Movie Center

SiminSecret · Sep 24, 2005

And I will strike down upon thee with great vengeance and furious anger those who attempt to poison and destroy My brothers. And you will know I am the Lord when I lay My vengeance upon you

فهرست سایت ها و ربات های دانلود فیلم و سریال که بدون سانسور هستن (آپدیت شده در تاریخ 9 آذر 1404):

NoTing · Nov 14, 2025

فرانکشتیان نه روایت تولد یک موجود، بلکه افشای یک حقیقت باستانی‌ست، هر آنچه به هستی درمی‌آید، بی‌درنگ محکوم رنج می‌شود. آفرینش در این جهان نه هدیه‌ای الهی، بلکه باری‌ست که بر دوش وجود نهاده شده، و همین بار نخستین آموزش زندگی به هر موجود زنده است.
فیلم یادآوری می‌کند که هستی همیشه از دل خلا زاده می‌شود، اما این زایش نه معجزه بلکه انحرافی در نظم سکوت است، انحرافی که تا آخرین نفس ادامه می‌یابد. انسان، مانند مخلوق این داستان، با پرسشی یگانه روبه‌روست، آیا می توان زیست وقتی خود زیستن شکستی دیگر است و اصلا آیا پیروزی معنا دارد.
در ژرفای وجود، رودخانه‌ای خاموش جاری‌ست که مقصدی نمی‌شناسد، نه آغازش روشن است و نه پایانش. این جریان همان راز زندگی است پیش‌رفتن بدون امید رسیدن. هنر تنها زبان این رودخانه است، تلاشی برای ثبت لرزش‌های یک هستی ناپایدار. اما همه توان شنیدن این لرزش را ندارند. کسی که چیزی را از دست می‌دهد، در حقیقت از بخشی از خویشتن تهی می‌شود، و ضربه‌ای که قلب را می‌شکند، در واقع شکافی در ساختار هستی فرد می‌سازد شکافی که ترمیم نمی‌شود، فقط عمیق‌تر فهمیده می‌شود.
در جهان فرانکشتاین، رهایی امکان‌پذیر نیست چون رنج ذاتی بودن است. هر موجودی حامل وزنی‌ست که نمی‌تواند زمین بگذارد. شاید تنها معنای زندگی همین باشد آگاهی از بار خود، و ادامه دادن در برابر خاموشی مطلقی که همواره منتظرمان است.

گیلرمو چه عمیق می نگرد، چه پایان بندی شگرفی.

Changed_Man 50 · Nov 14, 2025

نوشته شده توسط Origami 2008:
اگه بلد نیستی یک قصه چفت‌وبست‌دار روایت کنی، به‌جاش شخصیت‌های جذاب خلق کن

الان کاراکتر محور بودن pta و «داشتن کاراکتر های فرعی» رو به عنوان ایراد ذکر کردی؟

بهرصورت با این فیلم اخر نشون داد که «بلد هست» قصه چفت و بست دار هم روایت کنه. هرچند که من فیلمای صرفا کاراکتر محور قدیمیش رو ترجیح میدم.

Rolet · Nov 14, 2025

نظرات بازیسنتر لحظات شوکه شکننده کم نداره... نمردیم و شنیدیم که توماس اندرسن روایتگری بلد نیست. ;))

Boss · Nov 15, 2025

نوشته شده توسط SiminSecret:
View attachment 400391
کیفیت Web-dl فیلم مورد انتظار One battle after another منتشر شد.

لینک های دانلود بدون سانسور بزودی به پست اول اضافه خواهد شد.

یک فیلم مزخرف، که خودشون میدونستن چقدر چرند، شعار زده، بی سر و ته و چپوله!
برای همینم دی کاپریو رو آوردن که حداقل چهار نفر ببینن!

noctis-sm3 · Nov 15, 2025

نولان خیلی وقته با داداشش رد دادن و برای مطرح شدن، به شعور مخاطب هاشون توهین کردن
.
.
حالا این امیلی ویلسون کیه؟

یه مترجم زن هست که اولین زنی هست که اودیسه هومر رو ترجمه کرده...

ولی یارو کلا سم خالص هستش

تاکید کرده من داستان رو با تمرکز فمنیستی ترجمه کردم...
یعنی می گه باور دارم نویسنده های قدیم عمدا تاکید لازم در قسمت هایی که زنان تصمیم گیرنده بودن رو نداشتن...
از طرفی چون نسبت های اغواگری به برخی زنان می دادن... به دور از واقعیت هست...

حالا اونطرف، اومده هر جا مترجمای قبلی اسمی از خدمتکار و ندیمه آورده رو رد کده... و روی اینکه اینا برده بودن... تاکید کرده
که بگه آره اینا برده بودن... اگه با فلانی رابطه داشت یا براش کاری کرده... نه از سر تفریح و عشق بازی و رضایت طرفین بوده... بلکه این مصداق تجAوZ بوده... و سو استفاده کرده...

کلا از ایناست که ترجه رو یک ابزار سیاسی می دونه که باید حتما با قوانین و کرامات انسان چپ مترقی هم سو باشه...

Changed_Man 50 · Nov 15, 2025

نوشته شده توسط noctis-sm3:
View attachment 400552

نولان خیلی وقته با داداشش رد دادن و برای مطرح شدن، به شعور مخاطب هاشون توهین کردن
.
.
حالا این امیلی ویلسون کیه؟

یه مترجم زن هست که اولین زنی هست که اودیسه هومر رو ترجمه کرده...

