ریبوت بازی DOOM به جرات یکی از بهترین ریبوت ها در صنعت بازی سازی است. یکی از معدود بازی هایی که مستقیم سراغ یکی از سبک های کمتر محبوب بین گیمر ها میرود، سبکی ک میان حجم عظیم شوتر های تاکتیکال تقریبا گم شده.
با آمدن اسم شوتر اول شخص تقریبا همه یاد شوتر های تاکتیکی مانند بتلفیلد و COD می‌افتند، جایی که باید سنگر بگیرید، سینه خیز حرکت کنید و با صبر و حوصله بازی را پیش ببرید اما در دوم خبری از این کارها نیست. در این بازی حتی هدف گیری هم به کلی متفاوت است. گیمپلی دوم بر اساس مبارزات رو به جلو طراحی شده، سنگر گیری معنایی ندارد. درواقع سنگر شما حرکت کردن شماست. سرعت از اصلی ترین فاکتور های گیمپلی است. ممکن است از نبود aim در نوع کلاسیک آن، آنهم در یک بازی شوتر شوکه شوید! درواقع بازی شما را مجبور به بکارگیری سرعت میکند. درواقع مپ های مبارزه در بازی بسیار بزرگ و باز هستند طوری که هیچ محدودیت حرکتی برای شما ایجاد نمیشود. دشمنان یا سریع هستند یا پرقدرت، درواقع بالانس خوبی بین توانایی های آنها برقرار است، دشمنان سریع اغلب آسیب زیادی وارد نمیکنند یا اگر هم بکنند سرعت حمله و ریکاوری آنها طوری نیست که توانایی حمله را از شما بگیرد. و البته توانایی شما هم به گونه ای نیست که توانایی حمله را از دشمن بگیرد، به جز یکی دو مورد اسلحه‌ی بیش از اندازه پر قدرتی در بازی وجود ندارد. تمام ابزار های شما برای جنگیدن تقریبا قدرت یکسانی دارند. اگر میخواهید با دو اسلحه‌ی خاص بازی کنید یا با دو اسلحه‌ی دیگر تقریبا فرقی در میزان آسیب وارد شده مشاهده نمیکنید که البته این نکته‌ی خوبی است، به راحتی میتوان از هر اسلحه‌ای استفاده کرد و این فقط به سبک مبارزه‌ی شما بستگی دارد که کدام اسلحه را میپسندید. نکته‌ی مهم دیگر این که تعداد بالای اسلحه ها به هیچ عنوان باعث بی استفاده ماندن و اضافی بودن آنها نمیشود بلکه تنوع بسیاری به گیمپلی میدهد، این دو مورد از مواردی هستند که به گیمپلی عمق بیشتری میبخشند. عدم وجود ریلود و سرعت بالای تغیر اسلحه‌ها یکی از تفاوت های اساسی این بازی با شوتر های تاکتیکال است. مراحل بازی خطی و جابجایی های بین مراحل زیاد درمحیط های بسته رخ میدهند اما تقریبا هیچ مبارزه‌ی بزرگی در محیط های بسته و جایی که امکان حرکت از شما سلب شده، رخ نمیدهد. مبارزات تا حد زیادی رو در رو و بصورت مبارزه‌ی رو به جلو هستند (push forward combat). دشمنان به سرعت به سمت شما هجوم می‌آورند و معمولا کم از فاصله دور به سمت شما حمله میشود.
فاکتور دیگر درمورد دوم قدرت است. دوم ذاتا سریع است چون کنترل یک کاراکتر بسیار قوی در دست ماست. البته نه یک قدرت ناعادلانه. دشمنان شما به اندازه‌ی شما قوی و بی رحم هستند. دشمنان به اندازه‌ی ما سریع هستند اما نه سریع تر از ما، البته به جز یکی دو مورد. اما نکته‌ی قابل اشاره این است که مانند اسلحه‌ها در اینجا هم دشمن بیش از حد قوی وجود ندارد. درواقع ترکیبی از دشمنان علیه ما باعث چالش میشود. ترکیبی که در طول بازی مدام و با توجه به مراحل و مکان ها تغیر میکند. مثلا Imp ها مزاحم‌اند اما ضعیف. سرعت بالایی دارند اما آسیب کمی میزنند و زود میمیرند. ترکیب آنها با چند دشمن قوی‌تر گاهی باعث ایجاد تنش و بهم خوردن تمرکز میشود. تصور کنید با تعداد زیادی دشمنان قوی‌تر طرف هستید و همرمان از در ودیوار هم Imp روی سرتان میریزد! یا تصور کنید در اولین مرحله‌ی بازی پس از دریافت شاتگان بجای Imp تعداد زیادی Pinky انتظار شما را میکشیدند. این ترکیب علاوه بر اینکه ترکیب بسیار بدی برای آن مکان است بسیار هم ناعادلانه و غیرمنطقی است. ترکیب غیرمنطقی دشمنان میتواند باعث گیمپلی تکراری و ناعادلانه شود، باید توجه کرد این ناعادلانه بودن با چالشی شدن گیمپلی متفاوت است.
