طرفداران ژانر Horror

[uriel]

تو سبک PT و Outlast ایناست. یه مکانیک عکاسی داره فقط و یه سری پازل.
چیز زیادی از داستان یادم نیست، یکی دو سال پیش بازی کردم ولی یادمه داستانشم جالب بود.
تو یه مرحله اش یه آهنگ وحشتناکی هم داشت که همش تکرار میشد، بعد از تموم کردن بازی هم بیخیالم نمیشد
این بود :

ای بابا بد شد که. متاسفانه من اصلا با سبک pure horror کنار نمیام که هیچ، مشکل هم دارم اصولا باهاش.
البته دلایلم کاملا شخصیه و ابدا نمیخوام بگم این سبک بطور عموم مشکل داره، در واقع با چهارچوب و استانداردهای من برای این ژانر توی مدیوم گیم سازگار نیست. وگرنه که خب طرفداران بی شمار خودش رو داره سبک pure horror.
ولی اون موزیکش خیلی چیز مریضی بود خدایی، میتونم حس کنم که بازی چه جور جوی میتونه داشته باشه.
حیف از the evil within.... واقعا دلم برای نسخه جدیدش پر میکشه ولی با این شیرین کاری ماکروسافت بعیده حالا حالاها چیزی ببینیم ازش، جای خالیش توی این ژانر واقعا حس میشه.

 

[uriel]

بعضی بازیای قدیمی هستن که اگر ریمیک بشن یعنی اگر خوب ریمیک بشن یه اثر تاریخسازی میشن که تمام گیمرای امروزی جلوشون سجده میکنن. امشب بعد از سال ها داشتم بازی clive barker undying رو بازی میکردم و توی اکثر صحنه هاش با خودم گفتم اگر این بازی یک ریمیکی مثل رزیدنت اویل و سایلنت هیل دریافت کنه حقیقتا یک اثری میشه که شاید کمتر نمونش رو توی ژانر وحشت تجربه کرده باشیم.
بازی به لحاظ اتمسفر و داستان یک چیز واقعا مخوفیه که جز شاهکار نمیشه لقبی بهش داد در واقع به زمان خودش میتونم بگم یک انقلاب بوده توی ژانر وحشت.
نکته جالب دیگه اینکه بازی با اینکه هیچ ارتباط داستانی ای به clive barker jericho که سال ۲۰۰۷ منتشر شده بود نداره ( نه داستانش و نه تون بازی و گیم پلیش) ولی قشنگگگگ میشه فهمید که این اثر رو کلایو بارکر نویسندگی کرده و امضای اونو میتونیم توی تمام structure بازی ببینیم چون هیچ نمونه دیگه ای در عالم ویدئوگیم ندارن و مشابهی نیست براشون. دقیقا مثل hell raiser و candyman در عالم فیلم و سینما که این هنرمند خالقشون بوده.
این بازی در زمان انتشارش متاسفانه اون توجهی که مستحقش بود رو دریافت نکرد و بسیار محجور باقی موند. ولی جزو درخشانترین آثار ترسناک تاریخ در مدیوم گیم هست به جدیت و اگر بازسازی بشه میتونه اینو کاملا به اثبات برسونه.

 

[SoRoS]

بعضی بازیای قدیمی هستن که اگر ریمیک بشن یعنی اگر خوب ریمیک بشن یه اثر تاریخسازی میشن که تمام گیمرای امروزی جلوشون سجده میکنن. امشب بعد از سال ها داشتم بازی clive barker undying رو بازی میکردم و توی اکثر صحنه هاش با خودم گفتم اگر این بازی یک ریمیکی مثل رزیدنت اویل و سایلنت هیل دریافت کنه حقیقتا یک اثری میشه که شاید کمتر نمونش رو توی ژانر وحشت تجربه کرده باشیم.
بازی به لحاظ اتمسفر و داستان یک چیز واقعا مخوفیه که جز شاهکار نمیشه لقبی بهش داد در واقع به زمان خودش میتونم بگم یک انقلاب بوده توی ژانر وحشت.
نکته جالب دیگه اینکه بازی با اینکه هیچ ارتباط داستانی ای به clive barker jericho که سال ۲۰۰۷ منتشر شده بود نداره ( نه داستانش و نه تون بازی و گیم پلیش) ولی قشنگگگگ میشه فهمید که این اثر رو کلایو بارکر نویسندگی کرده و امضای اونو میتونیم توی تمام structure بازی ببینیم چون هیچ نمونه دیگه ای در عالم ویدئوگیم ندارن و مشابهی نیست براشون. دقیقا مثل hell raiser و candyman در عالم فیلم و سینما که این هنرمند خالقشون بوده.
این بازی در زمان انتشارش متاسفانه اون توجهی که مستحقش بود رو دریافت نکرد و بسیار محجور باقی موند. ولی جزو درخشانترین آثار ترسناک تاریخ در مدیوم گیم هست به جدیت و اگر بازسازی بشه میتونه اینو کاملا به اثبات برسونه.

