PlayStation Death Stranding

kamyy · Mar 7, 2020

نوشته شده توسط saeedonly:
بنظرم بازی های استودیو های فرست پارتی سونی مثل هورایزن یا شایدم بیشتر همزمان با نسل بعد کنسولا واسه پی سی هم بیاد.لست 2 و گاد 4 هم اگر احتمالی واسه عرضه رو پی سی باشه فک نکنم تا حداقل دو سه سال بعد عرضه رو کنسول واسه پی سی بیاد.

فعلا لست یک بدهند خوبه

Abyss Watchers · Mar 7, 2020

این بازی بدون شک بزرگترین، بهترین، حماسی ترین، و خارق العاده ترین بازی هست که تا 5 سال اینده بازی میکنم :/
صرفا جهت اطلاع هنوز بعد از 5 سال متال گیر 5 رو بازی میکنم، و هر چی با بازی های بعد خودش که تا الان اومده مقایسه میکنم میبینم سطح روایت، کارگردانی و طراحی کوجیما چقدر از هم کلاس های خودش جلوتره !

vaan 2 · Mar 10, 2020

نوشته شده توسط Muse:
خوشم میاد فنای سونی برای اینکه بکوبن بازیایی که انحصاری نیست تا قهوه ای کردن امثال کوجیما هم پیش میرن احتمالا به زودی با معرفی و عرضه ی Horizon هم شاهد تبدیل شدنش به بازی 2 زاری و به درد نخور باشیم. بعدشم که دریمز میاد به احتمال 99 درصد کاش جای خراب کردن لذت بقیه یا کوبیدن محتوایی که دیگرانم میتونن بهش دسترسی داشته باشن، بزرگواران صرفا از این آرت فرم لذت میبردن...

سلام خواستم بگم هورایزن هم برای pc تایید شد و هیچ کس هرمن هالست و هورایزن رو قهوه ای نکرد.. موفق باشید

kamyy · Mar 10, 2020

نوشته شده توسط vaan 2:
سلام خواستم بگم هورایزن هم برای pc تایید شد و هیچ کس هرمن هالست و هورایزن رو قهوه ای نکرد.. موفق باشید

فکر کنم کسی از پول بدش نیاد اونم میلیاردی . احتمال داره در آینده شاهد عناوین بیشتر باشیم مثل لست

