Movie Center

SiminSecret · Sep 24, 2005

And I will strike down upon thee with great vengeance and furious anger those who attempt to poison and destroy My brothers. And you will know I am the Lord when I lay My vengeance upon you

فهرست سایت ها و ربات های دانلود فیلم و سریال که بدون سانسور هستن (آپدیت شده در تاریخ 9 آذر 1404):

T1SHTΛЯ · Aug 15, 2013

اولین تصاویر از فیلم Oldboy

Josh Brolin and Elizabeth Olsen

----------------------------------------------------------------------------------------------------
Plush
September 13

----------------------------------------------------------------------------------------------------
Grudge Match
December 25

----------------------------------------------------------------------------------------------------
The Zero Theorem

تصاویر این فیلم

----------------------------------------------------------------------------------------------------
X-Men Days of Future Past: Inside the Mechanics of a Sentinel

----------------------------------------------------------------------------------------------------
شایعه :تصورش سخته که این شخص نقش بتمن را بازی کند، این طور نیست؟

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Trunks · Aug 15, 2013

شایعه :تصورش سخته که این شخص نقش بتمن را بازی کند، این طور نیست؟

no fvckin way

sm4 · Aug 15, 2013

نمیتونستن از این مسخره تر گریمش کنن؟
حیف اون فیلم نیست که ریبوت بشه!

T1SHTΛЯ · Aug 15, 2013

نمیتونستن از این مسخره تر گریمش کنن؟
حیف اون فیلم نیست که ریبوت بشه!

هدف کارگردان ریمیک Cast Away بوده.:d

نمیدونم چی شده که بیشتر کارگردان ها زدن تو کار ریبوت، انگار قحطی فیلمنامه است.
به نظرم تازه اول کاره از این به بعد شاهد ساخت ریمیک های جدید خواهیم بود. کاش می تونستم یه سر برم هالیوود چون چندتا فیلمنامه دارم.

Red Dev!ls · Aug 15, 2013

نوشته شده توسط sm4:
نمیتونستن از این مسخره تر گریمش کنن؟
حیف اون فیلم نیست که ریبوت بشه!

هرچی میخوام فکر کنم که Old Boy اصلی دقیقا چیچی کم داشت که اینا دارن دوباره امریکایی میسازنش ، حقا مخم ارور میده !!!! نه فیلم قدیمی هست و مال عهد تیرکمون شاه و نه درکش سخت نیست برای غیر ژاپنی !! خود فیلم و کستینگ و کارگردانی هم که ابر شاهکار !

الان بیاید بگید چرا باید دوباره ساخته بشه !!!!

GrAy MooN · Aug 16, 2013

سوال در رابطه با پایان فیلم 7!

