...
فقط در تعجبم نمره 80 یکی از اعضا به ردد 2 بر چه پایه و اساسی هست 90 قابل قبوله ولی 80 انگاری یک بازی خیلی خوب طرف هستیم نه با یک بازی عالی... جالبه واقعا این استدلال
این که یک چیزی از نظر شما شاهکار و بی نظیر به حساب بیاد دلیل بر فکت بودنش نمیشه، همچنین اگه از نظر شما رد دد 2 بهترین بازی نسل و حتی تاریخ باشه دلیل نمیشه که تمام عالم و آدم به صورت یک صدا این قضیه رو قبول بکنند و هیچ کس دیدگاه و نقطه نظر مخالفی نداشته باشه، چون به فرض شما قراره ناراحت بشی. دلایل بنده برای 10 ندادن به رد دد2 خیلی زیاده که با یک مقدار نگاه تخصصی، خارج از هرگونه بحث فن بوی بازی میشه پیداشون کرد.
احتمالا از نظر بعضی از دوستان، حال نکردن با رد دد 2 خودنمایی به حساب بیاد، اما حقیقتا اینطور نیست. (هرچند همچین طرز تفکری از شخصی که نخواد دیدگاه دیگران رو بشنوه چیز عجیبی نیست)
من برخی از دلایلی که باعث شدند با این بازی مشکل داشته باشم و نتونم به اندازه نمره 10 ازش لذت ببرم رو مینویسم اما نه برای این که بخوام شما یا شخص دیگه ای رو قانع بکنم، بلکه برای شفاف سازی دلیل 8 دادن به بازی میگم.
این نکته رو هم باید بگم که 8 نمره کمی نیست. بازی که 8 میگیره یعنی کارش رو خیلی خوب انجام داده اما هنوز با بهترین بودن فاصله داره به علاوه این که اصلا قصد نقد و بررسی بازی رو ندارم و صرفا ایراداتش از نظر خودم رو میخوام بنویسم، اگه نقد بازیو می‌خواید بخونید میتونید توی صفحه اصلی سایت پیدا بکنیدش که به نظرم یکی از بهترین نقدهای فارسی هست که تاحالا خوندم. لینکش =>
بررسی بازی Red Dead Redemption 2
و حالا بریم سراغ بحث اصلی. چرا به رد دد 2 نمره 8 از 10 دادم؟ رد دد 2 قبل از عرضه با شعار انقلاب شروع به تبلیغ کرد، هایپ طرفدارای سری رو تا سر حد مرگ از طرق مختلف بالا برد. (با استفاده از منتقدایی که بازیو تجربه کرده بودن تا اخبار ریز و درشت دیگه)
اما بازی نهایی به هیچ عنوان در سطح این هایپ‌هایی که شده بود قرار نداشت و علت اون، استفاده از اِلمان‌های به شدت کهنه توی گیمپلی هست. اول از طراحی مراحل شروع کنم که به شدت خطی هستند و دست بازیکن رو توی انجام امور به هیچ عنوان باز نمی‌ذارن.
در تمام اون‌ها باید از نقطه a به b حرکت کنی، چند نفر رو بکشی و یه پولی بگیری (که این میزان پول با ماهیت داستان و هدف گروه کلا در تضاده!) و سپس ماموریت بعدی که دقیقاً براساس همین فرمول هست رو ادامه بدی. در اصل میشه گفت ماموریت‌های بازی یک سری مرحله خطی هستن که راک استار توش به پلیرهاش دستور میده کاری که اونا می‌خوان رو انجام بدن، نه کاری که پلیر دلش می‌خواد. در نتیجه آزادی عمل شما در طول مراحل بازی صفره. اصلا هم برای پیاده سازی این موارد در بطن گیمپلی بازی، نیازی به RPG شدنش نیست. داریم عناوینی که rpg نیستن و هزاران روش توی همون محیط اپن ورلدشون برای پیش‌روی توی مراحل در اختیار بازیکن قرار میدن. می‌دونید چرا بازیای راک استار(همشون) این مشکل رو دارن؟ چون طراحی محیط از طراحی داستان و مراحل داستانی بازی به شکل کاملاً مجزا صورت میگیره و این وسط همیشه آزادی عمل بازیکن هست که به فنا می‌ره. اینم توی ذهنتون داشته باشید که بازی هنوز از ماموریتایی استفاده میکنه که اگه توش کوچیکترین اشتباهی بکنید (بخونید اگه خلاف دستور راک استار کاری بکنید) فوراً میبازید و باید از اول یا حداقل چکپوینت بازی کنید... این سیستم insta fail کاملاً مختص نسل 6 هست و دیگه اواخر نسل 7 باید منسوخ میشد، اما هنوز میبینیم که راک استار (که ازش انتظار می‌ره با بقیه یه فرقی داشته باشه) داره ازش استفاده میکنه...