rezvideo · Mar 14, 2020

نوشته شده توسط Dinosaur:
خب بالاخره بعد از ۱۲۱ ساعت تموم شد!
نیازی به توضیح نیست که هر جا از اسپویلر (چه به صورت تگ و چه حالت محو وسط جملات) استفاده کردم، یعنی چیزهای مهمی از بازی رو لو میده و اگه تموم نکردین، اینا رو نخونین.
یکی از بهترین بازی‌های ۲۰۱۹؟‌ بریم بالاتر. یکی از بهترین بازی‌های نسل؟ باز بریم بالاتر. یکی از بهترین بازی‌های دهه؟ و باز هم بالاتر! Death Stranding به یکی از بهترین بازی‌های عمر من تبدیل شد و یکی از متفاوت‌ترین تجربه‌هایی که در طول ۲۶،۲۷ سال عمر گیمری خودم داشتم. تجربه‌ای که بی‌ایراد نبود، ولی به‌شدت لذت‌بخش بود و بعضی بخش‌هاش بعیده هیچ‌وقت از ذهنم خارج بشه. بازی‌ای که باهاش هم ده‌ها ساعت سرگرم شدم، هم خندیدم و هم بعضی جاها اشکم در اومد.
آدمی نیستم که اگه منتظر یه بازی یا فیلم باشم و خراب کنه، الکی بیام ازش تعریف کنم. Gran Turismo 5 بهترین مثال در این زمینه هست که موردانتظارترین بازی عمر من بود و حتی به خاطرش PS3 خریدم (یعنی قبلش برای بازی‌های به‌شدت عظیمی مثل God of War 3، Uncharted 2 و Metal Gear Solid 4 هم این کنسول رو نگرفته بودم). اون اوایل هم خیلی ناراحت بودم از امتیازهای بازی و فکر می‌کردم دست‌های پنهان(!) در کاره، ولی وقتی خودم تجربه‌ش کردم دیدم ایرادات زیادی داره و حتی برای این قضیه یه تاپیک جداگانه زدم که با بچه‌ها در مورد مشکلات بازی و آینده‌ی این سری صحبت کنیم.
DS هم امتیازهاش پایین‌تر از انتظار شد، ولی الآن که تمومش کردم می‌تونم با اطمینان بگم یکی از بهترین‌های بازی عمرم بوده و کمتر بازی‌ای تونسته انقدر من رو جذب کنه، اون هم با گیم‌پلی به ظاهر ساده‌ای که چیز خاصی به جز حمل بار و کولبری نداره. ولی نکته اینجاست که همین گیم‌پلی به‌قدری اعتیادآور بود که دست از سرم برنمی‌داشت و باعث شد حتی از بعضی بازی‌های باقی‌مونده‌ی PS Plus جا بمونم و اکانتم تموم بشه و بازی‌ها قفل بشن!
این حرف دیگه خیلی تکراری شده، ولی به هر حال حقیقته که گیم‌پلی این بازی به شدت سلیقه‌ای هست و البته اسم کوجیما روی بازی هم باعث میشه خیلی‌ها بخوان به زور سراغش برن و وقتی خوششون نمیاد، فکر کنن نظرشون حتماً در مورد بازی درسته و بقیه هم نباید ازش لذت ببرن و اگه کسی حال کرد یعنی یا داره چرند میگه، یا مغزش تعطیله و به خاطر دیدن اسم کوجیما فکر می‌کنه بازی خوبیه و داره خودش رو گول می‌زنه. در حالی که کافیه سلیقه‌ی آدم به این مدل گیم‌پلی بخوره تا ده‌ها ساعت بشینه پشتش و لذت ببره. بازی‌ای که در کنار ظاهر ساده‌ش، انواع و اقسام امکانات رو به مخاطبش میده. اون‌هایی که دوست دارن بیشتر پیاده کارها رو انجام بدن، میتونن سراغ اسکلتون قوی برای حمل بار بیشتر برن یا نمونه‌ی سرعتی که کار باهاش به‌شدت لذت بخشه و خیلی حال میده. میشه سراغ ماشین و موتور رفت یا از همه جالب‌تر زیپلاین‌ها که فوق‌العاده کمک می‌کنن توی بعضی بخش‌ها و کافیه یه سیستم زیپلاین خفن توی نقشه بسازین در حد نقشه‌ی متروی لندن و از این سر نقشه تا اون سر نقشه رو خیلی سریع طی کنین.
در بحث گان‌پلی، انتقاد زیاد شنیدم و قبول هم دارم که کیفیتش خیلی بالا نیست ولی افتضاح هم نیست و از اون مهم‌تر اینکه من توی کل بازی به جز یه سری بخش‌های خاص، فقط یکی دو بار از اسلحه استفاده کردم! یعنی بازی جوریه که میشه راحت بدون اسلحه تمومش کرد و اصلاً خودش هم از شما همین رو می‌خواد و برای همین مشکلات گان‌پلی برام زیاد مهم نبود. کلاً در حدی از تفنگ‌بازی و شلیک به دشمن دور بودم که تازه وقتی بازی رو پلات کردم، گفتم برای تجربه بریم ببینیم کشتن مول‌ها چه حس و حالی داره و یه سری اسلحه‌ی مختف گرفتم و حمله کردم به پناهگاه این بدبخت‌ها! از طرف دیگه Bola Gun رو به شدت دوست داشتم و کار کردن باهاش خیلی فان و لذت‌بخش بود و اون حالت صحنه‌آهسته و شوت شدن مول‌ها روی زمین عالی بود!
برسیم به اون بخش‌های خاص که نیاز به اسلحه دارن:

بخش‌های جنگی اتمسفر به شدت خفنی داشتن. از جنگ جهانی اول که یه دفعه بدون مقدمه بازیکن رو مینداخت وسط درگیری تا جنگ جهانی دوم و اوج کار یعنی جنگ ویتنام که به نظرم جالب‌ترین جَو ممکن رو همین قسمت داشت. تنوع خوبی هم به بازی می‌دادن با اینکه خیلی کوتاه بودن. این بخش‌ها جزو معدود جاهایی بودن که گان‌پلی بازی رو تست کردم و همون‌طور که قبلاً هم بحث شده، مشکلاتی داره ولی خیلی هم بد نیست و میشه راحت از پس دشمن‌ها بر اومد و روی درجه‌ی سختی هارد هم مشکل خاصی ایجاد نمی‌کنه.

