Movie Center

[Pyramid Head]

من خودم هنوز mother رو ندیدم، اما به نظرم نباید در نقد و تحلیل اینگونه فیلمها عجله کرد. بعدها پشیمون میشید از ما گفتن بود. اونایی که فیلمو دیدن، چند بار دیدن؟ این خیلی مهمه. و چقدر در موردش فکر کردن؟

ببینید مثال بارز چنین فیلمایی، آینه تارکوفسکی هست. من بار اولی که آینه رو دیدم رسما خوابیدم با اینکه زمان فیلم کوتاه هم هست. بار دوم خدا خدا میکردم تموم بشه. بار سوم از ابتکار فضا سازی و فیلمبرداری تارکوفسکی داشت خوشم میومد. 2 بار دیگه هم دیدم. الآن هر از گاهی به آینه فکر میکنم و توان بی نظیر فیلم در روایت و فیلمبرداری رو تحسین میکنم. البته هنوز هم فیلمو بطور کامل نفهمیدم چون اصولا آینه به یک فیلم plotless مشهوره. در زمان اکران آینه، برخی منتقدا به شدت کوبیده بودنش، و برخی هم گفته بودن فیلم در نسلهای آینده خواهد درخشید. الآن صحت نظر دسته دوم اثبات شده. میشاییل هانکه گفته تا حالا 25 بار آینه رو دیده.

میخوام بگم بعد از 5 بار تماشای آینه، تا حد خیلی کمی فیلمو فهمیدم، لمسش کردم، تحسینش کردم. به نظرم به mother و کلا این نوع از فیلمها هم باید فرصت داد.
البته به نظرم اصلا نمیشه آرونوفسکی (من که اصولا از فیلماش خوشم نمیاد و اونایی که دیدم متوسط و ضعیف بودن) رو با تارکوفسکی مقایسه کرد، ولی به هر حال زود هم قضاوت نکنید.

الله اکبر آخه این چه مقایسه ایه آخه آینه تارکوفسکی این فیلم آرنوفسکی نکن برادر من نکن
جالبه خیلی کم فیلمی دیدم که نظرم نسبت بهش منفی بوده باشه و به مرور زمان نظرم عوض شده باشه ولی تا دلت بخواد برعکسه برام پیش اومده نمونش همه فیلم های نولان و Villeneuve است

 

[mldqaz]

ببینید مثال بارز چنین فیلمایی، آینه تارکوفسکی هست.

موافقم ولی چه مثالی زدی انصافا...اینه شاید تنها فیلمی تو زندگیم باشه که حتی بعد از خوندن نقد هاش هم هیچی نفهمیدم
مادر اتفاقا با یه بار دیدنم میشه کلشو فهمید نمیدونم چرا بعضیا اینجا حرف از گوگل میزنن هیچ چیز گنگی تو مادر نبود همون بار اول تا تهشو ببینی بعدش کل گره های فیلم باز میشه.
اون وقت اگه مشکل از گنگ بودن و گوگل کردن فیلمه که باید به دو تا چیز توجه کرد: عده ی خاصی که تو جریان فکری کارگردان بودن یا راجع به محتوا ذهنشون اگاه تر بوده نفهمیدن یا کلا هیشکی نفهمیده و فقط خود کارگردان میدونه قضیه چیه.منظورم اینه که پیچیدگی وقتی میتونه نکته ی منفی حساب شه دیگه مخاطب اصلی کارگردان هم از درک مضمون و محتوا عاجز باشن.حالا مادر همچین فیلمی بود؟ قطعا خیر

وقتی یک فیلم بر اساس نماد ها و استعاره ها ساخته میشه باید به عوام فیلم هم توجه بشه ... مگه چند درصد تماشگراها منتقد هستند یا اگاهی و داتش لازم در خصوص موضوع فیلم دارند ؟

به به قشنگ شما کارگردانایی مث برگمان و تارکوفسکی و امثالهم رو با خاک یکسان کردی...الان چون عوام فلسفه یا روانشناسی رو بهش مسلط نیستن و احتمال زیاد با مفاهیم تو طول فیلمهای اینا مشکل دارن اثارشون ضعیفه؟؟؟
نکته اینه که همه ی فیلم ها مخاطبشون عام نیستن هر کسی بر اساس خط فکریش ممکنه برای افراد خاصی فیلم بسازه...اصن چه اشکالی داره مردم بعد دیدن فیلم برن نقد و تحلیل ها رو بخونن تا هم سوالاشون درباره فیلم برطرف شه و هم به دانششون افزوده شه.

قبل از دیدن فیلم اگاهی داشتم که شخصیت ها نماد چی هستند و مفهوم فیلم چی شد

خب شما گندگرفتی فیلمو اصن نباید شوروعش میکردی . یکی از نکات منفی فیلم قطعا همین پایه ریزی کلش براساس نماد و گنگ بودنشه...یعنی بدون اونا معنی نمیده.حالا شما با این دید رفتی سمت فیلم معلومه چه بلایی سر فیلم میاد.

