خب یه توضیحیم راجع به فیلما از دیدگاه خودم بدم
بین خارجی زبانا:loveless و the square رو دیدم فعلا. عسکویر خیلی همه جا هایپ شده بود ولی خوشم نیومد.جدا از اینکه از لحاظ فنی و میزانسن و اینا قوی بود خود فیلم چیز خاصی برام نداشت.در عوضش لاولس بی نظیر بود . خود فیلم از اسمش هم دردناک تر و بی عشق! تر بود
انیمشن ها: کوکو احتمالا جایزه رو میبره. فضاسازی بی نظیر و داستانش که در عین این که تو قالب (کمی کلیشه ای) انیمیشن های غربیه سعی میکنه غیرقابل پیشبینی باشه.the breadwinner و loving vincent هم کارای جالب و متفاوتی بودن . کلا پیشنهادم اینه حتی اگه فیلمای اسکارم ندیدید این سه تا انیمیشنو از قلم نندازید.مخصوصا لاوینگ وینسنت که درباره زندگی ون گوک و وقایع حول خودکشیشه.و اینکه 65000 فریم نقاشی به سبک خود نقاشی های ون گوکه که توسط بیشتر از 100 تا نقاش تو طول چند سال کشیده شده. روایتش جوری بود بود که احساس میکردم دارم کتاب میخونم و من حیث المجموع خیلی کار هنری ای بود . اون اخرا هم دیگه ارتباط موضوع و اون فضا حسابی ادمو غرق میکرد.
ولی راجع به فیلمای انگلیسی زبان:
منم فکر میکنم برنده ی امسال بین شیپ اف واتر و بیلبورد باشه
یه ذره از اینکه فلوریدا پراجکت نامزد نشد تعجب کردم .
Lady bird:فیلم ساده و خوبی بود.ولی در همین حد.چیز ویژه ای نداشت. یه ذره منو یاد بویهود انداخت ولی خب کلا این نوع فیلما زیاد به سلیقه ی من نمیخورن
Dunkirk: نگاهی جالب به وقایع دانکرک.سطحی و شعاری(زیاد توضیح نمیدم همینجام زیاد بحث شد)
Darkest hour: اینم رو ایده اولوژی های سیاسی بریتانیا تو جنگ جهانی دوم و دوران نخست وزیری چرچیل مانور میداد. به شدت دیالوگ محور بود که خب خسته کننده میشد خیلی جاها.اون سکانس مترو رو دوست داشتم ولی اینم یه ذره شعارگونه شد بعدش.
Get out:قالب منحصر به فردی داشت. کلی پیش زمینه ساخت که اینم مث مونلایت تاثیر جامعه رو سیاهپوستا رو نشون بده.فرقشون شد اینکه مونلایت خیلی تاثیرگذار تر از این بود.چرا؟چون که هر چه قدرم گت اوت تونست تو به سرانجام رسوندن هدفش موفق باشه ولی اون مقدمه چینی هاش ضعیف و تصنعی بود. کلا هر جوری به گت اوت نگاه میکنم یه فیلم سطحی میبینم.
Three billboard..........:مارتین مک دونا بواسطه ی نمایشنامه های تئاترش خیلی معروف شد.بعدش زد تو کار فیلم سازی.قبل از این فقط این بروجیزشو دیده بودم.(که میشه گفت معروف ترین فیلمش بود)ابیلبورد فرمش شبیه این بروجیز بود.
فیلمای مک دونا ویژگی های خاص خودشونو دارن.اول اینکه منطق اتفاقا خیلی جاها میلنگه.تو اینبروجیز که به شدت بیداد میکنه این قضیه .بیلبورد باز بهتر شده .
یکی از نکات مثبتی که میتونم به افزودن چاشنی های کمدی به کار درام غمگین بکنم اینه که هم مخاطب تو طول فیلم خسته نمیشه هم با شخصیت ها بهتر ارتباط برقرار میکنه.مک دونا هم همین کارو میکنه.منتهی جای اینکه صحنه ها رو کنار هم بزاره یهو کمدی رو تو گوشت درام تزریق میکنه.تو تراژدی ترین صحنه یهو یه شخصیت یه تیکه میپرونه.مشکل دیگش اینه بعضی جاها عناصر طنزش فحش های تاریخ مصرف گذشته و لوسن.
ولی خب بیلبورد جذابیت های خودشو داشت.وقایع فیلم ادمو درگیر میکرد و در کل هر چه قدر بعد از دیدن اینبروجیز پشیمون بودم از بیلبورد راضی بودم و برام قابل قبول بود.
Call me by your name: زیاد طرف فیلم های رمنس نمیرم.یه دلیلش میتونه این باشه که خیلی از فیلم ها رمنسشون رمنس نیست در واقع.جای اینکه دو نفر اشنا شن در طول زمان همو بشناسن اون سختی های بینشون رو پشت سر بگذارن و اون علاقه هه ذره ذره پررنگ تر شه, میبینیم دو نفر تو بار با هم حرف میزنن و سکانس بعدی تخت خوابه.یا اینکه فضای فیلم تینعیجری میشه.
کال می اوایلش خیلی نامیدکننده بود.ولی هر دقیقه که میگذشت بیشتر میفتاد رو غلتک. اشنایی اولیه و دیالوگ های اولیه بین دو کاراکتر یه ذره مصنوعی بود.ولی رفته رفته بهتر شد.
یه ذره شاید اسپویل داشته باشه بقیش اگه ندیدید و میخواید ببینید نخونید: خیلی شخصیت پردازی الیو عالی بود.یعنی اون نگاه هایی که به الیور میکرد اون کلافگی ای که تو طول فیلم داشت.اون غرورش که تو سکانس پایانی تبدیل به اشک هاش شد.یجورایی میشد عشق بین الیو و الیور رو لمس کرد.سکانسی که پدر الیو باهاش صحبت کرد و سکانس پایانی معرکه بودن.یکی از تاثیر گذاری ها چه تو این فیلم چه تو لالالند و مونلایت که پارسال اومدن همین پرش زمانی اخر فیلم بود.
یکی دیگه از چیز هایی که تو ذوق میزد صحنه های جنسی فیلم بود که زیاد بود وبه خاطر همجنسگرایی بودنش زننده میشد .
در کل شاید برای من جزو دو فیلم برتر از بین این 9 فیلم بود.
Shape of water:درود بر دلتورو و این سبک فیلم هاش.یه تنه فیلم های فانتزی رو زنده نگه داشته. بسیار احساسی و زیبا گرچه بازم هزارتوی پن برام یه چیز دیگه بود.
اگر حرفی نقدی ناسزایی چیزی هم داشتید خوشحال میشم بگید
به به 
خب ده ها مراسم قبل اسکار هست و اسکار اخرین هست و پیشبینی سخت نیست... (در اینجا پرسشی از آریا @Dinosaur مطرح میشه که تاپیک امسال کو؟ 
) داستان فیلم در مورد ریک دالتون (با بازی لئوناردو دی‌کاپریو)، ستاره سابق یک سریال تلویزیونی وسترن و کلیف بوث (با بازی برد پیت)، بدلکار و دوست قدیمی او که از قضا این دو همسایه شارون تِیت (با بازی احتمالی مارگو رابی) هستن اتفاق میافته و ربطش به قتل خانواده منسن از همینجا هستش ....
Google