سیستم آنلاین بازی هم محشره! یکی از جالب‌ترین سیستم‌هایی که دیدم و واقعاً میشه گفت مزه‌ی بازی بدون استفاده از قابلیت‌های آنلاین نصف میشه. از جهاتی میشه شباهت‌هایی با سیستم آنلاین Soulsborne پیدا کرد، ولی تفاوت‌های زیادی هم داره. بازی در عین حال که کاملاً تک‌نفره هست، ولی به لطف قابلیت‌های آنلاینش دنیای جالبی رو خلق می‌کنه که به بهترین شکل ممکن میشه حس لذت‌بخش همکاری با بقیه رو توش دید. مثلاً داری با ماشین یه جایی میری و باتری در حال تموم شدن هست و توی دوردست چشمت به شارژری می‌خوره که gholamali2520 اونجا نصب کرده و یه صلوات محمدی در قالب لایک براش می‌فرستی و حالش رو می‌بری! یا مثلاً برای یه کاری رفتی بالای کوه و نردبون نداری و هی به خودت فحش میدی که چرا نردبون نیاوردم، ولی یه دفعه می‌بینی akbarjigar1350 قبلاً یه نردبون گذاشته اونجا و کلی صفا می‌کنی! دیگه بگذریم از لذتی که بابت کمک به بقیه بهت منتقل میشه، وقتی مثلاً می‌فهمی فلان زیپلاینی که وسط کوهستان برفی گذاشته بودی کلی استفاده شده یا مثلاً ملت به خاطر اینکه از فلان سازه‌ای که درست کردی خوششون اومده، خودشون میرن مواد بهش منتقل می‌کنن و تعمیرش می‌کنن. همچین حسی رو واقعاً توی هیچ بازی‌ای تجربه نکرده بودم و DS از این نظر هم چیز درجه یکی برای من بود.
ارتباط با Prepperها یا همونایی که براشون بار حمل و نقل می‌کنین هم جالب بود و تنوع بالایی توی شخصیت‌پردازی اینا وجود داشت که با خوندن ایمیل‌ها، کامل‌تر هم می‌شد. البته اینجا به نظرم یه ایرادی وجود داشت که می‌شد بهترش کرد. بازی بیش از حد ایمیل بهتون میده که بعضی‌هاشون جالب هستن، ولی بعضی‌ها هم رسماً اسپم و مسخره هستن و به نظرم می‌شد اون جالب‌ترها رو جدا کرد و به عنوان دیالوگ برای این Prepperها به کار برد تا بعد از هر بار تحویل بار، تنوع بیشتری هم توی صحبت‌هاشون وجود داشته باشه و انقدر زود صحبت‌هاشون تکراری نشه. بین این‌ها، برای من یکی از جالب‌ترین موارد پیرمرده یا Elder بود که بنده خدا اواسط بازی مُرد! نمی‌دونم بهش قرص‌ها رو دیر تحویل دادم یا چی، ولی یه بار که رفتم سراغش دیدم خبری نیست و یه دفعه یه چیز BTمانندی ظاهر شد و فهمیدم بیچاره تموم کرده.
خزترین و حال بهم‌زن‌ترین Prepper بازی هم اون یارو Junk Dealer و فک و فامیلش بودن! یعنی اون تیکه‌هایی که می‌رفتیم دوست دختر طرف رو می‌آوردیم و کلی صحبت‌های عرفانی می‌کردن، جزو cringeworthyترین لحظات دنیای بازی بودن (نمی‌دونم معادل مناسب فارسی برای این کلمه چیه).
از این بحث‌ها که بگذریم، بازی به طرز فجیعی ریزه‌کاری و جزییات کوچیک داره که شاید خیلی‌ها متوجهشون نشده باشن. خودم بعد از ده‌ها ساعت بازی، در جریان بعضی از اینا نبودم و توی ویدیوهایی که بعداً دیدم متوجهشون شدم. مثلاً اون کولبرهایی با هوش مصنوعی که در طول بازی بهشون برخورد می‌کنیم، واقعاً بار حمل می‌کنن و فقط حالت نمایشی ندارن! یعنی بندگان خدا مثلاً میرن سراغ مهندس و ازش بار می‌گیرن و برای پیرمرد می‌برن و کل مسیر رو هم واقعاً طی می‌کنن و حتی از ابزارهایی که ما توی محیط ساختیم هم استفاده می‌کنن. من هی می‌دیدم اون پایین می‌نویسه کولبره ازت تشکر کرد، ولی فکر می‌کردم همین‌طوری یه چیز الکی‌ای می‌نویسه و خبر نداشتم طرف واقعاً داره استفاده می‌کنه! یا مثلاً کیک تولدی که بروبچ توی روز تولد واقعی گیمر براش روی میز می‌ذارن یا حتی صداهایی که توی محیط در جواب فریادهای سم میاد (صداهایی که در حقیقت نماد حضور بقیه بازیکن‌ها توی اون بخش توسط سازه‌هاشون هست)، توی روز تولد چیزهای جدیدی میگن. خفن‌ترین بخش ماجرا هم توی این لینک هست که شخصیت کلیف بهتون تبریک میگه! watch?v=7mkA0mi_5F4
دیگه بگذریم از این قارچ‌ها که نشونه‌ی ادرار کردن ملت توی محیط هستن(!!) و روی کلاهک‌شون نماد لایک وجود داره و من خبر نداشتم!

