فیلم های قبلی هومن سیدی رو هم حتماً ببین. کارهاش نسبت به فضای سینمای ایران نسبتاً متفاوت هستن و به جز سیزده که ندیدم، با بقیه کارهاش خیلی حال کردم.
آفریقا به عنوان اولین فیلم یه کارگردان، اثر قابل قبول و جالبی هست و یکی از بازیگرهای محبوب من یعنی امیر جدیدی رو هم به سینما معرفی کرد. بازیگری که به شدت دوستش دارم و حیف که نسبت به خیلی ها کمتر کار میکنه.
اعترافات ذهن خطرناک من شاید از دید یه عده جنگولک بازی باشه، ولی فیلم جالب و خاصی هست با نحوه روایت متفاوت در سینمای ایران.
خشم و هیاهو هم فیلم خوبی بود و تونسته بود ماجرای ناصر محمدخانی رو توی یه فضای دیگه به شکل جالبی تعریف کنه.
------------
مغزهای کوچک زنگ زده واقعاً محشر بود! توی این جشنواره چند تا فیلم نسبتاً خوب دیدم، ولی دنبال فیلمی میگشتم که راحت بگم از بقیه بالاتر هست و بالاخره پیداش کردم! البته هنوز بمب رو ندیدم و شاید از اون هم خوشم بیاد.
گزارش (!) جشنواره رو به زودی مینویسم، ولی مختصر و مفید اینکه آخرین کار هومن سیدی تنها فیلم جشنواره بود که به خاطرش گزینه «بسیار پسندیدم» رو انتخاب کردم و به قدری کارگردانی و بازی ها و فیلمبرداری و ... عالی بود که یه لحظه نمیتونستم چشمم رو از پرده سینما بردارم!
یکی از نکات مثبت فیلم هم بازی نوید پورفرج بود که اگه اشتباه نکنم اولین بازی سینمایی ایشون هست. حالا شاید قبلش توی تئاتر و سریال ها و ... بوده و من خبر ندارم، ولی کلاً آدم ناشناسی هست و یه جورایی حکم امیر جدیدی توی آفریقا رو داره که با اون فیلم درخشید و الآن هم نوید پورفرج توی این فیلم غوغا کرده و منتظر کارهای بعدیش هستم. بازیگر این نقش رو میگم:
و یه نکته به شدت خوب دیگه هم این بود که فرهاد اصلانی جایگزین حامد بهداد شد. اصلاً تصور حامد بهداد با اون اداهای تکراری و صدای اعصاب خوردکن توی این فیلم حالم رو بهم میزنه و به نظرم تبدیل میشد به یه فیلم دیگه. دیگه بگذریم از ابعاد عظیم فرهاد خان که یه جذابیت عجیبی به کاراکتر داده بود!