تریسی بی گناه کشته میشه؟ هفتمین گناه خشم میلز بود؟

Tαylor Swift · Aug 16, 2013

یه فیلم کمدی خوب معرفی کنیدددددددددد:d پوکیدمممممممممم:d

clockwork orange · Aug 16, 2013

نوشته شده توسط sina_unl:
البته رفن یا تارانتینو هیچ وقت پشت این نقاب قایم نشدن که دارن کاری رو می‌کنن که کسی تا حالا نکرده. همینکه تارانتینو قبل از اینکه حتی یک فریم از فیلماش فیلمبرداری کنه تو مصاحبه‌هاش دقیقا میگه از چه فیلم‌هایی می‌خواد الهام بگیره یا اینکه رفن از نوئه مشاوره می‌گیره برای Only God Forgives و فیلم رو به Jodorowsky تقدیم می‌کنه عملا نشون میده که که این کار رو دارن آگاهانه انجام میدن. با تمام این الهام‌گیری‌ها اما فیلم‌های رفن و تارانتینو و تقریبا تمام کارگردان‌هایی که از دهۀ نود به اینور ظهور کردن، خصیصه‌هایی دارن که فیلم‌هاشون رو مال خودشون می‌کنه و اونا رو فراتر سارقان آثار گذشته قرار میده. نولان تدوینش و شخصیت‌های از هم پاشیده‌ش رو داره، فینچر سایه‌هاش رو داره، اندرسون رابطۀ پدر-فرزندش رو داره و ... . سینمای این کارگردان‌ها رو البته نه به همین چیزها میشه خلاصه کرد و نه به الهام‌گیری‌هاشون، اما صدای صد در صد جدید به اونصورت وجود نداره الان. همون قدیمی‌ترها هم سعی در انجام کارهای خلاقانۀ جدید ندارن به اونصورت. چه بازماندگان موج نو فرانسه و چه ریشوها. نمی‌گم خلاقیت تو سینما مرده یا کار جدیدی نمی‌شه کرد اما حرف‌های جدید رو میشه تو همون چارچوب قدیمی زد. موج سینمای مستقل دهۀ نود و کارگردانان VCR و Dogme 95 هم اتفاق افتادن و کارهایی کردن اما همه تاثیر پذیرفته از گذشته بودن. با این وجود تمام کارگردان‌های این جریان‌ها فیلم‌های خودشون رو ساختن و سینمای خودشون رو دارن. خیلی بعیده در سال 2013 که بیشتر از صد سال از عمر سینما می‌گذره و با وجود اینترنت و ابزارهای دیگه تقریبا می‌شه به هر چیزی که از 7 هزار سال پیش وجود داشته دسترسی داشت، هنرمندی رو پیدا کرد که از یه جایی تاثیر نگرفته باشه. اینکه گفته میشه رفن یا دیگران راه خودشون رو پیدا کردن بیشتر از این جهته که می‌دونن چی دوست دارن و همون رو می‌سازن و مخلوقشون جوری هست که بشه فهمید خالقش کیه.
البته من خیلی با گوشه و کنار سینمای امروز آشنا نیستم، مطمئنا تو سینمای مستقل جهان کارهای خلاقانه‌ای انجام میشه که من نمی‌بینم چون از وجودشون خبری ندارم، اصلا خوبی هنر به اینه که اگر نگهداری بشه، کار ارزشمندی که در زمان خودش ناشناخته مونده بالاخره عیار واقعیش عیان میشه.

چون من قبلا درباره این موضوع بحث کردم بیشتر از پست های خودم نقل قول می ذارم.
دقیقا بحث نه تاثیر پذیری از کارهای قبلی بلکه ارجاعات آگاهانه و چشمک زن و Pasticheـه. موضوع اینه که فیلمها خیلی بیشتر از گذشته, قبل از اینکه درباره چیزی باشن, درباره فیلمهای دیگه هستن. این لزوما به معنای بد بودن فیلم نیست یا اینکه اون فیلم به اون کارگردان تعلق نداشته نباشه چون معمولا: ""The whole is greater than the sum of its parts". اما این بنظرم به هر حال بازتاب دهنده یجور حالت از دنیای امروزه.
Pastiche, ارجاع دادن پی در پی, بی ثباتی معنایی و فرار از واقعیت به درون یجور جهنم خود ارجاع دهنده بنظر من عیب های اصلی هنر پست مدرنه.