ولی یارو کلا سم خالص هستش

تاکید کرده من داستان رو با تمرکز فمنیستی ترجمه کردم...
یعنی می گه باور دارم نویسنده های قدیم عمدا تاکید لازم در قسمت هایی که زنان تصمیم گیرنده بودن رو نداشتن...
از طرفی چون نسبت های اغواگری به برخی زنان می دادن... به دور از واقعیت هست...

حالا اونطرف، اومده هر جا مترجمای قبلی اسمی از خدمتکار و ندیمه آورده رو رد کده... و روی اینکه اینا برده بودن... تاکید کرده
که بگه آره اینا برده بودن... اگه با فلانی رابطه داشت یا براش کاری کرده... نه از سر تفریح و عشق بازی و رضایت طرفین بوده... بلکه این مصداق تجAوZ بوده... و سو استفاده کرده...

کلا از ایناست که ترجه رو یک ابزار سیاسی می دونه که باید حتما با قوانین و کرامات انسان چپ مترقی هم سو باشه...

Homer uses several words for enslaved people. The most important ones are:

δοῦλος (doûlos)

Meaning: slave, enslaved person
This is the standard Greek word for someone who is legally owned as property.

δμώς (dmṓs)

Meaning: slave, captive, war-prisoner forced into servitude
Used especially for those captured in war — exactly what happens in the Odyssey with the enslaved women.

ἄμφιπολος (amphipolos)

Meaning: female household slave / attendant
Often used of women working in spinning, weaving, cleaning, etc.

**θεράπων (therapon)**

Meaning: attendant, companion
This one is tricky:

Sometimes means a high-status attendant (e.g., Patroclus).
But in many household contexts it still refers to subordinates who can be enslaved.

Some scholars think she:

makes Odysseus slightly harsher or more morally questionable
emphasizes the perspective of enslaved characters
highlights gender power relations more explicitly
prefers simpler, less “heroic” diction

But even here, none of this contradicts the Greek.
It’s more about which elements she foregrounds.

Example:
When Odyssey describes the hanging of the enslaved women, Wilson does not veil the brutality. Others have argued that she makes the scene morally darker. But the Greek itself is extremely dark — earlier translations softened it.

So again: her choices tend to undo past bias, not add new bias.

People sometimes accuse her of feminist distortion because they are used to 19th- and 20th-century male translators who romanticized, softened, or moralized the text.

When someone finally translates it literally, it feels “new” or “political,” even though it’s actually closer to Homer.

شرمنده که زمان هومر برده داشتن عادی بوده؟

noctis-sm3 · Nov 15, 2025

Origami 2008 · Nov 15, 2025

از نظر من دو نوع فیلم‌نامه‌نویس داریم: اونی که بلده Plot رو بدون توجه به جایگاه شخصیت‌ها تعریف کنه و دیگری کسی که بلده شخصیت‌های یونیک و دیالوگ‌های جذاب بنویسه؛ PTA از نظر من جز فیلم‌نامه‌نویسان نوعِ دوم است (امیدوارم دوهزاریتون کج نباشه

)؛ مثال بیشتر می‌خواین؟ الان مثل بهتر از پیمان قاسم‌خانی به ذهنم نمی‌رسه؛ می‌دونید که شخصیت‌های جذاب (اغلب کاریکاتوری) خلق می‌کنه؛ اما هرگز Plot (همانِ تعریف رسیدن از نقطه A به نقطه B) گیرایی روایت نمی‌کنه؛ مثالِ سریال نمی‌زنم چون قالب‌ها متفاوت است؛ بهترین مثال فیلم مارمولک هست؛ کُلِ جذابیت فیلم و میل تماشاگر به ادامه تماشا، شخصیتِ رضا مارمولک (با بازی عالی پرستویی) و دیالوگ‌های بامزه است؛ اما قصه؟ فصه جذاب نیست؛ هرچند که قصه بدون چشم‌داشتی یک کپی‌پیست از اون فیلم آمریکایی است. کسی که الان هر دو رو داره، تارانتینو هست (البته تارانتینوی قبل از Once Upon a Time in Hollywood) ؛ تو در Django هم قصه جذابی رو می‌بینی (رسیدن از نقطه A به نقطه B) و هم شخصیت‌های بی‌نظیر.

تقریباً اتفاق‌نظر داریم که فیلم جدید PTA داستان جدیدی رو نشون نمی‌ده؛ یعنی اتفاق نظر داریم که داستان WOW نیست؛ اما فیلمِ خوبیه؛ این داستان رو قبلاً و شاید بهتر در سایر آثار دیده باشید (فارغ از اینکه بیاد متای 95 از 100 بگیره)؛ من حقیقتاً از بُعد رسیدن از نقطه A به نقطه B را در فیلم NICE GUYS شین بلیک رو بیشتر می‌پسندم. موقعیت اصلی اون فیلم هم شکل‌گیری رابطه پدر (رایان گاسلینگ) و دختر در یک درگیری چند جانبه است؛ رایان گاسلینگ در NICE GUYS با دی کاپریو در فیلم One Battle After Another خیلی شباهت دارند؛ هر دو پخمه هستند؛ گرچه نه راسل کرو فان است و نه بدمن جذابی مثل شان پن دارد.

پ.ن: در کل، فیلم جدید PTA خوبه؛ مورد خوبی @Alkazar اشاره کرد؛ فیلم به مسئله زمان اهمیت نمی‌ده. غر نزنید که به نفع پناهی و Hamnet کلویی زائو می‌شه!

