امتیازات Metal Gear Solid V: The Phantom Pain
- Thread starter Metal Gear
- تاریخ آغاز
- May 18, 2012
- 4,711
- نام
- Ebrahim
وقتی متال 4 همینجوری 10 ردیف میکرد تا بازیش نمیکردی نمیفهمیدی چه جواهریه یه بازی موندگار و تاریخی پر از صحنه های اپیک و حماسی که مطمعنم هر کی بازیش کرده تا آخر عمر یادش میمونه.حالا همه 10 دادن میگن بهترین متال گیر ساخته شده تاکنون یعنی حتی بهتر از قسمت سوم!خدایا مگه داریم آخه!؟
کوجیما نوکرتم:d
کوجیما نوکرتم:d
اوه اوه یا خدا
چه امتیازاتی :-o گرد و خاک کرد رسما کوجیما ... یه میدل فینگر به سمت کونامی
چقدر این 2015 خوبه
یعنی دل شیر میخواد انتهای امسال از بین Witcher 3 و Fallout 4 و MGS 5 گوتی انتخاب کردن !!!
چه امتیازاتی :-o گرد و خاک کرد رسما کوجیما ... یه میدل فینگر به سمت کونامی
چقدر این 2015 خوبه
یعنی دل شیر میخواد انتهای امسال از بین Witcher 3 و Fallout 4 و MGS 5 گوتی انتخاب کردن !!!
اینم بخش آحر نقد Gamspot که با بخش اول یکی شده. امیدوارم لذت ببرید.
"همانطوری که شروع شد به پایانش هم رسید"
سریه متال گیر همیشه با خود داستان پیچیده ای بهمراه داشته است. با پیچش هایی غیر منتظره و آشکارسازی هایی که نگاه شما را به اتفاقات و افراد نغییر داده است. با اینکه Metal Gear Solid V: The Phantom Pain هم این رسم را ادامه میدهد ولی اغلب اتفاقات مربوط به وقایع درحال اتفاق بازی میشود. در مقابل تازه واردها به این سری این طرفداران سری هستند که پاداش دقت و سخت کوشی های خود را در این شماره لمس میکنن و حس برد میکنند. ولی این وفاداری و دانش از بازی بیشتر از پیش نیاز انجام دادن بازی است. تصویر برداری های درجه یک و صداپیشگی هایی که گاها از استانداردهای معاصر صنعت فیلم و سریال نیز پیشی میگیرد تا این شخصیت های بی بدیل را وارد قلمرو حقیقی و باورپذیر کند. اِلمان های بسیار کمی از شوخی در این دنیای داستانیه The Pahntom Pain که جای زیادی برای خنده در آن وجود ندارد درمقابل شما قرار میگیرد. تم تاریک و موضوعاتی مانند جوانانی محروم از حقوق خود که به اجبار وارد میدان نبرد شده اند لحن سنگینی را وارد زبان بازی کرده است. گیراییِ برخوردها در بازی شمارا به صندلیتان میخکوب و در تب و تاب نگه میدارد.
بعنوان Big Boss رهبر یک گروه نظامی خصوصی بانام Diamond Dogs شما به مبارزه با دشمنانتان میروید تا ماموریت های شناسایی یا قتل اهداف مورد نظر را انجام دهید. بعلاوه ی نفوذ به مخفی گاه های دشمن. این عملیات ها از قدرت های جهانی تا رهبران نظامی که در خفا درحال انجام یک سری فعالیت ها هستند را شامل میشود. The Phantom Pain اتفاقات تاریخی دهه ی 80 را با یک سری اِلمان های جیمز باندی و روبرویی با شخصیت هایی منفی جدیدی با پوششی فانتزی ترکیب میکند. این فانتزی و عامل تخیلی در بازی گاهی واقعیت را زمین گیر میکند ولی به دفعات زیاد اثر خیلی خوب و مثبتی بجا میگذارد. تکنولوژی های غیرممکن و قابلیت های فرا انسانی تقریبا در تمام بخشهای داستان باهم ورود کرده اند. این ویژگی های عجیب شمارا همزمان غافلگیر و متعجب میکند از دنیایی که باید آن را نجات دهید.
Metal Gear Solid V: The Phantom Pain مارا با مکانیکی جدید از این سری آشنا کرد که هنوز (بعد از GZ) هم خوب عمل میکند ولی وسعت آزادی عملی که در The Pahntom Pain در انتظار شماست قابل مقایسه با Ground Zeroes نیست. بجای گشت و گذار در یک Base کوچک شما آزادید تا در تمام محدوده ی در یک کشور را کشف کنید. شما راه میروید میخزید میدوید به پس و پیش و هر عمل شما به لطف کنترل منعطف بازی عالی انجام میشود. شما حتی قادرید صخره نوردی یاد بگیرید که حس ارتفا و آویزان بودن را بخوبی بشما انتفال میدهد. شما همیشه مجبور نیستید تا مخفیانه بازی کنید و حتی گاها مجبورید پیشگیرانه شروع کننده ی حمله باشید. در هردوحالت حس تخت فشار بودن را بخوبی حس میکنید که میتواند درنهایت به یک شکست محکم یا حس پیروزی و غلبه را بشما منتقل کند.
شما همچنین این فرصت را دارید تا بطور ناگهانی در مقابل دشمن به انواع مختلفی عکس العمل نشان دهید. سیستم Reflex بازی بشما یک فرصت لحظه ای با آهسته کردن زمان میدهد تا یک هدشات بی نقص را روی دشمن پیاده کنید. اگر به اندازه ی کافی سریع باشید میتوانید به سرعت با پرش از دید دشمن دور شوید و به پشت بیوفتید و قبل از اینکه بقیه متوجه شوند روی زمین به اون شلیک کنید. اگر دنیال تجربه ای چالش آور تر هستید میتوانید این ویژگی را غیر فعال کنید. The Phantom Pain از شما میخواهد که فعال باشید ولی شما کلی ابزار برای چرخاندن نوع بازی به سبک و سیاق خود دارید. اگر فکر میکنید همه چیز برباد رفته است میتوانید درخواست حمله ی هوایی بدهید! البته این کار فقط در بعضی ماموریت ها قابل اجراست و رنکینگ شما را محدود میکند.