فیلمی در سبک ترسناک میشه که فراره با جن و روح احتمالا طرف باشیم

خدا منو سنگ کنه
***
در کل نمیدونم چی شد بعد 2 3 صفحه تعریف یهو کوبیدنا شورو شد
ولی نکات منفی رو ببینید نکات مثبتم ببینید نه فیلم انقدر شاهکار بود که بزاریم بالای سرمون نه ان قدر بد که یه لگد بزنیم و از روش رد شیم . حداقل برای من که فیلم درگیرکننده و خوبی بود و لذت بردم . یه چیزایی رو نفهمیدم که بعد از این که راحبشون خوندم دیدم مشکل از خودم بوده و واضح بودن.حالا اینکه میگید همه چی از اول واضح بود یا همه چیز تا اخر گنگ بود(که هر دو دسته رو تو استاد فراستی های بازیسنتر داشتیم!) دیگه شخصی و سختگیرانست.

 

[REZA TAEL]

الان اینکه عوام نتونن با فیلم ارتباط برفرار کنن مشکل از کارگردانه یا عوام؟خیلی خیلی راحت تره تا به در و دیوار بکوبی و چنان حرفت رو تو لفافه بزنی که اگر عوام هم نفهمید فرض رو بزاره رو خنگی خودش...در صورتی که همچین چیزی اصلا وجود خارجی نداره،بالا بری پایین بیای فبلم خوب فهمیده خواهد شد دقیقا هم توسط عوام بالاخره،جیگرش رو نداری برا اینا فیلمو بسازی...اصلا این صنعت سینما برخلاف هنرهای دیگه پیدایش و ادامه حیاطش توسط پول بلیط های عوام بوده...نقاشی نیست که طرف برا دل خودش بکشه.

وقتی یکی آینه تارکوفسکی رو قبول نداره به خاطر اینه که در نقطه مقابل همچین کارگردان هایی کسایی مث نیکولاس ری رابرت التمن جان کاساوتس و غیره قرار دارن و این شخص،نوع مواجهه این کارگردانا با سینما رو بیشتر میپسنده،بیشتر میپسنده که استنلی کوبریک برای ساخت فول متال جکت از شخصیت خبرنگار جنگ استفاده میکنه تا با بی واسطه ترین شکل ممکن به سراغ جنگ ویتنام بره،تا اینکه در sacrifice تارکوفسکی دوربین با سرعت نیم میل بر ثانیه بگردونه و همچین موضوع مهمی رو در همچین فرم شاعرانه ای روایت کنه تا جدیت موضوع بپره،اخرش هم نفهمی چی شد اصا،میری گوگل سرچ میکنی میبینی عجب فیلم تحویل گرفته شده ای و فکر میکنی نفهمی از خودته...در صورتی که تو اصلا و ابدا مجبور نیستی برای فهمیدن یک فیلم اطلاعاتت رو بالا ببری،کارگردان اگر میتونه باید خودش رو در سطح تو بیاره پایین،چون اینا ارواح عمه شون دغدغه عوام دارن،دغدغه عوام داری پس این یه چیز تابلوئه که تمام عوام نمیتونن سطح علمشون رو بالاتر ببرن تا از فیلمت خوششون بیاد،پس این تویی که باید بتونی چطوری خودت رو به عوام نزدیک تر کنی اما چیزی که میخوای بگی هم نزول پیدا نکنه...

بالخره من نمیتونم همزمان تارکوفسکی هم کارگردان مورد علاقه م باشه از اونور هم رابرت التمن...یا برگمان رو قبول داشته باشم از اونور هم بونوئل...یا پازولینی با نیکولاس ری...زمین تا آسمون بینشون فرقه،اگر من همزمان بتونم هر دو رو پوشش بدم نشان از میان مایگی من داره،یعنی اصلا تکلیفم با خودم هم مشخص نیست و نظرات خودمو جدی نمیگیرم

این نظر منه به هر حال میتونه کسی قبول نداشته باشه

 

[Pyramid Head]

الان اینکه عوام نتونن با فیلم ارتباط برفرار کنن مشکل از کارگردانه یا عوام؟خیلی خیلی راحت تره تا به در و دیوار بکوبی و چنان حرفت رو تو لفافه بزنی که اگر عوام هم نفهمید فرض رو بزاره رو خنگی خودش...در صورتی که همچین چیزی اصلا وجود خارجی نداره،بالا بری پایین بیای فبلم خوب فهمیده خواهد شد دقیقا هم توسط عوام بالاخره،جیگرش رو نداری برا اینا فیلمو بسازی...اصلا این صنعت سینما برخلاف هنرهای دیگه پیدایش و ادامه حیاطش توسط پول بلیط های عوام بوده...نقاشی نیست که طرف برا دل خودش بکشه.