کارگردان دیگه ای که می شه مثال زد و من از فیلمهاش خوشم میاد Wes Andersonـه. به کارگردانانی مثل تارانتینو معمولا بخاطر دزدی سینمایی حمله می شه اما اندرسون هم متفاوت نیست و تمام فیلمهاش پر شده از "homage"ها و نقل قول ها از فیلمهای اروپایی دهه 60, گدار و لویی مال و ژاک تاتی و اندی وارهول و فلینی و تروفو و ...
بیشتر از هر پست مدرنیست دیگه ای اندرسون شیفته کارگردانان مدرنیست اروپایی بعد از جنگ جهانی دومه. فیلمهاش عملا نامه های عاشقانه است به این کارگردانها و مثل بیشتر کارهای پست مدرن فیلمهای اندرسون دربردارنده یجور تاکید بر خودآگاهی و کاهش صداقته. بعنوان نمونه می شه کاراکتر های خسته و آیرونی ها و طعنه های خود ارجاع دهنده بکارگرفته شده توسط کارگردانانی مثل Jared Hess, جیم جارموش یا کوئن ها رو بررسی کرد. یا به آسونی نگاهی به آلبوم های عکس در فیسبوک انداخت و طلوع ژست های خودآگاه "duckface" یا "middle finger" رو مشاهده کرد. شبه ماسک های اغراق آمیزی که که برای دور نگه داشتن مردم از دیدن اینکه واقعا چه احساسی داری طراحی شدن. چه خوشحال باشی چه ناراحت و چه یه چیزی بین این دو. فقط آگاهانه ساختگی بنظر بیا و حالت احساسی ات محفوظ باقی می مونه, مردم باور می کنن. امروز این وضعیت انقدر گسترده شده که تبدیل شده به یک هنجار.

فیلمهای کسانی مثل اندرسون هنر اسکیزوئید برای یک دنیای اسکیزوئیده. فیلمهاش نباید درست عمل کنه اما زیباشناسی اندرسون, لحن فیلمهاش و در هم آمیختن هاش انقدر مرموز و فریبنده است که بیننده نهایتا به درونش کشیده می شه.

نوشته شده توسط clockwork orange:
درایو شاید آشغال تقلبی نباشه ولی تقلیدی کاملا خودآگاهانه از نئون نوآرهای دهه هشتاده(To Live and Die in L.A , The Driver, Thief,...)
I am a fetish person and with my movies I always try to make something that I would like to see - Refn
تعداد فیلمهایی که درایو بهشون ادای دین کرده بیشتر از یکی دوتا است. البته این درسته که فیلمسازان و هنرمندان ممکنه از بعضی چیزها تاثیر بگیرن(نه تاثیرپذیری خیلی زیاد که نهایتا به کپی آگاهانه از اون چیز منجر می شه) و خلاقیت خودشون هم در حد قابل توجهی حفظ کنن ولی فکر نمی کنم بطور کلی "نوآوری" کنار کسی مثل رفن که در طول ساخت فیلم ذهنش شدیدا به رفرنس دادن به فیلمهای دیگه مشغوله قرار بگیره. اگر هم فرض کنیم درایو کاری نوآوره, مثل تارانتینو نهایتا فیلمیه که درباره فیلمای دیگه است. تنها کاری که درایو از نظر روایت براش مهمه بوجود اوردن دوباره حسی از فیلمهایی است که کارگردان بهشون علاقه داره.

تاثیر اصلی و ادای دین این فیلم از اثر شاخص این حیطه یعنی سامورایی ـه ژان پیر ملویل ـه

بیشتر...

People have asked me what genre I would put Drive in and I would say neon-noir, along the lines of To Live and Die in LA - Refn
تاثیر اصلی و جو کلی فیلم خیلی یادآور نئون نوآرهای(نه نئو-نوآر) دهه هشتاده. نئون نوآر یجور ژانر غیر رسمیه که در دهه 80 رایج بود. وقتیکه نئورئالیسم فیلمهای جنایی دهه هفتاد با ویژوال های MTV/Miami Vice و تدوین موزیک ویدیویی ترکیب شد و بعدا در دهه نود مایکل مان این ترکیب رو با اگزیستانسیالیسم سرد ژان پیر ملویل مخلوط کرد. درایو بازگشت یا ادای احترامی به این ژانره.

اگر بخوایم بشینیم و دید انتقادی رو به کار ببریم بخوایم اثر رو بکوبیم

بیشتر...

من فیلم رو نکوبیدم گرچه شاید بشه از حرفم اینطور برداشت کرد.

اینکه یکی میاد با استفاده از عناصر استفاده شده و امتحان پس داده ژانر رو ارتقا میده و خودش پرچمدار میشه

بیشتر...

