God of War دوسال بعد..

[darksider666]

دو سال از عرضه بازی God Of war جدید شاهکار اکشن ماجراجویی هک اسلش سانتامانیکا گذشت. اگر تجربه halo master chief collection در رزلوشن 4Kدلیل قطعی خرید کنسول Xbox one x باشد براحتی میتوانم بگویم دلیل قطعی خرید PS4 pro بدون شک God of war بود.در این مدت عرضه بازی چنان از توانایی توسعه بازی توسط سانتامونیکا و کری بارلاگ شگفت زده ام که واقعا قلم در دست حیرانم! از همان لحظه شروع بازی که جثه عظیم کریتوس در کنار درخت ایستاده و دوربین بدون کات بازی مستقیم شروع به روایت داستانی بازی میکند بلافاصله متوجه می شویم که با یک بازی بسیار متفاوت روبرو هستیم. دلایل زیادی برای انتخاب این شاهکار به عنوان بازی سال وجود داشت بگذارید مهم ترین هاشان رو با شما به اشتراک بگذارم .

اسکرین شاتها کپچر شده روی Ps4 pro توسط نگارنده-طراحی هنری بازی فراموش نشدنی بود.​

خدای جنگ سال 2018 به دلایل بیشماری برنده بازی سال شد ، اما مهمترین دلیل انتخاب اکثر منتقدان برای عنوان بهترین بازی سال شدن، ارتباط عاطفی سنگین و بشدت ملموسی بود که بین کریتوس و آترئوس حس می شد و به راحتی به مخاطب منتقل میگردید. بازی براحتی قادر بود هر انتظاری که از این فرنچایز میرفت را پشت سر بگذارد و د رهمین حال قادر بود یک داستان بشدت شخصی و عمیق رو روایت کند آنهم د رجهانی بشدت زیبا، شاید یکی از بهترین یا شاید بهترین دنیای فانتزی –اسطوره ای خلق شده در تاریخ بازی های رایانه ای –جایی که منِ بازیباز قادر بودم یک تبر جادویی رو به شکلی شگفت انگیز پرتاب کنم و دوباره فرابخونم. هر انتظاری که من از این سری بازیهای بزرگ داشتم با این عنوان چنان جهشی کرد که خیلی وقت ها بعد از خارج شدن از جهان بازی برایم سئوال پیش آمده : الان این چی بود که من تجربه کردم !؟؟

شاید یکی از نکات در عین حال ساده ولی بسیار مهم بازی همین پرتاب ساده تبر لوایتان است و آن صدای اوف و تاگ سنگینی که بعد ازبرگشتن تبر به دستتان می شنوید! این بهترین چیزی بود که در سال 2018 تجربه کردم . یکی دیگر از نکاتی که باید به آن اشاره کنم ایده ارائه شدن کل بازی در یک نمای بدون قطع شدن است. بازی از ابتدا تا انتها در یک نما به اصطلاح گرفته شده است . به جز تعداد انگشت شماری فیلم هیچ بازی رایانه ای دیگری حتی به سمت اجرای چنین ایده بسیار پیچیده و تکنیکی نرفته است چه رسد به بازی پیچیده ای چون خدای جنگ با آن نماهای سکانس های اکشن و پیچیدگی های انیمیشن ها وسطح بسیار بالای کیفیت بصری و ... در کل اجرای بازی با دوربین بدون کات یکی ازشگفت انگیز ترین ویژگی های این بازی بزرگ بود.

