بازی Sonic Frontiers رو خیلی دوست داشتم امتحان کنم و فکر میکردم ازش خوشم بیاد. بالاخره روی پلاس اومد و امروز یه سری بهش زدم و...
فکر کنم جزو «زود رها شدهترین» بازیهای عمرم باشه!

یعنی حس و حال اولیه بازی انقدر توی ذوقم زد که بعد از یه ربع بیخیالش شدم و شاید دیگه بهش شانس مجدد ندم. نمیدونم چرا توی ذهنم اینطوری ثبت شده بود که جزو بهترین سونیکهای این سالهاست، ولی الآن رفتم دیدم متای ۷۰ داره با امتیازهایی مثل ۳ از Edge و ۴ از GamesRadar و... البته من سابقه این رو دارم که عاشق بازیهایی با متای پایینتر از این هم شدم و کلاً امتیاز برام تعیینکننده میزان علاقه نیست، ولی الکی فکر میکردم میانگین بازی بالاتر از این بوده.
درسته که احتمالاً بودجه زیادی نداشته، ولی مثلاً Ryu Ga Gotoku Studio هم با بودجه پایین (در مقایسه با AAAهای عظیم) بازیهای Yakuza و Judgment رو در حالی میسازه که با وجود المانهای تکراری و بازیافتی، آدم توشون ذوب میشه و کیف میکنه. ولی این از همون ثانیه اول و کاتسین ابتدایی یه جوریه که جلوی خیلی از بازیهای PS2 هم حرفی برای گفتن نداره و کارگردانی داغون کاتسین در حدی روح و روانم رو به هم ریخت که در یکی از معدود دفعاتِ یک دهه اخیر، زدم کاتسین رو رد کردم که زودتر به گیمپلی برسم!

بعد هم که رسیدم به گیمپلی، از میزان شُل و ول بودنش حیرت کردم و همون اوایل بازی لحظاتی رقم خورد که جون میداد برای یه اپیزود از AVGN.