من واقعا نمی دونم رفن از چه نظر این ژانر رو ارتقا داده یا ازش فراتر رفته. بنظر می رسه هدفش صرفا بوجود اوردن دوباره اتمسفر اون فیلمهاست و ترکیب اون اتمسفر با المان های بعضی فیلمهای دیگه. البته تارانتینو بنظرم معمولا تونسته فراتر از exploitation و blaxploitation بره. فرق فیلمسازی مثل رابرت آلتمن که قوانین ژانرها رو تضعیف می کنه, واژگون می سازه و دوباره تفسیر می کنه با پست مدرنیست هایی مثل تارانتینو و رفن در اینه که تارانتینو هنر High و Low (مخصوصا دومی) رو در هم ادغام می کنه ولی رفن فقط کارای درجه یک و high brow رو هدف می گیره و زیباشناسی مرموزشون رو نگه می داره. درست گرفتن لحن اون فیلمهاست که بیشترین اهمیت رو براشون داره.

بنظرم PTA بیشتر نمونه فیلمساز مدرنیه که صرفا از فیلمسازان دیگه تاثیر می گیره اما بر خلاف تمام فرمالیستها(تارانتینو, دیپالما, رفن و کلا پست مدرنیستهای حکمفرمای هالیوود) معمولا کاراش یه ورژن دوباره گرم شده از یه کار قبلی نیست یا دل مشغولی اصلیش رفرنس دادن به فیلمهای دیگه نیست. فیلمسازانی که درکی دایره المعارفی از تاریخ سینما دارن به جای تکیه مطلق به اون درک(برداشتن تیکه های فیلم ها و گذاشتنشون کنار هم) ای کاش به محرک درونی خودشون بیشتر تکیه کنن(که یا احتمالا فاقد اون هستن یا چیزی فراتر از دنیای رسانه ای که باهاش بزرگ شدن نمی دونن یا علاقه ندارن) این خودآگاهی زیاد فیلمساز رو من کلا نکته مثبتی نمی دونم

نوشته شده توسط clockwork orange:
تاثیرپذیری یه بحث جداست. حرف من درباره جنبه ارجاعی و خودارجاعی سینمای پست مدرنه.
دنیای پست مدرن امروز دنیای " برگزیدن و میکس کردنه,"دنیای Pastiche" و " دنیای کات و پیست کردنه" که فیلمها در اون بیش از پیش فقط تیکه هایی از فیلمهای دیگه ان. بطور نیهیلیستیک بوجود میان بدون هیچ هدف بزرگتری.
نقاش باستانی رو تصور کن که با مشقت روی آخرین نقاشیش کار می کنه. حالا فست فوروارد کن به اختراع دستگاه چاپ, فیلم, تلویزیون و بعدا ماشین فوتوکپی. در این دنیای جدید کار هنرمند به طور تهوع آوری تکرار می شه. دیگه منحصر به فرد نیست و تولید بیش از حد و آشنایی بیش از حد بیننده منجر می شه به کاهش ارزش کپی.
عملکرد ویرانگرانه, انتقادی و مخالف هنر مدرنیست خیلی وقته که جایگزین شده با دنیای پست مدرنی بی انتها, غیر تاریخی, از نظر هنری ناتوان و کاملا بی زور. فریب بزرگ پست مدرنیسم هم همیشه بن بستیش بوده. چگونه مردم رو به تماشا کردن نگه داشتن در عین حال چطور این وهم رو طرح ریزی کردن که چیز جدیدی مصرف می شه یا گفته می شه, که تغییر هنوز هم شدنیه و اینکه محصولات هنوز قدرت دارن و رو به تکامل هستن.
پست مدرنیسم در تعریفش آنتی رئالیسته, راضی به اینکه خودش رو فقط در آیرونی و طعنه و رفرنسها و ارجاعات بسته بندی کنه. حالا فرضا با تئوری پست مدرنیسم رو به زوال به جایی وارد می شیم که بعضیا بهش می گن پست مدرنیسم انتقادی که احتمالا کمتر طعنه آمیز و آیرونیک و کمتر ارجاعی است و بیشتر اصیل و موثق خواهد بود...