یک ماموریت خاص توانست تمام ابزار و توانایی های من را بکار بگیرد و بعنوان نمونه ی کاملی از اینکه چگونه بازی کردن The Phantom Pain میتواند تجربه ی متفاوتی باشد خود را نشان داد. درحالی که بدنبال یک سلاح محرمانه که توسط ایالات متحده درحال ساخت است بودم مجبور شدم به تعدادی غار در حومه ی یک شهر در افغانستان نفوذ کنم. مشکل اینبود: ورودی تمام این غار ها بشدت تحت نظر بود. حتی بدتر غار ها بشدت پر پیچ و خم هستند و محاله که بصورت منطقی مسیر خود را پیدا کنید. برای بدست آوردن سلاح مجبور شدم از بین سایه ها سربازهارو تک تک بدون سروصدا خفت کنم! اونها یک زندانی داشتند که میدونست سلاح هارو کجا مخفی کردند. بعد یک خشاب خالی برای گمراه کردن یک نگهبان پشتی کافی بود تا اون رو خفه کنم. آخر غار به اون زندانی رسیدم ولی با اینکه او با زبان محلی حرف میزد با کمک مترجم (که او رو قبلا اسیر کرده بودم) توانستم محل سلاح ها رو پیدا کنم. درراه برگشت با دشمن های جدیدی روبرو شدم که با سلاح های معمولی از بین نمیرفتند. از طرف کسی که ماموریت رو بهم داده بود آگاه شدم که نباید با انها با سلاح های معمولی مبارزه کنم ولی راهی جز باز کردن راه فرار خودم نداشتم. ماموریتی بود که به این زودی ها از یادم نمیرفت. اول مجبور شدم با تمام مهارتم بدون هیچ سروصدایی پیش برم و در آخر با تمام قوا مورد هجوم قرار گرفتم که باعث فوران آدرنالینم شد. خوشبختانه از این دست تجربه ها در بازی زیاد وجود دارد.
ابزار شما با اینکه انتخابی هستند ولی متنوع و جالب هستند که باعث میشود شما بخواهید از روی کنجکاوی بیشتر روی آنها کار کنید. حتی اگر لازم نباشد. شما یک دست مصنوعی دارید برای مثال که به اشکال مختلفی میتواند مورد استفاده قرار بگیرد. آپگرید سونار میتواند این قابلیت را بشما بدهد که با ضربه زدن به زمین و ارسال امواج برای مدت کوتاهی مکان دشمن را در اطراف شما نمایان کند. تعداد متعددی هم سلاح دارید که هرکدام تفاوت های مختصر ولی مهمی ایجاد میکنند. اگر دنبال پرش (Recoil) کمتر مسلسلتان هستید امکانی برای آن وجود دارد ولی شاید بخواهید نارنجک انداز راهم مد نظر داشته باشید چون هیچوقت نمیدانید که سر و کله ی یک تانک سر میرسد.
ماموریت شما در The Pahntom Pain دوگانه است. یکی ساخت یک پایگاه نظامی آزاد و دور از ابر قدرتهای جهانی و نابودی کسانی که بدنبال سو استفاده از سیاستهای جهانی برای رسیدن به مقاصد خودخواهانه شان هستند. چندین ریز داستان هم در این میان وجود دارد که دربین این سفر طولانی درمسیر بازی تجربه میکنید که کمتر در صنعت گیمینگ به آنها پرداخته شده: شکنجه - کودک سربازان و هزینه های انسانی توسعه های هسته ای. The Pahntom Pain این موضاع مهم را بخوبی تصویر میکشد ولی بشکل پرده برداری از وحشیگری های ناشی از آنها به شما یادآور میشود هر نظمی که که ما در جهان امروزه میشناسیم به قیمت از دست رفتن آزادی و خوشبختی یک انسان دیگر است.
ماموریت های The Pahntom Pain محسور کننده هستند که برای اکثر دفعات شما را با یک سرعت به جلو میکشاند. اما در این میان بیشتر از 100 ماموریت جانبی وجود دارد که توجه شمارا جلب میکند. انقدر کار برای انجام دادن وجود دارد که من شاید شک داشتم بتوانم همه ی آنها را تمام کنم ولی این ویژگی مثبت را این موضوع بهمراه داشت که بدانم این دنیای Open WOrld همیشه کنار ماموریت اصلی برایم چیزهای دیگری برای کشف کردن دارد. بازی همیشه توجه شما را به چیزهای مختلفی جلب میکند ولی به هرکدام که تمرکز کنید یک جلوه از gameplay بازی شما را جذب میکند. هم در آفریقا و هم افغانستان پر از پایگاههای نظامی کوچک محیط های بزرگ و تحدیدهایی از طبیعت خود نیز هستند که همه و همه موفعیتی برای درگیر شدن و پاداش به شما میدهند. یک پایگاه میتواند وسیله ی نقلیه ای با ارزش دزدین داشته باشد یا سربازی که اطلاعات بدرد بخوری بهمراه داشته باشد اگر بتوانید او را بی سرو صدا بازجویی کنید.
