pkarash
کاربر سایت
Asura’s Wrath
سازنده: CyberConnet 2
ناشر: Capcom
—————
«خشم آسورا» یکی از بهترین تجربه‌های من در این چند ماهه بود؛ تجربه‌ای که اگه به امتیاز سایت‌های سخت‌گیری مثل گیم‌اسپات توجه میکردم از دست‌اش می‌دادم. «خشم آسورا» یک بازی (بهتره بگم «انیمه تعاملی») در سبک فانتزی-اسطوره‌ای (با المان‌هایی از ژانر علمی-تخیلی) هست که در فضایی هندی-ژاپنی اتفاق می‌افته. موسیقی، بسیار زیبا و شورانگیزه و غم و حماسه توش موج می‌زنه. گرافیک، با وجود یک سری مشکل فنی، در سطح خوبی قرار داره و … ولی مهم‌ترین بخش اثر، داستان و شیوه روایت «انیمه‌ای» اونه؛ به‌طوری که سازنده گیمپلی (که به نظر من مهم‌ترین بخش یک بازیه) رو کمرنگ کرده تا این حال و هوا رو از دست نده. گیمپلی در «خشم آسورا» به سه بخش کلیدزنی، مبارزه و شوتر ریلی تقسیم میشه که کم‌عمق بودن‌اش صدای خیلی‌ها رو درآورده؛ مخصوصاً اینکه گاهی به نظر می‌رسه که گیمر نقشی تو پیشبرد بازی نداره و همش باید دکمه‌زنی کنه. ولی درواقع گیمپلی در اینجا تنها بهانه‌ایه برای اینکه گیمر رو بیشتر درگیر اثر کنه و حال و هوای انیمه (بازی) رو بهتر به اون منتقل کنه.
ماجرای آسورا در قالب اپیزودیک پیش می‌ره و مثل یک انیمه دنبال میشه؛ درواقع سازنده‌ها قصد داشتن که یک انیمه قابل بازی رو به بازی‌باز ارائه بدن. در هر قسمت از ماجرا، بسیاری از المان‌های شاخص انیمه‌های سریالی سبک شونن دیده میشه و همون پایان‌های ناگهانی هر اپیزود، همراه با نقش بستن جمله «ادامه دارد» بر روی صفحه، کافیه که انیمه‌بازهایی مثل من رو ذوق‌مرگ و راهی بیابون کنه!
و اما داستان: قصه در اولین نگاه، تکراریه و در عین حال برای مخاطب‌های اصلی دلنشین؛ ولی اگه از صحنه‌های اغراق‌آمیز بازی بگذریم و به لایه‌های بعدی توجه کنیم، با اثری نمادین روبرو می‌شیم که حرف‌هایی جدی برای گفتن داره. «خشم آسورا» نمادهایی از آیین‌های کهن رو قرض گرفته و ماجرایی فانتزی و جدید رو برای مخاطب تعریف میکنه، تا جایی که می‌تونه آیین‌ها و باورهای انسان رو نقد کنه و اون رو به فکر واداره (در این مورد اگه فرصتی بود، بعداً بیشتر صحبت می‌کنم).
به‌طور خلاصه: «خشم آسورا» ممکنه صحنه‌های اغراق‌آمیز و «هندی» زیادی داشته باشه، گیم‌پلی‌اش ممکنه کم‌عمق باشه و داستان‌اش با سلیقه واقع‌گرای خیلی‌ها جور نباشه، ولی به نظر من اثری منحصر به فرد و شایسته تقدیره که نشون می‌ده بازی‌ها همراه ما بزرگ شدن و الان، دستکم از لحاظ درون‌مایه، به حدی از پختگی رسیدن که بتونن حسابی ما رو شگفت‌زده کنن. باید بگم که: کپکام … سایبرکانکت ۲! دم‌تون گرم!
- این بازی برای شماست: انیمه‌دوست هستید و دید فانتزی دارید؟ پس اگه در این یک سالی که از عرضه بازی می‌گذره هنوز تجربه‌اش نکرده‌اید (حتی اگه مثل من فقط درصد کمی از انیمه‌ها رو دوست دارید)، پیشنهاد می‌کنم که نیم‌نگاهی به «خشم آسورا» داشته باشید، چرا که به احتمال زیاد ازش لذت می‌برید.
- این بازی برای شما نیست: انیمه‌دوست نیستید و از اغراق‌های انیمه‌ای هم دل خوشی ندارید؟ همیشه واقع‌گرا هستید و تنها از بازی‌های واقع‌گرا و منطقی لذت می‌برید؟ پس این بازی شما نیست.
امتیاز: «خشم آسورا» زیاد زیر بار نقد فنی نمی‌ره و نمره‌اش تا حد زیادی بسته به نظر گیمره. نظر من: ۹ از ۱۰ (با پایان اصلی: ۸.۵ از ۱۰)
پ.ن: ببخشید که پست‌ام طولانی شد، ولی نتونستم کمتر از این بنویسم!