البته مقایسه‌ی این بازی با عنوانی مانند Evil Within 2 مقایسه‌ی اشتباهی است اما برای درک لزوم عادلانه بودن قدرت دشمنان و بازیکن میتوان این دو بازی را مقایسه کرد. ایول ویثین سیستمی ناعادلانه میان بازیکن و دشمنان میسازد. شما به عنوان بازیکن محدودیت های آزار دهنده ای دارید. کمبود غیرمنطقی مهمات و فراوانی دشمنان یکی از اصلی ترین مشکلات گیمپلی است. به این کمبود غیر منطقی سرعت بالای دشمنان را هم اضافه کنید. وضع بدتر میشود وقتی بدانیم حتی برای دویدن بازیکن هم محدودیت وجود دارد. بازی هم شما را مجبور به جنگیدن میکند هم مدیریت منابع. درحالی که هیچکدام را نمیتوان به درستی انجام داد. مپ بازی تقریبا بزرگ است اما کم محتواست. منابع خیلی کمی از طرف بازی در اختیار شما قرار میگیرد که در تضاد کامل با طراحی دشمنان بازی است. طراحان کاری کرده اند که وقتی بر خلاف میلتان بازی را با ترینر و چیت بازی میکنید تازه همه چیز کمی لذت بخش میشود! و این اشتباه بزرگ سازندگان یک بازی است اگر بازی واقعا با چیت کد بیشتر لذت بخش شود. اما در مورد Doom این مورد صادق نیست. اگر بازی را با ترینر امتحان کرده باشید متوجه میشوید که ناگهان همه چیز به شدت ناعادلانه میشود. دشمنان در برابر قدرت بسیار بالای شما هیچ حرفی برای گفتن ندارند و این بهم خوردن بالانس خیلی زود شما را خسته میکند. ایول ویثین اما مشکلاتی دارد که تازه با کمی چیت کد میتوان معنای بالانس و عدالت را در گیمپلی فهمید.
گلوری کیل ها از دیگر بخش های بسیار خلاقانه‌ی دوم هستند. جایی که بازی ذات خود را به نمایش میگذارد. پنهان نشو حتی اگر آسیب دیدی! گلوری کیل ها نوعی جایزه برای بازیکنان هستند، درواقع با انجام گلوری کیل، نسبت به کیل های معمولی از هر دشمن مقدار بیشتری منابع دریافت میکنید. در واقع تقریبا هرچیزی لازم داشته باشید فقط از کمی خشونت بیشتر به دست می‌آید! کشتن دشمنان با اره برقی به شما مهمات میدهد، درست مانند گلوری کیل، اگر در تنگنا هستید همیشه یک راه حل بسیار خشن و کارآمد وجود دارد.
آپگرید های بازی نیز بسیار ساده و کاربردی طراحی شده اند. دقیقا مانند خود اسلحه ها که درواقع هیچ مشخصاتی مانند سطح آسیب و کنترل و... ندارند. هر آپگرید برای هر اسلحه تاثیر مستقیم در عملکرد آن میگذارد. اینجا از اپگرید های جزئی هیچ خبری نیست. علاوه بر کارآمد بودن همه‌ی اسلحه ها، اپگرید ها هم همه به یک اندازه کاربری دارند، درواقع باز هم باید اشاره کرد همه چیز به سبک میارزه‌ی شما بستگی دارد. در بازی چهار سطح آپگرید وجود دارد که دو تای آنها کاملا مهارت محور هستند و تاثیر کاملا مستقیم هم در روش و کارآمدی مبارزات شما میگذارند. اینکه هر کدام از این دو نوع آپگرید میتوانند تاثیر اساسی در مبارزات شما بگذارند از نکات قابل توجه بازی است. دیگر اینکه با اپگرید کردن و اضافه کردن قابلیت های ویژه به اسلجه هایتان نیازی به مهمات ویژه‌ای برای استفاده از آنها نیست، در واقع استفاده از آنها فقط میزان بیشتری مهمات مصرف میکند و فاکتور زمان ریکاوری و استفاده هم درآنها مطرح است. اما پیش از صحبت درمورد دو نوع دیگر آپگرید ها – که البته بیشتر مربوط به زره کاراکتر میشوند – باید کمی درمورد مراحل فرعی و اختیاری بازی صحبت کرد. مراحل فرعی بازی بسیار ساده و خلاصه طراحی شده‌اند. تمام آنها به پیدا کردن آپگرید پوینت های زره کاراکتر و یا سلول های انرژی و در نهایت تعدادی عروسک خلاصه میشوند. انتظار داستان و دیالوگ و شخصیت های مختلف از دوم نداشته باشید. درواقع پیدا کردن قسمت های مخفی نقشه اغلب مواقع کار بسیار سخت است. حتی با اینکه مکان آنها روی نقشه مشخص شده اما رسیدن به آنها اصلا راحت نیست. مکان های بازی بزرگ و با جزئیات هستند. البته لازم به ذکر است که بازی هیچوقت شما را ازجستجو کردن در محیط ناامید نمیکند، اگر جایی از نقشه را میبینید که احتمالا مخفی شده مطمئن باشید چیزی در آنجا انتظارتان را میکشد، هیچوقت از جستجوی زیاد برای پیدا کردن راه رسیدن به آنها پشیمان نمیشوید. البته خب از آنجایی که تعدادی از اپگرید پوینت ها هم در این مکان های مخفی هستند ممکن است گاهی باعث نارضایتی بازیکنانی شود که از دوم فقط سرعت و خشونت میخواهند نه جستجو آنهم برای چنین چیز مهمی.
