امتياز اعضای بازی‌سنتر به عناوین پلتفرم‌های PlayStation

[Nathan Drake]

درود
این تاپیک به این منظور باز شد تا دوستانی که عناوین مختلف رو تجربه کردند، امیتاز از 1 تا 10 به بازی مورد نظر بدن.
لطفا سعی کنید همراه با نمره یه توضیح کوچکی هم بدید.
با تشکر

 

[sphac]

RoboCop Rogue City

RoboCop Rogue City برای من چیزی بیشتر از یه بازیه؛ یه تکه از خاطراتم که حالا جون گرفته و جلوی چشمام راه می‌ره. متاش ۷۲ شده؟): واقعا کمه برای این بازی خب، به نظرم این عدد مثل یه قاضی بی‌حوصله‌ست که نمی‌تونه عمق این دنیا رو ببینه. از همون لحظه که بازی شروع می‌شه، دیترویت جلوت قد علم می‌کنه شهری با دیوارای ترک‌خورده که انگار هنوز دارن داستان جنگای قدیم رو زمزمه می‌کنن و خیابونایی که نور نئون توشون می‌پیچه. گرافیک این بازی منو برد به یه سفر بصری؛ نه خیلی پر زرق و برق مثل بازیای امروزی، ولی پر از حس و حال. انگار یکی با عشق قلم‌مو برده رو بوم و این شهر رو زنده کرده
وقتی Auto-9 رو دستت می‌گیری، انگار وزن عدالت رو حس می‌کنی. شلیکاش سنگین و پر ابهتن، درست مثل خود RoboCop که آروم اما مطمئن قدم برمی‌داره. آره، شاید سرعتش به پای شوترای تند و تیز نرسه، ولی همین ریتم آروم یه جورایی بهت می‌گه: عجله نکن، اینجا تو قانون رو اجرا می‌کنی. مأموریتای فرعی و دیالوگایی که انتخاب می‌کنی هم یه حس واقعی بهت می‌ده؛ انگار واقعاً داری تو اون دنیای خاکستری تصمیم می‌گیری که چی درسته و چی غلط
موسیقی بازی هم نمی‌دونم از کجا شروع کنم. همون تم قدیمی که از سگا تو گوشم زنگ می‌زد، اینجا مثل یه دوست قدیمی پیداش می‌شه ولی راستش، دلم می‌خواست یه کم بیشتر بهش بال و پر بدن؛ یه موسیقی تازه که دیترویت رو فریاد بزنه. با این حال، همین چند تا نوت ساده کافی بود که چشمام رو پر از خاطره کنه و یاد روزایی بیفتم که با دسته سگا تو دستم غرق این دنیا بودم
اما جو بازی، اون چیزیه که واقعاً منو گرفت. دیترویت این بازی زنده‌ست؛ از کوچه‌های تنگ و نمور که انگار دارن بهت پچ‌پچ می‌کنن، تا ساختمونای شلوغی که پر از هرج و مرجن. این حس غرق شدن تو یه دنیای واقعی، چیزیه که نمی‌تونی تو عدد و رقم پیداش کنی. بازی انگار داره آروم تو گوشت می‌گه: «یادته؟ یادته اون روزا که RoboCop قهرمانت بود؟ حالا بیا دوباره با هم بریم تو اون ماجرا.(:
RoboCop: Rogue Cityبی‌نقص نیست ولی برای من یه تیکه از بهشته. گرافیک پرجزئیاتش، گیم‌پلی محکمش، موسیقی نوستالژیکش و اون جو سنگین و دوست‌داشتنی، همه دست به دست هم دادن تا یه چیزی بسازن که فقط یه بازی نیست؛ یه سفره به روزای خوب قدیم. متای ۷۲؟ به درک! این بازی برای کسایی که با RoboCop بزرگ شدن، یه گنجه که باید با احترام بازش کنی و غرق لذتش بشی.

