احسنتآره اون پرشها پدر آدم رو در می آورد. نینجا ۲ هم من مرحله ۳ و ۶ بدجوری گیر کرده بودم. مرحله ۶ قشنگ یک سال بیشتر طول کشید تا ردش کردم. البته مرحله ۴ هم اون پرشهای رو جعبه ها عذاب آور بود
یاد اون روزها بخیر که دیگه هیچوقت بر نمیگردهمن که بدجوری تو اون روزها گیر کردم.
واقعا گیمرهای الان چه میدونن ما چه لذتی بردیم؟؟؟ بشینی پای تیپ کمودور، چشت همش بشمارش باشه. یه ربع صبر کنی و زرتی لودش گیر کنه. بری دو ساعت با آچار هدش رو تنظیم کنی. دوباره از اول. ۱۰۰-۱۲۰-۱۴۰ بعد یهو بازی بیاد. شیرین ترین لحظات کل زندگی من وقتی بود که بازی جدید میخریدم و منتظر لودش میشدم و بالاخره تموم میشد و بازی میومد. وااااای، واقعا نوستالژیش کشندس.
بعد گیمرهای الان دیسک رو میندازن تو دستگاه و برو که رفتیم.. تازه شاکیم میشن که چرا لودش ۲۰ ثانیه طول کشیدهبازیهای الانم که ماشاله نه چالشی، نه پازلی. هرجا هم گیر کنن زرتی میزنن یوتیوب
من همیشه گفتم. لذتی که نسل ما از گیم بازی کردن با آتاری، کمودور و سگا برد، نسل الان به هیچ وجه نمیتونه ببره. ما با تمام وجودمون، با تک تک سلولهامون گیم رو درک کردیم و لذت بریدم.
هی. یادش بخیر
جمله هات نشون می ده که به سن 40 سالگی داری نزدیک می شی
.منم تا مدتها درگیر این حس لعنتی رویایی بودم ولی به قدری اذیت شدم که آخر ولش کردم.کاملا موافقم که لذت زمان ما خیلی بیشتر از حالاست.الان گیمرا بیشتر درگیر حواشی هستن تا خود بازی.راستی من دو سه تا مقاله دیگه هم نوشتم در مورد تاسکر ، بربرین و Turrican بعدا اینا رو می فرستم رو سایت.آخ آخ اون موسیقی متن تاسکر موقع لودینگ مرحله اول ، چه حس خفن بود.من اولین بازی که رو کمودور بازی کردم همین تاسکر بود هی روزگار.در کل سعی کن از این حس نوستالوژی دور بشی چون در عین اینکه خیلی رویائیه به شدت کشنده و عذاب آور هم هست.
توریکان هم دوستم بهم داد 
Google