حقیقتاً این خطی بودن بیش از حد بازی منو یاد سری CoD می‌ندازه، بازی که حتی نسخه‌های آخرشو دیگه رغبت نمی‌کنم بازی کنم چون در سرتاسر بازی باید بشینم تماشا کنم که چه اتفاقی "باید" برام بیوفته، هیچ حق انتخابی هم ندارم تا حداقل مسیر رسیدن به چیزی که "باید"برامون اتفاق بیوفته رو خودم تعیین کنم. برای من رد دد 2 یک بازی خطی سینمایی در یک بستر اپن ورلد فوق العاده زیبا و پویا بود. خیلی‌ها فکر می‌کنند این که با NPC ها میشه انقدر ارتباط برقرار کرد مخصوص RDR2 هست اما خب مشخصه که برخی از دوستان دوران GTA: SA رو فراموش کردن. بازی که اجازه می‌داد با NPC ها بتونید حرف بزنید و با استفاده از دوتا کلید جواب مثبت یا منفی بهشون بدید! بماند که تک تک المان‌های RPG مثل کنترل گرسنگی و سایز بدن کارکتر رو هم داشت و خیلی بهتر از RDR2 پیاده کرده بود. اما از حق نگذریم تنها پیشرفت و «نوآوری» rdr2 که راک استار تو اون بخش npc هاش پیاده سازی کرده بود، سیستم واکنش‌هاشون نسبت به رفتار بازیکن و دیالوگ‌هاشون که مدام تغییر میکرد بود. (به صورت کلی منظور تنوع دیالوگ‌ها هستش)
حالا جالبه که این چیزی که گفتم در رابطه با ارتباط باnpcها، فقط محدود به SA نشده و توی RDR1 و GTAV به یک شکل دیگه وجود داشتند.
کنترل فرا فاجعه بازی هم که دیگه بماند. از حرکت فوق العاده کند و با تاخیر آرتور گرفته (که علتش برتری داشتن اجرای انیمیشن به اینپوتی که بازیکن وارد میکنه هست) تا این که برای هر کار هردفعه باید دکمه‌های مختلف بزنید که عملا تا آخر بازی تکلیفتون با هیچی روشن نمیشه!
ویژگی‌های سروایول توی بازی کاملاً بی‌خود هستن و صرفاً جهت خوشگل کردن ساخته شدن! در کنار اینا، سیستم Honorـیی که اگه وجود نداشت خیلی سنگین تر بود هم باید اضافه کنم. سیستم کمپ که دیگه اصلا واویلا بود
در اصل توی رد دد 2 همه چیز بود برای این که صرفاً باشن. اکثرشون هیچ کاربرد خاصی ندارن از بس که سطحی طراحی شده بودند.
موارد بیشتری هم وجود داره که باعث شدن از این بازی به اندازه کافی لذت نبرم. از prologue فاجعه بارش گرفته تا روایت داستان اصلی که تا نیمه اولش خالیه و موتورش از فصل 4 یهو روشن میشه، محتوای end game که به طور کلی وجود نداره، میزان زیاد پولی که معلوم نیست باید چیکارش بکنید تا مولتی‌پلیر ناقصش که اگه هر شرکت دیگه ای به این شکل مولتی رو راه مینداخت همین میانگینی که انقدر بهش استناد می‌کنید ماکسیموم روی 78 می‌ایستاد همه باعث شدن که نظرم در رابطه با بازی شدیداً برگرده. اما درکنار همه اینا، کم نبوده مواقعی که از بازی لذت برده باشم و از برخی از ویژگی‌های ریز و درشتی که در اختیارم قرار داده بهره نبرده باشم. به نظر من 8 یه نمره معقول برای بازییه که سال‌ها دنبال عرضه‌ـش بودم و درنهایت بعد از کلی هایپ و انتظار، با بازیش کردنش ضدحال خوردم.
Google