نوشته شده توسط clockwork orange:
"He (Jim Jarmusch) is a dilettante, a bohemian. Cinema is inessential to his life. He is always the outsider, but not in a good way – he doesn't get his hands dirty. (He is) a facile exploiter of others' authenticity...appropriating all the usual bourgeois tropes of authenticity such as the Indian in 'Dead Man', or African-American culture in 'Ghost Dog'. Not only is he shallow, but he presents shallowness as a virtue. Like all bohemians, he is an ironist. This is cowardice, not cinema." - Werner Herzog

Nothing much makes sense. So you might as well make whatever kind of movies you want and hope for the best." - Ethan Coen

Postmodern irony and cynicism's become an end in itself, a measure of hip sophistication and literary savvy. Few artists dare to try to talk about ways of working toward redeeming what's wrong, because they'll look sentimental and naive to all the weary ironists. Irony's gone from liberating to enslaving." – David Foster Wallace

The very concept of meaning is now outdated, nerdy, pre-ironic. Welcome to the New Incomprehensibility: gibberish with attitude." - Salman Rushdie

Nihilism is not only despair and negation, but above all the desire to despair and to negate." – Albert Camus

سینمای پست مدرن یک واکنش توستالژیکه. واکنشی که می خواد به اون دوره قدیمی بازگرده, دوباره اون رو تجربه کنه و در زیباشناسی قدیمی عجیبش یکبار دیگه زندگی کنه. نمی خواد کلیت اش رو دوباره ابداع کنه بلکه بوسیله نوآفرینی در حس و ویژگی های آثار هنری از دوره ای قدیمی تر به دنبال دوباره بیدار کردن حسی از گذشته وابسته به اون آثاره.
اکثر فیلمهای پست مدرن کاملا به نوستالژی تکیه می کنن, یا بطور دقیق تر برای جذابیت و تاثیر احساسی به ذات برگشت ناپذیر گذشته تکیه می کنن. دقیقا همین عدم دسترسی به گذشته است که باعث بوجود اومدن قدرت نوستالژی می شه. ولی این به ندرت گذشته اییه که وقعا تجربه بشه, بلکه گذشته ای است که از طریق خاطره, فراموشی, تحریف, سازماندهی مجدد و میل تصور می شه و بصورت‌ایده آل در میاد. از این نظر, نوستالژی همیشه کمتر درباره گذشته است و بیشتر درباره یک حالِ غیر کافی. یک وارونه‌سازی تاریخی است که در اون ایده آلی که الان زنده نیست به گذشته افکنده می شه.

البته راه های زیادی برای به عقب نگاه کردن وجود داره. می تونی نگاه کنی و رد کنی, نقد کنی,.... یا اینکه نگاه کنی و با اشتیاق مردد باشی. وقتی سینما فروبپاشه, نوستالژی بطور خاصی جذاب بنظر میاد. امروزه پست مدرنیته و سرمایه داری دیگه نیازی به تکیه کردن بر روی حافظه شخصی ندارن. با کمک تکنولوژی و بازساخت صدا و تصویر, نوستالژی می تونه برای همیشه و همیشه فراهم بشه. حلقه ای از گذشته با گردش نامحدود. تحت پست مدرنیسم/سرمایه داری همه چیز بعنوان تغییر فروخته می شه در حالیکه واقعا اینطور نیست.

