ورود
ثبت نام
صفحه اصلی
اخبار بازی
بررسی بازی
حقایق بازیها
داستان بازی
بررسی سخت افزار
برنامههای ویدیویی
انجمنها
نوشتههای جدید
پرمخاطبها
جستجوی انجمنها
جدیدترینها
ارسالهای جدید
آخرین فعالیتها
کاربران
کاربران آنلاین
جستجو
جستجو فقط عنوان ها
توسط:
جستجو فقط عنوان ها
توسط:
ورود
ثبت نام
جستجو
جستجو فقط عنوان ها
توسط:
جستجو فقط عنوان ها
توسط:
Menu
Install the app
Install
فراخوان عضویت در تحریریه بازیسنتر | برای ثبت درخواست کلیک کنید
صفحه اصلی
انجمنها
موضوعات عمومی
سینما، گرافیک کامپیوتری (CG Art) و Comic
Rate your last seen movie (قوانین پست اول حتما رعایت شود)
ارسال پاسخ
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
متن گفتگو
<blockquote data-quote="Origami 2008" data-source="post: 4839189" data-attributes="member: 112936"><p style="text-align: center">[ATTACH=full]162865[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center">Mulholland Drive 2001</p> <p style="text-align: center"><span style="color: rgb(65, 168, 95)">9.5/10</span></p> <p style="text-align: center"></p> <p style="text-align: center">در یکی از معروف ترین مصاحبه های تلویزیونی دیوید لینچ، او به واضح بیان می کند که بزرگترین ترس او، رویا و رویا دیدن است و هرگز هم برای درمان آن نزد روانپزشک یا روان شناس نمی رود. سینمای لینچ (تا آن جایی که من دیده ام و به علاوه تویین پیکس) سعی دارد قصه ای در مرز میان خیال و واقعیت روایت کند که معمولا در کله پاک کن، تویین پیکس و بزرگراه گمشده این رویا است که تبدیل به کابوسی فناناپذیر تبدیل می شود ولی در جاده مالهالند همه چیز بالعکس است؛ این رویا بتی/دایان است که روی خوشی دارد و کابوس در واقع دنیای حقیقی است که او را به انحطاط و فروپاشی کشانده است. این نخستین اثری است که می بینم نگاه سورئال توام با انتقاد به دنیای هالیوود دارد و بتی/دایان نمونه شکست خورده یک بازیگر هالیوودی است که به بهانه های مختلف در عالم رویا و حقیقت مسیر خود را گم کرده است. نیمه دوم فیلم همانند برگه آسی می ماند که طرف مقابل (مخاطب) را از خواب غفلت سناریونویسی خلاقانه لینچ بیدار می کند. مالهالند یک تکه از پازل نهایی لینچ در فیلم هجده ساعته Twin Peaks Return است.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Origami 2008, post: 4839189, member: 112936"] [CENTER][ATTACH type="full" alt="162865"]162865[/ATTACH] Mulholland Drive 2001 [COLOR=rgb(65, 168, 95)]9.5/10[/COLOR] در یکی از معروف ترین مصاحبه های تلویزیونی دیوید لینچ، او به واضح بیان می کند که بزرگترین ترس او، رویا و رویا دیدن است و هرگز هم برای درمان آن نزد روانپزشک یا روان شناس نمی رود. سینمای لینچ (تا آن جایی که من دیده ام و به علاوه تویین پیکس) سعی دارد قصه ای در مرز میان خیال و واقعیت روایت کند که معمولا در کله پاک کن، تویین پیکس و بزرگراه گمشده این رویا است که تبدیل به کابوسی فناناپذیر تبدیل می شود ولی در جاده مالهالند همه چیز بالعکس است؛ این رویا بتی/دایان است که روی خوشی دارد و کابوس در واقع دنیای حقیقی است که او را به انحطاط و فروپاشی کشانده است. این نخستین اثری است که می بینم نگاه سورئال توام با انتقاد به دنیای هالیوود دارد و بتی/دایان نمونه شکست خورده یک بازیگر هالیوودی است که به بهانه های مختلف در عالم رویا و حقیقت مسیر خود را گم کرده است. نیمه دوم فیلم همانند برگه آسی می ماند که طرف مقابل (مخاطب) را از خواب غفلت سناریونویسی خلاقانه لینچ بیدار می کند. مالهالند یک تکه از پازل نهایی لینچ در فیلم هجده ساعته Twin Peaks Return است.[/CENTER] [/QUOTE]
Insert quotes…
Verification
پایتخت ایران
ارسال نوشته
صفحه اصلی
انجمنها
موضوعات عمومی
سینما، گرافیک کامپیوتری (CG Art) و Comic
Rate your last seen movie (قوانین پست اول حتما رعایت شود)
Top
نام کاربری یا ایمیل
رمز عبور
نمایش
رمز عبور خود را فراموش کرده اید؟
مرا به خاطر بسپار
ورود
اگر میخواهی عضوی از بازی سنتر باشی
همین حالا ثبت نام کن
or ثبتنام سریع از طریق سرویسهای زیر
Twitter
Google
Microsoft