در پنل GDC Europe امسال "براین گومز" کارگردان بازی Silent Hill: Downpour درباره ژانر وحشت و چیزهایی که او و تیمش از تجارب بازی های قبلی این سری محبوب آموخته اند سخنانی گفت.گومز با بیش از 15 سال سابقه یکی از کهنه کاران صنعت گیم به حساب می آید.از آثار او میتوان به یک بازی به سبک Beat 'em up (شورش) با تمی ترسناک به نام Thrill Kill و همچنین ریمیک Alone in the Dark محصول سال 2008 اشاره کرد.
گومز سخنانش را با دادن تعریفی از ژانر وحشت به عنوان احساسی شدید از شوکه شدن، ترس و انزجار آغاز کرد.داستان های با تم وحشت به اندازه داستان سرایی های بشر قدمت دارند.در صنعت سینما ژانر وحشت با فیلم های هیولایی همچون Nosferatu سیر رو به رشد خود را آغاز و با فیلم های دهه هفتادی همچون درخشش و فیلم های موفقی مدرنی همچون Paranormal Activity به اوج خود رسید.
حال این موارد برای ساخت بازی چه چیزهایی را به ارمغان میاورند؟ وحشت یعنی غوطه ور کردن بازیکنان در جوی آکنده از ترس و همچنین برهم زدن نقاط آسایش آنها.این ژانر پر است از تناقض.در حالی که بیشتر [ژانرهای] بازی القای قدرت و فضایی برای فرار از واقعیت را برای فرد فراهم می سازند، ژانر ترس دقیقا برعکس عمل میکند.در آن با حذف قدرت و کشاندن فرد به درون دنیایی کابوس وار و استرس زا وحشت را به فرد انتقال میدهند.
گومز خاطر نشان کرد که بازی های کلاسیک سایلنت هیل(سه شماره اول) و همچنین بازی سیستم شاک 2 و سری فیتال فریم و همچنین بایوشاک 1 در انجام این مهم موفق بودند.
در خصوص اولین بازی سایلنت هیل گومز توضیح داد که تمامی بازی حول محوریت یک فرقه مذهبی و تلاش آنها برای بیدار کردن یک خدا که اساسا تمام بشریت را نابود میساخت میچرخید.در عین حال بازی اول بازی بود که توانسته بود به خوبی از محدودیت های سخت افزاری زمان خود استفاده کند.به عنوان مثال،عنصر مه پوششی بود برای پنهان ساختن فصای بسیار محدودی که کنسول میتوانست نمایش دهد.
در حالی که نسخه انگلیسی این اثر از دیالوگ ها و اجرای غیر طبیعی بازیگران رنج میبرد،ولی همین ویژگی ها باعث شد نوعی حس دیوید لینچی (جاده مالهالند)را به بازی تزریق کند.اما از این که این اقدام ناخودآگاه بوده یا نه خبر نداریم.
پس از توضیحی کوتاه در زمینه دیگر بازی های این سری گومز محوریت سخنانش را به سمت ساخت و تولید بازی Downpour تغییر داد.او به سرعت اقرار کرد که هنگامی که او به گروه سازنده بازی ملحق شده بود بازی در وضعیت شروعی سخت قرار داشت.Downpour فاقد یک تک تصویر پیوسته بود که خبر از شخصیتی میداد که جذاب نبود،داستانی که با پایان ساخته شده جور در نمی آمد و همچنین طراحانی که فقط و فقط به جنبه زیبایی شناسی موجودات بازی فکر میکردند.
در حالی که تیم با اینگونه مشکلات دست و پنجه نرم میکرد ،گروه تصمیم گرفت تا گامی به عقب بردارد و ارکانی که سری بازی های سایلنت را محبوب کرده بود را از نو شناسایی کند و سپس شروع به عبور از این موانع کند.شخصیت اصلی داستان،مورفی پندولتن دستخوش تغییرات بسیاری شد.در اوایل تولید بازی او قهرمانی غمگین بود،زندانی ای که به اشتباه به جرمی نکرده متهم شده بود.اما،پس از این که تیم توانست این سری را از نو ارزیابی کند دریافت که لوکیشن سایلنت هیل مکانی زنده است که میتوانست نشان دهنده گناهان و ترس بازیکن باشد.بنابراین،مورفی باید کمتر بیگناه جلوه میکرد،پس از مدتی او از یک قهرمان بی گناه به مردی با نقوص انسانی مبدل گردید.حال او در حال گریز از خود، گذشته و کسانیست که او را اسیر کرده اند.و این راه او رابه سایلنت هیل میکشاند...
