شایدم یه سیستم تفریحی جدید بیاد مثلا قبلا خاله بازی بود حالا بازی های کامپیوتریه بعدا ...یه چیزی میشه تو مایه های فیلم Gamer :d
ولی از نظر من به قدری پیشرفت میکنه که عده ی محدودی ازش استفاده میکنن.... کسایی که دنبال هیجان های خاصی هستن. دیگه بازی کردن محبوبیت الان رو نخواهد داشت.
منبعش خودمم عزیز d:
منظور من این بود که چون روی مغز تاثیر میزاره احتمال خیلی زیادی داره که سرطان زا باشه.
اونی که گفتین بو از کنسول میاد رو که سونی 6 سال پیش میخواست رو PS3 پیاده کنه اما با مخالفت والدین و معلمان روبرو شد و توی سایت سونی پیامهای اعتراض آمیز گذاشتن و سونی بیخیال این قضیه شد اما شاید تو PS4 بیاد مثلا تو GOW بوی خون میاد یا تو کلیزون بوی گوگرد یا تو هوی رین بوی بارون جالبه سونیه دیگه !!
اگه اینجوری بشه خیلی باحال میشه مثلا فکرشو بکن وارد یه باغ پر از گل میشی بعد بوی گل ها بپیچه تو خونه ؟ ولی همچین چیزی غیر ممکنه.
اگه اینطور که تو میگی بشه دیگه به این نمیگن بازی میگن زندگی فکر کن بشینی پا مزرعه دار یا سیمز اونوقت دیگه زندگی واقعی یادت میره حتی ممکنه که ازدواج هم نکنی دی: چون توی بازی به تمام خواسته هات میرسی.منم فکر نمی کنم دیگه حتی تا 20 سال دیگه هم با مونیتور و کنسول و اینا سر و کار داشته باشیم. هر چی هست یه فضای مجازیه که با یه کلید به کار میفته (حتی با ذهنمون) و می تونه اون فضایی که توش هستیم رو تبدیل به محیط از پیش طراحی شده بکنه. البته همه چی مجازیه، اما یه تجربه ی واقعیه. این یه ایده ست. اما همین الان کینکت و موو نشون داده این ایده ی عملی انجام دادن گیم خیلی هم راحت نیست. دوستای قل چماغ من بعد یه ساعت تاپ اسپین بازی کردن کتف درد گرفتن! پس به نظرم می رسه (همونطور که الانم ساختنش) بازی های مجازی تنها با ذهن و حرکت چشم قابل انجام باشن. مثلا قطعا اگه فوتبال باشه، مگه چند دست می تونیم بدویم. ولی می تونیم بشینیم و هزاردست بازی کنیم. پس برای کسایی که محدودیت های خرکتی دارن یا اصلا علاقه ای به جنبش موقع بازی ندارن (که خیلی هم زیادن اتفاقا) این مورد پسندیدست.
من موافق نیستم که همه بازی ها مولتی میشه و سیگل نداریم. من میگم اتفاقا سینگل بازی ها بسیار عمیق تر میشه و مود Coop جزو عناصر ثابت بازی میشه.
و دیگه اینکه بازی هایی که داستان دارن (مثلا غیر از بازی های ورزشی و اینا) می تونن پایانی داشته باشن که ساخته ذهن خود ماست. یعنی این ماییم که تصمیم می گیریم تو بازی و تصمیمات حتی از پیش تعریف شده هم نیستن. کاراکترهای بازی با توجه به عمل ما عکس العمل خواهند داشت و روند اینگونه پیش می ره. حالا یه بازی می تونه توی فضایی به اسم اسکایریم باشه، یکی دیگه می تونه کلیمدور باشه و ... و شخصیت ها هم همینطور. توی این فضای مجازی، ما یه شخصیت مجازی می شیم (مثلا یه نایت الف، یه مارین، یه اساسین) و شخصیت کاراکترمون رو شکل می دیم. (این اتفاقیه که شک ندارم خواهد افتاد)
دقیقا مث انمیشن وال-ایـاگه اینطور که تو میگی بشه دیگه به این نمیگن بازی میگن زندگی فکر کن بشینی پا مزرعه دار یا سیمز اونوقت دیگه زندگی واقعی یادت میره حتی ممکنه که ازدواج هم نکنی دی: چون توی بازی به تمام خواسته هات میرسی.
منظورم اینه که جای واقعیت با دنیای مجازی عوض میشه یعنی دیگه آدم ها واقعیت یادشون میره چون دنیای مجازی خیلی به واقعیت نزدیک میشه.
احتمالش زیاده که تا اون موقع ما بمیریم اگه هم زنده باشیم دیگه جون راه رفتن رو هم نداریم چه برسه به بازی کردن D:تا اون موقع ما مردیم
اگه اینطور که تو میگی بشه دیگه به این نمیگن بازی میگن زندگی فکر کن بشینی پا مزرعه دار یا سیمز اونوقت دیگه زندگی واقعی یادت میره حتی ممکنه که ازدواج هم نکنی دی: چون توی بازی به تمام خواسته هات میرسی.
منظورم اینه که جای واقعیت با دنیای مجازی عوض میشه یعنی دیگه آدم ها واقعیت یادشون میره چون دنیای مجازی خیلی به واقعیت نزدیک میشه.