و همین‌طور این قضیه که اگه مدت زیادی رو بدون کفش راه برین:

پاهای سم زخمی و خون‌آلود میشه و کار به کشیدن ناخن هم می‌رسه! من چون همیشه کفش همراهم بود، در جریان این قضیه نبودم.

کوجیما برای من و فکر می‌کنم خیلی‌های دیگه، بیشتر از هر چیزی به خاطر داستان بازی‌هاش و کاراکترهای جذابشون شناخته شده. البته این به معنی بد بودن گیم‌پلی بازی‌هاش نیست و مثلاً همون MGS1 زمان خودش یه تحولی توی سبک مخفی‌کاری بود که با 2 و 3 و بعد هم 4 بهبودهای زیادی پیدا کرد. یا MGS5 که بخش شوتر و مخفی‌کاریش هر دو فوق‌العاده باکیفیت هستن. ولی DS به من لذت‌بخش‌ترین گیم‌پلی را بین همه‌ی بازی‌های کوجیما تحویل داد و ازش سیر نمی‌شدم. گیم‌پلی‌ای که در ظاهر چیزی بیشتر از تکرار یه سری کارهای ساده نیست، ولی چنان اعتیادآور بود که تا امروز کمتر بازی‌ای در این حد درگیرم کرده. این حالتی که میری پیش یه نفر و بهت ۷ مدل محموله برای ۷ نفر معرفی می‌کنه و یه جا همه رو بار می‌زنی توی کامیون و دونه دونه تحویل میدی و بعد هرکدوم از اونا یه محموله‌ی جدید میدن و باز باید بری این جدیدها رو هم تحویل بدی و کلاً یه حالت پیچ در پیچی پیدا می‌کنه، واقعاً عالی کار شده و نمی‌ذاره آدم راحت ولش کنه، البته اگه اهل این سبک باشه.
از نظر داستان هم که طبق معمول بازی‌های کوجیما با یه اثر پیچیده و خر تو خر ( ) طرف هستیم که میشه انتظار هر اتفاقی رو توی اون داشت. از نوزادی که داخل یه شیشه باهامون هم‌سفر میشه، تا کم‌رنگ شدن مرز بین دنیای زنده‌ها و مرده‌ها و همین‌طور جونورهایی با طراحی‌های عجیب و شخصیت‌هایی با رفتارهای غریب! از اون مدل خزبازی‌های معروف کوجیما و علاقه‌ی ایشون به نمایش صحنه‌های منکراتی هم توی بازی وجود داشت، ولی به نظرم نسبت به قبل یه کمی متعادل‌تر شده بود و در حد کارهایی که توی MGS می‌کرد آزاردهنده نبود. ادامه در اسپویلر:

مثلاً یه صحنه هست که Fragile را نیمه لخت(!) می‌بینیم. یعنی از اون مدل کارهایی که کوجیما از همون بازی‌های اولش همیشه علاقه داشته سراغشون بره. ولی این بار حداقل منطق داستانی بهتری داره و موضوع برمی‌گرده به تأثیر بارون روی پیر شدن آدم‌ها، نه اینکه همین‌طوری بی‌دلیل طرف رو لخت کنن که مخاطب ذوق کنه!
از عجیب‌ترین صحنه‌های بازی هم اونجا بود که یه دفعه وارد فاز ماریو میشه! فکر کنین کلی بدبختی کشیدیم و یکی از غول‌های بازی رو کشتیم و یه دفعه جَو بازی ۱۸۰ درجه دگرگون میشه و میریم سراغ همچین صحنه‌ای! واقعاً خدا شفا بده کوجیما رو!

