جانی دپ؟ جداً مثال هات رو با جانی دپ شروع کردی؟ جانی دپ تو ده سال اخیر غیر از جک اسپرو با گریم های متفاوت کار خاصی انجام داده؟ تازه همین جک اسپرو هم نسخۀ کنترل شدۀ هانتر اس. تامسون Fear and Loathing in Las Vegas هست (همین کنترل شدگی باعث شد که همین نقش تامسون تو Rum Diary به خوبی دفعۀ اول در نیاد).
ویگو مورتنسن هم یه تعدادی تیک تکراری و مشخص داره حالا فرق نمیکنه فروید باشه یا آراگورن (حقیقتاً من هنوز اینکه دی لوئیس آراگورن رو رد کرد دلخورم). منهای On the Road (که کلاً بازی نمیکرد و بیشتر تو خلسه بود و برای کارکتر ویلیام باروز مناسبترین نوع بازی) بقیۀ نقش هاش رو مثل هم در میاره. چون لهجه ها و گریم ها فرق میکنه باعث نمیشه که بگی بازی فرق میکنه.
دقیقاً دو تا بازی از تام هنکس رو مثال زدی که گریمها متفاوت هستن. هنکس یه حالت Mr. Nice Guy داره و وقتی مجبور میشه کاری خارج از این حیطه انجام بده میشه Road to Perdition که نقش اصلاً در نمیاد و بین اون همه چیز خوب تو فیلم میشه جز لایتچسبک کار.
در مورد جیم کری هم چون یه جا کمتر خودش رو میزنه تو دیوار دلیل بر متفاوت بودن بازی ها نیست.
این یکسان بودن بازی چیز بدی نیست اصلاً. نیکولاس کیج یا رایان گاسلینگ (یا همین دیکاپریویی که شروع بحث باهاش بود) نه تنها بازیشون یکسانه بلکه عملاً سالهاست دارن یه نقش رو در موقعیت های مختلف تکرار میکنن اما من از دیدن بازیشون لذت میبرم. مهم اینه که بازیگر توانایی خودش رو بشناسه و نقش مناسب انتخاب کنه و گرنه به کلیت کار آسیب میزنه (همون تام هنکس و Road to Perdition). شما فکر میکنی چون گریم یه بازیگری عوض شده داره خیلی بازی متفاوتی ارائه میده اما خیلی بازیگرای کمی هستن که از نقشی به نقش دیگه بازیشون تفاوت زمین تا آسمون داره (بیشترشون هم مُردن). درآوردن لهجه و گریم و اینا توانایی یه بازیگر رو نشون میده اما دلیلی بر این نیست بازی بازیگر فرق کرده.