Changed_Man 50 · Nov 15, 2025

نوشته شده توسط Origami 2008:
تقریباً اتفاق‌نظر داریم که فیلم جدید PTA داستان جدیدی رو نشون نمی‌ده؛ یعنی اتفاق نظر داریم که داستان WOW نیست؛ اما فیلمِ خوبیه؛ این داستان رو قبلاً و شاید بهتر در سایر آثار دیده باشید (فارغ از اینکه بیاد متای 95 از 100 بگیره)؛ من حقیقتاً از بُعد رسیدن از نقطه A به نقطه B را در فیلم NICE GUYS شین بلیک رو بیشتر می‌پسندم. موقعیت اصلی اون فیلم هم شکل‌گیری رابطه پدر (رایان گاسلینگ) و دختر در یک درگیری چند جانبه است؛ رایان گاسلینگ در NICE GUYS با دی کاپریو در فیلم One Battle After Another خیلی شباهت دارند؛ هر دو پخمه هستند؛ گرچه نه راسل کرو فان است و نه بدمن جذابی مثل شان پن دارد.

همین که این فیلمو با Nice Guys مقایسه کردی فهمیدم میزان درک و ارتباطت باهاش چقدر بوده.

و همچنان زیرپوستی داری فیلمایی پلات محور نیستن رو یجوری نشونه نقطه ضعف نویسنده میدونی که این شامل بیشتر آثار درخشان تاریخ سینما میشه. انگار نویسنده «بهتره» جفتش رو انجام بده و وقتی به سمت کاراکتر محور بودن میره نقطه ضعفه.

فقط خواهشا دیگه نگو «اتفاق نظر» داریم که داستان فیلم تکراریه چون نظرات این چند میلیون نفری ک فیلم رو تاحالا دیدن خیلی متفاوته. فقط کسی که هشتاد درصد جزییات و ستینگ داستان رو نادیده بگیره تا به یه «پلات» (اونم ناقص) تو ذهنش برسه میتونه بگه داستان این فیلم تکراریه.

Thundersky · Nov 15, 2025

بعد از توقیف پیر پسر ، یاد توقیف یک فیلم عجیب افتادم

مادر قلب اتمی . با بازی گلزار

داستان فیلم شدیدا گنگ بود . انگار نویسنده صنعتی سنتی با هم زده و داستان نوشته .

سر و ته نداشت . کسی فهمید قضیه فیلم چیه ؟؟؟؟ انگار کارکترهای همه چت بودند

چرا توقیف شد ؟؟؟؟؟

معنی عنوان فیلم چیه ؟؟؟

779 · Nov 15, 2025

نوشته شده توسط Origami 2008:
از نظر من دو نوع فیلم‌نامه‌نویس داریم: اونی که بلده Plot رو بدون توجه به جایگاه شخصیت‌ها تعریف کنه و دیگری کسی که بلده شخصیت‌های یونیک و دیالوگ‌های جذاب بنویسه؛ PTA از نظر من جز فیلم‌نامه‌نویسان نوعِ دوم است (امیدوارم دوهزاریتون کج نباشه)؛ مثال بیشتر می‌خواین؟ الان مثل بهتر از پیمان قاسم‌خانی به ذهنم نمی‌رسه؛ می‌دونید که شخصیت‌های جذاب (اغلب کاریکاتوری) خلق می‌کنه؛ اما هرگز Plot (همانِ تعریف رسیدن از نقطه A به نقطه B) گیرایی روایت نمی‌کنه؛ مثالِ سریال نمی‌زنم چون قالب‌ها متفاوت است؛ بهترین مثال فیلم مارمولک هست؛ کُلِ جذابیت فیلم و میل تماشاگر به ادامه تماشا، شخصیتِ رضا مارمولک (با بازی عالی پرستویی) و دیالوگ‌های بامزه است؛ اما قصه؟ فصه جذاب نیست؛ هرچند که قصه بدون چشم‌داشتی یک کپی‌پیست از اون فیلم آمریکایی است. کسی که الان هر دو رو داره، تارانتینو هست (البته تارانتینوی قبل از Once Upon a Time in Hollywood) ؛ تو در Django هم قصه جذابی رو می‌بینی (رسیدن از نقطه A به نقطه B) و هم شخصیت‌های بی‌نظیر.

تقریباً اتفاق‌نظر داریم که فیلم جدید PTA داستان جدیدی رو نشون نمی‌ده؛ یعنی اتفاق نظر داریم که داستان WOW نیست؛ اما فیلمِ خوبیه؛ این داستان رو قبلاً و شاید بهتر در سایر آثار دیده باشید (فارغ از اینکه بیاد متای 95 از 100 بگیره)؛ من حقیقتاً از بُعد رسیدن از نقطه A به نقطه B را در فیلم NICE GUYS شین بلیک رو بیشتر می‌پسندم. موقعیت اصلی اون فیلم هم شکل‌گیری رابطه پدر (رایان گاسلینگ) و دختر در یک درگیری چند جانبه است؛ رایان گاسلینگ در NICE GUYS با دی کاپریو در فیلم One Battle After Another خیلی شباهت دارند؛ هر دو پخمه هستند؛ گرچه نه راسل کرو فان است و نه بدمن جذابی مثل شان پن دارد.

پ.ن: در کل، فیلم جدید PTA خوبه؛ مورد خوبی @Alkazar اشاره کرد؛ فیلم به مسئله زمان اهمیت نمی‌ده. غر نزنید که به نفع پناهی و Hamnet کلویی زائو می‌شه!