بقیه‌ی المان‌های کوجیمایی مثل شکستن دیوار چهارم رو هم میشه توی بازی دید، از اتاقک استراحت که توش اتفاقات مختلفی بین سم و بازیکن می‌افته تا شخصیت Heartman و کارهای جالبی که انجام میده.
گذشته از این چیزها، در مجموع داستان بازی به نظرم خیلی جالب بود و ایده‌های خفنی داشت، ولی نحوه‌ی روایتش هم بی‌ایراد نبود و می‌تونست خیلی بهتر باشه. من مشکلی با کاتسین‌های طولانی ندارم، ولی به نظرم می‌شد خیلی بهتر داستان DS رو جلو برد و به‌جای اینکه تقریباً کل ماجراهای اصلی رو بذارن اواخر بازی بگن، کم‌کم روایتش می‌کردن. یه سری سوالات هم در مورد داستان برام پیش اومده که باید برم یه سرچی بزنم ببینم جریان چی بوده.
شخصیت‌های اصلی رو خیلی دوست داشتم ولی Higgs همون‌طور که خیلی‌ها گفتن، زیاد شخصیت‌پردازی خاص و جالبی نداشت و می‌تونست به مراتب بهتر از این باشه. حتی قیافه‌ش یه جوری بود که حالم رو بهم می‌زد و کلاً به نظرم جای کار بیشتری داشت. تنها مورد جالبش این بود که:

اواخر بازی می‌فهمیم ایشون هم کسی بوده که براش پیتزا می‌بردیم! اتاق جالبی هم داشت مرتیکه!

کوجیما توی انتخاب اسم این شخصیت هم کار جالبی انجام داده بود. پیتر انگلرت، ترکیبی از اسم پیتر هیگز و فامیل فرانسوا انگلرت، یعنی دو نفری که ساز و کار هیگز رو کشف کردن و برنده‌ی نوبل شدن.

از اون طرف شخصیت مدس میکلسن خیلی جالب بود و هم خود کاراکتر و هم بازی میکلسن رو خیلی دوست داشتم. نمی‌دونم باید توی یه بازی کامپیوتری از «بازی کردن» هنرپیشه‌ها تعریف کنیم یا نه، ولی به هر حال اینا عملیات موشن کپچر رو انجام میدن و تأثیر دارن روی کیفیت حضور کاراکترهاشون توی بازی. از این جهت در کنار میکلسن، تامی ارل جنکینز هم غوغا کرده بود و اواخر بازی یکی از بهترین سکانس‌ها را با بازی محشرش ترتیب می‌داد که:

بدجوری اشک من رو درآورد. کلاً اون صحنه خیلی برام تأثیرگذار بود و بازی فوق‌العاده ایشون در ترکیب با صحبت‌هاش ویرانگر بود. یعنی اونجایی که بغضش ترکید و شروع به گریه کرد، منم منهدم شدم رفت!

در مورد BB یا همون نوزاد دوست‌داشتنی هم فقط می‌تونم بگم دم کوجیما گرم! یکی از به‌یادموندنی‌ترین شخصیت‌های کل دوران گیمری من رو با این نوزاد بامزه بهم تحویل داد و عاشقش شدم!

و یکی از غمناک‌ترین لحظات کل عمر گیمری بنده هم در ارتباط با همین BB بود. صحنه‌ی آخر بازی که فکر می‌کنیم BB کارش تموم شده و در حالی که داریم می‌بریم بسوزونیمش، آهنگ به شدت زیبا و تأثیرگذار BB's Theme هم پخش میشه و یکی از زیباترین لحظات بازی رو ترتیب میده. کم نداریم کاتسین‌های تأثیرگذار رو توی بازی‌های مختلف، ولی ارائه‌ی همچین صحنه‌ای در قالب گیم‌پلی و در حالی که داریم یه مسیر طولانی رو همراه BB مظلوم طی می‌کنیم و اون آهنگ هم پخش میشه، واقعاً موندگار و محشر بود و لعنت به کوجیما که باعث شد نابود بشم از شدت غم و غصه. ولی آخرش صحنه هپی اندینگ شد و به رستگاری رسیدیم خوشبختانه!