کوئن ها رو درنظر بگیر. بسیاری از کارهاشون تمرینی است در استایل. اونها تمام جنبه های نوآر و اسکروبال رو می گیرن و بهشون نمای جذاب جدیدی می دن(ذات پرهرج و مرج ژانر اسکروبال رو با ذات قطعی و تراژیک نوآر تلفیق می کنن. نوآر, اسکروبالِ بدون کمدیه) صحنه های پیچیده ی هیچکاک, لنگ, هیوستون, هاکس, وایلدر و ... همه دیده می شن فقط خودآگاهانه تر. کوئن ها فیلمهاشون رو خیلی دقیق استوری برد می کنن, هر زاویه با دقت تنظیم می شه, هر دیالوگ بعنوان یک ادای احترام.

به باز آفریدن "ظاهر", "حس" و "لحن" نوآر بیشتر علاقه دارن. نتیجه نهایی یجور انتزاع کامیک بوکی از نوآره. مثه کاری که فرنک میلر و آلن مور انجام می دادن. برداشتن زیباشناسی نوآرهای کلاسیک و بکار بردنشون برای پیکسل های صفحات کامیک بوک. کاری که کوئن ها( و بسیاری از فیلمسازان پست مدرن دیگه از جمله تارانتینو) انجام می دن همین آرایش پیکسل هاست. "بخش ها و تیکه هایی" از فیلمها رو جمع می کنن و بعد مثل یک پازل اونها رو کنار هم قرار می دن. تفاوت بین این فیلمها و اون فیلمهای قدیمی تر حس شدید خودآگاهیشونه. اونها کارهای پست مدرنی هستن, نه فقط در استایل بلکه در آیرونی و فاصله گرفتن, پر شده از ارجاعاتی که به مخاطب چشمک می زنن. مثل تارانتینو یا دیپالما, کوئن ها نمونه سینمای کات و پیست هستن. سری از عکسها که بیشتر در یکجور انزوا عمل می کنن تا اینکه کامنتی درباره چیزی باشن. سینمای اونها سینمایی است که ورای نزدیک بینی استایلی اش نگاه نمی کنه.

موضع اصلی پست مدرنیسم از ناامیدی از این حس زاده شد که پروژه های آزادی بخش انسان شکست خوردن و به جای این هنرمندان پست مدرنیست به دیدگاهی عکس این روی آوردن که در اون نگریستن ورای درون گرایی بی معنی است. اما وقتی خلاف این رو انجام می دن معمولا همراه با حسی از نومیدی و دلسردی است که خودش رو در cynicism و آیرونی آشکار می کنه. پست مدرنیسم اساسا جنبشیه که از خشم, بیزاری, cynicism, نومیدی و ناخشنودی زاییده شده. احساساتی که معمولا وقتی بوجود میاد که در انتهای نیروی قدرتی باشی که شانس تغییر اون رو نداری. ولی این موضع بیشتر از اینکه به سمت یجور نوسازی حرکت کنه فقط باعث تقویت کردن اون رنج می شه.

از این نظر کوئن ها هنرمندانی هستن که آیرونی رو بکلی دوباره تعریف می کنن. آیرونی طوری بکار برده می شه که پست مدرنیسم رو بازتاب کنه(فقط یک آیرونیست اسم فیلمش رو می ذاره "یک مرد جدی", آیا آیرونیک نیست که جدیت یک مرد جدی اون رو نمی تونه نجات بده؟) موضعی کاملا خودآگاهانه که مانع صداقت, وجود حقیقت و قطعیت اخلاقی می شه. آیرونی در این کانتکست به معنی دورویی نیست بلکه چیزی است روی هم رفته برای تضعیف صداقت, برای خنثی کردن یک موضع اخلاقی معنی دار. از این نظر آیرونی از cynicism تمیز ناپذیره و با اینحال...

...با اینحال کوئن ها حداقل درباره این بی صداقتی, صادق هستن, ویژگی که زیاد اینروزا دیده نمی شه و در نیهیلیسمشون غلت می زنن. فیلمهامون همش یه گیمه چون سینما یه گیم شده. همش pasticheه چون سینمای غرب, شده pastiche(چرا یکی از برگمان فیلم ببینه وقتی وودی آلن مشغول ساخت pastiche از کارای برگمان باشه؟!), نیهیلیستیکه چون بیشتر سینمای آمریکا معنی اش رو از دست داده, چرا به استفاده دوباره از استایل های گذشته مشغول نباشیم؟

Red Dev!ls · Aug 16, 2013

نوشته شده توسط GrAy MooN:
سوال در رابطه با پایان فیلم 7!