سازنده: CyberConnet 2
ناشر: Capcom
—————
«خشم آسورا» یکی از بهترین تجربه‌های من در این چند ماهه بود؛ تجربه‌ای که اگه به امتیاز سایت‌های سخت‌گیری مثل گیم‌اسپات توجه میکردم از دست‌اش می‌دادم. «خشم آسورا» یک بازی (بهتره بگم «انیمه تعاملی») در سبک فانتزی-اسطوره‌ای (با المان‌هایی از ژانر علمی-تخیلی) هست که در فضایی هندی-ژاپنی اتفاق می‌افته. موسیقی، بسیار زیبا و شورانگیزه و غم و حماسه توش موج می‌زنه. گرافیک، با وجود یک سری مشکل فنی، در سطح خوبی قرار داره و … ولی مهم‌ترین بخش اثر، داستان و شیوه روایت «انیمه‌ای» اونه؛ به‌طوری که سازنده گیمپلی (که به نظر من مهم‌ترین بخش یک بازیه) رو کمرنگ کرده تا این حال و هوا رو از دست نده. گیمپلی در «خشم آسورا» به سه بخش کلیدزنی، مبارزه و شوتر ریلی تقسیم میشه که کم‌عمق بودن‌اش صدای خیلی‌ها رو درآورده؛ مخصوصاً اینکه گاهی به نظر می‌رسه که گیمر نقشی تو پیشبرد بازی نداره و همش باید دکمه‌زنی کنه. ولی درواقع گیمپلی در اینجا تنها بهانه‌ایه برای اینکه گیمر رو بیشتر درگیر اثر کنه و حال و هوای انیمه (بازی) رو بهتر به اون منتقل کنه.
ماجرای آسورا در قالب اپیزودیک پیش می‌ره و مثل یک انیمه دنبال میشه؛ درواقع سازنده‌ها قصد داشتن که یک انیمه قابل بازی رو به بازی‌باز ارائه بدن. در هر قسمت از ماجرا، بسیاری از المان‌های شاخص انیمه‌های سریالی سبک شونن دیده میشه و همون پایان‌های ناگهانی هر اپیزود، همراه با نقش بستن جمله «ادامه دارد» بر روی صفحه، کافیه که انیمه‌بازهایی مثل من رو ذوق‌مرگ و راهی بیابون کنه!
و اما داستان: قصه در اولین نگاه، تکراریه و در عین حال برای مخاطب‌های اصلی دلنشین؛ ولی اگه از صحنه‌های اغراق‌آمیز بازی بگذریم و به لایه‌های بعدی توجه کنیم، با اثری نمادین روبرو می‌شیم که حرف‌هایی جدی برای گفتن داره. «خشم آسورا» نمادهایی از آیین‌های کهن رو قرض گرفته و ماجرایی فانتزی و جدید رو برای مخاطب تعریف میکنه، تا جایی که می‌تونه آیین‌ها و باورهای انسان رو نقد کنه و اون رو به فکر واداره (در این مورد اگه فرصتی بود، بعداً بیشتر صحبت می‌کنم).
به‌طور خلاصه: «خشم آسورا» ممکنه صحنه‌های اغراق‌آمیز و «هندی» زیادی داشته باشه، گیم‌پلی‌اش ممکنه کم‌عمق باشه و داستان‌اش با سلیقه واقع‌گرای خیلی‌ها جور نباشه، ولی به نظر من اثری منحصر به فرد و شایسته تقدیره که نشون می‌ده بازی‌ها همراه ما بزرگ شدن و الان، دستکم از لحاظ درون‌مایه، به حدی از پختگی رسیدن که بتونن حسابی ما رو شگفت‌زده کنن. باید بگم که: کپکام … سایبرکانکت ۲! دم‌تون گرم!
- این بازی برای شماست: انیمه‌دوست هستید و دید فانتزی دارید؟ پس اگه در این یک سالی که از عرضه بازی می‌گذره هنوز تجربه‌اش نکرده‌اید (حتی اگه مثل من فقط درصد کمی از انیمه‌ها رو دوست دارید)، پیشنهاد می‌کنم که نیم‌نگاهی به «خشم آسورا» داشته باشید، چرا که به احتمال زیاد ازش لذت می‌برید.
- این بازی برای شما نیست: انیمه‌دوست نیستید و از اغراق‌های انیمه‌ای هم دل خوشی ندارید؟ همیشه واقع‌گرا هستید و تنها از بازی‌های واقع‌گرا و منطقی لذت می‌برید؟ پس این بازی شما نیست.
امتیاز: «خشم آسورا» زیاد زیر بار نقد فنی نمی‌ره و نمره‌اش تا حد زیادی بسته به نظر گیمره. نظر من: ۹ از ۱۰ (با پایان اصلی: ۸.۵ از ۱۰)
پ.ن: ببخشید که پست‌ام طولانی شد، ولی نتونستم کمتر از این بنویسم!
Google