اما نکته‌ی جالب دیگر در مورد این بازی درجه سختی نایت‌مر است. درواقع سخت ترین حالت بازی چیزی کمی بیشتر از چالش خالص است. در این درجه سختی بازی شما را مجبور میکند طبق قوانینی که بازی میخواهد بازی کنید! به طرز دیوانه واری سریع. شاید یتوان گفت در این بخش عمق گیمپلی بازی گاهی بیشتر مشخص میشود. مثلا در این حالت مجبورید مدام بین اسلحه هایتان سوییچ کنید تا در کمترین زمان ممکن بیشترین آسیب را بتوانید وارد کنید. بیشتر از پیش قدر گلوری کیل را خواهید دانست و البته باید قبل از انجام هر حرکتی که شما را فقط اندکی کند میکند خوب اطرافتان را نگاه کنید. احتمال اینکه بلافاصله بعد از گلوری کیل یا استفاده از اره دشمنی از ناکجا آباد روی سرتان خراب شود بسیار بالاست!
اما درمورد المان های داستان. نخست باید درمورد عروسک هایی که در مکان های مخفی پیدا میشوند گقت. ممکن است بپرسید عروسک وسط چنین محیط و اتمسفر خشنی چه جایی دارد؟ و این دقیقا جایی است که سازندگان به شما و خودشان تلنگر میزنند. جایی که به شما یادآوری میشود شما برای فان اینجا هستید! در غیرمنتظره ترین بخش ها با ریزه کاری های زیبایی روبرو میشوید که گاها حتی طنز جلوه میکنند! روشن است که دوم خودش را در داستان جدی نمیگیرد. البته این به معنی عدم وجود داستان منسجم نیست، درواقع داستان گویی بازی طوری است که هر چه نیاز دارید بسیار خلاصه و مفید به شما گفته میشود، بدون کات سین ها و دیالوگ ها و گفتگو های طولانی. سازندگان به خوبی میدانستند که قطع کردن ریتم سریع و خشن بازی میتواند خیانت بزرگی به بازیکنان باشد. در واقع بازی از همان ابتدا خود را به خوبی معرفی میکند، وقتی کاراکتر حرف های دکتر هیدن را قطع میکند تا زود تر به انتقامش از شیاطینی که به او خیانت کردند برسد! در واقع رفتار کاراکتر همیشه ساکت بازی خیلی اوقات نمایانگر ذات بازی و شناخت کاملا درست سازندگان از انتظارات بازیکن از این بازی است. اما به نظر من داستان بازی بسیار قابل دفاع و گسترده است. اما اگر بخواهید آن را بخوانید! علاوه بر داستان هایی که در مورد شخصیت اصلی بازی در جهنم روایت میشود، مقدار بسیار زیادی متن در بازی تحت عنوان Codex وجود دارد که داستان های بسیار جالبی در مورد بازی روایت میکنند، از خود کاراکتر اصلی گرفته تا مکان ها و حتی اسلحه ها همه و همه داستان های پیش زمینه دارند.
دوم یکی از بازی هایی است که میتوان ساعتها آن را تحلیل کرد و از آن یاد گرفت، بسیار بالاتر از سرگرمی عمل میکند و میتواند به راحتی الگویی تمام عیار در بسیاری از زمینه ها برای بسیاری از بازی سازان باشد.
Google