درود، یه اینترو بریم
از زمانی که دنیای گیم وجود داشته است، گیمرها همیشه اشتیاق داشته اند تا دستاوردها و رکوردهای خود در بازی ها را به رخ دوستان خود بکشند!
از پیدا کردن مکان های راز آمیز و شکست دادن باس های مخفی گرفته تا مهارت های بالا در گیم پلی و پُشت سر گذاشتن مراحل مختلف با درجاتِ سختیِ بسیار بالا...
برای کنسول پلی استیشن این رکوردها و اکتشافات اصطلاحا با "تروفی" شناخته میشه، جام های مجازی که برای دستاوردهای مختلف در هر بازی نصیب گیمرها می شود.
شبکه پلی استیشن از سال 2008 سیستم لازم برای دریافت و ثبت تروفی بازی ها را برای گیمرها ارائه کرده است، و از لحاظ ساختار مشابه با سیستم اچیومنت های ایکس باکس است. وقتی که شما یک بازی جدید را آغاز می کنید، به صورت خودکار و با انجام دادن کارها و ماموریت هایی که از پیش تعیین شده است تروفی دریافت می کنید.
همین که کار به خصوصی را در بازی انجام می دهید، یک آیکون در گوشه تصویر ظاهر می شود که دریافت تروفی را اعلام می کند، همچنین نوع آن (برنزی، نقره ای، طلایی یا پلاتینیوم) را نیز نشان می دهد
اکثر تروفی هایی که طی بازی دریافت می کنید معمولا برنز یا نقره هستند!
تروفی پلاتینیوم فقط زمانی آزاد می شود که تمام تروفی هایِ دیگر بازی را دریافت کرده باشید.
(برخی بازی های کوچک تر که تروفی های کمی دارند هم اصلا فاقد تروفی پلاتینیوم هستند)
تروفی ها نه روی کنسول، بلکه روی اکانت ثبت می شوند. در نتیجه اگر کنسول خود را به هر دلیلی عوض کنید، با اکتیو کردن اکانت لیست تمام تروفی ها دوباره نمایش داده خواهد شد
همچنان که تروفی های بیشتری دریافت می کنید، خواهید دید که درجه یا (Level) شما بیشتر می شود. افزایش درجه شما هم بستگی به تعداد تروفی های شما دارد و هم به نوع هر تروفی
خب خب .........
در این میان گروهی از گیمرها هستند که بههیچ وجه به تمام کردن یک بازی بسنده نکرده و عزم خود را برای بدست آوردن تمامی تروفیها و اچیومنتهای یک بازی جذم میکنند
در اصطلاح “پلات کردن” یا همان بدست آوردن تروفی پلاتینیوم بازی که به معنای کسب تکتک تروفیهای بازیست
*
بفرمایید خاطره انگیزترین تروفی که طی این 13 سال دریافت کردین مربوط به کدوم بازی و کدوم تروفی بوده؟
*از این تریبون همه رو دعوت میکنم که نظراتشون رو با ما به اشتراک بگذارند
اصولا خاطره انگیزترین تروفی ها، برای من اونایی بودن که بیشتر از همه سرویس شدم برای گرفتنشون
Killzone 2 , Metal Gear Rising , Vanquish
این سه تا سخت ترین پلات هام بودن، و از همه هم بیشتر دوستشون دارم
اما دلیل معتاد شدنم KZ2 بود
قبلش نه اینکه از این سیستم خوشم نیومده باشه و یا پلاتی نگرفته باشم...(فکر کنم پلات 7~8م بود
) ولی تروفی پلاتش رو دیدم و بسی عشق کردم
گفتم من این رو باید بگیرم
(طراحیش رو دوز داشتم
)
هیچی دیگه... تروفی آنلاین داشت که : جزو 1% برتر هفته باش.... آخر هفته دیگه رسما چشام قرمز قرمز شده بود
اما درد این نبود... درد بخش داستانی رو آخرین درجه سختی بود
یکی از این دورهای بازی کردن 7ساعت یه کله پای بازی بودم... شرایط نشستنمم طوری نبود که مستقیم نشسته بلشم، چینش مبل ها جلوی تلوزیون نبود، و یه جورایی 90درجه به TV مینگریستم... نتیجه؟ بعد 7ساعت گردنم قفل شده بود و راهی دکتر شدم
دو روز طول کشید تا گردنم اوکی بشه
----
بعدی... MGR ...