حقيقتا هم بازى خوبى بود. من زمان خودش بازيش كردم و از هر منظرى تو زمان خودش و حتى همين الان يونيك بوده و هست. پلات داستانى ، گيم پلى (يك دستت جادو بود يك دستت اسلحه چيزى شبيه بايوشاك اورجينال) اتمسفر و …..
به شدت هم ترسناك بود، يادمه يه قدرتى داشتى شبيه چشم برزخى ، مثلا تابلوى خانوادگى صاحبان قصر روى ديوار بود، وقتى با چشم برزخى به تابلو نگاه ميكردى همشون تبديل به اجنه و شياطين ميشدن . يا مثلا تو يك سالنى صداى ذكر و دعاى ترسناك ميومد ولى هيچكس تو سالن نبود چشم بررخيت كه اكتيو ميشه ميديدى يه حلقه وسط سالن داره رو به بك جنازه مراسم قربانى كردن اجرا ميكردن
واقعا ديده نشد، جالبه بهتون بگم كه توسط تيم اوليه اى كه Medal of Honor رو ساختن طراحى شده بوده
من سليقم با تو خيلى جوره، doom, quake, wolfenstein , hexen, half li fe و ……
چه دورانى بود دهه نود و اوايل هزاره جديد

 

[uriel]

حقيقتا هم بازى خوبى بود. من زمان خودش بازيش كردم و از هر منظرى تو زمان خودش و حتى همين الان يونيك بوده و هست. پلات داستانى ، گيم پلى (يك دستت جادو بود يك دستت اسلحه چيزى شبيه بايوشاك اورجينال) اتمسفر و …..
به شدت هم ترسناك بود، يادمه يه قدرتى داشتى شبيه چشم برزخى ، مثلا تابلوى خانوادگى صاحبان قصر روى ديوار بود، وقتى با چشم برزخى به تابلو نگاه ميكردى همشون تبديل به اجنه و شياطين ميشدن . يا مثلا تو يك سالنى صداى ذكر و دعاى ترسناك ميومد ولى هيچكس تو سالن نبود چشم بررخيت كه اكتيو ميشه ميديدى يه حلقه وسط سالن داره رو به بك جنازه مراسم قربانى كردن اجرا ميكردن
واقعا ديده نشد، جالبه بهتون بگم كه توسط تيم اوليه اى كه Medal of Honor رو ساختن طراحى شده بوده
من سليقم با تو خيلى جوره، doom, quake, wolfenstein , hexen, half li fe و ……
چه دورانى بود دهه نود و اوايل هزاره جديد