راستی آخرش هم نفهمیدیم این علاقه‌ی کوجیما به نهنگ و کلاً جک جونورهای دریایی از کجا میاد!

انواع و اقسام نهنگ‌های هوایی و زمینی و مُرده و باس فایت و... رو می‌شد توی بازی دید!

در مبحث گرافیک هم که با یکی از بهترین‌های نسل طرف هستیم. از منظره‌های بازی که به شدت تماشایی هستن و آدم دوست داره فقط یه گوشه وایسه و بهشون نگاه کنه، تا مدل شخصیت‌ها و همین‌طور افکت‌های مختلف و... در کنار گرافیک فنی و بصری، از نظر هنری هم واقعاً بازی جالبیه و ریزه‌کاری‌های قشنگی داره که باعث میشه حال و هوای متفاوتی پیدا کنه. یه نمونه‌ش رو میشه جاده‌هایی دونست که توی بازی می‌سازیم. این جاده‌ها می‌تونستن همین‌طوری خشک و خالی و معمولی باشن، ولی یه حالت عجیبی دارن که با اتمسفر بازی خیلی جور درمیاد و بعضی جاها هم پیچ و تاب‌های جالبی می‌خورن و کلاً خیلی فرق دارن با یه سری سازه‌ی معمولی. یه نمونه از چیزی که میگم:

توی همین نمونه یه موضوع دیگه رو هم بگم و اون هم خلاقیت‌های مردم برای انتخاب محل‌های جالب توی نصب سازه‌هاست. مثلاً اینجا طرف رفته توی کوه یه شارژر چپونده و وقتی داری از جاده رد میشی، بدون نیاز به توقف یه شارژ مفت و مجانی هم می‌زنی و حالش رو می‌بری!

بقیه‌ی سازه‌های بازی هم خیلی خوشگل هستن. از سازه‌ایی که برای جلوگیری از خرابی محموله‌هاست و به شکل چتر طراحی شده، تا زیپلاین که موقع ساخته‌شدنش حس خیلی خوبی به آدم میده و بعد از اینکه کار پرینتر سه‌بعدی تموم شد، با یه انیمیشن جالبی باز میشه و میگه داداش بفرما استفاده کن! کلاً هم از نظر فنی و هم هنری با بازی خفنی طرف هستیم، اون هم توی سبکی که شاید خیلی هم نیاز به المان‌های خاصی از نظر هنری نداشته باشه.
از نظر صوتی هم که... الله اکبر! گذشته از BB's Theme که یکی از بهترین موسیقی‌هایی هست که توی بازی‌های کامپیوتری شنیدم، یه سری موسیقی قشنگ دیگه هم داره که بعضی‌هاشون توی کاتسین‌ها پخش میشن و بعضی‌ها هم وسط گیم‌پلی و در لحظه‌ی رسیدن به جاهای خاص که باعث میشن اتمسفر بازی جذاب‌تر از قبل هم بشه. صداگذاری‌ها هم که اکثراً خوب و باکیفیت.
کوجیما رو تا امروز یکی از بزرگ‌ترین کارگردان‌های صنعت بازی می‌دونستم و به هر حال کارنامه‌ش هم این رو خیلی واضح نشون میده. از سری MGS که همه‌ی نسخه‌هاش کیفیت بالایی داشتن و یکی از بزرگ‌ترین مجموعه‌های دنیای بازی محسوب میشه، تا PT که کلهم توی یه سبک دیگه بود و تونست در قالب یه دموی کوتاه کاری کنه که خیلی‌ها از پس اون برنمیان و یکی از ترسناک‌ترین تجربه‌های تاریخ رو ارائه بده. حالا هم که DS با سبک متفاوت خودش از راه رسیده و تبدیل شده به یکی از به‌یادموندنی‌ترین بازی‌های عمرم. کلاً ارادتم به کوجیما بعد از تجربه‌ی DS چند برابر شد، چون سراغ ایده‌هایی رفت که شاید کمتر کسی بره و سبکی را ارائه داد که شاید خیلی‌های دیگه سمتش نمی‌رفتن و پیش خودشون می‌گفتن برای اولین بازی خودمون بعد از جدا شدن از کمپانی قبلی، بریم سراغ یه اثر استاندارد و امتحان پس‌داده که مشکلی برامون پیش نیاد و جایگاه خودمون رو تثبیت کنیم ولی کوجیما رفت سمت کاری که واقعاً دلش می‌خواست، نه اینکه به زور یه چیزی برای حال کردن تعداد بیشتری مخاطب بسازه. یعنی می‌تونست همین داستان DS رو در قالب یه اثر اکشن معمولی ارائه بده و احتمالاً هم نقدهای بهتری می‌گرفت و هم فروش بیشتری می‌کرد، ولی ترجیح داد ایده‌های خودش در مورد باربری و ایفای نقش یه مأمور پیک برتر رو عملی بکنه و این کار رو هم فوق‌العاده عالی انجام داد، البته برای بار صدم: فوق‌العاده برای اون‌هایی که اهل این سبک باشن نه برای همه.
در مجموع Death Stranding برای من بازی درجه یکی بود. اگه می‌خواستم نقد حرفه‌ای ازش بنویسم و نمره رسمی بدم، احتمالاً ۹ یا ۹.۵ می‌دادم، ولی نمره‌ی دلی من به بازی ۱۰ هست. بازی‌ای که الآن بعد از تموم شدنش یه حس افسردگی عجیبی پیدا کردم و فعلاً دست و دلم به بازی دیگه‌ای نمیره. بازی‌ای که انقدر برام تأثیرگذار بوده که توی زندگی واقعی هم دست از سرم برنمی‌داره و مثلاً دیروز می‌خواستم برم توی مغازه و یه راننده‌ی احمقی موتورش رو صاف گذاشته بود دم در و باید از اون گوشه و کنار به زور می‌رفتم داخل و ناخودآگاه یاد DS افتادم و مواجه شدن با ماشین‌هایی که ملت می‌چپونن جلوی ایستگاه‌ها و بعد از فحش دادن بهشون، یه دکمه می‌زنی تا ماشین موردنظر از بین بره! حیف که این دکمه توی دنیای واقعی وجود نداره و این جور وقت‌ها فقط باید حرص بخوری و بس!
چقدر نوشتم! تازه کلی چیز دیگه هم بوده که الآن یادم رفته و شاید بعداً در موردشون صحبت کنم!