در طی این سفر دو شخصیت با دنیایی فاصله به هم نزدیک می شوند.​

از طرفی داستان بازی این شخصیت های غیر انسانی را چنان با انسانیت و تمام پیچیدگی های روحی و روانی به تصویر میکشد که هیچ وقت فکرش را هم نمیکردم از میان این همه بازی و شخصیت ، کریتوس بتواند چنان من را تحت تاثیر قرار دهد. توسعه روابط و توسعه شخصیت ها در عین سادگی به بهترین شکل ممکن اجرا شده است. نگاه کنید به سکانس هایی که کریتوس در تنهایی غرق تفکرات می شود ونگاش به افق خیره میشود یا لحظاتی که سوار بر قایق به منزل برمیگردد تا تیغه های آشوب را باز یابد وهمانند سکانس اقتباس کوروساوا از شاه لیر Ran ، طبیعت نیز با کریتوس همذات پنداری میکند و با طوفان و باد شدید و صاعقه ، آشوب درونی کریتوس را به نمایش میگذارد. این ها به این دلیل خیره کننده اند که در بازی چون God of war و روی شخصیتی چون کریتوس پیاده سازی شده اند، شخصیتی که در سری های قبلی اهمیتی برای جان هیچ شخصی قائل نبود حالا به یک شخصیت بینهایت جذاب و مرموز و به بلوغ فکری رسیده تبدیل شده است . کریتوس حالا تغییر کرده است، برخلاف صحبت های آتینا که به او میگوید:" به همه چیزی که نیستی تظاهر کن ...تو هیچ وقت تغییر نخواهی کرد." او واقعاً تغییر کرده است . نمیدانم چند صد سال از ماجرای God of war 3 گذشته است ولی این کریتوس آن شخصیت هیولاوار بدون احساس نیست. از طرفی آترئوس یکی از بهترین هوش های مصنوعی تاریخ است. هرگز جایی گیر نمیکند یا دیالوگ هایی که بسته به موقعیت ها بیان میکند بسیار بجا هستند.
خدای جنگ سال 2018 گویی میدانست که چه چیزی میخواهد باشد حس داشتن یک هویت بسیار قوی در بازی موج میزد . این داشتن یک حس اعتماد به نفس بالا وهویت قوی داشتن یکی از لازمه های بازی های رایانه ای بزرگ است. بازی سعی نمیکرد همه کارها را باهم انجام دهد و درساختار بازی از هر بخشی از بازی های بزرگ ماجراجویی و هک اسلش و اکشن وچیزی قرض گرفته شده و بعد به ایجاز و استادانه در ساختار بازی به کار رفته بود. رزدینت 4 و توم ریدر، آنچارتد و خود سری های قبلی خدای جنگ و سری سولز بورن و نمونه های درخشان قابل نامبردن هستند. خدای جنگ بزرگترین بازیOpen world نبود، جاطلبانه ترین پروژه سال هم نبود ولی کاری که انجام داد چنان استادانه و خوب انجام داد که جایی برای بحث باقی نگذاشت.

​

اینکه اینجا بنشینیم و بگوییم خدای جنگ بازی سال شد در حالی که تعدادی از بهترین بازی های تاریخ نسل در حال رقابت با هم برای عنوان Goty بودند جای کلی بحث دارد چون حقیقتاً رقبا برجسته بودند.

داستان بازی بسیار ساده است و زیبایی هم درهمین سادگی آن نهفته است : مادر اخیراً فوت شده و قرار است خاکسترش در بلند ترین قله های بین تمام رلم های نورث پخش گردد." این کل داستان بازی است. مادر را نمیبینیم ولی حضورش بشدت ملموس است ما میدانیم که زنی بوده بسیار عاقل و با شخصیت و باتجربه. از چیز هایی که به آترئوس یاد داده تا تاثیری که بر روی شخصیت کریتوس با آن گذشته سیاه گذاشته است و از آن غمی که در نگاه کریتوس میبینیم هنگامی که کیسه محتوی خاکستررا در دست میگیرد ، کلی نکات درباره شخصیت این مادر نادیده یاد میگیریم. این سوژه داستان ساده براحتی برای همه انسان ها ،به همه کسانی که ازدست دادن عزیزان یا فقدان آنها را در زندگی شان تجربه کرده اند قابل بسط و قابل درک است .درهمین حین تجربه حس از دست دادن مادر خانواده به ما اجازه داده میشود در این دنیای شگفت انگیز خیالی و زیبا را کاووش کنیم و بین قلمرو های مختلف اسطوره های نورث سفر کنیم. در طی داستان ما به عنوان یک فرزند یا یک پدر یاد می گیریم که بهترین های خودمان را به فرزندان منتقل کنیم و یا بهترین های فرزندانمان را یاد گرفته آنها را در آغوش بگیریم . در اکثر بازی های رایانه ای ما برای ماجراجویی و پیشرفت لور بازی نیازمند یک کاتالیز هستیم، نجات جهان یا شکست دادن یک باس نهایی شخصیت منفی بازی نمونه های کلیشه ای هستند که میتوان از آنها نام برد ولی خدای جنگ جدید واقعا فقط درباره به سرانجام رسیدن این رابطه پدر و فرزندی است . کاتالیست ما رابطه بین کریتوس و آترئوس است این که این دو شخصیت که یک دنیا میان شان فاصله است بعد از مرگ مادر و همسر در طی این سفر 25 تا 30 ساعته با هم اُخت می شوند و هر دو دنبال چیزی میگردند که فراتر ازهردوی آنها است.