به به سروش جان چطوری؟ خیلی وقته اینجا ندیدمت الان سورپرایزم کردی حقیقتا. شما که جزو شوتر بازای قدیمی و نایابی ، از قدیم با هم تفاهمات زیادی داشتیم.
والا راجب این بازی چند شبی هست که دلم میخواد یه مقاله بنویسم سروش چون احساس میکنم به طرز عجیبی نادیده گرفته شده. شاید بشه گفت توی ژانر وحشت کلاسیک توی مدیوم گیم اگر نگیم بهترین نمونه ولی قطعا یکی از بهترین ها و حتی انقلابی ترین ها بوده. حرکتایی میبینی که توی بازی های فعلی هم مشابهشون رو میبینی که مشخصا نشون میده که بازی تاثیرگذاری شگرفی توی این ژانر داشته.
چیزی که این بازی رو کاملا از نمونه های امروز متمایز میکنه اینه که بازی ابدا کرکتر پاتریک گالووی رو به قولی nerf نکرده و شما کاملا انسان قوی ای هم هستین منتها عظمت وقایع مهیب داستانی و دیزاینی که بازی در ژانر وحشت ارائه میده پاتریک که در واقع پلیر بازی محسوب میشه رو میخکوب میکنه. بازی به شدت زیباست، نه فقط زیبایی گرافیکی، منظورم اینه که به شدت ترس بازی depend به محیط هست و نوع نورپردازی ها، معماری گاتیگ عمارت کاوننت، آمبینت ساند بازی، صدای هیولاها و جنبش ها و نجواهای مرموزی که توی محیط بازی از ماهیت undying king حس میکنیم در تمام طول بازی پلیر رو به لحاظ روانی واقعا دچار تروما میکنه.
بازی یه شخصیت منحصر به فردی داره که فقط میتونی توی آثار خود بارکر دنبالش بگردی دقیقا مثل آثار لاوکرفت و استفن کینگ. نوع رنگ آسمونش، دیالوگ ها، طراحی عجیب شیاطینش همه و همه حسی رو القا میکنه که فقط توی آثار همین نویسنده میشه درک کرد.
منطقه رخداد و اتفاقات بازی که ایرلند هست و اون اسرارآمیز بودن تمدن celt هارو داخلش داره، مشابهت اون standing stone به استون هنج و منطقه جغرافایی و اکولوژیک بازی که در عینه زیبایی طبیعیش حس اسرارآمیز بودن و سکوت و اتفاقات نامیمون رو میده خیلییی توی دراومدن ترس بازی دخیله از نظر من. معماری های خشن و قرون وسطی ای هم خودش توی مهیب بودن بستر رخدادها خیلی موثره.
گیم دیزاین بازی و قدرت های کاملا متفاوت و کارآمد spell های پاتریک در کنار آرسنال دیگه ش به نظرم هنوز که هنوزه یونیکه و مشابهی براش نیست. یه دشمنایی داره بازی که اسکلت هایی هستن که با هیچ کدوم از سلاح های بازی نمیمیرن و فقط یک نوع silver از تیرهای تپانچه هست که اونارو میکشه و یک فرم spell که اینو باید از توی داکیومنتی که همراه اسپل ها هست بخونی تا متوجه بشی وگرنه توی منطقه family muselium باید فقط تن و بدنت بلرزه و بمیری چونکه تعدادشون زیاده و ضرباتشون هم به شدت سنگینه. یادمه تنها موجوداتی که شبیهشون دیدم zombie های بازی quake 1 بودن که فقط باید با خمپاره میترکوندیشون وگرنه تا ابد زنده میشدن دوباره.
توی بازی به ابعاد شیطانی ای مثل onirous و eternal automn سفر میکنی که طراحیشون تکون دهنده هست حتی همین الان، حالا شما فرض کن سال 2001 این بازی رو ساختن. یه مقطعی باید از طریق یک پورتال به گذشته سفر کنی تا یک سلاح خاص رو بدست بیاری و به شدت فرم رواییش جذاب و ساختارشکن بوده توی دوره خودش. منوی بازی، موزیک زیبای اون که ساخته bill brown هست و حتی باکس آرت و پوسترش یه حس شدیدا با کیفیتی رو بهت میده که قشنگ محظوظت میکنه. درسته که بازی های ترسناک شرقی مثل silent hill واقعا صاحب سبک هستن و جذابیت های عجیب و غریبی دارن ولی حقیقتا به جرات میتونم بگم بارکر با خلق این بازی و دنیای اون به خوبی نشون داد که نگرش و فرم غربی آثار ژانر وحشت توی مدیوم گیم هم میتونن شدیدا جذاب باشن.
این بازی اگر یک ریمیک مثل اونچه که برای رزیدنت اویل و سایلنت هیل دیدیم ازش ساخته بشه یک اثر فوق العاده زیبای سینماتیک توی ویدئو گیم میشه که من حاضرم قول بدم هیچ کدوم از عناوین جدید به پاش نخواهند رسید.

