فقط منم که DMC5 براش یه بازیه فوق مضخرف و یه DMC کاملا ناامید کننده بود؟(برعکس تمام DMC های قبلی که عاشقشون بودم)حتی نصفه ولش کردم ولی اینجا میبینم تمجید هم شده.
اون موقع که میرفتیم کلوپ، دو ساعت منتظر مینشستیم که (دویل مای کری) برامون بزارن بازی کنیم. یادش بخیر. همه محو گیمپلی و انیمیشن های نسخه سه بودن. استایل بازی و pace بازی همه رو میخکوب میکرد.
فقط منم که DMC5 براش یه بازیه فوق مضخرف و یه DMC کاملا ناامید کننده بود؟(برعکس تمام DMC های قبلی که عاشقشون بودم)حتی نصفه ولش کردم ولی اینجا میبینم تمجید هم شده.
برعکس شما DMC5 برای من بازی خوبی بود البته ایراد داشت ولی اون بعد از 1 و 3 بهترین نسخه میدونم یکی از ایرداتش صد درصد لول دیزاینش هست و باسهای بازی هست (بجز ورجیل در هر دو حالتش ) البته این مشکل لول دیزاین در شماره 4 هم بود تقریبا نصف مراحل شماره 4 تکراری بود که باید با دانته میرفتیم و دیگری تایم کم گیم پلی بصورت کلی. شخصیت وی جالب بود ولی گیم پلیش نه .البته مراحلی با وی بازی می کردیم 3 تا بیشتر نبود ولی به این دلیل که این 3 مرحله باعث شده بود از تعداد مراحلی میشد برای دانته یا نیرو باشه کم بشه یکی ایرادات محسوب میشه ولی ویژگی هاش یکیش بهتر شدن گیم پلی نیرو نسبت به شماره 4 هستش میزان کومبوهای نیرو توی 4 خیلی کمه مخصوص در مقایسه با دانته ولی چون شخصیت جدیده و سبک مبارزات جدیدی داره کسی ایردی بهش نگرفت ولی این موضوع توی نسخه اسپیشیال ادیشن 4 با اضافه شدن ورجیل بیشتر دیده میشه ولی در 5 گیم پلی نیرو خیلی بهتر شده بود با اینکه باز هم در میزان کومبو به دانته و ورجیل نمی رسه.دومین مورد از ویژگی هاش دانته هست . دانته هم کومبوهاش بهتر شده هم بعد از نسخه سوم بهترین سلاحها رو داره مخصوصا در مقایسه دانته شماره 4 سلاحهایی که داره از هر نظر بهترهستش.سومین مورد هم داستان هستش سری دویل می کرای همیشه یک داستان سطحی معمولی داشته که بهترینش از هر نظر شماره سوم هست این نسخه 5 هم به همین شکله یک داستان سطحی و تمرکز روی گیم پلی با این حال من داستانشو از شماره 4 بیشتر دوست دارم یکیش این هستش که شخصیت نیرو توی 5 از اون بچه بی اعصاب و عاشق پیشه 4 بهتر بود دوم وی همونطور که گفتم شخصیت فانی داشت و همینطور گریفن .یکی حضور مجدد ورجیل به عنوان باس آخر حداقل از اون پیرمرد شماره 4 بهتر بود.همین ویژگی ها این نسخه برای من بهتر از 4 کرده بود وبه همین خاطر هست که میگم بعد از 1 و3 بهترین نسخه هستش(شماره دوم که کلا بجز لول دیزاین بعضی مراحل در باقی موراد فاجعه بود) درمورد DmC هم برای من بازی خوبی بود ولی نه به عنوان دویل می کرای داستانش و شخصیت پردازیش هم نا امید کننده بود برام مخصوصا اینکه نام نیجا تئوری پشتش بود یکی دیگه از ایرداتش باس فایتهای بد و راحتش بود که حتی روی بالاترین درجه سختی هم تقریبا آسون بودن ولی لول دیزاینش خیلی از شماره 4 و 5 بهتر بود (با اینکه همونطور که گفتم اونو جزو سری دویل می کرای نمیدونم) و البته گیم پلی فانی داشت
اصن بحث گیمپلی نسخه ۵ رو بذاریم کنار. اوکی ۱۰ از ۱۰. کمترم توقع نمیرفت. ولی آخه لول دیزاین فراتر از واژهی مزخرفه. رسما غیر قابل تحمله! یعنی به شخصه من همون نسخه چهارمی که عالم و آدم هِیتش میکنن رو بالای ۷۰ ساعت روی PC و حدود ۹۵ ساعت رو X360 بازی کردم و ذرهای خسته کننده نبود برام! با اینکه قبول دارم اون مسئله تکرار محیطها و باسها یه کمکاری بزرگ بود و غیرقابل بخشش بود. ولی سر نسخه پنجم من واقعا با وجود اینکه روانی این سریام، و سالیان سال منتظر معرفی ادامهش بودم( که تو این شرایط معمولا هرچی بذارن جلوت میگی بهبه و بقولی دندوناشو نمیشماری) به زور تونستم تحمل کنم و یه بار تمومش کنم! اون مبارزهی برای بار هزارم با ورجیلم که خود بازی هم با دیالوگا میادو یه شوخیای باهاش میکنه تا بلکه یکم از تکراری بودن و رو مخ بودنش کم شه(چون داره به وضوح آویزون اون حس نوستالژیای میشه که از مبارزههای این دو برادر تو نسخه سوم تو ذهنمونه) بنظرم اصلا در نیومده. یخه. کاریزمای همیشگی ورجیله که تونسته قابل تحمل یا حتی لذتبخشش کنه وگرنه پوچه. تازه اینم بگم من با V هم حتی هیچ مشکلی نداشتم، خیلی ژاپنیطورتر و اوکی بود. اون ته چهره تیموتی شلمیای هم که داشت خیلی جذابترش کرده بود در مجموع زشته خدایی، اونور بیونتا و اصلا خود نسخههای قدیمی DMC و حتی DmC نینجا تئوری نشون دادن که در کنار گیمپلی غنی و پربار میشه همهی المانهای دیگه هم با کیفیت نگه داشت. اینجا انگار کلا فقط با یه شوآف تموم نشدنی از گیمپلی طرفیم. از تریش و لیدی هم که بگذریم کلا. کلا اگه زمان برگرده، قطعا انتخابم اینه که فقط داستان DMC 5 رو بخونم و بازیش نکنم و منتظر نسخه ۶ بمونم. کاش این تاپیکو نمیدیدم که باز بعد از چند سال دوباره یادم بیوفته که چه خورشت کرفس بدمزهای رو بعد از اونهمه انتظار تحویلمون داده بودن.