راستش دوس دارم بگم تا همیشه. شاید هم تا همیشه بازی بکنم، اما الان می دونم که با افزایش سن جداً حوصله و دل و دماغ هم کم میشه. یعنی قدیما من می شستم پای ادونچر خودم همه جاشو ریز به ریز می گشتم، ولی الان اگه جلو چشم نباشه جواب کلافه میشم، برای همین walkthrough می ذارم جلوم و بازی می کنم. استراتژی هم همینطوره. قدیم چه حوصله ای داشتما. ته توی همه چی رو در میاوردم. اما الان جاتون خالی همین امروز اتفاقا Lionheart Kings' Crusade رو نصب کردم (کلا به اون دوره ی تاریخ علاقه ی خاصی دارم) ولی همون مرحله اول دیدم حال ندارم این همه سرباز رو کنترل کنم. ولی FPS یا RPG اگه باشه چرا هنوز حال و حوصله ی این بازی ها رو دارم. راحت و سبک هستن و خیلی نمی خواد درگیر چیزی بشم. پلتفرمر و ورزشی هم دوس دارم. حالا بگذریم...
من الان تو خونوادمون دارم همه رو بازی خور می کنم. مادرم، خواهرام، دامادامون، دایی ها و خلاصه هر کی دستم برسه، و واقعا از وقتی این کارو کردم هم من هم خودشون تغییر رو تو خودشون حس کردن (مثلا تو سریع تر فکر کردن یا عکس العمل سریع تر) مامانم NFS Hot Pursuit بازی می کنه و آخر نمیشه (خیلیه به خدا، یه بار دست مامانتون بدین متوجه میشین چی میگم) یکی دیگه از دوستام مامانش فیفا بازی می کنه! ولی بازی یه مقدار بخواد سخت بشه، حتی چه می دونم Prince of Persia براشون سخته و گیر می کنن و حال حوصله یاد گرفتنش رو هم ندارن. همینه دیگه، سن که می ره بالا، حال و حوصله سقوط می کنه.