 

[SoRoS]

به به سروش جان چطوری؟ خیلی وقته اینجا ندیدمت الان سورپرایزم کردی حقیقتا. شما که جزو شوتر بازای قدیمی و نایابی ، از قدیم با هم تفاهمات زیادی داشتیم.
والا راجب این بازی چند شبی هست که دلم میخواد یه مقاله بنویسم سروش چون احساس میکنم به طرز عجیبی نادیده گرفته شده. شاید بشه گفت توی ژانر وحشت کلاسیک توی مدیوم گیم اگر نگیم بهترین نمونه ولی قطعا یکی از بهترین ها و حتی انقلابی ترین ها بوده. حرکتایی میبینی که توی بازی های فعلی هم مشابهشون رو میبینی که مشخصا نشون میده که بازی تاثیرگذاری شگرفی توی این ژانر داشته.
چیزی که این بازی رو کاملا از نمونه های امروز متمایز میکنه اینه که بازی ابدا کرکتر پاتریک گالووی رو به قولی nerf نکرده و شما کاملا انسان قوی ای هم هستین منتها عظمت وقایع مهیب داستانی و دیزاینی که بازی در ژانر وحشت ارائه میده پاتریک که در واقع پلیر بازی محسوب میشه رو میخکوب میکنه. بازی به شدت زیباست، نه فقط زیبایی گرافیکی، منظورم اینه که به شدت ترس بازی depend به محیط هست و نوع نورپردازی ها، معماری گاتیگ عمارت کاوننت، آمبینت ساند بازی، صدای هیولاها و جنبش ها و نجواهای مرموزی که توی محیط بازی از ماهیت undying king حس میکنیم در تمام طول بازی پلیر رو به لحاظ روانی واقعا دچار تروما میکنه.
بازی یه شخصیت منحصر به فردی داره که فقط میتونی توی آثار خود بارکر دنبالش بگردی دقیقا مثل آثار لاوکرفت و استفن کینگ. نوع رنگ آسمونش، دیالوگ ها، طراحی عجیب شیاطینش همه و همه حسی رو القا میکنه که فقط توی آثار همین نویسنده میشه درک کرد.
منطقه رخداد و اتفاقات بازی که ایرلند هست و اون اسرارآمیز بودن تمدن celt هارو داخلش داره، مشابهت اون standing stone به استون هنج و منطقه جغرافایی و اکولوژیک بازی که در عینه زیبایی طبیعیش حس اسرارآمیز بودن و سکوت و اتفاقات نامیمون رو میده خیلییی توی دراومدن ترس بازی دخیله از نظر من. معماری های خشن و قرون وسطی ای هم خودش توی مهیب بودن بستر رخدادها خیلی موثره.
گیم دیزاین بازی و قدرت های کاملا متفاوت و کارآمد spell های پاتریک در کنار آرسنال دیگه ش به نظرم هنوز که هنوزه یونیکه و مشابهی براش نیست. یه دشمنایی داره بازی که اسکلت هایی هستن که با هیچ کدوم از سلاح های بازی نمیمیرن و فقط یک نوع silver از تیرهای تپانچه هست که اونارو میکشه و یک فرم spell که اینو باید از توی داکیومنتی که همراه اسپل ها هست بخونی تا متوجه بشی وگرنه توی منطقه family muselium باید فقط تن و بدنت بلرزه و بمیری چونکه تعدادشون زیاده و ضرباتشون هم به شدت سنگینه. یادمه تنها موجوداتی که شبیهشون دیدم zombie های بازی quake 1 بودن که فقط باید با خمپاره میترکوندیشون وگرنه تا ابد زنده میشدن دوباره.
توی بازی به ابعاد شیطانی ای مثل onirous و eternal automn سفر میکنی که طراحیشون تکون دهنده هست حتی همین الان، حالا شما فرض کن سال 2001 این بازی رو ساختن. یه مقطعی باید از طریق یک پورتال به گذشته سفر کنی تا یک سلاح خاص رو بدست بیاری و به شدت فرم رواییش جذاب و ساختارشکن بوده توی دوره خودش. منوی بازی، موزیک زیبای اون که ساخته bill brown هست و حتی باکس آرت و پوسترش یه حس شدیدا با کیفیتی رو بهت میده که قشنگ محظوظت میکنه. درسته که بازی های ترسناک شرقی مثل silent hill واقعا صاحب سبک هستن و جذابیت های عجیب و غریبی دارن ولی حقیقتا به جرات میتونم بگم بارکر با خلق این بازی و دنیای اون به خوبی نشون داد که نگرش و فرم غربی آثار ژانر وحشت توی مدیوم گیم هم میتونن شدیدا جذاب باشن.
این بازی اگر یک ریمیک مثل اونچه که برای رزیدنت اویل و سایلنت هیل دیدیم ازش ساخته بشه یک اثر فوق العاده زیبای سینماتیک توی ویدئو گیم میشه که من حاضرم قول بدم هیچ کدوم از عناوین جدید به پاش نخواهند رسید.

