از اول شروع کردم به ترجمه کردن دیدم انصافا خیلی زیاد ـه!:d به همین خاطر فقط قسمت های مهمش رو براتون ترجمه کردم و به خاطر ساختار خلاصه وار، ترجمه زیاد کلمه به کلمه نیست و بیشتر سعی کردم مفهوم جملات مخصوصا اصطلاحات رو به شکل فارسی روون بیان کنم به هرحال امیدوارم خوشتون بیاد کم و کاستی ایش هم به بزرگی خودتون ببخشید، دیگه ترجمه کردن با خستگی بعد از سرکار فکر نکنم بهتر از این دربیاد:d
===================================================
قبل از اینکه شروع کنیم از استِرَدن (Stratton) پرسیدم که تیم سازنده کدوم رو بیشتر ترجیح میده؛ کیبورد یا کنترلر؟ در QuakeCon سال پیش که بخش مالتی پلیر Doom برای اولین بار کار خودش رو آغاز کرده بود هر بازیکنی که میخواست سمت کنترلر بره سریعا مسخره اش میکردند چرا که اکثر کسانی که دعوت شده بودند PC Gamer بودند. ولی با کمال تعجب استردن گفت: کنترلر! و گفت اونها بیشتر ساختار دو آنالوگ ـه ی کنترلر رو ترجیح میدند، اما خیلی سریع قضیه رو شفاف سازی کرد که بعضی از اعضای تیم سازنده قطعا موس و کیبورد رو بیشتر ترجیح میدند. من هم به محض اینکه کنترلر رو برداشتم یک نگاه سریع به استردن کردم تا مطمئن بشم که در مورد کنترلر با من شوخی نکرده و بعد وارد بازی شدم.
مرحله ای که من واردش شدم نامش Resource Operations بود که درواقع دومین مرحله از کمپین تک-نفره بازی هست. من ظاهرا در لباس یک تفنگدار نیرو دریایی (Marine) در فضا بعد از اینکه در یکی از پناهگاه های زیرزمینی UAC بیدار میشود ظاهر شدم. قبل از اینکه حرکتی بکنم او (کاراکتر داخل بازی) نگاهی به کلاهش میاندازد، لایه شیشه ای محافظِ کلاه کاملا دست نخورده و شفاف است اما لایه فلزی بیرونی مقداری کهنه به نظر میاید و در پشت کلاه حروف F-90 نوشته شده است.
اگرچه نور پردازی داخل پناهگاه کاملا مسلط و شوم به نظر میاید ولی ظاهرا همه چیز درست کار میکند؛ لوله کشی ها، کابل ها و کنسول ها با صفحه های نورانی که برروی دیوار به خط شده اند همه و همه احساس ورود به یک فضا سازی واقعی علمی-تخیلی رو القا میکنند؛ تنها صدایی که در این محیط شنیده میشود صدای محیط کارخانه است و واقعا همه چیز به طرز عجیبی ساکت است.
ماموریت اصلی تفنگدار ما پیدا کردن پاسخی برای تهاجم شیاطین است، که فرض من بر این است که او در مرحله مقدماتی بازی حسابی با آن (تهاجم) آشنا شده است.
با اولین دری که باز شد متوجه شدم که این بخش از این مجتمع صنعتی پر از انواع کارکنان قبلی UAC (شامل دانشمندان و معدن چی ها) است که همگی تبدیل به سربازان شیطانی شده اند که به آنها اصطلاحا The Possessed (تسخیر شده) گفته میشود. استردن به اونها fodder (به معنی غذایی که به دام و چهارپایان داده میشود، مانند علوفه) میگوید.
همانطور که اسمشون برازنده ـشون هست؛ یک شلیک هفت تیر به راحتی کله اونها رو تبدیل به سوپی از مغز و خون میکند. شلیک به بدن این دشمنان اونها رو کاملا بی حس و گیج کرده و فرصت رو برای برای شلیک کشنده بعدی و یا خرد کردن استخوان های اونها توسط Glory Kill آماده میکنه.
اگر بازیکن گزینه دوم رو انتخاب کند برای انجام این حرکت باید کاملا به دشمن نزدیک بشه تا بدن دشمن به رنگ درخشان آبی دربیاد و سپس با فشردن استیک سمت راست دسته Xbox One حرکت رو آغاز کنه. من به دو تا از این دشمن ها شلیک کردم و اونها رو کاملا گیج کردم و سپس marine با یک حرکت فوق العاده اسلحه اش رو پایین آورد تا هردوی اونهارو به خشن ترین شکل ممکن نابود کنه. او اول از همه فک یکی از دشمنان رو از صورت او جدا میکند و سپس با یک لگد محکم به سینه دومی او را نیز از پای در می آورد. استردن میگوید که فن Glory Kill به خودی خود تصادفی و اتفاقی نیست و کاملا بستگی به موقعیت بازیکن نسبت به دشمن دارد.