ببین من سینما نخوندم و راستش از ترمینالوژی سینما هم اونقدر اطلاعاتی ندارم. ولی با ادبیات انگلیسی کاملا آشنا هستم و چیزی که میدونم اینکه plot یکی از المان‌های یک اثر ادبی هست.
نکته‌ای که وجود داره اینکه یک اثر ادبی خیلی براش کاراکترها، تم، روانشانسی، imagery و المان‌های دیگه مهم‌تر از پلات هست، بزرگترین مثالی هم که برای Introduction to literature دانشجوها میزنن هری پاتر هست به عنوان یک اثر commercial که پلات براش ارزشمندترین ابزاره.
ازینطرف تقریبا تمام آثار بزرگ ادبی تاریخ پلات درست درمونی مثل نقطه A به B ندارن (الان چون بحث Odyssey هم شد پلات Ulysses از جیمز جویس که به عنوان یکی از بزرگترین نویسنده‌های تاریخ یاد میشه اومد تو ذهنم که داستان یکروز پیاده‌روی تو دابلین هست

یا مثلا The Sound and the Fury و تقریبا اکثر آثار مدرن،)
اصلا تعریف داریم که good literature is not about what happens, it's about why & how it happened
حالا من از جنبه نویسندگی یا درواقع ادبیات بهش نگاه کردم، تو فیلم‌نامه نویسی نمیدونم چه جایگاهی داره اما یادمه که یک فیلم رو اگر بخوایم به چشم هنر بهش نگاه کنیم، پلات همون جایگاه نقطه A به B هست و درواقع یکی از المان‌های فیلم هست (که میتونه برای یک فیلم عالی اونقدر قوی کار نشده باشه، مثل Pulp Fiction کسی زیاد درگیر پلات نمیشه

مثال خودت رو گفتم چون تارانتینو خوراکش همین دغدغه‌هاست)
خیلی مثال‌های دیگه هم میتونم بزنم که بزرگترینش 2001: A Space Odyssey یا تریلوژی Before یا Mullholland Drive و ... (تقریبا بزرگترین آثار خیلی از کارگردانای بزرگ)
پ.ن: من هنوز فیلم رو ندیدم چون تو سینما همه جا دوبله آلمانی میزاشتن

پ.ن 2: اینجا خیلی رو دوبله آلمانی حساسن و روش تعصب دارن درحدیکه واقعا فکر نمیکنن چیزی از ارزش یک فیلم با دوبله کردنش کم میشه

پ.ن 3: لطفا dramatic tension رو با پلات قاطی نکنین

Origami 2008 · Nov 15, 2025

بحث داره جالب می‌شه؛ حتی اگه به گیسو‌وگیس کشی برسه؛ چون به نظر می‌آد بعد از 10 سال، داریم به نکات آموزشی می‌رسیم و نباید کسی از این بابت تُرش کنه (حتی اگه اشتباه بزنیم!)

نوشته شده توسط 779:
ببین من سینما نخوندم و راستش از ترمینالوژی سینما هم اونقدر اطلاعاتی ندارم. ولی با ادبیات انگلیسی کاملا آشنا هستم و چیزی که میدونم اینکه plot یکی از المان‌های یک اثر ادبی هست.
نکته‌ای که وجود داره اینکه یک اثر ادبی خیلی براش کاراکترها، تم، روانشانسی، imagery و المان‌های دیگه مهم‌تر از پلات هست، بزرگترین مثالی هم که برای Introduction to literature دانشجوها میزنن هری پاتر هست به عنوان یک اثر commercial که پلات براش ارزشمندترین ابزاره.
ازینطرف تقریبا تمام آثار بزرگ ادبی تاریخ پلات درست درمونی مثل نقطه A به B ندارن (الان چون بحث Odyssey هم شد پلات Ulysses از جیمز جویس که به عنوان یکی از بزرگترین نویسنده‌های تاریخ یاد میشه اومد تو ذهنم که داستان یکروز پیاده‌روی تو دابلین هست یا مثلا The Sound and the Fury و تقریبا اکثر آثار مدرن،)
اصلا تعریف داریم که good literature is not about what happens, it's about why & how it happened
حالا من از جنبه نویسندگی یا درواقع ادبیات بهش نگاه کردم، تو فیلم‌نامه نویسی نمیدونم چه جایگاهی داره اما یادمه که یک فیلم رو اگر بخوایم به چشم هنر بهش نگاه کنیم، پلات همون جایگاه نقطه A به B هست و درواقع یکی از المان‌های فیلم هست (که میتونه برای یک فیلم عالی اونقدر قوی کار نشده باشه، مثل Pulp Fiction کسی زیاد درگیر پلات نمیشه مثال خودت رو گفتم چون تارانتینو خوراکش همین دغدغه‌هاست)
خیلی مثال‌های دیگه هم میتونم بزنم که بزرگترینش 2001: A Space Odyssey یا تریلوژی Before یا Mullholland Drive و ... (تقریبا بزرگترین آثار خیلی از کارگردانای بزرگ)
پ.ن: من هنوز فیلم رو ندیدم چون تو سینما همه جا دوبله آلمانی میزاشتن
پ.ن 2: اینجا خیلی رو دوبله آلمانی حساسن و روش تعصب دارن درحدیکه واقعا فکر نمیکنن چیزی از ارزش یک فیلم با دوبله کردنش کم میشه
پ.ن 3: لطفا dramatic tension رو با پلات قاطی نکنین

من نیمچه اطلاعاتی از فیلم‌نامه‌نویسی دارم و به‌ویژه فیلم‌نامه سریال (پایلوت و سایر)؛ متخصص سینما نیستم؛ همون‌طوری که بقیه نیستند؛ اما دارند در این حوزه تولید محتوای متنی و تصویری و صوتی می‌کنند. من ارزیابی کردم که فیلم‌نامه پایلوت Pluribus خوبه و تمام اون مؤلفه‌های مربوط به ارائه یک قصه Sci-FI جهان‌محور رو ارائه داده؛ در پایلوتِ سریال Utopia، تو توی 45 دقیقه اول اصلاً پلاتِ نمی‌بینی و فقط شخصیت‌ها دونه‌به‌دونه معرفی می‌شن؛ در سریال Mad Dogs؛ پلاتِ روی چرخه One-Step Forward/One-Step Backward می‌چرخه؛ یعنی یک قدم شخصیت‌ها به سمت آزادی و موفقیت جلو می‌رن؛ اما هم‌زمان ده قدم عقب‌تر هم تجربه می‌کنند؛ سریال Prison Break از فصل دوم تا چهارم؛ کلا اون مک‌گافین‌ها قصه رو می‌برند جلو!