آترئوس بسیار خوب نوشته شده است .هیجان یک کودک را دارد ولی در عین حال به دنبال بزرگسالی و سفر کردن وبه تعالی رسیدن است. او قادر است دست نوشته ها و متون نورث باستان را بخواند و همین باعث میشود در دنیای اسطوره ای بازی پر از خدا و مخلوقات افسانه ای ؛ دانش کافی برای قرار گرفتن در جریان حوادث این دنیا را داشته باشد. در طی بازی او وارد یک فاز تغییرات می شود بازی سعی میکند به او مهربانی را بیاموزد آنهم به دست شخصیتی که سابقه ای درخشانی در مهربانی و همدردی با دیگران ندارد.

​

از طرفی اسطوره های نورث بی نهایت جذاب هستند حتی می توانم بگویم در جذابیت و مرموز بودن از اسطوره های یونان باستان نیز پیشی میگیرند. نمایش سانتامانیکا از این نورث اسطوره ای به شکلی عجیب به دور از کلیشه ها در آمده است . در طراحی تمامی محیط ها و مخلوقات ، تیم به سراغ متون قدیمی رفته اند و از کلیشه های هالیوودی به دور مانده اند. نگاه کنید به طراحی غول ها – افعی دنیا ، الفهای تاریکی و روشنایی و ... از بعد بصری هنوز بعد از دوسال سخت است اثری بجوریم که با خدای جنگ رقابت کند. سطح تکسچر ها و نور پردازی و انعکاسات( نگاه کنید به گنجینه ها و سطح جزییات در والت تیر) استفاده از PBR یا physically based rendering (نوعی پردازش گرافیکی که در اون اجسام رو به گونه ای در محیط رندر میکنند که واکنش سطوح شون با نور های درون محیط بسیار نزدیک به دنیای واقعی باشه در واقع نورپردازی BPR در خلق صحنه های فوتورییلیزم بسیار کاربردی است. زیرا سطوح و بافت ها دقیقا ًمشابه جهان واقعی به تابش و انعکاس نور به خودشون واکنش نشون میدهند بنابر این همه چیز بشدت واقعی به نظر می آید.)

خود بحث طراحی گرافیکی بازی یک مقاله 50 صفحه ای را طلب میکند ! ولی همین کفایت دارد که بگوییم مشخص است سونی بودجه لازم را در اختیار این تیم با استعداد قرار داده تا بتوانند به اهداف بلند پروازشان برسند ودر این حین هم سخت افزار ps4 رو تا نهایت توانش تحت فشار پردازشی قرار داده اند . بسیار علاقه مندم GOW رو روی Ps5 ببینم.

​

اما میرسم به مهمترین بخش بازی یعنی مبارزات. کمبات در خدای جنگ 2018 از اون نمونه ها بود که براحتی میشد کنترلر را برداشت و بازی کرد ولی استاد شدن در آن نیازمند تمرین زیاد بود. در حین مبارزات اصلا احساس پوچی و فقط باتن مشینگ به آدم دست نمیداد و یک حس فیزیکی و وزن بالایی در اکثر ضربات وجود داشت . گویی هر مبارزه یک مبارزه بوکس سنگین وزن بود. این حضور فیزیکی کریتوس و ضرباتش در بازی بسیار موثر از کار درآمده بود . وقتی تبر پرتاب می شد و کریتوس با دستان خالی ضربه میزد حتی ضربات مشت هم حضور فیزیکی بسیار جذابی داشتند. کومبو ها و فینیشر ها و کانتر اتک ها همه عالی کار شده بودند و جمله کریتوس keep the pressure on به آترئوس !! ( دشمنان رو دائم تحت فشار حملات قرار بده) در واقعا رو به بازیباز بود که جنبه push forward combat بازی رو نشون میداد . سیستم مبارزه ای بلادبورنی که بازیبار را نوک پنجه ها نگاه میدارد و در مبارزات روی درجه سختی بالا مخصوصا در مقابل والکری ها به اوج خودش میرسید. این سیستم مبارزاتی خیلی جذاب در DOOM eternal هم پیاده سازی شد ه بود . درنهایت با آزاد کردن قدرت های آتروئوس و آشنایی کافی با اسکیل ست ها، مبارزات تبدیل به یک باله مرگبار می شود و کریتوس در میان دشمنان حرکاتی زنجیر وار را به زیبایی هر چه تمام تر اجرا میکند. وزن تبر و نیروی بازگشتن و پرتاب کردنش یا صدای بلیدها و زنجیرهاشان بینهایت مبارزات را جذاب کرده بود.