موفقیت در The Phantom Pain فقط با رفتن از نقطه ی A به B یا با از بین بردن یک آمد بد کله گنده تعیین نمیشود. بیاد داشته باشید که شما درحال ساخت یک ارتش خصوصی هستید. دراین حین که باید دشمنان را متقاعد کنید تا به شما بپیوندند رنک شما ممکن است به اعمال زور نیز احتیاج پیدا کند. در The Phantom Pain به راحتی به دست دوست جدیدتان یک بالن وصل میکنید و همین باعث میشه اون بسرعت به سمت هلی کوپتر فرستاده میشود. این یک مفهوم مسخره بنظر می آید ولی درعین حال برای عملی کردن هدف Big Boss یعنی توسعه بیشتر و منابع و نیروهای بیشتر بکار می آید. از آنجا که یک سرباز مرده بدرد کسی نمیخورد باید توجه کنید که تاجای ممکن با دقت و مخفیانه بازی کنید. پیشروی بدون دیده شدن یکی از ستون های سریِ Metal Gear بوده است که این ویژگی در این دنیای Open World که در The Phantom Pain وجود دارد هیجان انگیز تر میشود بطوری که یک گرگ گرسنه میتواند به اندازه ی یک سرباز دشمن ماموریت شما را به بیراهه بکشد. برخلاف Metal Gear های قبلی وقتی در محیطی بسته و مخفی قرار دارید بازهم در زمانی که اصلا انتظاترش را ندارید یک تهدید از چندین کلیومتر آنطرف تر میتواند بسمت شما بیاید. هیچ چیزی برای نفوذ محدود نیست و هیچ مکانی هم امن نیست.
تمام تلاشهای شما برای دستگیری سربازها بعلاوه ی منابع و حیات وحش و وسایل نقلیه در Mother Base خلوت گاه روی آب شما حسابی بکار شما می آید. آنجا سربازهایی که اسیر شده اند را میتوان برای تحقیقات در رشته های مختلفی اجیر کرد. باید درنظر داشت که سربازهارا به درستی سازماندهی کرد چون هرکدام آنها در یک زمینه قابلیت رشد زیادی دارند و هر کدام میتوانندسلاح ها و تکنولوژی های جدیدی را برای Mother Base ّهمراه آورند. هر سربازی را که به بخش خاص تحقیقاتی اضافه میکنید آن بخش براساس توانایی های آنها عمل میکند. وقتی به اندازه ی کافی منابع و مواد را داشته باشید میتوانید تجهیزات جدیدی برای آن بخش توسعه بدهید. تعداد بسیاری ازاین تجهیزات برای باز کردن وجود دارند که شما میتوانید بیشتر از 100 ساعت صرف جمع کردن منابع مورد نیاز از دشمن برای باز کردن آنها بکنید. اما بهرحال میتوانید تمرکز خود را بر تجهیزات مورد نیاز سبک بازی خود بکنید که بستگی دارد بیشتر مخفی کاری را ترجیح میدهید یا اکشن. البته با حداقل این تجهیزات هم میتوانید پیشروی کنید ولی درنهایت کار شما با استفاده از تجهیزات ساخته شده در Mother Base راحتتر است. هرچه Base بزرگتر شود هم تجهیزات و نیرای بیشتری را در بر میگرد تا جایی که میتوانید سربازهای اجیر شده ی خود را به ماموریتهای دریافت شده اعزام کنید تا برایتان منابع بدست بیاورند.
شما میتوانید پیشرفت Mother Base را از این 1 پلتفرم تا کلکسونی از چندین پلتفرم که توسط پل بهم متصل هستند ببینید که شاید چند دقیقه زمان برای رفتن از یک سمت به سمت دیگر آن زمان لازم باشد. ممکن است آنجا گاها فعالیت های مختصری وجود داشته باشد ولی در اکثر اوقات آنجا حس بودن خانه و امنیت و دوری از تهدیدها را بشما انتقال میدهد. خیره شدن به اقیانوس دور از میدان نبرد و اتفاقات آن به شما لحظه ای از آرامش میدهد حسی که وقتی سوار بر هلی کوپتر درحال اعزام به ماموریت هم بشما انتقال پیدا میکند. آن لحظه که دوربین پشت سر Big Boss مثل شبح قرار میگیرد بنظر من حسی میدهد که کمتر در بازی کامپیوتری دیگری وجود دارد.
وقتی فرود میآیید این افکار عمیق جای شما را در صندلی میگیرد و شما وارد میان نبرد میشوید. معمولا باید محیط وسیعی را تحت پوشش قرار بدهید با اینکه حرکت با پای پیاده بشکل عجیبی لذت بخش است. صدای سایش لباس ها و قدمهای محکم حس خوبی را منتقل میکند با این حال به یک وسیله ی نقلیه احتیاج میکنید حالا میخواهد این وسیله اسب باشد یا ماشین یا یک وسیله ی نقلیه ی رباتیک که همانند R2-D2 استار وارز جالب و جذاب است. اسب و walker که با اسم Bَuddies شناخته میشوند برای اغلب ماموریتهای یکی شان همراه شما خواهد بود. کاربرد Buddies فقط به حمل و نقل خلاصه نمیشود و درعین حال اگر به درستی بازی کنید میتوانید از یک سگ هم استفاده کنید تا جای دشمنانتان را برایتان بو بکشد. در ادامه شما توانایی داشتن یک همراه انسان روهم پیدا خواهید کرد که درنهایت به بهترین همکار شما در بازی بدل میشود. Metal Gear همیشه در پیشروی به تنهایی خلاصه میشد اما The Phantom Pain این ویژگی را با این قابلیت تغییر داده است. وجود buddies و Open World بودن لایه ای جدید از عمق را به گیم پلی وارد کرده که در نهایت The Phantom Pain را از باقیِ شماره های این سری جدا میکند.
