقت اینو داره که تو سطح اول بازیگری کار کنه که حتی بدون دیالوگ میتونه با حالت صورتش حس رو به مخاطب منتقل کنه اونم نه از طریق سینما.
قدم زدن تو محیط بازی رو میتونم به قدم زدن داخل یه آلبوم فولک متال/ دپرسیو متال تشبیه کنم. هر چقدر که دووم ایترنال هوی متال بود، هل بلید دپرسیو/ فولک/دووم متال هست. مثلا این اهنگ The Lachrymal Sleep از Doom Vs حسش مشابه چیزی هست که داخل بازی تجربه میکنم.
In this coffin of light
In which I live, kills my will
To feel alive,
I beg you to help me through
بنظرم نینجا تئوری از لحاظ فنی به دستاوردهای خیلی بزرگی رسیده و الان ابزار خیلی خوبی داره که پروژه بعدی رو با کمک این ابزار و تجربه ها شروع کنه و همچنان تو طراحی کاراکتر و موشن کپچر و صدا و گرافیک اختلاف خیلی زیادش رو با بقیه بازیهای فعلی حفظ کنه. فقط میمونه گیمپلی که با داشتن این همه منابع خوب حیفه که هدر بره.
اگه حوصله و وقتش رو داشتم دوست داشتم کلی موزیک ویدیو با اهنگ های مختلف از بازی بسازم، مخصوصا اهنگ Escape از Coldworld
حالا اینکه دیدم بعضی منتقدها میگن تک دمو هست و ارزش مالی نداره و..... اینا بیشتری دری وری هست. شما نمیتونی نکات مثبت بازی رو به کل در نظر نگیری و با برچسب زدن به اثر فاقد ارزش نمایشش بدی. بالاخره امتیاز بازی هم 8 ign رو داره هم 6 گیم اسپات رو. میانگین هم روی 80-81 فعلا میچرخه با 86 نقد ایکس باکس و 45 نقد پی سی.
Google