واقعا عجیب بود که شخصیتی مثل کریتوس باعث شودمخاطب اینقدر به این سفر و تغییرات درونی این قهرمان حالا کلاسیک بازیهای رایانه ای فکر کند. بعد از اتمام بازی چیز هایی از بازی همراهم ماندکه تاثیرشان حتی از خاطرات بازیهایی که مدتها و سال ها پیش بازی کرده بودم ، بیشتر بود و این برای من حداقل موضوع بسیار مهمی است زیرا بیش از 28 سال است که بازیباز هستم و چه آثار بزرگی را دراین دوران ها تجربه کرده ام.

​

واقعاً برای تمام بازی های AAAهای سال 2018 متاسف شدم ! ازبعد از این بازی نیز تمام بازیهای بزرگ تک نفره رابا این معیار خدای جنگ جدید میسنجم. آیا دنیاهاشان به اندازه GOW جذاب است ؟ آیا چنین شخصیت پردازی هایی دارند ؟ آیا گیم پلی و مکانیزهاشان به اندازه خدای جنگ جذاب است ؟ آیا گرافیک شان در مقابل خدای جنگ حرفی برای گفتن دارد؟و.... اینها معیار های بسیار سختی برای برابر بودن یا خدای جنگ هستند چه برسد به اینکه بازی های دیگر بخواهند از این معیار ها گذر کنند.

رضا قاسمی

 

[darksider666]

با عرض پوزش از خوانندگان کمی غلط املایی در متن بود بدلیل اینکه فرصت آزاد نداشتم امروز مطلب ویرایش شد و مشکلاتی ویرایشی به حداقل رسید _سپاس از دوستان و خوانندگان محترم.

 

[godofwar3]

بسیار عالی مقاله خوبی بود این بازی تا سالها رو دستش نمیاد چه از لحاظ گرافیک چه از لحاظ داستان و گیرای و اتمسفر و کلا بازی خاصی هست نظیر نداره

 

[amin200200]

من هم با این که کلا در سال 2018 از طرفدارای دو آتیشه red dead redemption 2 بودم و هستم ولی وقتی این بازی Goty سال شد اصلا از این که red dead 2 جاش رو نگرفت ناراحت نشدم چون واقعا این بازی هم برای من المان هایی داشتش که توانایی Goty شدن در مقابل بازی بزرگی مثل red dead رو داشت و از اونجایی که red dead redemption1 قبلا این مقام رو کسب کرده بود از Goty سال 2018 هم کاملا راضی بودم ولی در آخر این رو هم بگم که هیچ بازی ای واسه من جای red dead رو نمیگیره که این هم برخواسته از سلیقه شخصی بنده هستش . با تشکر از مقاله خوب و مفیدی که ارائه نمودید . موفق و پیروز باشید .

 

[need to fight]

چیزی که god of war رو از باقی بازی ها جدا کرده گرافیک عالیش نیست.چون اگه فقط گرافیکش بود هنوز بعد این همه سال نسخه 1 این بازی رو وقتی به نسل جدید میدی تا بازی کنن خیلی خوششون میاد و نسل قدیمی مثل من هنوز که هنوزه حتی از نسخه 1 لذت میبرن.پس این بازی چیزی فراتر از گرافیک داره که این همه لذت بخشه.گیم پلی و داستان عالی و ...