در پلاتِ هر فیلم بر مبنای ژانر باید شکل بگیره و هر فیلم، سنگ بنای خودش رو می‌سازه؛ تو توی ده دقیقه اولِ فیلم تشخیص می‌دی که قراره با چی طرف بشی؛ من مثلاً انتظار داستان نقطه A به نقطه B رسیدن رو در Beau Travail ندارم؛ چون اون فیلم بیشتر بر پایه Context هست تا text یا انتظار همچنین مؤلفه‌ای در سه‌گانه عاشقانه ترنس مالیک (سانگ تو سانگ؛ نایتز آف کاپس و اینتو در واندر) ندارم.

اما فیلم PTA ژانر داره و ژانرش اکشنِ تریلر هست؛ ینی باید در این ژانر، قصه از نقطه A به نقطه B برسه؛ این کار رو انجام می‌ده؛ اما WOW نیست (چرا نمی‌فهمید این‌رو!) من شخصاً مجذوب سه ضلع دی‌کاپریو، شان پن و دل‌تورو می‌شم که PTA پدرسوخته تو کستینگ هم همیشه یک سروگردن از بقیه بهتر کار می‌کنه؛ تو همه فیلم‌هاش بازیگر درب‌ودغون انتخاب نمی‌کنه. مثال تارانتینو آوردم؛ به نظرم مارتین مک‌دونا هم خیلی خوبه.

پ.ن: اینکه یک نفر «یک توانایی» رو نداره؛ بدین منظور نیست که نمی‌تونه فیلم‌نامه‌نویس ماهر باشه؛ واقعاً درک این حرف خیلی سخته؟! من فکر می‌کنم طرفدار PTA این‌طور فکر می‌کنه و این‌طور از حرفم برداشت می‌کنه! فرض کن من فیلم‌نامه‌نویسم یا خودت فیلم‌نامه‌نویسی؛ من می‌تونم با صراحت بگم که بلد نیستم Plot کلاسیک روایت کنم یا در لوکشین محدود، مثل فیلم‌های ایرانی، دیالوگ‌هایی از جنس سعید روستایی بنویسم؛ اما به جاش چیزای دیگه بلدم که برای فندانسیون فیلم‌نامه مؤثره؛ بلدم یک Cold-Open جذاب بنویسم؛ بلدم Worldbuilding (جهان‌سازی) کنم؛ بلدم اتمسفر بسازم؛ بلدم از قدرت سکوت به جای دیالوگ‌نویسی استفاده کنم. فیلم‌نامه فیلم‌های NWR (از درایو به بعد که خودش نوشت) پلات درجه یکی ندارند؛ تو عاشقِ اتمسفر نئونوآر، سکوت و در بخش فنی، عاشق سینماتوگرافی‌اش و لانگ‌شات‌هاش می‌شی.

پ.ن: اتفاق‌نظر با کاربران بازی‌سنتر دارم؛ تا الان اینجا نشنیدم بگه که WOW چه فیلم پشم‌افکنی بود؛ الان حمید بارسایی و @Boss قشنگ شیلنگ گرفتن روی فیلم!

م خاطب میلیونی منظورت Letterboxd هست؟ الان این مخاطب میلیونی می‌گه فیلم ارزشِ متای 95 از 100 رو داره؟ میانگین امتیاز فیلم سوپرمن در لترباکس فکر کنم 3.8 از 5 هست؛ درحالی‌که کاربرای اینجا (تأکید می‌کنم اینجا) فیلم رو فاجعه دونستند.

Boss · Nov 15, 2025

نوشته شده توسط Origami 2008:
بحث داره جالب می‌شه؛ حتی اگه به گیسو‌وگیس کشی برسه؛ چون به نظر می‌آد بعد از 10 سال، داریم به نکات آموزشی می‌رسیم و نباید کسی از این بابت تُرش کنه (حتی اگه اشتباه بزنیم!)

من نیمچه اطلاعاتی از فیلم‌نامه‌نویسی دارم و به‌ویژه فیلم‌نامه سریال (پایلوت و سایر)؛ متخصص سینما نیستم؛ همون‌طوری که بقیه نیستند؛ اما دارند در این حوزه تولید محتوای متنی و تصویری و صوتی می‌کنند. من ارزیابی کردم که فیلم‌نامه پایلوت Pluribus خوبه و تمام اون مؤلفه‌های مربوط به ارائه یک قصه Sci-FI جهان‌محور رو ارائه داده؛ در پایلوتِ سریال Utopia، تو توی 45 دقیقه اول اصلاً پلاتِ نمی‌بینی و فقط شخصیت‌ها دونه‌به‌دونه معرفی می‌شن؛ در سریال Mad Dogs؛ پلاتِ روی چرخه One-Step Forward/One-Step Backward می‌چرخه؛ یعنی یک قدم شخصیت‌ها به سمت آزادی و موفقیت جلو می‌رن؛ اما هم‌زمان ده قدم عقب‌تر هم تجربه می‌کنند؛ سریال Prison Break از فصل دوم تا چهارم؛ کلا اون مک‌گافین‌ها قصه رو می‌برند جلو!