این کار دشواری است تا The Phantom Pain را از میراث خود جدا کرد. چون داستان اینجا در ادامه ی اولین شماره از بازی یعنی Metal Gear سال 1987 است. این سری هیچوقت بشکل پشت هم روایت نشد پس با اینکه این شماره پیش نیازی برای شماره ی اصلی سری است همچنین بخش جامانده ای در میان تایم لاین زمانی بازی هم هست. میدانیم بعد چه اتفاقی می افتد یا قبلا چه اتفاق افتاده ولی این میان جایی که Big Boss با یک تغییر مهم رورو میشود تابحال یک راز بوده است. بااینکه داستان بخودیه خود جالب و گیراست ارتباط دادن وقایع با بقیه ی داستان برای طرفداران بازی که نزدیک به 3 دهه این مسیر را همراهی کردند بسیار حائز اهمیت است. بازی همانطور که قول داده شده بود آشکار میکند که Big Boss تبدیل به این مردی شد که حالا همه او را میشناسند ولی این مسیر و اتفاق آن است که هیچکس فکر آن را نمیکرد. رسیدن به این نقطه از داستان نیازمند زمان و شکیبایی است. برای رسیدن به این بخش نهایی شما مجبورید چندین ماموریت قدیمی را با درجه های بالاتر سختی طی کنید تا ماموریت نهایی باز شود. این تنها بخش The Phantom Pain است که جلوه ی خوبی ندارد. گیم پلی تقریبا بی عیب و نقص است و داستان و شخصیت ها گیرا هستند بطوری که این ترکیب را در هیچ بازی دیگری تجربه نکردم ولی این بخش از The Phantom Pain بود که دارای مشکل بود.
خوشبختانه این اتفاق گذراست. گره نهایی بازی سایه ی عمیق و تاریکی برروی حهان می گذارد. جمله ی وای بر ما و افسوس قلبتان را دربر میگیرد ولی نمیتوانید رویتان را برگردانید و باید کاری کنید. عملتان با خواسته تان سازگاری ندارد ولی دستتان بسته است. برای کسی که تازه با داستان The Phantom Pain با راه Big Boss آشنا شده نتیجه ی همه چیز شما را بفکر فرو میبرد. چیزهایی که تمام این مدت برایشان مبارزه کردید تحت تاثر قرار میگیرند بهمراه روابط و شخصیتهایی که در بین راه برایشان جنگیدید. همچین رابطه ی شما با هویت خودتان بعنوان یک رهبر نظامی. همه چیز زیر سوال میرود و هیچ چیز دیگر مثل قبل بنظر نمی آید. برای طرفداران بازی انتهای بازی جواب به سوال هاست و همچنین ایجاد پیامدهایی غیر قابل پیش بینی.
بعد از صدها ساعت مخفی کاری برروی خاک خفه کردن دشمن هادر خفا و دست انداخته شون توسط فردی که بدنبال پاک سازی جهان بود پایان The Phantom Pain پایانی درخور این سفر طولانی را بهمراه می آورد. حال شما را منقلب و اشک هایتان قلبتان را خالی میکند. میان پرده های پر کیفیت پر از تیراندازی های نفس گیر و دیالوگ های شور انگیز شما را تا انتها جلب خود میکند. جنگ در یک دنیای وسیع و زیبا و خطرناک به شما حس هدفمندی میدهد. داستان مانند لقمه ای برروی ظرف غذا وجود دارد ولی شما باید برای رسیدن به تمام آن کار کنید.
تمام طرفداران Metal Gear شماره ی مورد علاقه ای برای خود دارند. برای بعضی ها منحصر بفرد بودن گیم پلی یا لحظات بیاد ماندنی یا بخش خاصی از داستان است. بهمین خاطر ترجیح دادن یک Metal Gear کار سختی است اما با The Phantom Pain این مشکل دیگر حل شده است. هیچ عنوانی تا بحال این عمق از گیم پلی و محتوا را شاهد نبوده است. بهترین اِِلمان های شماره های قبل همه اینجا هستند و یکی دنیای Open World جدید به گیم پلی اضافه شده است تا همه چیز را کامل کند. وقتی به روایت داستان میرسیم هیچ Metal Gear ـی به این شکل در لحن روایت داستان ثابت محکم و گیرا نبوده است.
Metal Gear Solid V: The Phantom Pain ممکن است یکی از بهترین بازهای اکشنی که تابحال ساخته شده است باشد ولی بدون شک بهترین Metal Gear ـی است که تابحال دیده ایم.
خوب:
+داستان پیچیده و غیرمعمولی که توجه شما را از ابتدا تا انتها جلب خودش میکند.
+محیط و شخصیت ها هرکدام گیرایی خاص خودشان را دارند.
+با وقار کامل تابوها رو زیر سوال میبرد.
+وجود دنیایی بشدت عظیم پر از امکانات هیجان انگیز
+ارائه ی بهترین نوع مخفی کاری در سبک خودش
+بازی از بُعد بخش Mother Base جاذب و پر پاداش است که مرزهای بازی را به فراتر از مرزهای نبرد میکشاند.
+تیکه ی کامل و مناسب پازل از یک سریه پر پیچ و تاب.
بد:
_کند شدن سرعت روایت بازی در اواخر گاها جنب و جوش شما را میگیرد.
امتیاز: 10
"همانطوری که شروع شد به پایانش هم رسید"
سریه متال گیر همیشه با خود داستان پیچیده ای بهمراه داشته است. با پیچش هایی غیر منتظره و آشکارسازی هایی که نگاه شما را به اتفاقات و افراد نغییر داده است. با اینکه Metal Gear Solid V: The Phantom Pain هم این رسم را ادامه میدهد ولی اغلب اتفاقات مربوط به وقایع درحال اتفاق بازی میشود. در مقابل تازه واردها به این سری این طرفداران سری هستند که پاداش دقت و سخت کوشی های خود را در این شماره لمس میکنن و حس برد میکنند. ولی این وفاداری و دانش از بازی بیشتر از پیش نیاز انجام دادن بازی است. تصویر برداری های درجه یک و صداپیشگی هایی که گاها از استانداردهای معاصر صنعت فیلم و سریال نیز پیشی میگیرد تا این شخصیت های بی بدیل را وارد قلمرو حقیقی و باورپذیر کند. اِلمان های بسیار کمی از شوخی در این دنیای داستانیه The Pahntom Pain که جای زیادی برای خنده در آن وجود ندارد درمقابل شما قرار میگیرد. تم تاریک و موضوعاتی مانند جوانانی محروم از حقوق خود که به اجبار وارد میدان نبرد شده اند لحن سنگینی را وارد زبان بازی کرده است. گیراییِ برخوردها در بازی شمارا به صندلیتان میخکوب و در تب و تاب نگه میدارد.