 

[xerexplay]

مقاله ی خوبی بود. امیدوارم صاحبان دیگر پلتفرم ها عناوینی مشابه GOD OF WAR رو بتونن تجربه کنن

 

[darksider666]

Rdr 2 هم بازی بزرگی بود ولی gowجادویی بود سکانسی که کریتوس بلید های آشوب رو دوباره میبنده روی دستش و بلند میشه راه میره به سمت شمایل آتنا در وسط درب خونه اش یکی از سینمایی ترین سکانس های تاریخ بود واقعا از اجرای اون صحنه و سطح اجرا شگفت زده شدم. کاری که سانتامونیکا کرد عجیب بود.

 

[darksider666]

چیزی که god of war رو از باقی بازی ها جدا کرده گرافیک عالیش نیست.چون اگه فقط گرافیکش بود هنوز بعد این همه سال نسخه 1 این بازی رو وقتی به نسل جدید میدی تا بازی کنن خیلی خوششون میاد و نسل قدیمی مثل من هنوز که هنوزه حتی از نسخه 1 لذت میبرن.پس این بازی چیزی فراتر از گرافیک داره که این همه لذت بخشه.گیم پلی و داستان عالی و ...

البته گرافیک بازی 2018 یکی از تکنیکی ترین های نسل بود. میشه برای بررسی گرافیکGod of warحداقل 100 صفحه نوشت. واقعا ورای نسلی بود برخی محیطها. چنین بازی خوبی لیاقت داشتن چنین گرافیکی رو داره. همون بازی های اول و دوم هم پیشگام گرافیکی بودن و زمان خودشن جز معدود باز یهایی بودند که سخت افزار ps2 رو تقریبا تا نهایت توان پردازشی لود میکردند.

 

[SiminSecret]

مقاله واقعا خوب و جذابی بود ممنونم ازت دوست من. در حین خوندنش داشتم ساندترک های Ashesh و Lullaby of the Giants رو هم گوش می کردم که تجربه جالبی بود و آدرنالین خونم زده بود بالا... واقعا سال 2018 یکی از بزرگترین الطاف خداوند به من تجربه این بازی بود که بعد از 20 سال گیمر بودن تنها چند بازی بودن که تونستن من رو وادار کنن اون ها رو بار ها و بار ها پشت سر هم بازی کنم و لذت ببرم. هر بازی هم ویژگی های خودش رو داشت مثل مکس پین 2 که صدای بی نظیرش هوش از سرم میبره و داستان غم انگیزش یا سه گانه خدای جنگ وقتی که کریتوس داد میزنه : زئوس پسرت برگشته، من نابودی المپیوس رو با خودم اوردم...

به جرعت می تونم بگم وقتی اولین بار کنترل کریتوس توی نسخه 2018 رو دست گرفتم هرگز فکر نمیکردم بازی های رایانه ای به چنین بلوغی برسن و اون حس سنگینی کنترلر انگار واقعا تبر توی دستم بود و با ضربه نهایی ش بعد از یک پرش و ویبره کنترلر انگار که این دسته در ثانیه تبدیل به تبری محکم میشد و زمین و بدن موجودات رو از وسط شکاف میداد. وقتی بار دوم بازی رو تموم کردم و این بین به داستان بازی دقت کردم به قدری حیرت کردم از کاری که سانتامونیکا و کوری بارلوگ کرده که به مرز جنون رسیده بودم، اینکه آینده بازی چی میشه و داستان چجوری قراره پیش بره اینکه اودین کیه و جادوگر داخل جنگل قراره چه بلایی سرمون بیاره و ... همه اینا در عین حال منو میترسونه و امیدوارم میکنه. همونقدر که همه ما یک سال منتظر ادامه اونجرز بودیم تا ببینیم قراره چیکار کنن با مشکل تانوس، من ده ها برابر منتظر کریتوس هستم و تا به حال هیچ بازی من رو اینقدر درگیر خودش نکرده. یادمه وقتی مستند بازی منتشر شد و نگاش کردم اشک ریختم و توییتر کوری بارلوگ ازش تشکر کردم که این بازی و مستند در واقع فقط یک داکیومنتری نبود یک راه زندگی بود که برای اهدافت باید بجنگی و کوری بارلوگ ده دقیقه بعد کامنت داد برام و واقعا اون لحظه رو با هیچ لحظه ای از زندگیم عوض نمی کنم...