وقتی یکی آینه تارکوفسکی رو قبول نداره به خاطر اینه که در نقطه مقابل همچین کارگردان هایی کسایی مث نیکولاس ری رابرت التمن جان کاساوتس و غیره قرار دارن و این شخص،نوع مواجهه این کارگردانا با سینما رو بیشتر میپسنده،بیشتر میپسنده که استنلی کوبریک برای ساخت فول متال جکت از شخصیت خبرنگار جنگ استفاده میکنه تا با بی واسطه ترین شکل ممکن به سراغ جنگ ویتنام بره،تا اینکه در sacrifice تارکوفسکی دوربین با سرعت نیم میل بر ثانیه بگردونه و همچین موضوع مهمی رو در همچین فرم شاعرانه ای روایت کنه تا جدیت موضوع بپره،اخرش هم نفهمی چی شد اصا،میری گوگل سرچ میکنی میبینی عجب فیلم تحویل گرفته شده ای و فکر میکنی نفهمی از خودته...در صورتی که تو اصلا و ابدا مجبور نیستی برای فهمیدن یک فیلم اطلاعاتت رو بالا ببری،کارگردان اگر میتونه باید خودش رو در سطح تو بیاره پایین،چون اینا ارواح عمه شون دغدغه عوام دارن،دغدغه عوام داری پس این یه چیز تابلوئه که تمام عوام نمیتونن سطح علمشون رو بالاتر ببرن تا از فیلمت خوششون بیاد،پس این تویی که باید بتونی چطوری خودت رو به عوام نزدیک تر کنی اما چیزی که میخوای بگی هم نزول پیدا نکنه...

بالخره من نمیتونم همزمان تارکوفسکی هم کارگردان مورد علاقه م باشه از اونور هم رابرت التمن...یا برگمان رو قبول داشته باشم از اونور هم بونوئل...یا پازولینی با نیکولاس ری...زمین تا آسمون بینشون فرقه،اگر من همزمان بتونم هر دو رو پوشش بدم نشان از میان مایگی من داره،یعنی اصلا تکلیفم با خودم هم مشخص نیست و نظرات خودمو جدی نمیگیرم

این نظر منه به هر حال میتونه کسی قبول نداشته باشه

چند وقت پیش (حدود یکسال ) یه بحثی راجع به همین قضیه تو تاپیک روبرو انجام دادیم یادمه بحثمون هم راجع به تانگوی شیطان و اسب تورین بلاتار بود همون موقع هم می گفتم واقعا چه مفهومی داره هفت ساعت فیلم بسازی و مثلا چرا یه برداشت بلند از یه گله گاو رو نشون بدی مثلا یکشون اون بین با بقیه فرق کنه و ازش فلسفه بافی کنیم همون زمان هم جواب هایی که گرفتم این بود که تو شعور این فیلم رو نداری باید کتاب ها و نقد ها بخونی تا متوجه بشی این فیلم شاهکاره و البته این فیلم مخاطب خاص داره و شما عامیدمن بحث رو ادامه ندادم ولی الان دقیقا شما بحث اون زمان رو آوردید اینجا واقعا چرا باید یه فیلم رو ببینیم بعد بریم n تا کتاب و مقاله و نقد در موردش بخونیم تا متوجهش بشیم مگه فیلم های هیچکاک یا کوبریک یا فورد نیاز به مقاله دارن تا درکشون کنی چرا نباید این قضیه رو مشکل کارگردان یا ناتوانیش تو فیلم سازی ببینیم اینکه هزار تا صغری کبری کارگردان ردیف کنه و آخرش نتونه یه کاراکتر ملموس بسازه بعد بره دست به دامان استعاره ها بشه چه فایده ای داره مگه یکی مثل هیچکاک از فضا اومده که با یه برداشت یه دقیقه ای کل شخصیت ها رو بدون حتی یه دیالوگ می سازه و همه هم متوجه فیلمش میشن (پنجره عقبی)
در ضمن باید بگم واقعا از این بحث لذت بردم

 

[Deliverer]

این چه حرفیه که نمیشه کارگردانهای مختلف با ژانرها و دسته بندی های مختلف رو دوست داشت و ازشون لذت برد. با کمال احترام اما واقعا متوجه نمیشم. من همین اخیرا در یک روز تعطیل، بعد از ظهر نشستم a man escaped برسون رو دیدم که اصولا به ساخت فیلمای مینیمال ساده زاهدانه بدون زرق و برق مشهوره. از اون فیلمهاست که شاید (بقول برخی دوستان) عوام بگن این چه فیلم روشنفکرانه ایه و خیلی کنده و .... ولی واقعا تماشای فیلم یک لذت سینماتیک برای من بود. شب هم نشستم پای mission impossible 2 که عجب فیلم اکشن ناب پر زرق و برقی هم بود با صحنه های آیکونیک اکشن که قطعا همتون این صحنه های mi 2 رو در تیزرهایی که از فیلمای اکشن پخش میکنن بارها دیدید. از این فیلم هم خیلی خیلی لذت بردم.

