این بازیهایی که شما مثال زدی (غیر از Machinarium اونم تا حدودی) هیچ کدوم جزو ژانر ادونچر به حساب نمیاد . میدونید که ایندای هستن .
پس به گفته امثال شما همه بازیهای ادونچر که گیم پلیشون به راه رفتن و مکالمه و در بعضی مواقع پازلینگ و حل معما خلاصه میشه هیچ کدوم گیم پلی ندارن و کلا سبک ادونچر چیزی به نام گیم پلی براش تعریف نشده!!!
به اندازه کافی روی اینا بحث شده نتیجش هم مشخصه دیگه اینجور صحبتها نخ نما شده .
ایشون فرمودن هرکی از این گیم رو درک نکرد(!!) فکر میکنه گیم یعنی فقط کشتن و لت و پار کردن! بنده هم این بازیا رو نام بردم،گفتم اینا کشتن و لت و پار کردن نداشتن،ولی ما بهشون میگیم گیم و درکشون هم میکنیم!
حالا من کجا حرف از ادونچر زدم!؟
شما این برداشت رو با موهومات خودت کردی و کسی این حرف رو نزده ! اون لت و پار کردن یک مثال بود و از این حرف چنین برداشت خوشحالی نمی کنن ! شما هم جزو همون افرادی هستی که به گیم کاملا به عنوان یه سرگرمی ساده نگاه می کنی نه هنر ! شما هم متوجه نشدی که چرا یه سری از افراد صنعت گیم رو شونه به شونه صنعت سینما می دونن و اعتقاد دارن در اینده ای نزدیک این صنعت رو کنار می زنه . مهمترین نکته ای که یک گیم رو از فیلم متمایز می کنه حق انتخاب مخاطب و حق دخالت در سرنوشت شخصیت ها است . این ویژگی کمی نیست . یک پتانسیل بالا برای جذب مخاطب هست . پتانسیلی که صنعت سینما از وجودش بی بهره است . کاری که دیوید کیج با HR انجام داد در راستای پیشبرد همین هدف بود . داستانی فوق العاده جذاب و گیرا و پر از هیجان که سرنوشت شخصیت های اون و پایان بازی به دست مخاطب سپرده می شد . و خود نحوه چگونگی این حق انتخاب در بازی با توجه به داستان درگیر کننده بازی جای تقدیر فوق العاده زیادی داره . توی صفحه قبل هم گفتم ، به عنوان یک پدری که می خواد پسرشو نجات بده چه کارهایی انجام می دین ؟ یه پدر دیگرو حاضرید بکشید ؟ حاضرید انگشتتونو قطع کنید ؟ حاضرید اتوبان رو بر عکس برید ؟ و چندین مسئله درگیر کننده دیگه که همه و همه با انتخاب شما انجام می شه . خیلی از دوستانی که سطحی فکر می کنن عنوان می کنن این در فیلم های زیادی هم دیده می شه . اما ایا در فیلم مخاطب حق انتخاب داره ؟ یا فقط بیننده است ؟
و اما گیم پلی در HR یعنی همین تاثیر گذاری در سر نوشت شخصیت ها ، یعنی همین حق انتخاب ها ، یعنی درگیر شدن با کشش بالای داستانی بازی با توجه به حق انتخاب مخاطب ، این موضوع رو خیلی ها درک نکردن و باید برای اون دسته از افراد فقط و فقط تاسف خورد . اون افراد معنی گیم پلی HR رو درک نکردن ! و تصور می کنن چون توی این بازی فقط انالوگ چرخوندن و دسته تکون دادن ، گیم پلی بازی کاملا سطحی و ضعیفه ! اما گیم پلی HR این نیست . گیم پلی HR همون تاثیر گذاری هست که راجع بهش توضیح دادم .
p.s : گفته بودم دیگه در این مورد کامنتی نمی دم، ولی احساس کردم این توضیحات هم برای تکمیل دفاعیاتم از دیوید کیج و عنوان هنریش لازم هست.
موفق باشید
بله،اصلا نمیشد همچین برداشتی از حرف قبلی شما کرد.همونطور که الان نمیشه این برداشت رو کرد که به نظر شما هر کی از HR بد میگه یعنی بازی رو فقط یه سرگرمی ساده میدونه!!
بر خلاف شما،بنده هنر رو تو همون عناوینی که نام بردم میدونم نه ساخته ی جناب کیج!
مهمترین نکته ای که یک گیم رو از فیلم متمایز می کنه حق انتخاب مخاطب و حق دخالت در سرنوشت شخصیت ها است
به هیچ وجه اینطور نیست.مهمترین نکته ای که یک گیم رو از هر سرگرمی غیر تعاملی دیگه(چه فیلم چه هر چیز دیگه) متمایز میکنه،امکان تعامل شخص با گیم از طریق گیم پلی هست،نه حق انتخاب و دخالت تو سرونشت شخصیت ها که اگه اینطور که جنابعالی میگی بود،ما عملا هفت نسل بود که داشتیم فیلم نگاه میکردیم،نه بازی کنیم!
تو بقیه ی حرفاتون هم که ماشالله کلا تعریف گیم پلی رو عوض کردین!باز با اون دوستمون در مورد ادونچر بودن آدم بحث کنه بهتره تا با شما!
بدرود(بخون خوش باشی!)