ارسال پاسخ

[ATTACH=full]240910[/ATTACH]

قهرمان حقیقی ترین تصویر ممکن از جامعه ایران معاصر را نشان می دهد؛ آیا نمایش همین تصویر باعث می شود که منتقدان و مخالفان اصغر فرهادی، او را محکوم به «سیاه نمایی» کنند؟ اصلا واژه سیاه نمایی چیست؟ اگر نمایش زشتی جامعه و سیستم اداری یک مملکت، سیاه نمایی تلقی می شود، پس سریال Wire هم به نوعی سیاه نمایی است؟! فیلم قهرمان با محدودیت های اجباری سینمای ایران، بهترین سینما را به مخاطب حرفه ای و عام نمایش می دهد که سینمای هالیوود در چند سال اخیر در ساخت چنین آثاری شکست خورده است. قهرمان ترسیم نقطه به نقطه ظهور و افول یک قهرمان است؛ تصمیم گیری های عجولانه، شبکه مجازی، روی آوردن به رسانه، شخصیتی که علاقه ای ندارد قهرمان باشد را «قهرمان یک شهر» نشان می دهند اما فرهادی در پلان هایی که از هر شخصیت که به نحوی اغراق آمیز از عمل رحیم (بازی امیر جدیدی لایق اسکار است)، تعریف و تمجید می کنند، مشاهده می کنیم که در واقع، در باطن و کمی در ظاهرشان، نوعی حسادت و خلق و خوی رادیکالی دارند که نشات گرفته از وضعیت بد اقتصادی، معیشتی آن هاست، منتظر یک حاشیه می مانند تا قهرمان خودساخته خود را به یک ظالم تبدیل کنند. [ISPOILER]شاید بهترین دیالوگ فیلم را محسن تنابنده به رحیم پیرامون احوال و حالات افراد دارای پست و مقام گفت: «این ها دنبال آدم هایی مثل من و تو هستند که از طریق رسانه و تلویزیون، کشور ما رو خوب جلوه بدن»![/ISPOILER]

9/10