اصلا من شدیدا معتقدم که بقول همین برسون، مهمترین چیز اینه که فیلمو باید حس کرد، باید لمس کرد. اصولا فهمیدن فیلم برای من در درجه دوم اهمیته. البته که باید فیلمو فهمید، ولی مهمتر از اون اینه که حسش کرد و بعدها که بهش فکر میکنی اون حس غریبو بهت منتقل کنه.
در خصوص موضوع فهمیدن فیلمها و عوام و غیره، بقول راجر ایبرت که به نقل از آلن استون استاد روانشناسی دانشگاه هاروارد و منتقد فیلم گفته بود: یک فیلم خوب فیلمی هست که بعد از یک بار تماشا اساسا نفهمی چی شد، چرا که فیلمهای سطحی و ضعیف رو هم که بعد از یک بار تماشا میشه فهمید.

باید توجه داشت که سینما بیشتر از هر چیز، دنیای تصویر و تصویر سازی هست. وگرنه یک حقیقتو که شاید یک فیلم خوب میگه میشه با کلمات در یک روزنامه یا کتاب هم گنجوند. شاید برخی دوستان از حرکت کند دوربین یک فیلمساز گله کنن یا از سینمای سر راست و رک یک فیلمساز دیگه بیشتر خوششون بیاد که کاملا هم محترم و شاید هم نزدیک به حقیقته، اما هیچگاه نباید فراموش کرد که فیلمها در وهله اول برای تصویر سازی ساخته میشن، و تصاویر وقتی بهترینن که حسی و احساسی در ما بیافرینن، و تنها در خدمت اهداف تعریف شده محدود، نباشن.

پ.ن. پست من در جواب هیچکدام از دوستان نبود. صرفا تمایلات و تفکرات خودمون رو اینجا بازگو میکنیم که خیلی هم لذت بخشه.

 

[mldqaz]

کلی از کارگردانا خودشون راجب فیلماشون میگن "این فیلم برای مخاطب خاص ساخته شده".خود کارگردان که فیلمو ساخته داره در نظرداشته که برای چه کسی میساخته فیلمو.حالا الان ما بگیم نه این فیلم ها همه برای عوامن!!!
الان خودتونید ببینید عوام بیشتر دنبال چه کاری میرن...کمدی و اکشن مثلا.خب فیلم کمدی یه فیلم عامه .از بچه ی کوچیک تا پیرمرد هفتاد ساله.باز همونم بسته به محتوا و فرمی که داره میتونه کل سنینو در بر بگیره یا نه مثلا به علت الفاظ ناجور یا ... فقط مخصوص بزرگسال باشه.یا مثلا بگیم کل اهنگ ها باید پاپ باشن تا ملت باهاشون ارتباط برقرار کنن.موسیقی مخاطبش عوامن و به جای اینکه مثلا رپ یا کلاسیک یا ... بسازن تا حسی رو انتقال بدن همه رو تو قالب پاپ بزارن.این ژانر و علاقس که مخاطبو تعیین میکنه
محتوای فیلم قطعا مهمه . کار کارگردان هم مهمه.هیچکاک واقعا بزرگترین استاد فیلمسازیه تکنیکایی که استفاده میکرده تو فیلماش بعدا خیلی تو فیلمای کارگردانای بزرگ دیگم توشون الگو برداری شده.از یه طرف خودشم همیشه میگه که من فیلمام رو برای کل مردم میسازم همه باید از این فیلما لذت ببرن .کسی که صبح تا شب کار کرده خسته شده شب بیاد با یه فیلم خوب خستگی رو از تنش بیرون کنه.الان چون هیچکاک زیادی خوبه دلیل نمیشه بقیه کارگردانا رو زیر سوال ببریم.
بعضی وقتا سطح محتوا از یه جایی بالاتر میره که ناخوداگاه باعث پیچیدگی اثر میشه.کارگردان تا حدی که بتونه سعی میکنه هندل کنه کارو که قابل فهم باشه ولی خب از یه جایی به بعد کاریش نمیشه کرد.
الان جاده ی مالهالند خیلیا میگن بهترین فیلم قرنه من خودم بهترین فیلم زندگیمه.حالا شما ببین چند نفر از کسایی که فیلمو دیدن فهمیدن قضیه چی بوده.اصن تو همینجام راجبش بحث شده.ولی همه بعد این که میفهمن لذت میبرن از فیلم.الان چون نمیشه فهمید فیلم بدیه.یعنی فیلمای سوریال کلا همه بدن؟پیچیدگی و نامفهوم بودن خود به خود ذات فیلم سوزیال میشه.
یکی مث کوبریک پیدا میشه که سعی میکنه بع کار شاخ و برگ نده و یه کار خوش فرم بسازه که تازه بعدش بازم خیلیا میگن فیلم قابل درک نیست.منظورم ادیسه نیست همین پرتقال کوکی یا ایزوایدشات هم از نظر خیلیا قابل درک نیست.این که بگیم همه ی فیلم ها برای غوامه و اگه عوام تو درک اثر به مشکل بخورن اثر ضعف داره تفکر درستی نیست.
یکی مث کیشلفسکی میاد عقایدشو وارد فیلماش میکنه.عقایدش بر پایه عقاید شوپنهاور بوده.الان یعنی کیشلفسکی یا نباید راحب عقایدش به فیلم میساخت یا اگرم ساخته باید حتما یه جوری میساخت که برای همه قابل لمس باشه؟
در ضمن نمیگم فیلمی که مخاطبش خاصه فیلم خوبیه یا بلعکس.فقط میگم پیچیدگی کار رو رو سر کارگردان خراب نکنیم.

