تا وقتی که زنده باشی می تونی.اگه بخوای نه اینکه اگه بزارن.
به نظر شما یه گیمر تا چه سنی میتونه گیمر باقی بمونه؟!!!!!!
- Thread starter m2relax
- تاریخ آغاز
Origami 2008
عضو تحریریه
4 سالی می شود که گیم را چه از نظر رسانه ای و چه از نظر به روز بودن کنار گذاشته ام، گهگاهی که اگر نیمچه وقت آزادی داشته باشم یه بازی کم حجم را تموم می کنم. همون طوری که کاربری در متن های پیشین اشاره کرد باید به آن استناد کنم که باید ابتدا از آن لذت ببری، ثانیا وقت داشته باشی و ثالثا هزینه هایش را تامین کنی. خب با توجه به این که دغدغه های مهمتری در زمان دوران دانشگاه برایم به وجود آمد، دیگر گیم را کنار گذاشتم و وقت آزادی در اختیار ندارم و مهم ترین بخش همین هزینه است که با توجه به وضعیت اکنون برایم قابل انجام نیست.
مقایسه گیم با فیلم هم واقعا مسخره است که چون فیلم تو 90 دقیقه به پایان می رسد و قطعا می توانی در آن وقتی که خالی داری، بشینی فیلم نگاه کنی ولی گیم ادامه دار است و واقعا ممکن است به مقطعی برسد که دیگر نتوانی آن گیمی را شروع کردی به پایان برسانی! ارادتمند
با احترام به زننده ی تاپیک و دوستانی که اینجا بحث میکنن ولی این چه سوالیه اخه! مگه چیه گیمر که تا کی میتونه باقی بمونه! تا وقتی کپک نزنه!؟ یک هفته بعد از اینکه درشو باز کردی؟! گیمیرو تو فریزر بذاری بیشتر باقی میمونه؟! خب ادم بازی میکنه دیگه سنو سال نداره! تو معدن که کار نمیکنی نشستی رو مبل! تا هرزمان عشقت کشید شرایط بود گیم میزنیانگار که به یکی بگی تا چه سنی فیلم میبینی؟! نمیشه که!
مقایسه گیم با فیلم هم واقعا مسخره است که چون فیلم تو 90 دقیقه به پایان می رسد و قطعا می توانی در آن وقتی که خالی داری، بشینی فیلم نگاه کنی ولی گیم ادامه دار است و واقعا ممکن است به مقطعی برسد که دیگر نتوانی آن گیمی را شروع کردی به پایان برسانی! ارادتمند
Changed_Man 50
کاربر سایت
اصلا نمیشه جواب کلی به این سوال داد، هرکس دلیل کنار گذاشتنش متفاوته، شاید دلیل من یکی از عجیب ترینها بود!!
گیم برا من یه فرار از واقعیت زندگی بود، از حس اضطراب و تنش زیادی که داشتم. وقتی که این مشکلات طی فرایندی محو شد، گیم هم خود بخود و صددرصد کنار گذاشته شد. نه اینکه «من» بخوام کنار بذارم، خودش جذابیتش رو از دست داد چرا که دیگه اونقدرا نیاز به فرار نداشتم.
گیم برا من یه فرار از واقعیت زندگی بود، از حس اضطراب و تنش زیادی که داشتم. وقتی که این مشکلات طی فرایندی محو شد، گیم هم خود بخود و صددرصد کنار گذاشته شد. نه اینکه «من» بخوام کنار بذارم، خودش جذابیتش رو از دست داد چرا که دیگه اونقدرا نیاز به فرار نداشتم.
خودم الان دیدم تاپیک رو 9 سال پیش زدم ! برق از سرم پرید
rabin88
کاربر سایت
من از بچگی آتاری داشتم و عاشق گیم و کلا بازی کردن بودم.همیشه فکر میکردم تا چند سالگی میتونم بازی کنم؟(الان داره 36 سالم میشه)و همیشه ناراحت میشدم از اینکه یه روز
بازی نکنم.ولی خب سعی میکنم تا وقتی زندم بازی کنم چه گیم چه هر وسیله ی بازی.ولی یه اتفاقی افتاده متاسفانه و عکس العمل هام و توانایی بازی کردنم نسبت به 5 سال یا 10 سال پیش
خیلی کمتر شده!قبلا فرز تر بودم و توی گیم ها بهتر بودم الان یه کم کند شدم.
بازی نکنم.ولی خب سعی میکنم تا وقتی زندم بازی کنم چه گیم چه هر وسیله ی بازی.ولی یه اتفاقی افتاده متاسفانه و عکس العمل هام و توانایی بازی کردنم نسبت به 5 سال یا 10 سال پیش
خیلی کمتر شده!قبلا فرز تر بودم و توی گیم ها بهتر بودم الان یه کم کند شدم.
رفلکس بدن میاد پایین، نمیدونم چجوری میره بالا
Ali Venom
کاربر سایت
منم نظرم همینه
EAST2WEST
کاربر سایت
amin200200
کاربر سایت
{ یه گیمر همیشه یه گیمر میمونه 
}
این شعار یه گیمر هستش لطفا دوستان گیمر این رو به خاطر بسپارند و هر کسی اینجوری نبود گیمر نیستش .