عالی بود آریا جان
کلی اطلاعات از بازی کسب کردم و البته نتونستم جلوی اسپویلرهایی که گذاشتی مقاومت کنم و همه رو خوندم.

ممنون بابت نقد خوبت

Boss · Mar 15, 2020

N!ma · Mar 15, 2020

سلام دوستان من اپیزود 2 هستم و موتورم رو به فاک دادم

منفجر شد! الان هیچکاری نمیتونم بکنم که برش گردونم؟

GZ545 · Mar 15, 2020

نوشته شده توسط N!ma:
سلام دوستان من اپیزود 2 هستم و موتورم رو به فاک دادم منفجر شد! الان هیچکاری نمیتونم بکنم که برش گردونم؟

ول کن این شبیه ساز کول بری رو

N!ma · Mar 15, 2020

نوشته شده توسط GZ545:
ول کن این شبیه ساز کول بری رو

شما هم وقتی نمیتونی چیزی از بازی بفهمی ول کن اسپم دادن و مزخرف گفتن رو

Boss · Mar 16, 2020

نوشته شده توسط N!ma:
سلام دوستان من اپیزود 2 هستم و موتورم رو به فاک دادم منفجر شد! الان هیچکاری نمیتونم بکنم که برش گردونم؟

تمومه کارش!

فقط در صورتی موتورت سالم میمونه که همراه خودت ببریش Safe House یا گاراژ پایگاه های بریج

اگرم موتورت نابود شد، مدام اسکن کن منطقه رو احتمال زیاد یکی وسیله نقلیه اشو همونجاها ول کرده، یا اینکه دوباره از بریج یه جدید سفارش بدی یا از موتورهایی که در گاراژ آنلاین بقیه گذاشتن استفاده کنی