 

[REZA TAEL]

حرف اخر من منظورم از عام بودن این نیست کدوم فیلما فروششون بیشتر بودن یا محبوبیتشون بیشتره...اینکه یک فیلم توسط عوام کمتر دیده بشه یا تحویل گرفته بشه دلیلش این نیست که برا خواص ساخته شده...همین روبر برسون a man escaped که دوستمون گفت برا مخاطب عامه،تمامی فیلمای بونوئل،کوبریک ... یه فیلم هست Demon محصول 1971 ژاپن به نظر من بهترین فیلم دنیاست فکر کنم یکی از ناشناخته ترین فیلما باشه اما برا عوام ساخته شده.. اما از اونور تارکوفسکی و آنتونیونی و مثل اینا نه...باز هم به نظر من تارکوفسکی یک از گولاخ ترین کارگرداناست و انتونیونی رو تو خلوت خودم خیلی تماشا میکنم..اما نه به کسی پیشنهاد میکنم که ببینتش و جاهایی که بحثی ازشون میشه سعی میکنم ساکت بمونم...تو اون پست بالاییم یه قدم اومدیم عقب تر و از یه منظر دیگه به اثر سینمایی نگاه کردیم،اون خودش یه زاویه دید جداست هنوز وارد خیلی از چیزا نشده بودیم..وگرنه بخوایم دخول کنیم به نظرم من Red Desert آنتونیونی یکی از خفن ترین سینماتوگرافی دنیا رو داره...

متاسفانه تو یه چیز رو میخوای انتقال بدی بعضی چیزا قاطی پاتی میشه،در هم و متناقض نما به نظر میاد..

 

[armintn]

آقا من یه جمله کوچولو بگم یه خورده این جمله واسه خودم همیشه راه گشا بوده : توی سینما هر وقت فرم و محتوا قابل تفکیک بوده برای من اون اثر یه اثر معیوب بوده . یعنی فیلمی که توش بشه فرم و محتوی رو مثل نخود لوبیای آش رشته از هم تفکیک کرد و جدا هرکدومشون به چشم بیاد فیلم معیوبیه . ازونور به نظرم کاری تکامل یافته است که توش محتوا و فرم قابل تفکیک نباشه و کاملا تو دل هم رفته باشن . اونوقته که با یه اثر طرفیم که هم برای عوام حرف داره هم خواص و هم گلیم خودشو به عنوان یه اثر مستقل هنری جدای از خالقش می تونه از آب بیرون بکشه .

 

[REZA TAEL]

آقا من یه جمله کوچولو بگم یه خورده این جمله واسه خودم همیشه راه گشا بوده : توی سینما هر وقت فرم و محتوا قابل تفکیک بوده برای من اون اثر یه اثر معیوب بوده . یعنی فیلمی که توش بشه فرم و محتوی رو مثل نخود لوبیای آش رشته از هم تفکیک کرد و جدا هرکدومشون به چشم بیاد فیلم معیوبیه . ازونور به نظرم کاری تکامل یافته است که توش محتوا و فرم قابل تفکیک نباشه و کاملا تو دل هم رفته باشن . اونوقته که با یه اثر طرفیم که هم برای عوام حرف داره هم خواص و هم گلیم خودشو به عنوان یه اثر مستقل هنری جدای از خالقش می تونه از آب بیرون بکشه .

فیلمای رابرت آلتمن رو امتحان کن.اگر زاویه دیدت اینه بهترین کارگردان موردعلاقه ت میشه.میتونی از mccabe & mrs miller شروع کنی.باورنکردنیه این فیلم.به همه پیشنهاد میکنم

کلا هم میشه گفت بعد دیدن رابرت آلتمن بود انگاری که سلیقه سینماییم تغییر کرد اینطوری

 

[armintn]

فیلمای رابرت آلتمن رو امتحان کن.اگر زاویه دیدت اینه بهترین کارگردان موردعلاقه ت میشه.میتونی از mccabe & mrs miller شروع کنی.باورنکردنیه این فیلم.به همه پیشنهاد میکنم

کلا هم میشه گفت بعد دیدن رابرت آلتمن بود انگاری که سلیقه سینماییم تغییر کرد اینطوری

از آلتمن کاری ندیدم . حتما به پیشنهادت عمل می کنم .

