جریانِ جوکر هم شده جریانِ آخرین برنامهی استندآپ کمدیِ «دِیو شِپِل». اکثر منتقدها نمیگفتند که اون استندآپ ضد زن، ضد ترنسجندر، ضد همجنسگرا و ... هست؛ بلکه میگفتند خندهدار نیست. آره، طرف تو دهها سالن مختلف برای هزاران نفر روتینهاش رو اجرا کرده و همه ریسه رفتند و معلومالحالهایی که بعد از «Nanette»، شاهکار پروردگارشون «هانا گدسبی»، میگفتند استندآپ کمدی اصلا نیازی نیست که خندهدار باشه و در دنیای پساکمدی هستیم (شوخی نمیکنم، مقالههاش هنوز هست. اینجا فقط چهار نمونه از
«نیویورک تایمز»،
«نیویورکر»،
«Vox» و
«Vulture» رو میذارم.)، سرِ «Sticks & Stones» از تکنیک همیشگیِ «خندهدار نیست» علیه «شپل» استفاده کردند. اینطوری میشه که در
«Rotten Tomatoes» این برنامهی استندآپ از منتقدین میانگینِ امتیازاتِ 35 و از مخاطبین میانگینِ امتیازاتِ 99 رو میگیره.
اگه میخواید درباره «Joker» نظر واقعی منتقدهای مخالف رو بدونید، برید مقالهها و Op-Edهای مربوط به این فیلم رو در سایتهای مختلف خبری و فرهنگی رو بخونید. چون اکثر منتقدها همچنان باید تظاهر کنند که دارن خود فیلم رو نقد میکنند و نه سوگیریهای خودشون نسبت به اون فیلم رو. این مقالهای از «نیویورک تایمز» هست که میگه اختلافات طبقاتی که فیلم نشون میده رو ول کنید؛ مشکل اصلی مردای سفیدپوست هستند و فیلم بهصورت اتفاقی اون رو نشون میده:
Still, what struck me most is that what the film wants to say — about mental illness or class divisions in American society — is not as interesting as what it accidentally says about whiteness. For it is essentially a depiction of what happens when white supremacy is left unchecked. It shows the delusions that many white men have about their place in society and the brutality that can result when that place is denied
دوستمون در
«Independent» که اصلا نذاشت فیلم منتشر بشه و قبل از اکرانش، پیشبینیش درباره مردانگیِ سمیِ (toxic masculinity) این فیلم رو در خودِ عنوانِ مقالهاش اعلام کرد:
If Joker is just another celebration of a toxic egotistical male justifying his bad behaviour, I'm not here for it
هر کی
«Forbes» رو میخونه، میدونه که «مارک هیوز» چه آدم لیبرالیه ولی حتی اون هم از انتقادهای بیخود نسبت به این فیلم از طرف جریانِ چپ اونقدری آزرده شده بود که دربارهشون یه مقاله نوشت و به اون انتقادات با این عنوان جواب داد (پیشنهادم اینه که خود مقاله رو کامل بخونید و چون بعضی از صحبتهاش در جواب به منابعیه که فیلتر هستند، بهتره که یه جوری دورش بزنید
):
Why 'Joker' Is Not Toxic, And How Those Concerns About It Are Wrong
البته این بدین معنی نیست که نقدهای «Joker» عاری از این چرندیات بودند. بخشهایی از نقدهای
«Indiewire» و
«Vulture» رو بهترتیب اینجا میذارم که مشکلشون با «Joker» اینه که اون رو تشویقکنندهی «incel»ها میدونند:
It’s also a toxic rallying cry for self-pitying incels, and a hyper-familiar origin story so indebted to “Taxi Driver” and “The King of Comedy” that Martin Scorsese probably deserves an executive producer credit
As
Time’s Stephanie Zacharek
put it, the film is less an exploration of a modern pathology than a symptom of it. It’s an anthem for incels
نقدِ
«The Globe and Mail» هم از این جهت جالبه که خودِ منتقد انگار از فیلم خیلی بدش نمیاد ولی مشکلش اینه که شخصیتِ اصلی یه مردِ سفیدپوسته:
This Joker wants more for his life, and only finds himself free when he begins killing those who’ve wronged him. We all know his mentality and motives don’t exist in a vacuum – we all see how sometimes lonely white men commit mass murder because they appear to feel misunderstood by society, or entitled to women’s attention, or because they want to cleanse society of whatever they deem a threat
Some critics have been dancing around whether or not Joker is “potentially toxic,” but most believe, thanks to Phillips’s visual skills and Phoenix’s committed performance, that it might also be one of the best films of the year. I don’t disagree with any of that – but I do yawn at the idea of another story in which white men are offered a sort of understanding for their violence
فیلم تو اروپا پخش میشه و تقریبا بهصورت متفقالقول تحسین میشه. میاد به کانادا و آمریکا و اونوقت اکثر منتقدها میکوبنش. فیلم که عوض نشده؛ منتقدها عوض شدند. منتقدهایی که زبالهای که با ارزشهاشون سازگار باشه رو تا عرش بالا و شاهکاری که ضد ارزشهاشون باشه رو تا فرش پایین میارند. یکی از دوستان درست گفتند. «Joker» پر از مفاهیم و پیامهاییه که باید جریانِ چپ رو خوشحال کنند (اختلافات طبقاتی، مکیدنِ خون 99 درصد از جامعه توسطِ 1 درصد از اون، ضعف در مقابله با مشکلات و بیماریهای روانی و دامن زدنِ دولتها به اون مسائل و ...) ولی چون شخصیت اصلی این فیلم یه مردِ سفیدپوسته، دوستانِ منتقد و جنگجویانِ فرهنگی ناراضی هستند. اگه «Joker» همین فیلم باقی میموند و تنها تفاوتش با نسخه فعلیش این میبود که نقش اولش رو یه زنِ سیاهپوست (یا یه مردِ سیاهپوست و یا حتی یه زنِ سفیدپوست) بازی میکرد، میانگین امتیازات منتقدینش در «Rotten Tomatoes» مطمئنا زیر 90 نمیبود.
شبکهها و سایتهایی مثل «CNN» قبل از اکرانِ این فیلم یا در اوایل اکرانش، بدون هیچ پایه و اساسی دائما
هشدار میدادند که ممکنه در سالنهای سینمای اکرانکنندهی «Joker» تیراندازی بشه. اونها این کار رو تا حالا برای هیچ فیلمی با این شدت انجام ندادند. حادثه سالِ 2012 در یکی از سینماهای اکرانکننده «The Dark Knight Rises» هم هیچ ربطی به «Joker» نداره (
شخصِ تیرانداز از حداقل ده سال قبل از حادثه میخواسته چنین کاری رو بکنه و
موقع تیراندازی اصلا لباس و آرایشِ «جوکر» رو نداشت). بعد از اکرانش هم
شایعهای رو راه انداختند مبنی بر اینکه بخشی از درآمد این فیلم به یه مجرمِ بچهباز میرسه (که بعدا مشخص شد دروغه و حتی یه سنت از فروش فیلم هم گیرِ اون یارو نمیاد). خودِ
«تاد فیلیپس» این خزعبلات رو حاصلِ تلاشهای چپیهای افراطی میدونه. در کل هرجوری که بود خواستند مردم رو از دیدن این فیلم منصرف کنند ولی تلاشهاشون بینتیجه موند.
پ.ن: خیلیها ممکنه از «Joker» خوششون نیاد و قطعا هیچ فیلمی نمیتونه همه رو راضی کنه. من برای نظرِ همهی دوستان نسبت به کیفیتِ این فیلم ارزش قائلم ولی برای یه لحظه هم فکر نکنید که منتقدینِ آمریکایی، بریتانیایی یا کانادایی که سینما رو یکی از مهمترین جبهههای جنگهای فرهنگی میدونند، فیلمهایی مثل «Joker» رو فقط بر اساس کیفیتشون نقد میکنند.