Logan :
غم، اندوه ، درد ، از دست دادن نزدیکان و کورسوی خیلی باریکی از امید. اینها تم هایی بود که توی این فیلم دیدم و چه قدر خوشایند تر که توی یه فیلم ابر قهرمانی دیدم. همیشه از فیلم هایی که پا رو فراتر از ژانر کلیشه ای خودشون میذارن خوشم میاد و اینجا هم با ظرافت خیلی زیبایی در قالب یک فیلم به ظاهر سرگرم کننده (که به شدت هست) به موضوعات انسانی و درگیری های احساسی هر شخص با خودش و نزدیکانش میپردازه و قصد نجات جهان از بدی رو نداره چون اینقدر از لحاظ فیزیکی و احساسی شکسته شده گه دیگه رمقی براش نمونده.
نامه ی خداحافظی باشکوه هیو جکمن از این خوشایند تر نمیشد، وقتی از اتفاقات فیلم های قبلی صحبت میشه یه حس غم عجیبی میاد سراغ آدم، هم شیرین و هم ناراحت کننده، اینکه این ماجراجویی هارو گذروندیم و حالا به آخر خط رسیدیم و با وولورینی رو به رو میشیم که وقتی عینک میزنه به چشماش نا خودآگاه اشک جمع میشه تو چشم. مثل فیلم های وسترن درست.
شخصیت های مکمل که اینبار تعداشون خیلی کمتره، بسیار عالی درون جهان فیلم جا داده شده اند، از پروفسور اگزاویر که معلوم نیست چرا تو کل فیلم یه حس عذاب وجدان داره تا کالیبانی که بیشتر از خیلی از انسان های فیلم، انسانیت داره و ستاره این شخصیت ها هم که لورا هست، دخترک به ظاهر بی احساسی که آخر فیلم عمرا نمیتونید اشک نریزید با جملات زیبایی که میگه.
فیلم تو این دو ساعت اینقدر آروم آروم شخصیت ها و غم و اندوهشون رو پر و بال میده و میبره زیر پوستتون که وقتی به اوج فیلم میرسیم یه مشت احساسی قوی میزنه و کار رو تموم میکنه.
هیو جکمن رسما دیگه خودش نیست، وولورین هست و وقتی کتک خوردن هاشو میبینیم واقعا دلمون میسوزه چون مثل یه رفیق صمیمی چیزایی که براش مهمه برای ما هم مهمه، حس همذات پنداری که فیلم ایجاد میکنه معرکه است.
از لحاظ تکنیکی شاید بهترین فیلم ایکس من ها باشه، از طراحی صحنه و محیط که دنیای خشنی که قهرمان های ما تو قرار دارن و موقعیت اظطرار و اینکه شاید چیزی وجود نداشته باشه رو به خوبی نشون میده، تا تصویر برداری که ما رو بیشتر با شخصیت های زخم خوردمون آشنا میکنه و موسیقی به جای فیلم که حس وسترن رو میرسونه و توی درگیری ها به اوج میرسه و توی فرار هم توی دلمون دل شوره میندازه
در کل با اینکه توی اکت دوم یه خورده از پا میوفته ولی اینقدر دلپذیر و زیبا و خشن هست که بشه چشم پوشی کرد از مشکلات به شدت کوچیکش، خدا کنه استودیو ها بیشتر اجازه ریسک رو به کارگردان ها در قبال این جور فیلم ها بدن، بعد شوالیه تاریکی و مرد عنکبوتی 2 بهترین فیلم ابر قهرمانی تمام عمرم شد.
9.8/10