در پلاتِ هر فیلم بر مبنای ژانر باید شکل بگیره و هر فیلم، سنگ بنای خودش رو می‌سازه؛ تو توی ده دقیقه اولِ فیلم تشخیص می‌دی که قراره با چی طرف بشی؛ من مثلاً انتظار داستان نقطه A به نقطه B رسیدن رو در Beau Travail ندارم؛ چون اون فیلم بیشتر بر پایه Context هست تا text یا انتظار همچنین مؤلفه‌ای در سه‌گانه عاشقانه ترنس مالیک (سانگ تو سانگ؛ نایتز آف کاپس و اینتو در واندر) ندارم.

اما فیلم PTA ژانر داره و ژانرش اکشنِ تریلر هست؛ ینی باید در این ژانر، قصه از نقطه A به نقطه B برسه؛ این کار رو انجام می‌ده؛ اما WOW نیست (چرا نمی‌فهمید این‌رو!) من شخصاً مجذوب سه ضلع دی‌کاپریو، شان پن و دل‌تورو می‌شم که PTA پدرسوخته تو کستینگ هم همیشه یک سروگردن از بقیه بهتر کار می‌کنه؛ تو همه فیلم‌هاش بازیگر درب‌ودغون انتخاب نمی‌کنه. مثال تارانتینو آوردم؛ به نظرم مارتین مک‌دونا هم خیلی خوبه.

پ.ن: اینکه یک نفر «یک توانایی» رو نداره؛ بدین منظور نیست که نمی‌تونه فیلم‌نامه‌نویس ماهر باشه؛ واقعاً درک این حرف خیلی سخته؟! من فکر می‌کنم طرفدار PTA این‌طور فکر می‌کنه و این‌طور از حرفم برداشت می‌کنه! فرض کن من فیلم‌نامه‌نویسم یا خودت فیلم‌نامه‌نویسی؛ من می‌تونم با صراحت بگم که بلد نیستم Plot کلاسیک روایت کنم یا در لوکشین محدود، مثل فیلم‌های ایرانی، دیالوگ‌هایی از جنس سعید روستایی بنویسم؛ اما به جاش چیزای دیگه بلدم که برای فندانسیون فیلم‌نامه مؤثره؛ بلدم یک Cold-Open جذاب بنویسم؛ بلدم Worldbuilding (جهان‌سازی) کنم؛ بلدم اتمسفر بسازم؛ بلدم از قدرت سکوت به جای دیالوگ‌نویسی استفاده کنم. فیلم‌نامه فیلم‌های NWR (از درایو به بعد که خودش نوشت) پلات درجه یکی ندارند؛ تو عاشقِ اتمسفر نئونوآر، سکوت و در بخش فنی، عاشق سینماتوگرافی‌اش و لانگ‌شات‌هاش می‌شی.

پ.ن: اتفاق‌نظر با کاربران بازی‌سنتر دارم؛ تا الان اینجا نشنیدم بگه که WOW چه فیلم پشم‌افکنی بود؛ الان حمید بارسایی و @Boss قشنگ شیلنگ گرفتن روی فیلم! م خاطب میلیونی منظورت Letterboxd هست؟ الان این مخاطب میلیونی می‌گه فیلم ارزشِ متای 95 از 100 رو داره؟ میانگین امتیاز فیلم سوپرمن در لترباکس فکر کنم 3.8 از 5 هست؛ درحالی‌که کاربرای اینجا (تأکید می‌کنم اینجا) فیلم رو فاجعه دونستند.

آقا من نظرمو گفتم، این فیلم یک آشغال تمام عیار هست، تنها خوبیش بازی دی کاپریو هست و فیلمبرداری صحنه های تعقیب و گریز.. از لحاظ داستان و تفکر پشت فیلم واقعن مزخرفه، آره آره نئشه کنیم عرق بخوریم سکس کنیم در عین حال انقلابی هم باشیم و برای حفظ حقوق مهاجرین بجنگیم.. در عین اینکه وسط میدون جنگیم آب جوها رو بیار بزنیم به به!! ما خیلی خفنیم، بچه پس بندازیم و گردنش نگیریم ولی در آخر یک مادر سیاه پوست نامه نویس بشیم.. یک انقلابی آدم کش که به بچه اشم میگه مثل من یک آدم کش کله خر شو!

از همه خنده دار دست های پشت پرده بودن که میگفتن اگر بچه از زن سیاه پوست داشته باشی رای نمیاری، من که میگم همه اینا کار فراماسون هاست

من فیلم ایرج ملکی (چطور به تو گیر ندادن) رو در رده بالاتری از این فیلم قرار میدم از جهاتی.

Changed_Man 50 · Nov 15, 2025

نوشته شده توسط Origami 2008:
پ.ن: اتفاق‌نظر با کاربران بازی‌سنتر دارم؛ تا الان اینجا نشنیدم بگه که WOW چه فیلم پشم‌افکنی بود؛ الان حمید بارسایی و @Boss قشنگ شیلنگ گرفتن روی فیلم! م خاطب میلیونی منظورت Letterboxd هست؟ الان این مخاطب میلیونی می‌گه فیلم ارزشِ متای 95 از 100 رو داره؟ میانگین امتیاز فیلم سوپرمن در لترباکس فکر کنم 3.8 از 5 هست؛ درحالی‌که کاربرای اینجا (تأکید می‌کنم اینجا) فیلم رو فاجعه دونستند.