.Amirone · Mar 16, 2020

نوشته شده توسط Boss:
View attachment 131975

Madridista · Mar 20, 2020

یه مدت پیش سونی یه تیزر تبلیغاتی برای PS4 Pro ساخته بود با محوریت Death Stranding که یه سری تصاویر از دنیایی بود که زیر آب رفته و دوربین همینجوری به عقب بر میگشت و در نهایت وارد اتاقی میشد که پلیر داره DS رو بازی میکنه و از اشکی که ریخته این سیل به وجود اومده. ترکیب این تصاویر با موسیقی فوق العاده زیبا و احساسی Max Richter که On the Nature of daylight نام داره (آهنگ بالا) باعث شد تبلیغ خیلی خیلی به دلم بشینه و حقیقتش یکی‌ از دلایلی که تصمیم گرفتم یه روزی حتما DS رو بازی کنم همین تیزر بود. یعنی اون همه تریلری که کوجیما ساخته انقدر روی من تاثیر نگذاشته بود که این تیزر لعنتی کنسول روی من گذاشت!

راستش فک میکنم یکی از بهترین اتفاقاتی که میتونه برای یک گیمر بیفته اینه که با انتظار پایین سراغ یه بازی بره. اتفاقی که برای من در مورد DS افتاد. بعد از چندماه و با قیمت مناسب بازی رو تهیه کردم و خودم رو بدون هیچ نکته عذاب دهنده ای آماده بازی کردم. پیش زمینه خودم قبل از شروع بازی منفی بود و با تعریف های گنده یه عده از بازی هم مخالف بودم ولی همه‌ی این حرفا رو گذاشتم کنار و وارد یک ماجراجویی ۵۰ ساعته شدم که در نهایت مثل همون تیزری که سونی درست کرده در پایان بازی اشکام نزدیک بود تهران رو به زیر آب ببره

الان که به ساعت هایی که برای بازی گذاشتم و بسته تحویل ملت میدادم دلم تنگ میشه واقعا واسه حال و هوای بازی. واسه اون مسیرای سخت و برفی که طوفان هم یهو بهش اضافه میشد و بدون داشتن هیچ دیدی باید مسیر رو ادامه میدادی، واسه اون حرف زدنای بچه گونه ای که با BB داشتم، واسه اون استرس هایی که مبادا یهو bt زمین گیرم کنه و این همه مسیری‌ که اومدم به فنا بره، واسه اون یهویی موزیک پخش شدنا تو دل طبیعت و خیلی چیزای دیگه...

DS بدون شک یکی از خاص ترین تجربه های گیمینگ من شد. برای من گیم پلی انقلابی نبود، در حد همشهری کین و اودیسه فضایی انقلابی نبود داستان ولی داستان کوجیما رو واقعا از ته قلبم دوس داشتم. رابطه سم و BB عمیقا منو درگیر خودش کرده بود..

mohammadl021 · Mar 22, 2020

سلام
دوستان من چپتر 4 ام ، یه جا از بازی گیر کردم با محوریت : (bring mountain knot city onto chiral network ( Find a way to change lockne s minde
عجیب ذهنمو درگیر کرده این قسمتش

Boss · Mar 22, 2020

نوشته شده توسط mohammadl021:
سلام
دوستان من چپتر 4 ام ، یه جا از بازی گیر کردم با محوریت : (bring mountain knot city onto chiral network ( Find a way to change lockne s minde
عجیب ذهنمو درگیر کرده این قسمتش

ایمیل هاتو باز کن و ایکیل Aaron hill رو بخون و بعد دوباره برو به آزمایشگاه Lockne

کلا سعی کن همیشه ایمیل هارو چک کنی چون خیلی لازمه برای پیشبرد خیلی از مراحل

Boss · Mar 23, 2020

سلام

یه پدر چینی بخاطر اینکه نمیتونسته بچه نوزاد خودش رو بیرون ببره (ویروس کورنا) تصمیم میگیره براش یه محفظه مخصوص شبیه به محفظه بازی Death Stranding برای بچه اش درست کنه تا راحت بتونه اونو بیرون ببره

جالب اینه این محفظه یه جای مخصوص داره که پدر میتونه بچه اشو لمس و نوازش کنه، یه قسمت داره که وضعیت آب و هوای درون محفظه رو نشون میده

جستجو

PlayStation Death Stranding

گزینه‌های بیشتر

kamyy

Abyss Watchers

vaan 2

kamyy

rezvideo

Boss

N!ma

GZ545

N!ma

Boss

.Amirone

ソニー株式会社

Madridista

mohammadl021

Boss

Boss

کاربرانی که این قسمت را مشاهده می‌کنند