فقط می تونم بگم تا اینجای تجربه گیمریم بازی های زیادی بودن اما هیچکدوم نمیتونن هیچوقت جای GOW 2018 بشینن...

 

[che-jaleb]

کلا مجموعه god of war از نسخه ۱ تا آخرین نسخه
حتی نسخه ها psp
همگی تک تک بی همتا و بی نظیرند

 

[darksider666]

مقاله واقعا خوب و جذابی بود ممنونم ازت دوست من. در حین خوندنش داشتم ساندترک های Ashesh و Lullaby of the Giants رو هم گوش می کردم که تجربه جالبی بود و آدرنالین خونم زده بود بالا... واقعا سال 2018 یکی از بزرگترین الطاف خداوند به من تجربه این بازی بود که بعد از 20 سال گیمر بودن تنها چند بازی بودن که تونستن من رو وادار کنن اون ها رو بار ها و بار ها پشت سر هم بازی کنم و لذت ببرم. هر بازی هم ویژگی های خودش رو داشت مثل مکس پین 2 که صدای بی نظیرش هوش از سرم میبره و داستان غم انگیزش یا سه گانه خدای جنگ وقتی که کریتوس داد میزنه : زئوس پسرت برگشته، من نابودی المپیوس رو با خودم اوردم...

به جرعت می تونم بگم وقتی اولین بار کنترل کریتوس توی نسخه 2018 رو دست گرفتم هرگز فکر نمیکردم بازی های رایانه ای به چنین بلوغی برسن و اون حس سنگینی کنترلر انگار واقعا تبر توی دستم بود و با ضربه نهایی ش بعد از یک پرش و ویبره کنترلر انگار که این دسته در ثانیه تبدیل به تبری محکم میشد و زمین و بدن موجودات رو از وسط شکاف میداد. وقتی بار دوم بازی رو تموم کردم و این بین به داستان بازی دقت کردم به قدری حیرت کردم از کاری که سانتامونیکا و کوری بارلوگ کرده که به مرز جنون رسیده بودم، اینکه آینده بازی چی میشه و داستان چجوری قراره پیش بره اینکه اودین کیه و جادوگر داخل جنگل قراره چه بلایی سرمون بیاره و ... همه اینا در عین حال منو میترسونه و امیدوارم میکنه. همونقدر که همه ما یک سال منتظر ادامه اونجرز بودیم تا ببینیم قراره چیکار کنن با مشکل تانوس، من ده ها برابر منتظر کریتوس هستم و تا به حال هیچ بازی من رو اینقدر درگیر خودش نکرده. یادمه وقتی مستند بازی منتشر شد و نگاش کردم اشک ریختم و توییتر کوری بارلوگ ازش تشکر کردم که این بازی و مستند در واقع فقط یک داکیومنتری نبود یک راه زندگی بود که برای اهدافت باید بجنگی و کوری بارلوگ ده دقیقه بعد کامنت داد برام و واقعا اون لحظه رو با هیچ لحظه ای از زندگیم عوض نمی کنم...

فقط می تونم بگم تا اینجای تجربه گیمریم بازی های زیادی بودن اما هیچکدوم نمیتونن هیچوقت جای GOW 2018 بشینن...

مقاله واقعا خوب و جذابی بود ممنونم ازت دوست من. در حین خوندنش داشتم ساندترک های Ashesh و Lullaby of the Giants رو هم گوش می کردم که تجربه جالبی بود و آدرنالین خونم زده بود بالا... واقعا سال 2018 یکی از بزرگترین الطاف خداوند به من تجربه این بازی بود که بعد از 20 سال گیمر بودن تنها چند بازی بودن که تونستن من رو وادار کنن اون ها رو بار ها و بار ها پشت سر هم بازی کنم و لذت ببرم. هر بازی هم ویژگی های خودش رو داشت مثل مکس پین 2 که صدای بی نظیرش هوش از سرم میبره و داستان غم انگیزش یا سه گانه خدای جنگ وقتی که کریتوس داد میزنه : زئوس پسرت برگشته، من نابودی المپیوس رو با خودم اوردم...