}این شعار یه گیمر هستش لطفا دوستان گیمر این رو به خاطر بسپارند و هر کسی اینجوری نبود گیمر نیستش .
max-pain
کاربر سایت
با اینکه گیم هم سن خودشو داره و بنظر من هم با فیلم قابل مقایسه نیست اما مخالفم که بحث "وقت" باشه
آدم دست خودشه که وقت آزادشو پای چه چیزی بزاره، اینکه کسی کلا وقت اضافه نداشته باشه برا هیچ چیز وقت اضافه نداره، کلی آدم دیدم میگن خوش به حالت وقت داری میشینی بازی میکنی ای یاد جوونی بخیر و فلان بعد نگاه میکنی میبینی تو یک هفته 3 سیزن سریال با 3 تا فیلم مختلف دیده بعد یک دفعه وقت واسه بازی نداره اینکه خیلیا بعد یک سنی بیخیال گیم میشن بنظرم بیشترش بخاطر کمتر شدن علاقه هست (حالا این هم میتونه دلایلی مثل دغدغه های زندگی و افکار و ... داشته باشه) و دیگه مثل قدیم لذت نمیبرن که این واسه آدمای متفاوت فرق میکنه، یکیو میبینی که 15 سالگی 24 ساعته پا گیم بود الان که 22 سالشه و هنوز درگیر زندگی هم نشده و وقت اضافه هم داره دیگه نهایت در روز یک فیفا میزنه از اونطرف یکی هست 40 سالشه هنوز میشینه ساعت ها پا یک گیم RPG
یک جورایی به نقاشی کردن شباهت داره، تقریبا همه تو بچگیشون نقاشی میکنن و لذت هم میبرن اما سن که میره بالا کم کم ولش میکنن و درگیر چیزایی میشن که بهش علاقه دارن، در صورتی که از اون وسط یکی آرتیست میشه و تا وقتی که نفس میکشه قلم دستشه حالا "گیمر" بودنو بزار جاش
آخرین ویرایش:
با بالا رفتن سن مشکلات ادما بیشتر میشه و دغدغه زندگی بدتر . ادم اگه وقت هم داشته باش باید برنامه ریزی کنه چجور پیش ببره. من خودم با 35 سال سن صاحب همسر و یک فرزند هستم. ولی واقعا یادم نمیاد اخرین بار کی بکوب پای یک بازی نشسته باشم و مرتب بازی کرده باشم. ( کالاف 2019 رو که 6 ساعت گیم پلی داشت رو یک هفته طول کشید تموم کنم چون وقت نداشتم و فکرم درگیر بود ) از بس تو زندگیم دست و انداز زیاده دیگه مثل قدیما نمیتونم بازی کنم. یادمه تا اخر نسل قبل هر بازی که به سبکم میخورد فارغ از هر گونه متا تا اخرش میرفتم با شور و عشق ولی این نسل شاید سالی 4 عنوان هم بازی نکرده باشم ( با این که هر دو کنسول رو داشتم) که از این 4 تا شاید 2 تاش هم تا اخر نمیرفتم چون مشغله فکری نمیزاره . نسل بعد باز هم کنسول بازی رو تهیه میکنم ولی بعید میدونم باز وقت کنم سالی 3 یا 4 عنوان رو بازی کنم. واقعا گرفتاری ها زیاد شده. توصیه من با سن پایینترا اینه مخصوصا از 15 سال تا 25 سال قدر این دوران رو بدونن. چون برای یک گیمر وقت ازاد داشتن خیلی مهمه و کسایی که تو این سن هستن درگیر مدرسه و دانشگاه هستن و اکثرا مجرد و اکثرا بی غم و دغدغه انچنانی . از همه نظر وقت ازاد دارن که بتونن درست و حسابی بازی کنن
White Injun
کاربر سایت
یه چیزی که برای من عجیبه اینه که بعضا ویدیو گیم یه عمل "بچه گانه" محسوب میشه، یعنی اگر یه آدم بالغ در اوقات فراغتش بشینه بازی کنه یه کار بچه گانه انجام داده اما اگر همون شخص بشینه 4 ساعت پای تلویزیون و فیلم و سریال ببینه کاملا نرمال هست! نمیدونم این قضیه ریشه در چی داره اما واقعا اینطور نیست با توجه به این که خیلی از گیم هایی که ریلیز میشه اصلا مناسب بچه ها نیست. این سوال تاپیک به نظرم مثل این سوال میمونه که " به نظر شما یه فرد تا چه سنی میتونه به دیدن فیلم و سریال ادامه بده؟". چیزی که مهمه علاقه فردی هست و اصلا سن ملاک نیست اینجا، یکی اوقات فراغتش رو با فیلم پر میکنه، یکی مثلا با کتاب خوندن، یکی هم با گیم. این که اون شور و اشتیاق قدیم هم دیگه نیست و کم میشه با توجه به زیاد شدن دغدغه های زندگی و ایجاد شدن مسئولیت های گوناگون کاملا طبیعیه . برای خود من این قضیه نه تنها درمورد گیم بلکه در سایر چیزها هم صدق میکنه مثلا چند سال قبل یه سیزن سریال رو توی 2-3 روز میدیدم اما الان اگه وقتش هم باشه نمیتونم دیگه همونطوری که یه گیم 7 ساعته رو نهایت توی 2 روز تموم میکردم اما الان یک هفته. در مورد نبود وقت هم همونطوی که سایر دوستان گفتن شما میتونی توی اوقات فراغتت در طول هفته 3 تا فیلم 2 ساعته ببینی یا یه گیم 6-7 ساعته رو تموم کنی.