بعنوان Big Boss رهبر یک گروه نظامی خصوصی بانام Diamond Dogs شما به مبارزه با دشمنانتان میروید تا ماموریت های شناسایی یا قتل اهداف مورد نظر را انجام دهید. بعلاوه ی نفوذ به مخفی گاه های دشمن. این عملیات ها از قدرت های جهانی تا رهبران نظامی که در خفا درحال انجام یک سری فعالیت ها هستند را شامل میشود. The Phantom Pain اتفاقات تاریخی دهه ی 80 را با یک سری اِلمان های جیمز باندی و روبرویی با شخصیت هایی منفی جدیدی با پوششی فانتزی ترکیب میکند. این فانتزی و عامل تخیلی در بازی گاهی واقعیت را زمین گیر میکند ولی به دفعات زیاد اثر خیلی خوب و مثبتی بجا میگذارد. تکنولوژی های غیرممکن و قابلیت های فرا انسانی تقریبا در تمام بخشهای داستان باهم ورود کرده اند. این ویژگی های عجیب شمارا همزمان غافلگیر و متعجب میکند از دنیایی که باید آن را نجات دهید.
Metal Gear Solid V: The Phantom Pain مارا با مکانیکی جدید از این سری آشنا کرد که هنوز (بعد از GZ) هم خوب عمل میکند ولی وسعت آزادی عملی که در The Pahntom Pain در انتظار شماست قابل مقایسه با Ground Zeroes نیست. بجای گشت و گذار در یک Base کوچک شما آزادید تا در تمام محدوده ی در یک کشور را کشف کنید. شما راه میروید میخزید میدوید به پس و پیش و هر عمل شما به لطف کنترل منعطف بازی عالی انجام میشود. شما حتی قادرید صخره نوردی یاد بگیرید که حس ارتفا و آویزان بودن را بخوبی بشما انتفال میدهد. شما همیشه مجبور نیستید تا مخفیانه بازی کنید و حتی گاها مجبورید پیشگیرانه شروع کننده ی حمله باشید. در هردوحالت حس تخت فشار بودن را بخوبی حس میکنید که میتواند درنهایت به یک شکست محکم یا حس پیروزی و غلبه را بشما منتقل کند.
شما همچنین این فرصت را دارید تا بطور ناگهانی در مقابل دشمن به انواع مختلفی عکس العمل نشان دهید. سیستم Reflex بازی بشما یک فرصت لحظه ای با آهسته کردن زمان میدهد تا یک هدشات بی نقص را روی دشمن پیاده کنید. اگر به اندازه ی کافی سریع باشید میتوانید به سرعت با پرش از دید دشمن دور شوید و به پشت بیوفتید و قبل از اینکه بقیه متوجه شوند روی زمین به اون شلیک کنید. اگر دنیال تجربه ای چالش آور تر هستید میتوانید این ویژگی را غیر فعال کنید. The Phantom Pain از شما میخواهد که فعال باشید ولی شما کلی ابزار برای چرخاندن نوع بازی به سبک و سیاق خود دارید. اگر فکر میکنید همه چیز برباد رفته است میتوانید درخواست حمله ی هوایی بدهید! البته این کار فقط در بعضی ماموریت ها قابل اجراست و رنکینگ شما را محدود میکند.
یک ماموریت خاص توانست تمام ابزار و توانایی های من را بکار بگیرد و بعنوان نمونه ی کاملی از اینکه چگونه بازی کردن The Phantom Pain میتواند تجربه ی متفاوتی باشد خود را نشان داد. درحالی که بدنبال یک سلاح محرمانه که توسط ایالات متحده درحال ساخت است بودم مجبور شدم به تعدادی غار در حومه ی یک شهر در افغانستان نفوذ کنم. مشکل اینبود: ورودی تمام این غار ها بشدت تحت نظر بود. حتی بدتر غار ها بشدت پر پیچ و خم هستند و محاله که بصورت منطقی مسیر خود را پیدا کنید. برای بدست آوردن سلاح مجبور شدم از بین سایه ها سربازهارو تک تک بدون سروصدا خفت کنم! اونها یک زندانی داشتند که میدونست سلاح هارو کجا مخفی کردند. بعد یک خشاب خالی برای گمراه کردن یک نگهبان پشتی کافی بود تا اون رو خفه کنم. آخر غار به اون زندانی رسیدم ولی با اینکه او با زبان محلی حرف میزد با کمک مترجم (که او رو قبلا اسیر کرده بودم) توانستم محل سلاح ها رو پیدا کنم. درراه برگشت با دشمن های جدیدی روبرو شدم که با سلاح های معمولی از بین نمیرفتند. از طرف کسی که ماموریت رو بهم داده بود آگاه شدم که نباید با انها با سلاح های معمولی مبارزه کنم ولی راهی جز باز کردن راه فرار خودم نداشتم. ماموریتی بود که به این زودی ها از یادم نمیرفت. اول مجبور شدم با تمام مهارتم بدون هیچ سروصدایی پیش برم و در آخر با تمام قوا مورد هجوم قرار گرفتم که باعث فوران آدرنالینم شد. خوشبختانه از این دست تجربه ها در بازی زیاد وجود دارد.