سلامت باشى
به شدت درگير كار و امور جاريه شديم ولى هنوز گيم هاى خوب رو كنار نذاشتيم
من هيچوقت جريكو رو بازى نكردم ولى يادمه اون هم كامل از نظر المانهاى باركر غنى بود ولى از لحاظ امتيازى موفق نبود
ارزش داره الان كسى بازيش كنه؟
لامصب اين undying همين الانش هم ترسناكه
رعب آور ترين موزيك متنى كه ديدم براى اين بازيه

 

[uriel]

سلامت باشى
به شدت درگير كار و امور جاريه شديم ولى هنوز گيم هاى خوب رو كنار نذاشتيم
من هيچوقت جريكو رو بازى نكردم ولى يادمه اون هم كامل از نظر المانهاى باركر غنى بود ولى از لحاظ امتيازى موفق نبود
ارزش داره الان كسى بازيش كنه؟
لامصب اين undying همين الانش هم ترسناكه
رعب آور ترين موزيك متنى كه ديدم براى اين بازيه

مررسی سروش جان، آره خب ابدا مثل سابق زمان نداریم ولی خب گیم رو هیچوقت به عنوان سرگرمی بهش نگاه نمیکنم و بیشتر یه مدیوم هنری میبینمش که میتونم همیشه ازش لذت ببرم.
راجب jericho، واقعیتش اینه که من خودم عاشقشم، حتی بعضی چیزاشو بیشتر از undying دوست دارم ولی خب به لحاظ پرفکت بودن و اثرگذاریش به نظرم نمیتونه در حد undying ظاهر بشه.
بازی پلاتش دقیقا مثل undying مسحور کننده هست و شاید حتی اسرارآمیزتر و خشن تر و موحش تر. ولی قالب بازی اون طرافت های هنری آندایینگ رو نداره. در واقع عناصر بازی به اندازه آندایینگ جانمایی نشدن و در مجموع نمیتونه اون اثرگذاری آندایینگ رو ارائه بده. نسبت به آندایینگ خشنتره و هجوم رنگ های وحشی مثل طیف قرمز و مشکی توی بازی موج میزنه، محیط ها شدیدا other worldly هستن و قشنگ احساس میکنی توی جهنم گرفتار شدی، پلاتش هم یه مقداری اون حالت فانتزی رو از دست داده و کمی مذهبی وار ارائه میشه که اشاره به خلقت شیطان و نزاعش با خداوند رو داره. منتها در نوع خودش بی نظیره.
ولی گیم پلی بازی و اون حالت بقا محوری آندایینگ رو رها کرده و در عوض بیشتر اکشن شده که خب مبارزات رو نسبت به لحظات تعلیق و گرفتاری که در آندایینگ شاهدش بودیم خیلی خیلی بیشتر کرده.
در ضمن اندینگ بازی بسیار حرف و حدیث به جا گذاشت که خب خیلی هارو نا امید کرد. ولی من نطرم نسبت به پایان بازی به اون تندی نیست ولی خب کامنت هم دارم که حالا بعدا توی خصوصی بعد اینکه بازی کردی صحبت میکنیم .
و مبحث دیگه همین موزیک و صداگذاری هست که بهش اشاره کردی. توی این قسمت بازی علیرغم اینکه موزیک های خوبی داره ولی توی خلق اتمسفر از طریق امبینت ساند نتیجه رو 10 به 0 به آندایینگ میبازه.
من احساس میکنم تیمی که جریکو رو ساخت بعضی جاها ایده های بارکر رو سوزوند چون به اندازه تیم ساخت آندایینگ قوی و کوالیفای نبود. وگرنه میشد حتی یه اثر قوی تر از آندایینگ هم ازش درآورد.
موزیک های آندایینگ واقعا محشره