s.1
کاربر سایت
حرف مردم همیشه به اونجات باشه منظورم همون میز کامپیوترت هست بی ارزش ترین چیز دنیا همین حرف مردم هست.
Origami 2008
عضو تحریریه
با اینکه گیم هم سن خودشو داره و بنظر من هم با فیلم قابل مقایسه نیست اما مخالفم که بحث "وقت" باشه
اینکه خیلیا بعد یک سنی بیخیال گیم میشن بنظرم بیشترش بخاطر کمتر شدن علاقه هست (حالا این هم میتونه دلایلی مثل دغدغه های زندگی و افکار و ... داشته باشه) و دیگه مثل قدیم لذت نمیبرن که این واسه آدمای متفاوت فرق میکنه، یکیو میبینی که 15 سالگی 24 ساعته پا گیم بود الان که 22 سالشه و هنوز درگیر زندگی هم نشده و وقت اضافه هم داره دیگه نهایت در روز یک فیفا میزنه از اونطرف یکی هست 40 سالشه هنوز میشینه ساعت ها پا یک گیم RPG
یک جورایی به نقاشی کردن شباهت داره، تقریبا همه تو بچگیشون نقاشی میکنن و لذت هم میبرن اما سن که میره بالا کم کم ولش میکنن و درگیر چیزایی میشن که بهش علاقه دارن، در صورتی که از اون وسط یکی آرتیست میشه و تا وقتی که نفس میکشه قلم دستشه حالا "گیمر" بودنو بزار جاش
ببخشید که دیر جوابتون رو دیدم. به نظرم دوستان اهل گیم از یک منظر قضیه را نگاه می کنن و من یک از منظر دیگر. بله به نتیجه رسیدیم که فیلم و بازی قابل مقایسه نیستن ولی زمانیکه تماشای فیلم و سریال (البته بیشتر سریال) به گیم ترجیح دادم (از سال 2016) این بود که وقتی سریالی را نگاه می کنی، بالاخره آخرش سوالی برات پیش میاد که این سوال همین است «که آخرش که چی؟». در تماشای فیلم و سریال «این آخرش که چی؟» تا حدودی به من مخاطب جواب می دهد ولی در این اواخر هر بازی که انجام می دادم، دقیقا همین سوال به ذهنم می آمد که من این بازی را الان تمام کردم؟ خب که چی؟ چی به من رسید؟ آره، طرز تفکری که معمولا از طرف معلم ها و اساتید به ما می گویند که گیم تنها اتلاف وقت است و اصلا قابل قیاس با فیلم دیدن، کتاب خواندن و.... نیست. تفکری که اشتباه می تواند باشد ولی باز هم به ذهنم می آید. دو سال است که می خواهم Wolfenstein II رو کامپیوتر نصب کنم ولی نه حوصله نصب بازی را دارم (هشت دی وی دی فشرده) و نه صبر برای اتمام نصب. به نوعی یک اشتیاق کاذب می آید سراغت و بعد می رود. چند باری رفتم سراغ بازی گرفتن، خریدم ولی بعد از سه سال نصبش کردم. این بازی های X360 چون فقط سی دی رو داخل دستگاه میزاری و بازی میاد بالا بدون هیچ مانعی، حداقل کمی قابل تحمل است ولی باز برام دردناک میشه که بخاطر «وقت» نمی توانم بازی را خیلی زود تموم کنم. MGS V شیش ماه برای من که بازی ها را خیلی تند و سریع تموم می کردم، طول کشید. برایم عذاب آور بود و همین مسئله گرفتاری است که بازی روی دست باد می کند و بعد از سه ماه دوباره میری سراغش، آن حس و حال اولیه را نداری! بعدم هم مسئله مالی هست که با این وضعیت بازار نمی شود بازی ها به روز را خرید. به خصوص اینکه کمپانی ها برخلاف نسل هفتم، مدام کنسول های میان نسلی منتشر کردند و کامپیوتر که پلتفرم اصلی من بود، با همین رویه، سیستم مورد نیاز بازی ها ناگهان دستخوش تغییر بزرگی شد که این جا بود که هیچ بازی حتی به صورت Low برام اجرا نمی شد.
کاربرانی که این گفتگو را مشاهده می‌کنند
Google