ابزار شما با اینکه انتخابی هستند ولی متنوع و جالب هستند که باعث میشود شما بخواهید از روی کنجکاوی بیشتر روی آنها کار کنید. حتی اگر لازم نباشد. شما یک دست مصنوعی دارید برای مثال که به اشکال مختلفی میتواند مورد استفاده قرار بگیرد. آپگرید سونار میتواند این قابلیت را بشما بدهد که با ضربه زدن به زمین و ارسال امواج برای مدت کوتاهی مکان دشمن را در اطراف شما نمایان کند. تعداد متعددی هم سلاح دارید که هرکدام تفاوت های مختصر ولی مهمی ایجاد میکنند. اگر دنبال پرش (Recoil) کمتر مسلسلتان هستید امکانی برای آن وجود دارد ولی شاید بخواهید نارنجک انداز راهم مد نظر داشته باشید چون هیچوقت نمیدانید که سر و کله ی یک تانک سر میرسد.
ماموریت شما در The Pahntom Pain دوگانه است. یکی ساخت یک پایگاه نظامی آزاد و دور از ابر قدرتهای جهانی و نابودی کسانی که بدنبال سو استفاده از سیاستهای جهانی برای رسیدن به مقاصد خودخواهانه شان هستند. چندین ریز داستان هم در این میان وجود دارد که دربین این سفر طولانی درمسیر بازی تجربه میکنید که کمتر در صنعت گیمینگ به آنها پرداخته شده: شکنجه - کودک سربازان و هزینه های انسانی توسعه های هسته ای. The Pahntom Pain این موضاع مهم را بخوبی تصویر میکشد ولی بشکل پرده برداری از وحشیگری های ناشی از آنها به شما یادآور میشود هر نظمی که که ما در جهان امروزه میشناسیم به قیمت از دست رفتن آزادی و خوشبختی یک انسان دیگر است.
ماموریت های The Pahntom Pain محسور کننده هستند که برای اکثر دفعات شما را با یک سرعت به جلو میکشاند. اما در این میان بیشتر از 100 ماموریت جانبی وجود دارد که توجه شمارا جلب میکند. انقدر کار برای انجام دادن وجود دارد که من شاید شک داشتم بتوانم همه ی آنها را تمام کنم ولی این ویژگی مثبت را این موضوع بهمراه داشت که بدانم این دنیای Open WOrld همیشه کنار ماموریت اصلی برایم چیزهای دیگری برای کشف کردن دارد. بازی همیشه توجه شما را به چیزهای مختلفی جلب میکند ولی به هرکدام که تمرکز کنید یک جلوه از gameplay بازی شما را جذب میکند. هم در آفریقا و هم افغانستان پر از پایگاههای نظامی کوچک محیط های بزرگ و تحدیدهایی از طبیعت خود نیز هستند که همه و همه موفعیتی برای درگیر شدن و پاداش به شما میدهند. یک پایگاه میتواند وسیله ی نقلیه ای با ارزش دزدین داشته باشد یا سربازی که اطلاعات بدرد بخوری بهمراه داشته باشد اگر بتوانید او را بی سرو صدا بازجویی کنید.
موفقیت در The Phantom Pain فقط با رفتن از نقطه ی A به B یا با از بین بردن یک آمد بد کله گنده تعیین نمیشود. بیاد داشته باشید که شما درحال ساخت یک ارتش خصوصی هستید. دراین حین که باید دشمنان را متقاعد کنید تا به شما بپیوندند رنک شما ممکن است به اعمال زور نیز احتیاج پیدا کند. در The Phantom Pain به راحتی به دست دوست جدیدتان یک بالن وصل میکنید و همین باعث میشه اون بسرعت به سمت هلی کوپتر فرستاده میشود. این یک مفهوم مسخره بنظر می آید ولی درعین حال برای عملی کردن هدف Big Boss یعنی توسعه بیشتر و منابع و نیروهای بیشتر بکار می آید. از آنجا که یک سرباز مرده بدرد کسی نمیخورد باید توجه کنید که تاجای ممکن با دقت و مخفیانه بازی کنید. پیشروی بدون دیده شدن یکی از ستون های سریِ Metal Gear بوده است که این ویژگی در این دنیای Open World که در The Phantom Pain وجود دارد هیجان انگیز تر میشود بطوری که یک گرگ گرسنه میتواند به اندازه ی یک سرباز دشمن ماموریت شما را به بیراهه بکشد. برخلاف Metal Gear های قبلی وقتی در محیطی بسته و مخفی قرار دارید بازهم در زمانی که اصلا انتظاترش را ندارید یک تهدید از چندین کلیومتر آنطرف تر میتواند بسمت شما بیاید. هیچ چیزی برای نفوذ محدود نیست و هیچ مکانی هم امن نیست.
تمام تلاشهای شما برای دستگیری سربازها بعلاوه ی منابع و حیات وحش و وسایل نقلیه در Mother Base خلوت گاه روی آب شما حسابی بکار شما می آید. آنجا سربازهایی که اسیر شده اند را میتوان برای تحقیقات در رشته های مختلفی اجیر کرد. باید درنظر داشت که سربازهارا به درستی سازماندهی کرد چون هرکدام آنها در یک زمینه قابلیت رشد زیادی دارند و هر کدام میتوانندسلاح ها و تکنولوژی های جدیدی را برای Mother Base ّهمراه آورند. هر سربازی را که به بخش خاص تحقیقاتی اضافه میکنید آن بخش براساس توانایی های آنها عمل میکند. وقتی به اندازه ی کافی منابع و مواد را داشته باشید میتوانید تجهیزات جدیدی برای آن بخش توسعه بدهید. تعداد بسیاری ازاین تجهیزات برای باز کردن وجود دارند که شما میتوانید بیشتر از 100 ساعت صرف جمع کردن منابع مورد نیاز از دشمن برای باز کردن آنها بکنید. اما بهرحال میتوانید تمرکز خود را بر تجهیزات مورد نیاز سبک بازی خود بکنید که بستگی دارد بیشتر مخفی کاری را ترجیح میدهید یا اکشن. البته با حداقل این تجهیزات هم میتوانید پیشروی کنید ولی درنهایت کار شما با استفاده از تجهیزات ساخته شده در Mother Base راحتتر است. هرچه Base بزرگتر شود هم تجهیزات و نیرای بیشتری را در بر میگرد تا جایی که میتوانید سربازهای اجیر شده ی خود را به ماموریتهای دریافت شده اعزام کنید تا برایتان منابع بدست بیاورند.