تریسی بی گناه کشته میشه؟ هفتمین گناه خشم میلز بود؟

اره.....

king of north · Aug 16, 2013

نوشته شده توسط dragonrazm:
یه فیلم کمدی خوب معرفی کنیدددددددددد:d پوکیدمممممممممم:d

اینا قشنگن . به غیر از اینا سراغ داری به منم بگو :
Due Date 2010
Horrible Bosses 2011
Identity Thief 2013
Limitless 2011 ( خیلی طنز نیست اما خیلی جالبه )
Movie 43 2013
Scary Movie 5 2013
Tucker & Dale vs Evil 2010
And Over 21 ( عدد سمت چپشه تو فروم میره راست )
21 Jump Street
Crazy Stupid Love 2011
Easy A
Friends with Benefits 2011
Intouchables 2011 ( یه طنز اجتماعی فرانسوی )
Kick A*ss 2010
Ted 2012
The Change-Up 2011
The Hangover
The Hangover Part II
-------------------------------------
خیلی شد نه ؟

SaDrA-HhH · Aug 16, 2013

نوشته شده توسط dragonrazm:
یه فیلم کمدی خوب معرفی کنیدددددددددد:d پوکیدمممممممممم:d

مجموعه فیلمای رجب

هیچگونه ارزش هنری نداره و فقط خنده داره،تازه میگن اگه تُرکی بلد باشی خیلی بیشتر با فیلم حال میکنی که ما بدون تُرکی بلد بودن (غیر 3-4 تا فحش

) و با زیرنویس فارسی خندیدیم جالب بود :-"

Tαylor Swift · Aug 16, 2013

نوشته شده توسط Sheikh_SaDrA:
مجموعه فیلمای رجب
هیچگونه ارزش هنری نداره و فقط خنده داره،تازه میگن اگه تُرکی بلد باشی خیلی بیشتر با فیلم حال میکنی که ما بدون تُرکی بلد بودن (غیر 3-4 تا فحش ) و با زیرنویس فارسی خندیدیم جالب بود

اره رجب عالیه ولی دیدمش:d فیلم دیگه ای سراغ نداری؟:d

SaDrA-HhH · Aug 16, 2013

نوشته شده توسط dragonrazm:
اره رجب عالیه ولی دیدمش:d فیلم دیگه ای سراغ نداری؟:d

کمدی داریم تا کمدی.

Tαylor Swift · Aug 16, 2013

نوشته شده توسط Sheikh_SaDrA:
کمدی داریم تا کمدی.

:d
شیخ دست به دامن شوماییم:d

king of north · Aug 16, 2013

نوشته شده توسط Sheikh_SaDrA:
مجموعه فیلمای رجب
هیچگونه ارزش هنری نداره و فقط خنده داره،تازه میگن اگه تُرکی بلد باشی خیلی بیشتر با فیلم حال میکنی که ما بدون تُرکی بلد بودن (غیر 3-4 تا فحش ) و با زیرنویس فارسی خندیدیم جالب بود

مال ترکیست یعنی ؟ اسماشون چیه ؟ چندتا هستن ؟

جستجو

Movie Center

گزینه‌های بیشتر

SiminSecret

T1SHTΛЯ

Trunks

sm4

T1SHTΛЯ

Red Dev!ls

GrAy MooN

Tαylor Swift

clockwork orange

Red Dev!ls

king of north

SaDrA-HhH

Tαylor Swift

SaDrA-HhH

Tαylor Swift

king of north

کاربرانی که این گفتگو را مشاهده می‌کنند