 

[armintn]

فیلمای رابرت آلتمن رو امتحان کن.اگر زاویه دیدت اینه بهترین کارگردان موردعلاقه ت میشه.میتونی از mccabe & mrs miller شروع کنی.باورنکردنیه این فیلم.به همه پیشنهاد میکنم

کلا هم میشه گفت بعد دیدن رابرت آلتمن بود انگاری که سلیقه سینماییم تغییر کرد اینطوری

راستی چندتا دیگه از کارای خوب شو بی زحمت بگو که بذارم دانلود شه پشت سر هم ببینم . چون اینی که گفتی و خداحافظی طولانی و گذاشتم واسه دانلود

 

[arash1996]

مشکل اینه که تو وقتی همچین سطح از کاری برا تولید انتخاب میکنی،باید چیزی برات دغدغه باشه،اون دغدغه در طول زمان فیلم بهش پرداخته باشه،و در اخر راه حلی هر چند مبهم هم باشه براش ارائه بدی.الان تو فیلم enemy دو شخصیتی بودن کرکتر مطرح میشه و مثلا در اخرش میفهمی که اون عنکبوته استغاره از فلان بود(جالبه فیلم انقدر ناتوانه تو بیان کردن خودش،میاد یه عنکبوت 3 متری رو میزاره تو فیلم!که اقا ما منظئرمون یه چیز دیگه ست برید سرچ کنید جالبه بعدش این میشه استعاره،سه متر عکبوت به این درشتی و زمختی میشه آرایه ظریف استعاره)...حالا خب که چی؟چه چیزی بر بیننده اضافه شد؟راه حلت چیه برا این داستانی که مطرح کردی؟یا اصلا دغدغه ای وجود داشت که بخواد راه حلی براش ارائه شه؟ یا وقتی فهمید که اووو این پس در تمامی لحظات خودش بود اون عکبوته هم استعاره از فلان بود؟نه نه منظورم این نیست که "هر" فیلمی باید چیزی بر ما اضافه کنه و اگر این کارو نکنه ضعیفه..نه،بحث اینه که تو حتی فیلمت رو thriller هم کار نکردی،که طرف از خود پروسه فیلم دیدن لذت ببره(به صورت خام )،عوضش توو نما به نما سکانس به سکانس فیلمت چه رو راست چه ریاکارانه داد زدی که آقا این چیزی که دارین میبینین،پشتش معنی هاست،مبادا از دستش ببین،و این کار رو با لحظات عجیبی که تو فیلم اتفاق میوفته نشون میدن،مث پرت کردن فندک جنیفر لارنس و از این دست چیزا...

حالا تو بعدش میبینی این دست کارگردانا حتی چیزایی که دارن میگن جدید هم نیست،کپی و تلفیق شده از فیلما(و انیمه ها) قبل خودشونه،بلک سوان رو که دیدم همون اوایل فهمیدم که این احتمالا یه فایت کلاب دیگه ست،بعد دیم که از انیمه prefect blue کپی برداری کرده.این فیلم،به همراه نوح که خوشم نیومد نتونستم تا ته ببینمش،با مادر و ریکوایم فکر کنم برام بس باشه تا از سینمای یه کارگردانی خوشم نیاد.

به نظر من در مواجهه با این فیلما با 3 دسته مواجهیم : 1 - دسته اول که از علم سینمایی و یا هر علم دیگری زیاد برخوردار نیستند اما با حالتی سبک بار و بدون هیچ کمبودی بعد دیدن فیلم با یه حالت بی اعتنایی میگن مزخرف بود 2 - دسته دوم که محو فرم و فیلمبرداری زیبای فیلم میشن و فکر میکنن در این پشت این ظاهر زیبا حتما یه باطن خفنی هم وجود داره و اگر نگرفتم داستان چیه مشکل از منه..بعد گوگل میکنه و میبینه که وای تو تیراژ فیلم فقط خاویر باردمه که موقع نوشتن اسمش caps lock روشن بوده Him!بعد سر همچین چیز ساده ای خشتک میدره،میگه شت شت .. فاک فاک ...به قول دوستمون تو بالا نوشته مشبه به ها رو که داری مشبه ها رو میزاری جاش...و واقعا هم همینه!فقط یه استعداد و کارگردانی به خوبی آرنوفسکی میخواد همین. 3 - دسته سوم

من در استفاده از نماد گرایی فیلمایی مث collateral رو ترجیح میدم...

طائل جان من کلا با حرفات توی بحث‌های این چند صفحه موافقم ولی فکر کنم داری درمورد Enemy اشتباه می‌کنی.