مبارزات در این بخش بازی در راهروها و بالکن های تنگ پیش میرود و کنترل کاراکتر در این شرایط واقعا فوق العاده است. هفت تیر کاراکتر دارای یک گلوله ی شلاقی قوی است اما این تنها اسلحه در دسترس ما نیست، شاتگان جنگی (Combat Shotgun) بازی با چکاندن هر ماشه به راحتی Possessed ها را در هوا معلق میکند. هیچ اسلحه ای در Doom نیاز به ریلود ندارد، تا زمانی که گلوله ی کافی داشته باشید اسلحه ها نیاز شما را برآورده میکنند.
بعد این سفر کوتاه وارد یک اتاق کنترل شدم که دارای ترمینال های کامپیوتری و یکسری تجهیزات دیگر بود. کرکره های آهنی بزرگی در بالای کامپیوترها قرار داشت که marine آنها را بررسی میکند. کرکره ها کنار میروند و فضا را برای تماشای سطح زیبای قرمز و نارنجی مریخ محیا میکنند. ابعاد وسیع کارخانه UAC کاملا در نمای دید قرار میگیرد، همچنین یک دیش عظیم ماهواره ای نیز قابل رویت است که بازیکن آن را به عنوان نقطه ی قابل توجه در نظر میگیرد. ناگهان نگاه خیره من کاملا از صحنه منحرف شده و متوجه تصویر زن مسنی که در مانیتور سمت چپ من نمایان شده میشود. او میگوید اسمش دکتر Olivia Pierce است. در ابتدا گمان کردم که او پیغامی برای من دارد و احتمالا یکی از شخصیت های همراه و دوست ما در بازی است اما متوجه شدم که او یکی از دشمنان سمی بازی است که همچنان در پروسه ساخت میباشد. Pierce با لحنی سنگین و مبارزه طلبانه پیغامی را برای تمام مجتمع UAC منتشر میکند.
"برادران و خواهران من، شکرگذار باشید. شما اولین کسانی خواهید بود که در دنیای جدیدی که آنها برای ما بوجود خواهند آورد، یک جایگاه در کنار آنها خواهید داشت، همانطور که من هم خواهم داشت؛ همه چیز همین حالا آغاز میشود."
کاملا واضح است که Pierce دستی در این تهاجم شیاطین دارد و بدتر از آن این که کارکنان خودش را نیز همگی به زامبی تبدیل کرده است.
یکی از خطرهای جدی Imp ها هستند که به سادگی قابل شناسایی نیستند؛ گاهی اوقات از بالای جعبه ها به پایین میپرند و گاهی نیز از نرده ها بالا میروند. این موجودات خیلی سریع حرکت میکنند و قابلیت بالا رفتن از اشیاء برای بدست آوردن نمای بهتر برای هدف گیری را دارا میباشند و درست مانند Imp های قدیمی اولین قابلیت آنها حمله با گلوله های آتشین است؛ آنها حتی میتوانند با چرخاندن گلوله در دستان خود قدرت و اندازه ی آن را بیشتر کنند. معمولا این عملکرد آنها با صدای خاصی شروع میشود و استردن به من گفت که باید حواسم به این صدا باشد تا در صورت وقوع سریعا بتوانم با آن مقابله کنم.
بسته های سلامتی و مهمات به وفور در این منطقه پیدا میشوند اما من در آن موقعیت نیاز چندانی به آنها نداشتم مخصوصا که شاتگان با حمله رعد آسای خود درس خوبی به دشمنان میداد. همچنین استردن به من یادآوری کرد که حواسم به میزان سلامتی باشد چرا که تنها راه بازیابی سلامتی از طریق بسته هایی است که از زمین برمیداریم.
بعد از مدتی سر از یک اتاق رختکن درآوردم و با جسد یکی از کارکنان UAC روبرو شدم که توسط زخم ناشی از اره برقی کشته شده است و اره برقی همچنان در بدن او قرار داشت، marine بدون معطلی اره برقی را برداشته و آن را در همان ابتدا برروی Imp ها و تسخیرشدگان امتحان میکند. اره برقی با یک حرکت آنها از وسط نصف میکند و همچنین این قابلیت وجود دارد که 4 یا 5 تا از دشمنان را سریعا پشت سر هم توسط آن سلاخی کرد. استردن توضیح میدهد که استفاده از اره برقی امکان دراپ شدن بسته های سلامتی و مهمات بیشتری را به بازیکن میدهد.
بعد از گذشتن از مسیرهای مختلف سرانجام سر از یک انبار بزرگ درآوردم. دقیقا در مرکز این انبار موجودی کاملا بیگانه، جهنمی و غیرقابل توصیف قرار دارد؛ موجودی که شبیه یک هیولای بزرگ است که درون آن به سمت بیرون وارونه شده است و هر کدام از استخوان هایش به شکل عجیبی شکسته شده تا یک ستون را بوجود بیاورد، ستونی که یک پورتال را نگه میدارد؛ بله یک پورتال، یک پنجره که متوجه شدم به جهنم متصل شده است.
