از نیمه دوم فصل دوم Twin peaks به اینور کلا نفهمیدم چی دارم میبینم خسته کننده نشده برام چون کرکترا و فضاشو دوس دارم اما داستان اصلی نمیدونم چیو داره دنبال میکنه دقیقا، داستان فرعیاشم جذابیت فصل اول یا نیمه اول فصل دو رو نداره دیگه.
فصل آخرم همین شکلیه؟
این مدت زیاد اسم توئین پیکس اومده اینجا منم نظرمو بگم. فصل اول رو خیلی دوس داشتم. خصوصا اوایل سریال فوقالعاده بود. فصل دوم هم شروعش اوکی بودم اما دیگه گم و گور شدم توی سریال و فصل سوم هم تیر خلاصی بود بر پیکر گُم شدهام زیادی عجیب و تخیلی شد و دیگه ارتباطمون از دست رفت. خیلیم ناراحت شده بودم چون واقعا شخصیتای سریال رو خیلی دوس داشتم و فصل اولش هم خیلی بهم چسبید اما دیگه اونطور شد که نباید میشد. اما ازون سریالاس که باید ببینید. شاید شما به مشکل نخوردید و تا آخر حال کردید باهاش.
این خبر فیلمبرداری فصل دوم «فالاوت» گواه بر این است که فصل دوم در سال 2026 پخش میشه!
نمیدونم قدیما (زیادم قدیم نه)؛ چطوری سریالهای بیگ پروداکشن مثل «گیمافترونز»، «وایکینیگ» و ... سالانه یک فصل میدادن بیرون و الان برای فصل جدید، باید نزدیک دو یا سه سال صبر کنیم؟!
پ.ن: بحث دوری از «کرانچ تایم» مطرح هست یا هزینههای تولید تو هالیوود رفته بالا؟
این خبر فیلمبرداری فصل دوم «فالاوت» گواه بر این است که فصل دوم در سال 2026 پخش میشه!
نمیدونم قدیما (زیادم قدیم نه)؛ چطوری سریالهای بیگ پروداکشن مثل «گیمافترونز»، «وایکینیگ» و ... سالانه یک فصل میدادن بیرون و الان برای فصل جدید، باید نزدیک دو یا سه سال صبر کنیم؟!
پ.ن: بحث دوری از «کرانچ تایم» مطرح هست یا هزینههای تولید تو هالیوود رفته بالا؟
روزگار عجیبی بود و مثلاً یه فصل ۲۴،۲۵ قسمتی از Lost که تموم میشد، ملت فقط ۴ ماه صبر میکردن و بعدش فصل بعدی شروع میشد!
یا مثلاً Fringe از همون جی جی آبرامز و رفقا، هر قسمتش یه داستان اوریجینال داشت در کنار یه داستان کلی که اینا رو به هم وصل میکرد. ولی با این حال، فصلهای ۲۰ و خردهای قسمتی داشت که باز مثل Lost کافی بود ۴ ماه صبر کنیم تا فصل بعدی شروع بشه.
یعنی حدود ۸ ماه از سال رو سرگرم دیدن سریال بودیم و به سرعت هم میرفتیم سراغ فصل بعدی، در حالی که الآن همچین چیزی شبیه خواب و رویاست! مثلاً سریال Severance رو میسازن که آدم کلی ذوق و شوق بابت دیدن ادامه ماجراهاش داره ولی فصل دوم میره برای ۳ سال بعد، اون هم در حالی که کلاً ۴ تا دونه شخصیت داره و داستانش هم توی چند تا محیط جمع و جور میگذره، نه چیزی مثل Lost با ۲۰ تا شخصیت مهم و نیمهمهم یا Fringe با کلی جلوههای ویژه و جنگولکبازی توی هر قسمت یا Game of Thrones با اون ابعاد عظیم.
یکی از داغونترین موارد توی سالهای اخیر هم برای Invincible بود که دو سال و نیم بین فصل اول و دوم فاصله وجود داشت و تازه فصل دوم هم که شروع شد، وسطش خداحافظی کردن و نصفش افتاد برای چند ماه بعد!
صنعت بازی رو درک میکنم که چرا اینطوری شده و به هر حال وضعیت تکنیکی بازیها به جایی رسیده که طراحی انگشت شست پای یه کاراکتر فرعی هم بیشتر از طراحی کل شخصیتهای یه بازی PS1 وقت و انرژی میگیره و ابعاد اکثر بازیها هم خیلی بزرگتر از قبل شده. ولی صنعت سریال رو واقعاً نمیفهمم! هم جلوههای ویژه توی بعضی از سریالها درخشان نیستن که بگیم کلی وقت صرف این کار میشه، هم سریالهای غیر فانتزی/علمیتخیلی پروسه تولید طولانی پیدا کردن و نمیشه پیچیدگیهای فنی رو بهانه آورد.