Spoiler: Enemy 2013

آدام و آنتونی توی فیلم دو شخصیت متفاوت هستند و عنکبوت هم به‌نظرم نماد سقوط اخلاقی شهر یا جامعه‌ی فیلم هست. دوبار اولی که عنکبوت یا موجودی شبیه‌ به اون رو می‌بینم، در نزدیکی زنان بدکاره‌است. بار اول به‌نظر در واقعیت آنتونی و بار دوم در خواب و خیال آدام. بار سوم که عنکبوت عظیم‌الجثه‌ای رو توی شهر می‌بینیم، به‌نظرم دید کارگردانه که داره این موضوغ رو به کل شهر تعمیم می‌ده. قشنگ‌ترین قسمت هم همون آخرشه. وقتی زنِ آنتونی باوجود این‌که می‌دونه آدام شوهرش نیست، باهاش وارد رابطه می‌شه، جزیی از همین شهر خراب می‌شه و به‌شکل یک عنکبوت غول‌پیکر درمیاد؛ حالا یا از دید کارگردان یا از دید شخصیت آدام.

حالا من فیلم رو فقط یه‌بار دیدم و احتمال اینکه چیزی رو از دست داده باشم یا اشتباه کنم هست؛ ولی فکر کنم منظور کارگردان این بود.
Enemy فیلمی نبود که من رو بعد از دیدنش حتی یک روز هم درگیر خودش کنه و یه‌جورایی چند ساعت بعد از دیدنش پرونده‌اش برام بسته شد ولی بازم اثر قابل قبولی بود، برعکس !Mother. فیلم درگیرکننده فقط Mulholland Drive که اصلا زشته با این‌جور فیلم‌ها مقایسه بشه

پ.ن: !Mother بد از اون جریان حاملگی کل داستان و نماد و همه‌چیزش مشخص شد. نمی‌دونم برادر آرنوفسکی چرا این‌قدر سعی داشت روی اعصاب بیننده راه بره؟ من چیز زیادی از سینما نمی‌دونم و قطعا هیچی از کارگردانی و فیلم‌ساختن نمی‌دونم، ولی به‌نظرم به‌مراتب بهتر از ایشون می‌تونستم این فیلم رو جمع کنم. (این تیکه رو شوخی کردم. حالا دوستان نیان بگن جوون ایرانی فلان و بهمان ...)

 

[Coffee Addicted]

برادر شما به زبان فیلم توجه کردی؟ عزیز من فیلم کجا ساخته شده؟ در کجا اکران گسترده شده و... ؟

اینکه شما یک داستان عمومی بسیار مشهور رو نمیدونی مشکل کارگردان نیست. و حالا اینکه شما اصلا ندونی کی به کیه بازم داستان حرف خودش رو میزنه و به حالی دون شما میندازه که دغدغه اش چیه

یکسری ایرادات واقعا مسخره به فیلم وارد میشه داداش نگرفتی فیلم چیه چرا به کارگردان و اثر لگد میزنی؟ همه چیز تو فیلم واضح هست و حرف کارگردان هم کاملا تو فیلم هست.

اول نقل کردی گفتی فیلم پیچیده نیست ،گفتم حرفی از پیچیده بودنش نزدم !
الانم میگی کارگردان اثر، باز من حرفی از گارکردان اثر نزدم ،من نگفتم این اقا فیملسازیش بد یا هر چیز دیگه
شما متوجه همچین فیلم فلسفی ومهمی شدید برای ما کافیه
معلوم نیست با کی می خوای حرف بزنی،مجبوری مگه !یکی دیگه رو نقل کن

 

[ce7en44]

چند وقت پیش فیلم Enemy رو دیدم که مثل همین فیلم روی یک نماد تاکید داره. با اینکه به فیلم موندگاری برام تبدیل نشد، ولی تمام مدت فیلم برام جذابیت داشت؛ برعکس !Mother که ثانیه‌شماری می‌کردم تموم بشه.

اتفاقاً من نظرم برعکس تو هست یعنی به نظرم طریقه استفاده مادر از نمادها و استعاره ها بهتر از enemy هست و تا جای ممکن سعی شده که بیننده بدون نیاز به مراجعه منابع خارجی از توی خود فیلم بتونه پیامش رو بگیره (که اون پیام هم فرد به فرد فرق میکنه و مثلاً یکی با تعالیم مسیحیت و اسلام بزرگ شده برداشتی که میکنه با کسی که با تعالیم بودایی و هندوئیسم بزرگ شده فرق میکنه) ولی enemy با اینکه داستان ساده و سر راستی داره که توی یه خط میشه تعریفش کرد با استفاده بیهوده از استعاره های ناآشنا برای مخاطب عام داره زور میزنه که خودش رو خاص نشون بده به حدی که برای فهمیدنش باید سه چهار واحد روانشناسی و نظریات فروید و ... رو پاس کنی و تازه بعدش هم بری از یکی بپرسی تا کامل برات توضیحش بده خب اینجوری دیگه فایده ی هدر دادن دو ساعت از وقت بیننده و تماشای فیلم چیه وقتی تاه بعدش مجبوری بری اینترنت بچرخی تا از داستان سر در بیاری؟ همین ایده فیلم enemy (نه کاملاً) ولی به شکل مشابه ای توی سایلنت هیل 2 هم میبینیم ولی اونجا این همه پیچیدگی بیمورد نداره و راحتر پذیرفته میشه.