 

[al'ar]

Resident Evil 2 Remake

اشتباه من این بود که اول نسخه 4 رو بازی کردم، بعد اومدم سراغ این نسخه که خیلی تو ذوقم خورد. بازی از لحاظ گرافیک خیلی خوبه ولی چهره لیان و کلیر یه جور خاصیه، نچسبه. در عوض چهره تایرنت خیلی خوب کار شده و ترسناکه. محیط بازی خیلی حس و حال ترس ایجاد نمیکنه. گیم پلی بازی متوسطه و یه مقدار کنده، شخصیت ها انگار به زور راه میرن. مدیریت inventory خیلی سرراست نیست. بازی چهار تا سناریو داستانی داره که یکیش فقط پایان واقعیه. سناریو های دیگه از لحاظ داستانی چیز خاصی به محتوا اضافه نمیکنن، فقط تکرار مکرراته. ولی در کل داستان خیلی خوبی داره.

8.5/10

---

Resident Evil 3 Remake

راجب این نسخه خیلی بد شنیدم ولی به نظرم خیلی خوب بود. البته من نسخه اوریجینال رو بازی نکردم که بخوام مقایسه کنم. با این وجود، تنها مشکلش اینه که داستان ناقصه! این نسخه انگار از همه لحاظ همون ادامه نسخه 2 هستش، چه از لحاظ گرافیک، چه از لحاظ گیم پلی و داستان. البته گیم پلی بهبود پیدا کرده و قابلیت Dodge اضافه شده که خیلی باحال بود. مدیریت inventory هم بهتر شده. بازی تو باس فایت آخر افت فریم داره که تو حالت inferno واقعا رو مخ بود. سطوح سختی هاردکور و نایتمر و اینفرنو واقعا غیرمنطقی طراحی شدن. اصلا دشمنا رو نمیشه تکون داد. مهم ترین مشکل بازی، داستانشه که به شدت کوتاهه. اگر خیلی آهسته بخواید تموم کنید و تمام کات سین ها رو هم ببینید، فکر نمی کنم بیشتر از دو ساعت طول بکشه. مثل اینکه داستان نسبت به نسخه اوریجینال خیلی تغییرات داشته و عوض شده. تعامل بین جیل و کارلوس به شدت کمه. آخر بازی حتی دو تا دیالوگ بین اینا رد و بدل نمیشه. قیافه کارلوس هم عوض شده و انگار غارنشین شده، من مدل های کلاسیک رو بیشتر دوست داشتم. یه نکته جالبی که وجود داره اینه که داستان نسخه 2 و 3 تقریبا همزمان رخ میدن، و میشه یک سری اتفاقاتی که تو 2 رخ میده رو تو 3 هم دید.

8.5/10

---

Resident Evil 4 Remake

به نظرم اول باید نسخه های 2 و 3 ریمیک رو بازی کنید، بعد بیاید سراغ این چون نسخه 4 انتظاراتتون رو بیش از حد بالا میبره. این بازی به معنای واقعی کلمه شاهکاره. گرافیک که اصلا بی نظیره. طراحی شخصیت ها عالی کار شده و محیط ها فوق العاده ترسناکه. گیم پلی بازی فوق العاده نرم و روانه، باید بگم که گیم پلی به این خوش ساختی خیلی کم دیدم. در کل من با 3 تا چیز مشکل داشتم. یکی بین ابروی لیان بود که نمیدونم چرا اینجوری طراحی شده. دومی صدای ایدا وانگه که اصلا باهاش همخوانی نداره. مهم تر از همه شخصیت اشلی گراهام!!! اشلی واقعا یکی از رو مخ ترین شخصیت های ویدیو گیمه. مثل گاو سرشو میندازه میره بین زامبیا، بعد هی داد میزنه لیاااااااااااان. یه مدت فریاداش تبدیل به کابوس من شده بود. اکسپنشن Seperate Ways داستانه ایدا وانگ رو روایت میکنه که اصلا حرف نداره. خلاصه تنها چیزی که میتونم بگم، این بازی بی نظیره.

10/10