مرسی از پاسخت با اینکه نقل قول هم نمیکنی

آره منظورم همون لدرباکسد و imdb اینا بود که تعداد قابل توجهی آدم نظر میدن. وگرنه اینجا رو که خودم همون یکی دو صفحه قبل هم گفتم تا چند روز دیگه ده نفر میریزن چپول چپول میکنن

بنظر من فیلمنامه خیلی خوبی داشت با اینکه فیلمای قبلیش ر بهتر میدونم. شاید بعدا تو لدرباکسد راجع بش نوشتم اگه دوباره دیدم. (که احتمالا دوباره میبینم)

779 · Nov 15, 2025

نوشته شده توسط Origami 2008:
بحث داره جالب می‌شه؛ حتی اگه به گیسو‌وگیس کشی برسه؛ چون به نظر می‌آد بعد از 10 سال، داریم به نکات آموزشی می‌رسیم و نباید کسی از این بابت تُرش کنه (حتی اگه اشتباه بزنیم!)

من نیمچه اطلاعاتی از فیلم‌نامه‌نویسی دارم و به‌ویژه فیلم‌نامه سریال (پایلوت و سایر)؛ متخصص سینما نیستم؛ همون‌طوری که بقیه نیستند؛ اما دارند در این حوزه تولید محتوای متنی و تصویری و صوتی می‌کنند. من ارزیابی کردم که فیلم‌نامه پایلوت Pluribus خوبه و تمام اون مؤلفه‌های مربوط به ارائه یک قصه Sci-FI جهان‌محور رو ارائه داده؛ در پایلوتِ سریال Utopia، تو توی 45 دقیقه اول اصلاً پلاتِ نمی‌بینی و فقط شخصیت‌ها دونه‌به‌دونه معرفی می‌شن؛ در سریال Mad Dogs؛ پلاتِ روی چرخه One-Step Forward/One-Step Backward می‌چرخه؛ یعنی یک قدم شخصیت‌ها به سمت آزادی و موفقیت جلو می‌رن؛ اما هم‌زمان ده قدم عقب‌تر هم تجربه می‌کنند؛ سریال Prison Break از فصل دوم تا چهارم؛ کلا اون مک‌گافین‌ها قصه رو می‌برند جلو!

در پلاتِ هر فیلم بر مبنای ژانر باید شکل بگیره و هر فیلم، سنگ بنای خودش رو می‌سازه؛ تو توی ده دقیقه اولِ فیلم تشخیص می‌دی که قراره با چی طرف بشی؛ من مثلاً انتظار داستان نقطه A به نقطه B رسیدن رو در Beau Travail ندارم؛ چون اون فیلم بیشتر بر پایه Context هست تا text یا انتظار همچنین مؤلفه‌ای در سه‌گانه عاشقانه ترنس مالیک (سانگ تو سانگ؛ نایتز آف کاپس و اینتو در واندر) ندارم.

اما فیلم PTA ژانر داره و ژانرش اکشنِ تریلر هست؛ ینی باید در این ژانر، قصه از نقطه A به نقطه B برسه؛ این کار رو انجام می‌ده؛ اما WOW نیست (چرا نمی‌فهمید این‌رو!) من شخصاً مجذوب سه ضلع دی‌کاپریو، شان پن و دل‌تورو می‌شم که PTA پدرسوخته تو کستینگ هم همیشه یک سروگردن از بقیه بهتر کار می‌کنه؛ تو همه فیلم‌هاش بازیگر درب‌ودغون انتخاب نمی‌کنه. مثال تارانتینو آوردم؛ به نظرم مارتین مک‌دونا هم خیلی خوبه.

پ.ن: اینکه یک نفر «یک توانایی» رو نداره؛ بدین منظور نیست که نمی‌تونه فیلم‌نامه‌نویس ماهر باشه؛ واقعاً درک این حرف خیلی سخته؟! من فکر می‌کنم طرفدار PTA این‌طور فکر می‌کنه و این‌طور از حرفم برداشت می‌کنه! فرض کن من فیلم‌نامه‌نویسم یا خودت فیلم‌نامه‌نویسی؛ من می‌تونم با صراحت بگم که بلد نیستم Plot کلاسیک روایت کنم یا در لوکشین محدود، مثل فیلم‌های ایرانی، دیالوگ‌هایی از جنس سعید روستایی بنویسم؛ اما به جاش چیزای دیگه بلدم که برای فندانسیون فیلم‌نامه مؤثره؛ بلدم یک Cold-Open جذاب بنویسم؛ بلدم Worldbuilding (جهان‌سازی) کنم؛ بلدم اتمسفر بسازم؛ بلدم از قدرت سکوت به جای دیالوگ‌نویسی استفاده کنم. فیلم‌نامه فیلم‌های NWR (از درایو به بعد که خودش نوشت) پلات درجه یکی ندارند؛ تو عاشقِ اتمسفر نئونوآر، سکوت و در بخش فنی، عاشق سینماتوگرافی‌اش و لانگ‌شات‌هاش می‌شی.

پ.ن: اتفاق‌نظر با کاربران بازی‌سنتر دارم؛ تا الان اینجا نشنیدم بگه که WOW چه فیلم پشم‌افکنی بود؛ الان حمید بارسایی و @Boss قشنگ شیلنگ گرفتن روی فیلم! م خاطب میلیونی منظورت Letterboxd هست؟ الان این مخاطب میلیونی می‌گه فیلم ارزشِ متای 95 از 100 رو داره؟ میانگین امتیاز فیلم سوپرمن در لترباکس فکر کنم 3.8 از 5 هست؛ درحالی‌که کاربرای اینجا (تأکید می‌کنم اینجا) فیلم رو فاجعه دونستند.