داستان بازی هم هنوز جای کار داشت.در مراحل اولیه تولید داستان فاقد یک منطق درونی بود و با داستان دو بازی اول جور در نمی آمد.از آن موقع به بعد داستان مورد تجدید نظر قرار گرفت تا این که بتواند تمرکز بیشتری بر روی وحشت روان کاوانه و تاریکی همچون بازی دوم داشته باشد،و کمتر بر روی اتفاقات ماورالطبیعه شهر.گومز اقرار میکند که:داریم سعی میکنم تا مقداری از Alyssa و The Order را کنار بگذاریم.به جای تمرکز بر روی الاهیات تیره و تار، داستان تغییر یافته بازی دقیقا از زندگی واقعی سازندگانش الهام می گیرد."با خود می گفتیم که دردناکترین لحظات زندگی خود را ارزیابی کنیم و آن لحظات را به طور آنی و مستقیم وارد بازی کنیم."
او همچنین از پایان های مختلف بازی با تفاسیری گوناگون سخن گفت و آن چه مصلم است نبود یک نتیجه گیری روشن و کامل از رویداد های این بازیست.
سیستم مبارزه و کنترل دوربین نقاط بعدی بودند که باید اصلاح میشدند.در مورد سیستم مبارزه تیم سازنده نمیخواست از اکشن محضی که در Shattered Memories و Homecoming استفاده شده بود استفاده کند،در عوض آن های سیستمی ساختند حول محور سلاح های با دوام پایین.در این سیستم احساس ایمنی همیشه فراٌر است.دشمنان بازی مخلوطی از قوی ترین دشمنان تاریخ سایلنت هیل خواهند بود.بنابراین فرار را بر قرار ترجیح دادن میتواند هوشمندانه ترین انتخاب باشد.
زوایای دوربین فیکس شده و گاهی نیز ریلی بازی(به سبک GOW و بازی های ادونچر) این بار بیشتر دیده خواهند شد.گومز توضیح داد که گروه بسیاری از فیلم های عالی در ژانر وحشت را تماشا و مطالعه کردند و به این پی بردند که چطور در تمامی این فیلم ها آنها با محدود کردن فضای دید تماشاچی موفق به ایجاد بازخوردی احساسی شده بودند.او همچنین خاطر نشان کرد که محیط های بازی 5 برابر بزرگ تر از تمامی بازی های قبلی خواهند بود و همچنین بعد از شروع بازی و رویت اولین صفحه لودینگ دیگر شاهد آن نخواهیم بود.همچنین تیم سازنده میخواهد تک تک لوکیشن ها داستانی را در پس منظره خود پنهان کنند بنابراین بازیکن همیشه از خود میپرسد که:چه اتفاقی اینجا افتاده؟
برای یافتن پاسخ چنین پرسش هایی بازیکنان از 3 لایه مختلف ادراک بهره میبرند.همان طور که گومز توضیح میدهد این سه لایه به 3 منبع نور مورفی متصل هستند:1.چراغ قوه2.یک فندک3.و یک چراغ فرابنفش.
آخرین سخنان گومز درباره Otherworld و موجودات بازی بود.در حالی که در بازی های قبلی برای نشان دادن این دنیا از عناصری چون زنگ زدگی،خون و حتی یخ استفاده میشد.این بار Downpour از باران استفاده میکند.بارش باران سمبل زوال رفتن عقل مورفی خواهد بود.در حالی که قطرات آب می بارند ارتباط مورفی با واقعیت نیز کم کم از بین میرود.
گومز سه درجه خشونت که موجودات بازی از آن بهره میگیرند را بر شمورد.1.ضربه وارد کردن...که معمول ترین شیوه هم هست.تماما صدمه دیدن از دست هیولایی که همه فکر و ذکرش کشتن و خوردن بازیکن است.دوم هجوم،موجودی زنده که در بدن انسان رشد و نمو میکند، حمله به بدن، آرامگاه مقدس ما.و سوم تصرف که بدترین درجه است.تصرف ذهن و بدن فرد توسط چیزی که نمیتوان از آن گریخت.
تیم سازنده با مطالعه این درجات و به کار گیری آنها در ساخت هیولاهای بازی به دنبال تقویت عکس العمل های متفاوت و سپس استفاده از همین عکس العمل ها علیه خود بازیکنان هستند.
و در آخر شرح و توصیف ویژگی های فیزیکی این موجودات با تمرکز بیشتر بر روی این که چطور آن ها میتوانند به آشکار شدن نیمه تاریک بازیکن کمک کنند.
Downpour بیست و پنجم اکتبر امسال بر روی PS3 و X360 خواهد بارید.
منبع
Google