خوب بعد از 26 ساعت بازی تموم شد، روی nightmare، به همراه تمام collectible ها و secret ها، تمام Rune ها، تمام آپگرید های اسلحه ها، Suit فول آپگرید، تمام slayer gate ها انجام شد(بهترین بخش بازی)، تمام mission challenge ها، تمام در های fortress of doom باز شد، خلاصه این که کمپین صد در صد شد. عجیب اینه که بازم آپگرید پوینت باقی موند، با این که هیچی دیگه برای آپگرید کردن نمونده.
برخلاف 2016 که بعضی از اهرم های classic map ها به سختی پیدا می شد و نیاز به راهنما پیدا کردم، این بار هیچ نیازی به راهنما هم پیدا نشد و فقط دو تا از secret ها طول کشید تا پیداشون کردم، مخصوصاً این که خدا خیرشون بده یه سیستم fast travel آخر مرحله اضافه کردن که دیگه نیاز نباشه مثل 2016 بک ترک کنی تا یه secret باقی مونده رو پیدا کنی، حالا این هم به کنار که بعضی اوقات 2016 چند جا رو نمی گذاشت برگردی و باید کل مرحله رو دوباره تکرار می کردی.
collectible ها هم این بار خیلی باحال ترن و مثلاً به جای عروسک های Doomguy فقط به رنگ های مختلف توی بازی قبلی، همه ی این ها تو بازی هست:
از نظر گیم پلی، Doom eternal بهترین سیستم کامبت بین شوتر های اول شخص رو بهت ارائه میده، ولی ازت هم انتظار بالایی داره. گیم پلی به شدت سرعتی شده، توی هر لحظه داری تعداد و نوع دشمنای اسپان شده رو چک می کنی و بر اساس نوع اسلحه، نوع تیر و تعداد تیری که براشون نیاز داری اولویت بندیشون می کنی و در صورت نیاز weapon mod ها رو حین مبارزه عوض می کنی، و همزمان باید حواست به آرمور و جون و مهمات هم باشه، اگر توی 2016 فقط جون(و با ارفاق آرمور) رو میتونستی با جلو رفتن و کشتن بیشتر، به جای فرار کردن به دست بیاری، حالا هر سه تا رو میتونی با استراتژی های مختلف با کشتن شیاطین به دست بیاری و من این دینامیک شدن رو فوق العاده می دونم. همه ی قابلیت های بازی متمم همدیگه ان، و به همشون هم نیاز داری، برعکس 2016 که نارنجک هاش چرت و پرت بودن. بازی آرمور و جون مثل نقل و نبات بهت میده، ولی خیلی راحت هم ازت میگیره، که همین باعث شده حتی با جون و آرمور پٌر هم، لبه صندلی نشسته باشی و حواست جمع باشه. بالاخره یه شوتر تک نفره داریم که همه نوع پلیری رو میتونه تو درجه سختی های متفاوت به چالش بکشه و در عین حال فوق العاده لذت بخش هم باشه. اگر هم فکر می کنین خیلی بازی براتون سخته و نمیخواید با تغییرات توی سیستم مهمات کنار بیاین و حتماً باید بازی راحت باشه تا جزء تفریح حساب بشه و لذت بخش باشه و از این حرفا، cheat code های خود بازی رو فعال کنین و درجه سختی رو پایین بیارین.
در ضمن، marauder ها هم هیچ ایرادی ندارن و یه مقدار به Git Gud مرتبطه، یه مقدار هم به این که بعضی ها اصلاً نمیخوان استایل مبارزه اشون رو تغییر بدن.
به محضی که یکیشون رو می بینی، نحوه مبارزه عوض میشه، و باید چشمت همیشه به حرکات اون باشه، و بعد از آشنا شدن با حرکاتش، تبدیل به یه رقص 1v1 فوق العاده میشه. حتی روی نایتمر، نه حمله هاش دمیج خیلی وحشتناکی میدن، هم این که به همراه marauder ها شیطون های گوگولی هم اسپان میشن تا در صورت نیاز به تیر یا جون، بتونی فارم شون کنی. واقعاً نمیدونم مشکل ملت باهاش چی هست، ولی یه مورد که میتونه کار رو برای کسایی که باهاش مشکل دارن خیلی راحت کنه، اینه که میتونن ازش برای یه مدتی خیلی دور بمونن، و وقتی شروع کرد به سمتت دویدن، همیشه به محض رسیدن بهت با تبر میخواد حمله کنه که همون لحظه میتونی بهش شلیک کنی، اینجوری دیگه نیاز به رقصیدن به ساز اون هم نیست.
