ارسال پاسخ

[ATTACH=full]141993[/ATTACH]

(Mad Men (2007-2015

Season One: 7.2

Season Two: 7.1

Season Three: 8.5

Season Four: 9.2

Season Five: 8.8

Season Six: 8.5

Season Seven: 8.6

مدمن شروع سختی برای من داشت. تحمل کردن شخصیت های اتوکشیده که فکرشان مدام به هوا و هوس و عشق بازی است و گهگاهی با بیان دیالوگ های شعار زده، دل مشتریان خود را به دست می آوردند، برایم عذاب آور بودند. یعنی برایم داشت تداعی می شد که آیا سریال مد من تا پایان همین گونه پیش خواهد رفت؟! ناگهان در وسط آن قسمت های خواب آور، متیو واینر (خالق سریال) پلاتی را ارائه کرد که به نوعی عنصر اصلی سریال قلمداد شد؛ پرده از گذشته سیاه و مرموز دان دریپر. این پرده پرداری که در هر فصل مانند تکه های پازل، شخصیت دان دریپر را تکمیل می کردند، باعث شد که سریال تحولی عجیبی پیدا کند. در سریال، پروتاگونیست که امروزه در بیشتر سریال های امروزه رنگ و بوی یک ضد قهرمان را دارد، اصلی ترین عنصر یک سریال است و واینر بی شک یکی از پرجزییات ترین شخصیت های تاریخ تلویزیون را خلق کرده است. شخصیتی که جزییاتش آن قدر حساب شده است که با شخصیت های قصه های فیتزجرالد برابری می کند. به مرور، شخصیت ها خودمانی تر، دیالوگ ها روان تر و روابط شخصیت با هم دلگرم تر می شوند. سریالی بود که هیچی از شخصیت ها رنگ نباختند و هرکدامشان با دغدغه های مشخص، بیننده را درگیر می کردند. از همه مهم تر، مد من بازتاب دهنده پرحادثه ترین دهه آمریکا معاصر است؛ واینر با هوش و ذکاوت مثال زدنی، حوادث سریال را با حوادث حقیقی مخلوط کرده است. به طوری است که انگار خودمان از نزدیک شاهد این فجایع روزهای سخت آمریکا هستیم. یکی از ادبی ترین پایان بندی ها را دارد که هم می تواند شما را خوشحال و هم به گریه بیاندازد، صحنه ی پایانی نشان دهنده احیای دوباره دان دریپر از تمام سختی های که تا حالا کشیده است. لبخندی که من با تمام وجود احساس کردم.