باس Masoonش، باسی بود که دیگه مجبور شدم پرفکت بازی کردن و parry کردن رو یاد بگیرم!
و ....دوبار مجبور شدم مرحله ی این باس رو بدون ضربه خوردن روی آخرین درجه سختی برم
چرا؟ چون بار اول بعد از ترکوندن باس(که خودش Xهزار ساعت طول کشید تا قلقش دستم بیاد
)
در حال خوشحالی بودم که ... توی کاتسینش یک عدد QTE گذاشته بودن و دیر متوجه ش شدم(انتظار نداشته باشید از دور اولش یادم مونده باشه بعد از یه عالمه تلاش سر این باس
) ... و با نزدن اون دکمه خیلی شیک و مجلسی عبارت Game Over بر صفحه نقش بست
فلان فلانشون با اون QTEه بی جا
---
و بعدی هم ونکوییش
چیز خاصی ندارم بگم، جز اینکه چلنج آخرش ( 5 یا 6؟ حالا هر کدوم که بود) ته هیجان و خفنیت و سرعت عمل و سختی و فلان و بیسار و همه چی بود
اگر خود بازی اصلی صرفا در حد یک بازی جالب و متفاوت و خوب بود، این چلنجه با اینکه ناااااااابود شدم سرش
ولی کاری کرد که عاشق بازی بشم
---
اما خوب... اعتیاد بد دردیه... نقاط تاریکی هم هست که بی بازی میشدم و هر آشغالی پلات میکردم... مثل Damnation و یا Spare Parts
(البته هیچ پولی پای جفتش ندادم
اما حیف وقت
)
اون damnation که گذاشته بودم split screen و تنهایی رو یک صفحه ش در حال بازی بودم
(مشخصه چقدر دوبل لذت بخش بوده دیگه؟
)
هنوز یک مرحله ش یادم نمیره که همش صدای اعلامیه و خبر از توی بلندگوهای شهر بازی میومد... و به شددددددددت رو مخ بود اون مرحله! به شدددددددت!
ولی خوب... گذشت
---
یه نکته هم بگم
این بازی ها به داشتن انتخاب و درجه سختیشونه که جذابن
بار اول میری رو ن مال، از داستان لذت میبری و با چم و خم گیم پلی آشنا میشی، حال کردی بعدش خودت رو به چالش میکشی
ولی بعضیا هستن به درجه سختی اعتقاد ندارن که خیلی چیزن
شاید کلیت بازی به سختیه موارد بالا نباشه(شایدم باشه
) اما تینکه همون دور اول بخوان اذیت کنند و داستان بازی از دستت در بره یه جورایی بین 2هزار بار باختن هات... برای من گه حرکت معقولی نیست
اکثر این بازی ها هم اسم Souls یه جایی دارن و یا تو لقبشون هست
[فرار]
---
و در آخر، دم اون هایی گرم که شعور دارن و برای طراحی تروفی های بازی وقت میزارن! و معمولا یه تم خاصی دنبال میکنه تروفی هاش :
نمونه های بد مثلا : U1 و GOWهای قبل و MK (اسکرین شاته
) و ...
دوتای اول تم برنز و نقره و طلا و پلاتشون فرق داره... ولی تمام برنزها یک شکلن
نمونه ی خوب : Uهای بعد و مثلا همین GOW آخری
---
همه چی گفتم، دوتا چیز دیگه هم بگم
اولین تروفیم : Prince of Persia 2008
اولین پلاتم : Resident Evil 5
دیگه دیگه... تروعی آنلاین خر است! تروفی اسپیدران از اونم خرتر است
کالکتیبل مشکلی ندارم و اگر سیستمش خوب باشه دوست دارم
سازنده های یاکوزا هم خیلی چیزن، کلا طراحی تروفی هاشون دیگه زیادی "همه چیز بازی رو پرفکت بکن" هست
آخه ماهجونگ و انواع و اقسام بازی های کارتی و از اون بدتر مینی گیم های شانسی و همهههه چی رو ازت در حد پرفکت بازی کردن انتظار داره
نامرد... اینا خودش هر کدومش یه پلات میشه
بسه دیگه خیلی زر زدم
ولی خودمونیم... این نسلی که گذشت یعنی من هیچ بازیی به اون بخش تروفی های محبوبم اضافه نشد؟