Disco Elysium: 9/10
گفتن و نوشتن از این بازی خیلی سخته برام. این بازی درمورد همه چیز هست و در حین حال میتونه درمورد هیچ چیزی نباشه. از آغاز بشریت و دین تا انحرافات جنسی و مشکلات روانی درش حرف زده میشه. داستانک های دیسکو شاید در بعضی موارد ناراحت کننده باشه ولی بازی فقط اینو نمیخواد. بیشتر مواقع تلاش میکنه تو رو از نظر روحی گوشه رینگ بندازه. تا جایی که ممکنه خرابت کنه و تمام افکارت رو بهم بریزه.
یکی از بهترین قسمت های دیسکو شخصیت "کیم" هستش. این رابطه همکاری اینقد عمیق شکل میگیره بینتون که "کیم" براتون تبدیل به یه کاراکتر واقعی تبدیل میشه. اول بازی وقتی میبینیش یکی از افکار شخصیت اصلی میگه
این همون شخصیه که میتونه جونش رو برای همکارش فدا کنه و واقعا تا اخر داستان به این حرف میرسید. این رابطه برای من اینقدر واقعی شد که یادمه
کیم باید از شهر خارج میشد و من این فرصت برام پیش اومد که Kareoke اجرا کنم. ولی چون دوست داشتم کیم هم ببینه اجرا رو، یک روز صبر کردم تا برگرده .
مشکلات بازی بعضی اوقات اعصاب خورد کن میشد. مثل غیب شدن کاراکترا یا از دست رفتن بعضی از ماموریتا به خاطر باگ شدن! از اون طرف موسیقی دیسکو خیلی ضعیفتر از بخشای دیگه بود و تنوع درش کم بود. که شاید برمیگرده به بودجه کلی بازی. واقعا نمیتونم تصور کنم که نسخه اولیه بازی بدون صداپیشگی کامل انجام شده . چون صداپیشگی های فاینال کات یکی از بهترین های صنعته (به خصوص افکار شبانه) و از اونور کاملا مکمل بخش های دیگه برای انتقال کامل تجربه هست.
از یه طرف دیگ من یه مشکلی با المان های RPG بازی داشتم. خیلی کم پیش میاد که در لحظات مهم دیسکو، چند انتخاب داشته باشی. در بعضی از موارد داستان اصلی باید مسیر A شکست میخورد، تا میرفتی سراغ مسیر B که به نظرم یه تجربه نیمه خطی برای من شد تا یه تجربه کامل RPG.
از طرفی دیگه به یادموندنی ترین لحظات در ماموریت های فرعی و وقتایی پیش میاد که ممکنه به خاطر شانس یا نداشتن اسکیل کافی از دست بدی و اگه سیو نداشته باشی برای همیشه رفته. البته این مورد رو کامل میتونم درک کنم ولی از طرفی وقتی میبینم چقدر روشون کار شد و چه حس خاصی میتونه منتقل کنه عذاب وجدان میگیرم چه چیزای بیشتری ممکنه تو مسیر از دست داده باشم.
بازی پکیج خاصیه که دیگه بعید میدونم تکرار بشه (با توجه به افتضاحاتی هم که داخل استودیو سازنده رخ داده نسخه دومی هم در کار نیست) . به خیلی از بازی های کم دیده شده ولی قابل تحسینن لقب "الماس" میدن اما Disco elysium الماس سیاهیه. اگه Last of Us 2 برام تجربه غمگینی بود این بازی برام از نظر روحی افسرده کننده بود. پیشنهادم به کسایی که میخوان این بازی رو شروع کنن اینه که همه چیز رو تجربه کنن. درسته خیلی از موقعیت ها میتونه اجباری، کرینج و خجالت اور باشه . شاید هم از اون کاراکتری که قراره برای شخصیت اصلی در طول بازی بسازید دور باشه. ولی مطمئن باشید بعد این اتفاقات و خرده داستان ها یه خاطره جذاب براتون شکل میگیره.
برای کسایی هم که Disco elysium رو تجربه کردن این ویدیو رو پیشنهاد میدم:
مورد بعدی کیفیت خیلی پایین side mission هاش بود که خلاصه شده بود به لینک کردن چند تا سر نخ یا جمع کردن resource ها (که تنوع زیادی داشتن) یا ترکیب کردنشون! ولی متنوع بودن کالکتیبل ها و پر تعداد نبودنشون نکته مثبتی بود. داستان هم انقدر ساده و معمولی بود که هیچی نگیم بهتره 
Google