شما میتوانید پیشرفت Mother Base را از این 1 پلتفرم تا کلکسونی از چندین پلتفرم که توسط پل بهم متصل هستند ببینید که شاید چند دقیقه زمان برای رفتن از یک سمت به سمت دیگر آن زمان لازم باشد. ممکن است آنجا گاها فعالیت های مختصری وجود داشته باشد ولی در اکثر اوقات آنجا حس بودن خانه و امنیت و دوری از تهدیدها را بشما انتقال میدهد. خیره شدن به اقیانوس دور از میدان نبرد و اتفاقات آن به شما لحظه ای از آرامش میدهد حسی که وقتی سوار بر هلی کوپتر درحال اعزام به ماموریت هم بشما انتقال پیدا میکند. آن لحظه که دوربین پشت سر Big Boss مثل شبح قرار میگیرد بنظر من حسی میدهد که کمتر در بازی کامپیوتری دیگری وجود دارد.
وقتی فرود میآیید این افکار عمیق جای شما را در صندلی میگیرد و شما وارد میان نبرد میشوید. معمولا باید محیط وسیعی را تحت پوشش قرار بدهید با اینکه حرکت با پای پیاده بشکل عجیبی لذت بخش است. صدای سایش لباس ها و قدمهای محکم حس خوبی را منتقل میکند با این حال به یک وسیله ی نقلیه احتیاج میکنید حالا میخواهد این وسیله اسب باشد یا ماشین یا یک وسیله ی نقلیه ی رباتیک که همانند R2-D2 استار وارز جالب و جذاب است. اسب و walker که با اسم Bَuddies شناخته میشوند برای اغلب ماموریتهای یکی شان همراه شما خواهد بود. کاربرد Buddies فقط به حمل و نقل خلاصه نمیشود و درعین حال اگر به درستی بازی کنید میتوانید از یک سگ هم استفاده کنید تا جای دشمنانتان را برایتان بو بکشد. در ادامه شما توانایی داشتن یک همراه انسان روهم پیدا خواهید کرد که درنهایت به بهترین همکار شما در بازی بدل میشود. Metal Gear همیشه در پیشروی به تنهایی خلاصه میشد اما The Phantom Pain این ویژگی را با این قابلیت تغییر داده است. وجود buddies و Open World بودن لایه ای جدید از عمق را به گیم پلی وارد کرده که در نهایت The Phantom Pain را از باقیِ شماره های این سری جدا میکند.
این کار دشواری است تا The Phantom Pain را از میراث خود جدا کرد. چون داستان اینجا در ادامه ی اولین شماره از بازی یعنی Metal Gear سال 1987 است. این سری هیچوقت بشکل پشت هم روایت نشد پس با اینکه این شماره پیش نیازی برای شماره ی اصلی سری است همچنین بخش جامانده ای در میان تایم لاین زمانی بازی هم هست. میدانیم بعد چه اتفاقی می افتد یا قبلا چه اتفاق افتاده ولی این میان جایی که Big Boss با یک تغییر مهم رورو میشود تابحال یک راز بوده است. بااینکه داستان بخودیه خود جالب و گیراست ارتباط دادن وقایع با بقیه ی داستان برای طرفداران بازی که نزدیک به 3 دهه این مسیر را همراهی کردند بسیار حائز اهمیت است. بازی همانطور که قول داده شده بود آشکار میکند که Big Boss تبدیل به این مردی شد که حالا همه او را میشناسند ولی این مسیر و اتفاق آن است که هیچکس فکر آن را نمیکرد. رسیدن به این نقطه از داستان نیازمند زمان و شکیبایی است. برای رسیدن به این بخش نهایی شما مجبورید چندین ماموریت قدیمی را با درجه های بالاتر سختی طی کنید تا ماموریت نهایی باز شود. این تنها بخش The Phantom Pain است که جلوه ی خوبی ندارد. گیم پلی تقریبا بی عیب و نقص است و داستان و شخصیت ها گیرا هستند بطوری که این ترکیب را در هیچ بازی دیگری تجربه نکردم ولی این بخش از The Phantom Pain بود که دارای مشکل بود.
خوشبختانه این اتفاق گذراست. گره نهایی بازی سایه ی عمیق و تاریکی برروی حهان می گذارد. جمله ی وای بر ما و افسوس قلبتان را دربر میگیرد ولی نمیتوانید رویتان را برگردانید و باید کاری کنید. عملتان با خواسته تان سازگاری ندارد ولی دستتان بسته است. برای کسی که تازه با داستان The Phantom Pain با راه Big Boss آشنا شده نتیجه ی همه چیز شما را بفکر فرو میبرد. چیزهایی که تمام این مدت برایشان مبارزه کردید تحت تاثر قرار میگیرند بهمراه روابط و شخصیتهایی که در بین راه برایشان جنگیدید. همچین رابطه ی شما با هویت خودتان بعنوان یک رهبر نظامی. همه چیز زیر سوال میرود و هیچ چیز دیگر مثل قبل بنظر نمی آید. برای طرفداران بازی انتهای بازی جواب به سوال هاست و همچنین ایجاد پیامدهایی غیر قابل پیش بینی.