با اینحال هرچند خودم طرفدار فیلم هایی هستم که پیامشون رو به صورت غیرمستقیم به بیننده میدن ولی بازم به نظرم سینما نباید فقط برای عده ای مخاطب خاص ساخته بشه و هنر اینه که با استفاده از دانش بیننده و در چهار چوب داستان فیلم پیامت رو به مخاطبین انتقال بدی وگرنه هر کسی بلده کتاب های فلسفه و روانشناسی رو فیلم کنه و هیچکس هم چیزی ازش متوجه نشه

 

[hs_gamer]

حرف اخر من منظورم از عام بودن این نیست کدوم فیلما فروششون بیشتر بودن یا محبوبیتشون بیشتره...اینکه یک فیلم توسط عوام کمتر دیده بشه یا تحویل گرفته بشه دلیلش این نیست که برا خواص ساخته شده...همین روبر برسون a man escaped که دوستمون گفت برا مخاطب عامه،تمامی فیلمای بونوئل،کوبریک ... یه فیلم هست Demon محصول 1971 ژاپن به نظر من بهترین فیلم دنیاست فکر کنم یکی از ناشناخته ترین فیلما باشه اما برا عوام ساخته شده.. اما از اونور تارکوفسکی و آنتونیونی و مثل اینا نه...باز هم به نظر من تارکوفسکی یک از گولاخ ترین کارگرداناست و انتونیونی رو تو خلوت خودم خیلی تماشا میکنم..اما نه به کسی پیشنهاد میکنم که ببینتش و جاهایی که بحثی ازشون میشه سعی میکنم ساکت بمونم...تو اون پست بالاییم یه قدم اومدیم عقب تر و از یه منظر دیگه به اثر سینمایی نگاه کردیم،اون خودش یه زاویه دید جداست هنوز وارد خیلی از چیزا نشده بودیم..وگرنه بخوایم دخول کنیم به نظرم من Red Desert آنتونیونی یکی از خفن ترین سینماتوگرافی دنیا رو داره...

متاسفانه تو یه چیز رو میخوای انتقال بدی بعضی چیزا قاطی پاتی میشه،در هم و متناقض نما به نظر میاد..

حالا آیا این که کارگردان هایی مثل برگمان و فلینی و تارکوفسکی فیلمشون رو برای عوام نمیسازن به خودی خود چیزی هست که شما بگیری تو پستت ببندیشون به رگبار؟ مگه ادعای دغدغه عوام داشتن کردن اینا که انتظار این چنین فیلمایی ازشون داری؟
من که الان همزمان مثلاً کودکی ایوان و راه های افتخار و دکتر استرنج لاو (فول متال جکت رو باش حال نکردم، ولی خب کوبریک خداست.) و دیکتاتور بزرگِ چاپلین فیلمای مورد علاقم هستن، میان مایه هستم؟ (میان مایه اونه که همزمان به دو فیلم دانکرک و راه های افتخار به چشم ضد جنگ نگاه کنه، من جداً خنده ام میگیره به اونایی که کارگردانای دوزاری مثل نولان رو با کوبریک مقایسه میکنن، ته فیلم یکیشون تکاور انگلیسی رو آلمانیا میگیرن میبرن و در سکانس بعدی کُلنل انگلیسی در کنار پرچم انگلیس با لبخند رو لب و آهنگ حماسی در پس زمینه داره به این جنگجوی بی باک بدرود میگه. ته فیلم اون یکی هم سربازای دشمن با شعر دختر اسیر شده خودشون گریه میکنن... همیناس ک یکی رو میکنه نولان دسمال به دست که داره خودشو جر میده واس یه اسکار و یکی رو میکنه کوبریک.)
تارکوفسکی بیشتر دغدغه های خودش در بُعد احساسات انسانی و فردی (نه اجتماعی) رو با فرم شاعرانه اومده فیلم کرده، انتظار نداری که مثل کوبریک عمل کنه در این مورد و پشت پرده فیلمش حقایق اجتماعی رو نقد کنه یا فیلمش رو در سطحی بیاره پایین که کلاً به هماهنگی اثرش ضربه بخوره؟ (نه توی استاکر نه توی آینه نه توی سولاریس تو هیچکدوم از فیلماش نمیشه این نمادگرایی ها رو تقلیل داد، اگه بخاد ساده بیاد بگه حرفشو که دیگه فیلم اون وحدتش در راستای «شاعرانگی» رو از دست میده. مثل این میمونه انتظار داشته باشی مولانا مثلاً شعرشو چند پهلو ننویسه. ) اصلاً اگه تارکوفسکی اینجوری فیلم نسازه کی میتونه بسازه؟ امثال ارونوفسکی و ویلنوو که زیر همین استعاره دادن هاشون زایمان می‌کنن؟ باو تارکوفسکیه، اگه بخایم به صورت هنری نگاه کنیم، قلّه سینما این اسمه اصلاً.