الان فیلم رو دیدم و به شدت هم ازش خوشم اومد

خارج ازینکه من کلا تمایل به چپ زیادی دارم، به نظرم فیلم بشدت دوطرف رو نقد میکنه. بنظرم این فیلم بیشتر داستان سیاسی یک خانواده در یک دنیای آلترنتیو بود، ازینکه چپ افراطی همیشه تشکیل خانواده و خانواده رو در اولویت دوم یا حتی سوم میزاره، از طنز فوق‌العاده فیلم در به چالش کشیدن ایدئولوژی همه این‌ها با کمدی طنزآمیزی که به تک تکشون رسیدگی میکنه. راست افراطی هم که دیگه جایگاهش خیلی مشخص بود

در پایانم سعی میکنه جایگاه درست این خانواده رو در نسل بعدی نشون بدی. نیازمند یک rewatch درست حسابی هست که بشه قشنگ همه جزئیات رو ریخت بیرون!
البته که من سعی نمیکنم همرنگ موومنت خاصی بشم و بنظرم دوطرف بشدت جای نقد دارن، ولی با فضای راست بازیسنتر طبیعتا فرسخ‌ها فاصله دارم

در مورد بحثی که ما باهم داشتیم هم باید بگم که چیزی که تو در موردش حرف میزنی فکر کنم بیشتر مربوط به literary formulas هست که من دقیقا نمیدونم تو فیلم‌نامه نویسی معادلش چی میشه. منظور از فرمول‌هایی هست که هرکسی میتونه باهاش همزات‌پنداری کنه(اگه کلمه درستی انتخاب کرده باشم). John Cawelti یک کتاب خیلی خوب در این مورد نوشته به اسم Adventure, Mystery and Romance: Formula Stories as Art and Popular Culture که میاد میگه این فرمول‌ها اصلا چی هستند (پیشنهاد میکنم بخونی خیلی زبان صریحی داره) که باعث میشه مخاطب عام رو به خودش جذب کنه (خیلی هم تاکید رو مخاطب عام هست، نه مخاطب الیت). تو این کتاب Cawelti میگه که فرمول ادبی یعنی همون الگوی تکرارشونده‌ای که در داستان‌ها دیده میشه.این یعنی مخاطب می‌دونه حدوداً چه اتفاقی میفته و دقیقاً به همین خاطر لذت می‌بره. حالا اینا به دو دسته تقسیم میشن:
مورد اولش (که ترجمه نمیکنم

) conventional way of treating some specific thing or person: که برمیگرده به همون کلیشه‌های داستان‌ها، مثالی که خودش زده از جمله ایرلندی‌هایی که کلشون داغه، یا یک کارآگاهی که خیلی دقیق همه چیز رو تجزیه و تحلیل میکنه اما کاراکتر عجیب غریبی هم داره (eccentric هست به اصطلاح)
مورد دوم این فرمول هم به بحث ما برمیگرده، یعنی تایپ‌های پلات و الگوهای تشکیل دهنده پلات.
مثلا تو یک داستان کارآگاهی یک قتلی اتفاق میفته و کاراکتر اصلی داستان ما میره سرنخ جمع میکنه و مظنون‌ها میان و ... که درنهایت حقیقت کشف بشه.
حالا دلیلی که میگه ما تو داستان‌های عامه این فرمول‌ها رو داریم چیه؟ اینکه هدف انسان در خوندن این آثار "لذت آشنا" هست که باعث میشه ما یک احساس آرامشی بکنیم. دومین هدف اصلیش هم escape هست که نیاز مارو در زندگی برای تعلیق، هیجان، امید، ترس و ... ارضا میکنه. اما همه این‌ها باید در یک حد و حدود امنی باشن چون اون آشناییه نباید نظم ذهنی مارو بشکنه

یعنی اینکه ما مثلا قهرمان داستانمون نباید (حداقل تو چهارچوبی فرهنگی ما، که دیگه نسبتا قدیمی هم شده) یک لوله‌کش یا رفتگر باشه، چون مخاطب عام براش سخت میشه همزادپنداری.
و بعد دیگه میاد ادامه میده بهترین حالت این فرمول‌ها چیه و چجوری باید پیاده بشه و ...
درنهایت کلیت صحبت در مورد pop culture هست و وقتی وارد یک اثر ادبی میشیم، یک قدم فراتر ازین چهارچوب‌ها میریم.
چیزی که من از فیلم دیدم هم اینکه شاید در ذهن تو یک literary furmla رخ داده ولی ازینکه بهش بها نداده نویسنده ناراضی هستی (چون برای من اصلا و ابدا ژانربندی خاصی شکل نگرفت، یعنی اصلا فکر نکنم خود PTA هم به ژانر اعتقادی داشته باشه)
خیلی از نویسنده‌های معروف از اینکه کسی بخواد به کارشون تگ "ژانر" بزنه متنفرند (ساموئل بکت اولیش

یعنی اعصابش خورد میشد یکی میگفت آها این اثر absurd هست

جستجو

Movie Center

گزینه‌های بیشتر

SiminSecret

NoTing

Stay lostdata

Changed_Man 50

Rolet

Boss

noctis-sm3

Changed_Man 50

δοῦλος (doûlos)

δμώς (dmṓs)

ἄμφιπολος (amphipolos)

**θεράπων (therapon)**

Some scholars think she:

noctis-sm3

Origami 2008

Changed_Man 50

Thundersky

779

Origami 2008

Boss

Changed_Man 50

779

کاربرانی که این گفتگو را مشاهده می‌کنند

Movie Center

Stay lostdata

δοῦλος (doûlos)​

δμώς (dmṓs)​

ἄμφιπολος (amphipolos)​

θεράπων (therapon)​

​

Some scholars think she:​

​

کاربرانی که این گفتگو را مشاهده می‌کنند

δοῦλος (doûlos)

δμώς (dmṓs)

ἄμφιπολος (amphipolos)

**θεράπων (therapon)**

Some scholars think she: