خب بالاخره بازی تموم شد و... می‌تونم بگم نمونه کاملی از بازیهایی هست که نشون میده گیمپلی چقدر اهمیت داره و حتی اگه بقیه موارد هم مشکلات ریز و درشتی داشته باشن، گیمپلی می‌تونه کاری کنه که آدم ایرادات رو ول کنه و کلی از بازی لذت ببره. Wo Long ایراد کم نداره، ولی به قدری گیمپلی لذت‌بخش و اعتیادآور هست و قابلیت Deflect حس و حال خوبی به آدم میده که نمی‌تونستم ولش کنم و حتی توی اوج کرونا با تب ۳۹ درجه هم نشسته بودم بازی می‌کردم!
به نظرم بزرگ‌ترین مشکل بازی، کمبود تنوع توی طراحی دشمن‌هاست. تنوع دشمن توی همچین سبکی، جزو واجبات هست چون باعث میشه آدم به چالش‌ها عادت نکنه و هر دفعه که با یه جک جونور جدیدی روبرو میشه، اولش کلی استرس بگیره که این بنده خدا قراره چه بلایی سرم بیاره و چه انیمیشن‌ها و ضرباتی داره و... ولی Wo Long از این نظر رسماً توی مرخصی به سر می‌بره!
یعنی واقعاً شاید اغراق نباشه اگه بگم تقریباً همه دشمن‌ها رو توی ۱/۳ یا حتی شاید ۱/۴ ابتدایی بازی می‌بینیم (به جز یکی دو مورد که جلوتر میان) و بعدش دیگه فقط تکرار پشت سر هم. یعنی به جای اینکه به تدریج دشمن جدید اضافه بشه تا خیال‌مون راحت نباشه، انقدر دشمن‌های قبلی رو می‌بینیم که دیگه از اواسط بازی آدم دلش برای اینا می‌سوزه.
مثلاً فلان دشمن توی برخورد اول و دوم و سوم، چیز ترسناکی بوده و بیچاره‌مون می‌کرده، ولی وقتی ۲۰۰ بار باهاش برخورد میکنیم، دیگه بدون هیچ ترس و احتیاطی می‌ریم توی شکمش و در عرض چند ثانیه هم شهید میشه. این واقعاً نقطه ضعف بزرگی برای همچین بازی‌ای هست و نمی‌شه به راحتی ازش گذشت.
به طور کلی هم درجه سختی بازی خیلی پایین‌تر از انتظارم بود. یعنی اگه Sekiro رو Ultra Hard در نظر بگیرم و Nioh 1&2 و بازیهای فرام‌سافتور رو Hard، این Wo Long می‌ره توی محدوده Easy.
من اصلاً اهل کشاورزی نیستم که بگم اون‌طوری کاراکترم قوی شده و حتی مأموریت‌های فرعی رو هم به جز ۴،۵ تای اول و یه باس اختیاری با اون خانومه، انجام ندادم. تنها کاری که می‌کردم این بود که تک‌تک مراحل اصلی رو به طور کامل می‌گشتم و سعی می‌کردم چیزی جا نمونه، وگرنه خبری از زحمت اضافه برای بالا بردن لِوِل نبود. باز توی این شرایط اواخر بازی به لِوِل ۹۴ رسیده بودم و انقدر همه چیز آسون شده بود که دیگه مرگ توی خود مراحل به صفر رسیده بود و توی باس‌ها هم بین صفر تا نهایتاً ۲،۳ بار (به جز باس آخر که بیشتر مُردم).
یا مثلاً اون آیتمی که میشه باهاش یار کمکی آورد، یه جوری مثل نقل و نبات همه جا ریخته که ارزشش پایین اومده و من اواخر بازی ۹۰ و خورده‌ای توی صندوق داشتم! البته استفاده خاصی هم برام نداشت، چون از یه جایی به بعد به این نتیجه رسیدم که یارهای خودی به خاطر هوش مصنوعی در حد جلبک، توی باس‌ها بیشتر دست و پا گیر هستن تا اینکه بخوان کمک کنن.
باس‌های بازی در مجموع خوب بودن و متنوع، ولی باز هم از نظر درجه سختی خیلی پایین‌تر از بازیهای مشابه بودن. یعنی برخلاف Soulsborne و Sekiro و... که بعضی جاها انقدر به فنا می‌ری که شب کابوس می‌بینی، اینجا فقط ۲،۳ تا باس نسبتاً سخت داشت با یه باس اَبَر سخت به نام لو بو که فکر کنم از زیر دستشون در رفته بود!
من انقدر جلوی استاد کتک خوردم و مُردم که اگه مجموع مرگ‌هام جلوی بقیه باس‌ها رو حساب کنم و به توان ۲ برسونم، احتمالاً باز به اندازه لو بو نمی‌رسه!
یعنی از نظر وضعیت سختی باس‌ها، یه همچین حالتی برام وجود داشت:
از مشکلات دیگه میشه به کیفیت پایین و تکراری شدن بعضی از آهنگ‌ها اشاره کرد. البته آهنگ منوی بازی انقدر محشره که این قضیه رو تا حدی جبران میکنه و من هر چند وقت یه بار که وارد بازی می‌شدم، توی منو صبر می‌کردم که آهنگ پخش بشه و صفا کنم! از نظر تجهیزاتی که به دست میاریم هم بازی بیش از حد شلوغه و بعد از چند ساعت، یه دفعه می‌بینی ۱۵ تا کامیون سلاح و زره داری و باید اینا رو نظم و ترتیب بدی و خیلی مصیبت داره. در مورد گرافیک مشکل خاصی نداشتم برعکس بعضی از بچه‌ها (بالا نیست، ولی حال بهم زن هم نیست دیگه)، ولی لودینگ‌های بازی به شکل عجیبی برای SSD طولانی بودن و انقدر عادت کردیم به لودینگ‌های سریع که اولین بار وقتی وارد Wo Long شدم، فکر کردم هنگ کرده و نزدیک بود بیام بیرون!
از نظر داستان هم نمی‌تونم چیز خاصی بگم، چون جذابیتی برام نداشت و از یه جایی به بعد نصف کاتسین‌ها رو رد کردم. فقط
ملاقات با سه برادر و سائو سائو جالب بود و البته مشخصه که افرادی که با داستان‌های چینی آشنایی داشته باشن، بیشتر از داستان این بازی لذت می‌برن. یه قضیه مسخره‌ای هم توی داستان و باس‌ها وجود داشت که از یه جایی به بعد دیگه کم‌کم حالت طنز پیدا کرده بود و
به آخر هر مرحله که می‌رسیدیم، پیرمرد شرور یا یکی دیگه می‌اومد یه چیزی فرو می‌کرد توی ملت و تبدیل به خر و گاو و فیل و... می‌شدن و بعد از ترکوندن اینا هم کاراکترها دورشون جمع می‌شدن و عزاداری می‌کردن. یکی دو بار اول جالب بود، ولی دیگه انقدر تکرار شد که حالت کمدی پیدا کرد!
در کل همون‌طور که گفتم انقدر گیمپلی بازی جذاب بود که مشکلاتش رو می‌بخشم و حلال میکنم.
ولی امیدوارم برای نسخه بعدی یه ذره بیشتر روی کمبودهای بازی کار کنن.
بازی در سبک Soulslike خواهد بود
click
Google