Mad Max: Fury Road
مُنتَظِرِ مُنتَظَر.
داستان مُنتَظِر بودن انسان، داستانِ غمگيني هست، چراکه از طرفی در حال آماده سازیِ خودش برای پایان انتظار و رسیدن به لذت هست و از طرف دیگه، درگیر غم زیرپوستیِ زودتر تمام نشدنِ انتظار.
اگر در حالت عادی، در طول فیلمها منتظر یک چیز بودیم -که اون کلیت بهم پیوستهی فیلم هست-، در این فیلم باید این پروسه رو دقیقه به دقیقه تجربه کنیم.
فیلم یک کلیت نیست، چندین جز مستقل هست که بصورت اتفاقات اکشن دراومدن. در هریک منتظر میشیم تا تموم بشه و بره برای بعدی. نکته اینجاست که تموم نمیشه و در نقطهی پایان، بعدی شروع میشه و بعدی و بعدی و این چرخه تا پایان فیلم ادامه پیدا میکنه.
ارگاسمی که به ارگاسم نمیرسه و پروسهی شروع ارگاسم بعدی شروع میشه. و این، یعنی هیجان تمام نشدنی.
با تمام این اوصاف البته، هیجان همیشه در یک حد نمیمونه و فراز نشیبهای مختلفی در فیلم داره.
بازیگری فیلم مورد خاصی نداشت، سربازهای لشکر واقعیتر از فرماندهها بازی کردن، و بهتر.
موسیقی به اندازهی کافی.
داستان خلاصه شده در "آب در خانه و ما گرد جهان میگردیم". که البته فقط بهانه بود، همونطور که در اواسط فیلم هم از یکی از کاراکترا میشنویم: "همهی اینها بخاطر یک دعوای خانوادگی!" لذا در باب محتوا هم شاهد امری نیستیم.
در نهایت، فیلم با کارگردانی خیلی خوب صحنههای اکشن اون هم با افزایش سرعت پخش فیلم در اون لحظات، بطور خلاصه این رو میگه که:
"احمق باش، مضخرف نگو و فيلمت رو نگاه کن."
6/10