بعد از صدها ساعت مخفی کاری برروی خاک خفه کردن دشمن هادر خفا و دست انداخته شون توسط فردی که بدنبال پاک سازی جهان بود پایان The Phantom Pain پایانی درخور این سفر طولانی را بهمراه می آورد. حال شما را منقلب و اشک هایتان قلبتان را خالی میکند. میان پرده های پر کیفیت پر از تیراندازی های نفس گیر و دیالوگ های شور انگیز شما را تا انتها جلب خود میکند. جنگ در یک دنیای وسیع و زیبا و خطرناک به شما حس هدفمندی میدهد. داستان مانند لقمه ای برروی ظرف غذا وجود دارد ولی شما باید برای رسیدن به تمام آن کار کنید.
تمام طرفداران Metal Gear شماره ی مورد علاقه ای برای خود دارند. برای بعضی ها منحصر بفرد بودن گیم پلی یا لحظات بیاد ماندنی یا بخش خاصی از داستان است. بهمین خاطر ترجیح دادن یک Metal Gear کار سختی است اما با The Phantom Pain این مشکل دیگر حل شده است. هیچ عنوانی تا بحال این عمق از گیم پلی و محتوا را شاهد نبوده است. بهترین اِِلمان های شماره های قبل همه اینجا هستند و یکی دنیای Open World جدید به گیم پلی اضافه شده است تا همه چیز را کامل کند. وقتی به روایت داستان میرسیم هیچ Metal Gear ـی به این شکل در لحن روایت داستان ثابت محکم و گیرا نبوده است.
Metal Gear Solid V: The Phantom Pain ممکن است یکی از بهترین بازهای اکشنی که تابحال ساخته شده است باشد ولی بدون شک بهترین Metal Gear ـی است که تابحال دیده ایم.
خوب:
+داستان پیچیده و غیرمعمولی که توجه شما را از ابتدا تا انتها جلب خودش میکند.
+محیط و شخصیت ها هرکدام گیرایی خاص خودشان را دارند.
+با وقار کامل تابوها رو زیر سوال میبرد.
+وجود دنیایی بشدت عظیم پر از امکانات هیجان انگیز
+ارائه ی بهترین نوع مخفی کاری در سبک خودش
+بازی از بُعد بخش Mother Base جاذب و پر پاداش است که مرزهای بازی را به فراتر از مرزهای نبرد میکشاند.
+تیکه ی کامل و مناسب پازل از یک سریه پر پیچ و تاب.
بد:
_کند شدن سرعت روایت بازی در اواخر گاها جنب و جوش شما را میگیرد.
امتیاز: 10
آخرین ویرایش:
عجب سالی شد! اون از ویچر 3 و متال گیر و بلادبورن ، در آینده هم فالوت و آنچارتد و هیلو! فعلا لقب بهترین سال برای بازیهای ویدئویی نسل جدید همین 2015 هست فکر نکنم تا یکی دوسال دیگه تغییر کنه:d راجب امتیازات هم باید بگم meh، کمتر از این انتظار نمیرفت.
شرمنده ولی آنچارتد 4 سال بعد میاد تاجایی که میدونم
به نظر منم امسال یکی از بهترین سال های گیمینگ به حساب میاد از نظر خیلی ها (حداقل در نسل 8 )
سال بعد هم با آنچارتد 4 و DOOM و احتمالا Legend Of Zelda ی wii u (اگر 2016 بیاد البته) و Scalebound و یکسری بازی دیگه ... احتمالا سال گیمینگ جالبی خواهد بود به نظرم
تشکر
با تشکر فراوان از آقای Reza Razor
نتونستم به یه دکمه تشکر بسنده کنم
عالی بود
جا داره به قسمت برای ترجمه نقدا باز شه تو بازیسنتر
و در آخر خدای بزرگ صبر بده به ما تا روزی که بشه بازی کرد
نتونستم به یه دکمه تشکر بسنده کنم
عالی بود
جا داره به قسمت برای ترجمه نقدا باز شه تو بازیسنتر
و در آخر خدای بزرگ صبر بده به ما تا روزی که بشه بازی کرد
عنوان: Metal Gear Solid V: The Phantom Pain
پلتفرم: X360/Xbox One/PC/PS3/PS4
کارگردان: Hideo Kojima
توسعه دهنده: Konami
ناشر:Konami
تاریخ انتشار:1 سپتامبر 2015
IGN: 10/10
GameSpot 10/10
God is a Geek: 10/10
3DJuegos: 10/10
Hobby Consolas: 9.7/10
Power Unlimited:9.7/10
IGN Italia: 9.7/10
EGM: 9.5/10
IGN Spain 9.5/10
GameTrailers: 9/3
Game Informer: 9.3/10
Destructoid: 9/10
Everyeye.it: 9/10
Eurogamer Italy: 9/10
Multiplayer.it: 8.8/10
نمرات ثبت نشده در سایت متا(تا این لحظه):
Press Start - 9.0
Respawn Ninja - 100%
Daily Dot - 5/5
examiner: 5/5
به نمرا ت MGS V حسودی می کنم، من فکر می کردم Arkham Knight موفقیت بیشتری نسب بته MGS V پیدا کند، اما اونطوری که فکر می کردم پیش نرفت...... به هوادران MGS V تبریک میگم، باید به عنوان Fall Out 4 تمرکز کنم!
تبریک میگم همونطور که انتظار داشتم . با اینکه فن بازی نیستم ولی از روزی که تریلر های E3 و GC را دیدم مطمئن شدم این بازی با دست پر اومده و ایده هایی نابی داره که حداقل از نظر گیم پلی چند پله از شماره های قبلی خودش پیشی گرفته مخصوصا ایده ی گسترس و شخصی سازی بیس بازی ! بقیه موارد هم جای خود...
Google