از بقیه باس هام راضیم، به غیر از باس آخر که حمله هاش رو اصلاً خوب تلگراف نمی کنه و کل مدت هم در حال ad spawning هست و به شدت هم طولانیه و در کل طراحی خیلی جالبی نداره، واقعاً پیر شدم تا رد شد.
در مورد طراحی مراحل، به غیر از یک مرحله، بازی خطی تر شده، و از اون کمپین هایی هست که طراحی هنری هر مرحله بهتر از قبلیه، یعنی از اواسط بازی به بعد، مدام می ایستادم و به طراحی محیط احسنت می گفتم. ولی نکته ای که مراحل eternal رو خیلی بهتر از 2016 می کنه، تنوع اتمسفر مراحل هست، توی 2016 کل کمپین به دو نوع مرحله خلاصه می شد، UAC Facilities و Hell، ولی اینجا شاید 6 یا 7 مرحله متفاوت با اتمسفر کاملاً متفاوت داریم. تنها موردی که از نظر من توی طراحی مراحل eternal نکته منفی حساب میشه، قسمت هایی هست که باید روی زمین پر از گِل بنفش رنگ حرکت کنی که سرعت حرکت خیلی کم میشه و قابلیت پریدن و dash هم غیر فعال میشه. قسمت های پلتفرمینگ هم خیلی خوب کار شدن، Doomguy تقریباً هیچوقت کاری که ازش نمیخوای انجام نمیده(به غیر از monkey bar ها که چون اتوماتیک هست و نیاز به فشردن دکمه نداره، توی Arena ها بعضی اوقات نمیخوای میله رو بگیره) و دکمه ها و قابلیت هاش خیلی خوب تعبیه شدن و هیچکدومشون هم بیش از حد پیچیده نیستن و خوب به روند گیم پلی تنوع میدن. فقط بعضی از مراحل واقعاً طولانی هستن، که به نظر من نکته منفی نیست چون هیچکدوم از این مرحله ها کش داده نشدن و کیفیتشون پایین نیومده، ولی باید بهش اشاره بشه، تا همه بدونن اگر توی یه مرحله خسته شدن، با خودشون نگن بذار تا آخر این مرحله برم بعد خارج میشم.
در مورد داستان، بازی بیشتر دنبال توضیح دادن lore وسعت داده شده اش به واسطه codex ها هست و مثل دووم قبلی کمتر وقتو با کات سین میگیره، با این که بیشتر از قبل کات سین داریم. با سوم شخص شدن بعضی کات سین هام مشکلی نداشتم، هر چند زیاد حس نمی کنم چیزی به بازی اضافه کرده. مهم تر از اینا، این بار کلیف هنگر چرتی مثل 2016 نداریم، که خودش به نظرم نکته مثبت بزرگیه.
به طور خلاصه، نه فقط بهترین و کامل ترین شوتر خالص امسال، قطعاً یکی از بهترین شوتر های تاریخ هم هست، فرسنگ ها بهتر از دووم 2016. اصلاً نمیتونم به برگشتن به 2016 فکر کنم، بدون قابلیت ها و پیشرفت هایی که این جا داریم. حالا میرم سراغ Master level ها (مثل این که قراره مدام به بازی اضافه بشه) و بعد از اون، یه بار دیگه کمپین رو میرم، ولی این بار دیگه نیاز به گشتن برای Secret ها نیست. فکر می کنم Doom eternal تا مدت ها روی سیستم نصب باشه و هی Arena ها رو تکرار کنم، مخصوصاً به خاطر این که بازی حجم معقولی هم داره.
این که میشد نزدیک بشی و حمله هاشون رو کنسل کنی خیلی مورد جالبی بود ولی خب تو این بازی بیشتر حرکت کردن مهمه یطورایی انگار دفاعی باید بازی کرد مثل بازی قبلی نمیشه اونقدر هجومی بود.
حالا بعد از 2-3 مبارزه ادم دستش میاد چطوری از پسشون بر بیاد، ولی وقتی 3-4 تا دشمن کوچیک و بزرگ دیگه هم باهاش میریزن سرت کلا کابوس میشه بازی 
Google