برترین بازی سال 2011
- Thread starter happypooya
- تاریخ آغاز
من به کیلزون رای دادم. ولی تو این لیست فقط اسکایریم استحقاق اول شدن رو داره. من موندم این آنچارتد که یه بازی فوق العاده ساده ی تین ایجری هستش با اون معما هایی که به شعور آدم توهین میکنه چرا اینقدر رای آورده. لیمبو رو هم که الکی بزرگش کردن. یه بازی معمولی و بسیار کوتاه بود. همش limbo رو با braid مقایسه می کنم و فکر می کنم...
خوب پس چرا به Killzone رای دادی؟
حالا برعکس شما نظر من روی Limbo هست بین این بازی ها.
ضمن اینکه توضیح بده لطفا چرا آنچارتد بازی تین ایجری هست، شاید ما هم به راه راست هدایت شیم.
به کیلزون رای دادم چون همه چیز این بازی برام لذت بخش بود. یه مثال هم بزنم که چرا اسکایریم رو انتخاب نکردم. شما اگه گالاردو رو با بوگاتی ویرون مقایسه کنی معلومه که بوگاتی برنده میشی ولی برتری بوگاتی دلیل نمیشه که همه اونو دوست داشته باشن. بعضی ها گالاردو رو دوست دارن.
لیمبو رو هم به خاطر کوتاهیش دوست ندارم. موقعی که تمومش کردم اصلاً باورم نمیشد تموم شده باشه.فکر کنم کمتر از 1 ساعت و نیم طول کشید راستی پایان بدی هم داشت. فکر کن یه کیک فوق العاده خوش مزه داشته باشی ولی اونقدر کم باشه که اصلا مزه ش رو نفهمی. خیلی ضد حاله.
در مورد آنچارتد. فقط اینور و اونور میری و میپری تا از یه جا بچسبه بعد میری بالا و از یه مسیر دیگه بر میگردی پایین یکم در گیر میشه و چندتا تیکه ی بامزه! می شنوی و دوباره اینور و اونور میپری. برای هیچکدوم از این کارا هم نیاز به فکر کردن نیست. بازی خودش همه کار ها رو انجام میده.
پس لیمبو رو بیخود بزرگش نکردن، فقط کوتاه بوده درسته؟ باورت میشه، من شاید نزدیک 10 تا بازی خاص رو 5-4 بار بازی کردم (بعضی هاش طولانی مثل GTA، بعضی هم کوتاه مثل HL)، به روش های مختلف. حتی زبون های مختلف. لذتی در دوباره بازی کردن بعضی بازی ها هست که در تمام کردن یه بازی طولانی نیست (یا ممکنه نباشه).
در مورد آنچارتد هم نظرت بسیار محترمه. ولی با این حرف شما هرچی پلتفرمره و علی الخصوص اکشن هم باشه زیر سوال میره. POP، TR و بازی هایی ازین قبیل همه همین سبکو دارن. آنچارتد برتریش به اونها توی اینه که همه خوبی ها رو یک جا جمع کرده. پلتفرمر، تیراندازی با هدف گیری بسیار راحت و پناه گرفتن به سبک GAW. اون چسبیدن که شما میگی، یه نوآوری تحسین شده ست دوست من. نصف بازی ها دارن ازین قضیه تقلید می کنن، آنچارتد هم همینطور. صحنه های هیجان انگیز که مدام آدم رو غافل گیر می کنند. گیم پلی روند ثابتی نداره. یه وقتی هست مشغول تیراندازی هستی. یه موقعی دنبال اینی که چطور راهو پیدا کنی. یه موقعی مشغول پریدنی که برای سادگی خودش همه رو راحت می گیره. [تو Tomb Raider من چند بار با هزار مکافات به بالای یه چیزی که ساخته بودن ازش بالا بریم، رفتم، اون پرش آخر رو 3 بار پریدم دستشو نگرفت پرت شد پایین، مرد. دوباره از نو باید گرگ می کشتم، بعد یه مسیر 5 دقیقه ای تا اون بالا طی می کردم و دوباره اگه بد می پریدم، می افتاد پایین. خوب معلومه که بازی رو Uninstall می کنم اینطور مواقع. 18 سالم نیست که حال و حوصله داشته باشم. اون موقع ها یادمه Cat Woman رو پلتفرمر خیلی بدی داشت، تموم کردم. ولی الان دوبار بپرم دستشو نگیره، میام بیرون. باید می پره دستشو بگیره دیگه. خوب این مشکل تو آنچارتد نیست.] گیم پلی حتی زاویه ش یه جاهایی تغییر می کنه. من 3 رو تازه هنوز بازی نکردم و فقط E3 شو دیدم که خیلی زیبا بود. داستانش هم تکراری باشه سوژه ش، خودش تکراری نیست. به نظر من خیلی منسجمه و خیلی زیبا هم روایت می کنه. آنچارتد دقیقا تمام کارهایی که باید انجام بده، به نحو احسنت انجام می ده. حالا ممکنه شما ازین سبک بازی لذت نبری. دلیل نمیشه مال بچه ها باشه. و تازه فرض هم که باشه، دلیل نمیشه ازش لذت نبریم. من دانشگاه می رفتم، چرا و چیه نگاه می کردم! والّا!
آخرین ویرایش:
کاربرانی که این قسمت را مشاهده می‌کنند
Google