به جرعت می تونم بگم وقتی اولین بار کنترل کریتوس توی نسخه 2018 رو دست گرفتم هرگز فکر نمیکردم بازی های رایانه ای به چنین بلوغی برسن و اون حس سنگینی کنترلر انگار واقعا تبر توی دستم بود و با ضربه نهایی ش بعد از یک پرش و ویبره کنترلر انگار که این دسته در ثانیه تبدیل به تبری محکم میشد و زمین و بدن موجودات رو از وسط شکاف میداد. وقتی بار دوم بازی رو تموم کردم و این بین به داستان بازی دقت کردم به قدری حیرت کردم از کاری که سانتامونیکا و کوری بارلوگ کرده که به مرز جنون رسیده بودم، اینکه آینده بازی چی میشه و داستان چجوری قراره پیش بره اینکه اودین کیه و جادوگر داخل جنگل قراره چه بلایی سرمون بیاره و ... همه اینا در عین حال منو میترسونه و امیدوارم میکنه. همونقدر که همه ما یک سال منتظر ادامه اونجرز بودیم تا ببینیم قراره چیکار کنن با مشکل تانوس، من ده ها برابر منتظر کریتوس هستم و تا به حال هیچ بازی من رو اینقدر درگیر خودش نکرده. یادمه وقتی مستند بازی منتشر شد و نگاش کردم اشک ریختم و توییتر کوری بارلوگ ازش تشکر کردم که این بازی و مستند در واقع فقط یک داکیومنتری نبود یک راه زندگی بود که برای اهدافت باید بجنگی و کوری بارلوگ ده دقیقه بعد کامنت داد برام و واقعا اون لحظه رو با هیچ لحظه ای از زندگیم عوض نمی کنم...

فقط می تونم بگم تا اینجای تجربه گیمریم بازی های زیادی بودن اما هیچکدوم نمیتونن هیچوقت جای GOW 2018 بشینن...

درود
ممنون از تو گرامی
واقعا مستند جالبی بود یک اموزش بازی سازی بود کلا خودش مستند خیلی جالبی هم بود قوی کارگردانی شده بود چالش ساخت یک بازی عظیم رو خوب نشون میداد من هم حس شما رو داشتم تاثیر عجیبی داشت بعد از این همه سال بازی کردن به مرحله ای رسیدم که سخته بازیی من رو تحت تاثیر قرار بده همون حسی رو که وقتی ادم زیاد فیلم عالی دید دیگه حتی فیلم های خوب هم براش میشن فیلم نه چندان خوب چون انتظارات رو بالا میبره. واقعا تجربه خوبی بود. خوشحالم که خوندید نوشتار رو. موفق باشید.

 

[sara700]

چیزی که god of war رو از باقی بازی ها جدا کرده گرافیک عالیش نیست.

واقعا هم همینطوره تنها گرافیک نیست کل بازی پراز نکات مثبت هست که بازیکن از تک تک لحظات بازی لذت میبره .
داستان بازی نسخه سه گانه یکی از بهترین داستانهایی است که کمتر بازی میتونه نزدیکش بشه .مخصوصا نسخه دوم که بنظرم بهترین نسخه بازی هست بعد از نسخه دوم گاد اف وار گوست اف اسپارتا هست .
این نسخه اخر هم بنظرم کریتوس به نهایت تکامل از نظر اخلاق رسیده بود پخته تر دیگه او عصبانیت خمشگین بودنش بشدت کم شده همون اول هایی بازی هم که از اون فرد مشت میخوره تنها قصد داره دورش کن قصد مبارزه نداره مجبور به مبارزه میشه . گرافیک بازی هم بنظرم به جز the last of us2یا reddead2هیچ بازی دیگه نیست در اون حد باشه گیم پلی و موسیقی بازی هم بینظیر هست ..
اما مهمتر از هم موارد دیگه خود شخصیت بازی کریتوس هست که 70درصد بیشتر از جذابیت بازی به شخصیت بازی بستگی داره
بنظرم اگه نسخه از گاد اف وار ساخت بشه شخصیت کریتوس حذف شده باشه باور نمیکنم اشتیاقی برای بازی کردن بمونه .

 

[darksider666]

سپاس از دوستان گرامی که محبت دارند و هنوز 4 ماه بعد از این نوشتار میخونند و پیغام میفرستند موفق باشید امیدوارم در خدمت دوستان باشیم بعد از این.