این موجود عجیب هرچه که هست کاملا زنده است اما احتمالا نه برای مدت طولانی. Marine دستهایش را درون ستون گوشتی کرده و قلب تپنده این موجود را بیرون میکشد؛ و سپس آن را له میکند. در این حالت ستون (که id به آن Gore Nest یا آشیانه خون میگوید) منفجر شده و صدای فریاد تعداد بیشماری از شیاطین در سرتاسر اتاق منعکس میشود. در چشمی بهم زدن تمام محیط پر میشود از دشمنان مختلف، Imp ها و Possessed ها تقریبا همه جا را پر میکنند. این اولین مبارزه جدی من در مرحله Resource Ops است، مبارزه ای که در آن مجبورم مدام به حرکتم ادامه دهم تا زنده بمانم. حرکت با سرعت بالا و sprint کردن احساس انجام پارکور برروی دریاچه ای از شیاطین را دارد و لحظه ای تعلل مساوی با مرگ است.
بعد از مدتی علاوه بر fodder ها، بدبختی دیگری به جمع آنها اضافه میشود و آن کسی نیست جز Hell Knight. وجود HK مبارزه را پیچیده تر میکند، فشار حملات دشمنان خیلی بیشتر و طولانی تر از آن چیزی میشود که انتظار داشتم تا اینکه در نهایت در گوشه ای گیر افتاده و توسط بارانی از گلوله های آتشین و ضربه HK کشته میشوم.
در تلاش بعدی هیچ چیز اونطور که میخواستم پیش نمیرود و Imp ها با گلوله های آتشین خود در 15 تا 20 ثانیه من را از پا در میاورند. اما در تلاش سوم خوب عمل میکنم و با ریتم موزیک بازی که شبیه به کارهای بند Nine Inch Nails است به کشتن دشمنان ادامه میدهم. به دفعات اسلحه خودم را عوض میکنم و گاهی اوقات دایره انتخاب اسلحه را بالا میاورم تا توسط آن برای چند لحظه بازی را کند کنم تا بتوانم دشمن روبروی خود را تشخیص دهم.
بعد از این مبارزات لذت بخش به یک drone رسیدم که در واقع یک ترمینال معلق در هوا برای ایجاد تغییرات در اسلحه است. به عنوان مثال این drone دو تغییر را در combat shotgun ارائه میدهد؛ یکی شلیگ سه گلوله به صورت همزمان و دیگری یک شلیک انفجاری مانند یک grenade launcher.
بعد از مبارزات مختلف marine توسط یک آسانسور وارد یک اتاق کنترل میشود که در آن یک اینترفیس برای دسترسی به سیستم ماهواره حفاظتی وجود دارد و همچنین یک جسد در کنار آن قرار گرفته است. من به آرامی به آن نزدیک میشوم ولی دیگر شانسی برای دیدن ادامه ماجرا ندارم. صفحه سیاه میشود و در اینجا فرصت من برای جستجوی Resource Ops به پایان میرسد. استردن میگوید اینجا پایان این مرحله نیست ولی این تمام چیزی است که ما مایل بودیم تا به اینجای کار به شما نشان بدهیم و اینجا دقیقا یک نقطه اسپویل داستانی است که به وقایع بعد از فعال سازی دیش ماهواره مربوط میشود.
برداشت سریع من: واقعا نمیخواستم این دمو به پایان برسد. اگرچه نشان دادن سیستم مبارزات هدف اصلی این دمو بود ولی من به همان اندازه از کل سفر خود (در دنیای بازی) لذت بردم. همگی به خوبی میدونیم که همه چیز در نهایت به جهنم ختم میشه اما به نظر میرسه که id به دنبال بسط دادن قلمرو داستانسرایی به شکل های بسیار جالب و همچنین توسط کارکترهای جدیدی است که به دنیای بازی اضافه شده اند.
سیستم مبارزات بازی واقعا عالی به نظر میرسد و کاملا پولیش شده و بالانس است و همچنان سطح رضایت بخشی از خون و خون ریزی در بازی وجود دارد. Doom همچنان همان Doom است اما علاوه بر آن حس یک تجربه جدید در ژانر اول شخص را نیز با خود به همراه دارد. اما این سوال برای من وجود دارد که آیا بازی در تمام طول کمپین اینقدر فوق العاده است یا فقط قسمتی که من امروز تجربه کردم واقعا فوق العاده بود؟
Mancubus هم فرق خاصی نکرده.
:cheesygri
دیگه کم کم باید شاهد یـ تریلر جدید از بازی هم بشیم 
Google