به به به
حقیقتا از همون 5-6 سالگی که با ویدئو گیم اشنا شدم تا همین لحظه، همیشه به معنای واقعی کلمه عاشق بازی کردن بودم.. هیچ وقت جذابیت بازی کردن برام کم نشد، هیچ وقت اون حالت جادویی وصل شدن به بازی و اتمسفر و داستان و گیم پلیش برام از بین نرفت که هیچ.. روز به روز با پیشرفت بازی ها، تمام این هایی که گفتم هم در من پیشرفت میکنند.. و از این لحاظ واقعا خودمو ادم خوش شانسی میدونم.
با این حال باید اعتراف کنم که از 2013 به این ور... یعنی از ویتا و PS4 که کم کم فاز "تروفی" رو گرفتم.. تا حد زیادی انگیزم برای بازی کردن هدفمند تر شده و حقیقتا حس میکنم نیاز بود به همچین چیزی.. دیگه نمیشد "فقط بازی کرد".. دیگه دوست داشتم حداقل یک Stats کلی از بازی کردنم داشته باشم.. هم برای الان، و هم برای اینده.. سال های دور.. وقتی که این تروفی ها تبدیل به "خاطره" شدند
خب حالا بازی ها
اول از همه Bloodborne. جدای از این که بلادبورن رو بهترین بازی زندگیم میدونم، فرایند پلت کردنش و ارگانیک انجام شدن تروفی ها به حدی برام لذت بخش بود که همیشه جایگاه ویژهای برام داره.. حدود 4 سال و 5 6 Playthrough طول کشید (اگه بشه به این گفت ارگانیک
)) ولی عملا "اینقدر بازی کردم تا پلت شد" (دیگه خیلی باید بد شانس باشی تو این همه پلیترو اسلحه هارو به دست نیاری
)
به نظرم تروفی لیست بهتر از این نمیشه. یک لیست راحت و ساده که در عین حال موقع اجرا کردن سخت و نیازمند توجه بسیار زیاد میشه.
The Last Guardian
اندرریتد ترین بازی تاریخ پلی استیشن. برای من در حد بازی هایی مثل U2 لذت بخش بوده.. از معدود بازی هایی که دقیقا حس لذت بردنم از بازی ها تو دوران PSone و سگا و میکرو رو برام تکرار کرد. تروفی لیستشم همچین سخت نیست. یه اسپیدران خیلی رو مخ داره.. که همش استرس نرسیدن داری
اگه اشتباه نکنم با فاصله 4 5 دقیقه از لیمیت، بازی رو تموم کردم.. اما به حدی با تریکو ارتباط خوبی برقرار کرده بودم که همین استرشم برام لذت بخش بود.. به شکل عجیبی خیلی خوب از پس کنترلش بر اومده بودم. سخت ترین تروفیشم کالکتیبله که در واقع باید تمام صوت های راوی رو بشنوی.. کلا همیشه برای کالکتیبل هایی که Stats ندارند و معلوم نیست چی رو کجا گرفتی یا نگرفتی حوصله خیلی کمی دارم : l
اما TLG اینقدر خوب بود که این چیزا به چشم نیومد.
Grand Theft Auto: San Andreas
خیلی کوتاه میگم که پلت یا کامپلیت کردن ایشون بدون hesoyam بسی لذت بخش بود..
از بعضی از بازی ها هیچ وقت سیر نمیشم.. مثلا راک استار بیاد فلان ادیشن با تروفی لیست جدید بده.. با کله میخرم و دوباره پلتش میکنم
3باره و 4باره هم ممکنه
Shadow Warrior
یک نمونه از بازی های سخت. سخت ترین حالت (Very Hard) بعد از تموم کردن بازی انلاک میشه. وری هارد درون چپتر، چک پوینت نداره که باعث میشه بازی خیلی خیلی سخت بشه.. کلا به عنوان یکی از سخت ترین پلت ها شناخته میشه. با این حال به مین لبن تو ولف 2 نمیرسه چون اون بعد از مرگ میاد از اول بازی(Permadeath).. شدو وریور اما میاد از اول چپتر.
ولف 2 هم تو برناممه.. رو PS5
Battle Islands: Commanders
خب ایشونم یک انلاین فری تو پلی PVP. به شدت سرگرم کننده. یک هد تو هد خیلی باحال و خفن.. حداقل به من که اهل این سبکا نیستم این یکی خیلی چسبید. شایدم چون کمبود استراتژی(PC) رو برام پر میکرد.. به هر حال، دلیل اصلی که پلتشو دوست دارم جدای از این که بازیش رو دوست دارم.. اینه که مطلقا microtransaction استفاده نکردم. مثل همیشه. فقط بگم که 99% از اپوننت هام به وضوح MT استفاده میکردن.. خیلی راحت از رو ستاپ و یونیت و بیلد هاشون میشد فهمید.
بازی های ناشناخته و ایندی هم زیاد پیش میاد که خوشم بیاد و پلت کنم.. البته دقیق تر بگم اون چالشی که در راه پلت شدنشون به وجود میاد قضیه رو برام جذاب میکنه و انگیزه میده.. بعضیاشون عجیب غریب سختند.. خیلی وقت ها گیم پلی استاندارد و بالانس نیست.. مثلا
ایشون .. حقیقتا خودمم گاهی میمونم چطوری اینارو پلت کردم
))
خب خب ببخشید سرتونو درد اوردم
در نهایت میخوام بگم به نظرم مهم ترین و بهترین تروفی ها، مربوط به دیفیکالتی هستند.. تروفی هایی که مجبورت میکنند بازی رو بهترین حالت و با بالاترین بازده انجام بدی.. و این سختی، جدای از اینکه به صورت مستقیم رو گیم پلی و انمی ها تاثیر داره.. به صورت passive aggressive رو تمام جنبه های بازی تاثیر داره و میتونم بگم بعد از تموم کردن بازی ها رو سخت ترین حالت.. وجدانم اسوده میشه
ایشونم پروژه سنگین بعدیمه.. از همین چند روز پیش دوباره شروع کردم.. این دفعه فقط Sport. (همین 3 تا تروفی اسپورت مونده) فعلا یکی از اون 91 تا Win رو گرفتم
خیالم راحت شد که شدنیه