ورود
ثبت نام
صفحه اصلی
اخبار بازی
بررسی بازی
حقایق بازیها
داستان بازی
بررسی سخت افزار
برنامههای ویدیویی
انجمنها
نوشتههای جدید
پرمخاطبها
جستجوی انجمنها
جدیدترینها
ارسالهای جدید
آخرین فعالیتها
کاربران
کاربران آنلاین
جستجو
جستجو فقط عنوان ها
توسط:
جستجو فقط عنوان ها
توسط:
ورود
ثبت نام
جستجو
جستجو فقط عنوان ها
توسط:
جستجو فقط عنوان ها
توسط:
Menu
Install the app
Install
فراخوان عضویت در تحریریه بازیسنتر | برای ثبت درخواست کلیک کنید
صفحه اصلی
انجمنها
موضوعات عمومی
سینما، گرافیک کامپیوتری (CG Art) و Comic
Rate your last seen movie (قوانین پست اول حتما رعایت شود)
ارسال پاسخ
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
متن گفتگو
<blockquote data-quote="RPG'er" data-source="post: 1913683" data-attributes="member: 38652"><p>The Artist</p><p></p><p>یک فیلم صامت درباره ی سقوط فیلم های صامت. به طور کلی، بزرگترین ویژگی ( یا نکته ی مثبت ) فیلم، بازگشت به تکنیک سینمایی 90 سال پیش هست. اگه آرتیست رو، با حفظ تمام ویژگی های فعلیش، رنگی و ناطق می کردیم، با یه اثر کاملا معمولی طرف بودیم. فیلم هایی که هر سال میان و میرن و توی همون سال هم از خاطرات فراموش میشن. ( هرچند در حال حاضر هم اگه به خاطر جایزه های دریافت شدش نبود، سرنوشتی مشابه پیدا میکرد.) ولی صامت بودن و سیاه سفید بودن آرتیست یه استیل خاصی بهش میبخشه و به عبارتی، از چیزی که هست، بهتر نشونش میده. </p><p></p><p>داستان فیلم، به طور کلی کلیشه ای هست. داستان فردی که یه زمانی تو اوجه و بعد نزول میکنه. </p><p>[SPOILER=]بعد از این نزول به انزوا کشیده میشه، یکی میاد از ترحم بهش کمک میکنه و دوباره به اوج برمیگرده.[/SPOILER]</p><p></p><p>این نوع داستان بدون پیچیدگی و کم عمق ( ولی در عین حال، جذاب ) رو ما بارها جاهای مختلف شنیدیم و دیدیم، فقط با شخصیت ها، مکان ها و بسترهای متفاوت. آرتیست هم سعی نداره که تحولی ایجاد کنه و با حفظ یه سری جزییات مربوط به خودش، کاملا به کلیشه های این نوع داستان ها پایبند هست. ولی همونطور که اشاره شد، چیزی که باعث میشه آرتیست به یه اثر نخ نما تبدیل نشه ، صامت بودن و سیاه سفید بودنشه که یه جورایی میشه گفت دیدنش بین آثار جدید، یه تجربه ی منحصر به فرد هست و به ما یادآوری میکنه که فیلم های صامت، چیزی بیشتر از یه تکنولوژی محدود بودن و دنیای خاص و دلچسب خودشون رو داشتن که هنوز هم میتونه جذاب باشه. کارگردان فیلم هم از این نقطه اتکای فیلمش به خوبی آگاهه و تمام سعیشو کرده تا اثرش هرچه بیشتر حال و هوای یک فیلم صامت رو داشته باشه. موسیقی فیلم، لوکیشن ها، نماهای صحنه و به خصوص بازی بازیگرها همه خوب هستن و کارگردان رو در رسیدن به این هدف کمک میکنن. کار دو بازیگر اصلی فیلم Dujurdian و Bejo و البته John Goodman هم بسیار خوبه و نشون میده درک خوبی از این که یه بازیگر فیلم صامت باید چجور حالات چهره ای داشته باشه، داشتن. البته جایزه هایی که Dujurdian گرفت، یه کم قابل بحثه، چون نقش خیلی سنگینی نداشت و بیشتر از این که به قدرت بازیگری نیاز داشته باشه، به فیزیک ظاهری نیاز داشت. </p><p></p><p>به طور کلی، آرتیست اثریه که ارزش دیده شدن داره. خصوصا اگه حس مثبتی به فیلم های صامت دارید. ولی خیلی ازش انتظار بالایی نداشته باشید تا احیانا بعد از دیدنش، ازش ناامید نشید.</p><p>[SPOILER=]جا داره اینجا حرکت نابجا در پایان فیلم یعنی ناطق شدن ناگهانی شخصیت ها اشاره کرد که به نظرم حرکت نابجایی بود و فلسفه ی کلی فیلم رو زیر سوال برد. [/SPOILER]</p><p>6/10</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="RPG'er, post: 1913683, member: 38652"] The Artist یک فیلم صامت درباره ی سقوط فیلم های صامت. به طور کلی، بزرگترین ویژگی ( یا نکته ی مثبت ) فیلم، بازگشت به تکنیک سینمایی 90 سال پیش هست. اگه آرتیست رو، با حفظ تمام ویژگی های فعلیش، رنگی و ناطق می کردیم، با یه اثر کاملا معمولی طرف بودیم. فیلم هایی که هر سال میان و میرن و توی همون سال هم از خاطرات فراموش میشن. ( هرچند در حال حاضر هم اگه به خاطر جایزه های دریافت شدش نبود، سرنوشتی مشابه پیدا میکرد.) ولی صامت بودن و سیاه سفید بودن آرتیست یه استیل خاصی بهش میبخشه و به عبارتی، از چیزی که هست، بهتر نشونش میده. داستان فیلم، به طور کلی کلیشه ای هست. داستان فردی که یه زمانی تو اوجه و بعد نزول میکنه. [SPOILER=]بعد از این نزول به انزوا کشیده میشه، یکی میاد از ترحم بهش کمک میکنه و دوباره به اوج برمیگرده.[/SPOILER] این نوع داستان بدون پیچیدگی و کم عمق ( ولی در عین حال، جذاب ) رو ما بارها جاهای مختلف شنیدیم و دیدیم، فقط با شخصیت ها، مکان ها و بسترهای متفاوت. آرتیست هم سعی نداره که تحولی ایجاد کنه و با حفظ یه سری جزییات مربوط به خودش، کاملا به کلیشه های این نوع داستان ها پایبند هست. ولی همونطور که اشاره شد، چیزی که باعث میشه آرتیست به یه اثر نخ نما تبدیل نشه ، صامت بودن و سیاه سفید بودنشه که یه جورایی میشه گفت دیدنش بین آثار جدید، یه تجربه ی منحصر به فرد هست و به ما یادآوری میکنه که فیلم های صامت، چیزی بیشتر از یه تکنولوژی محدود بودن و دنیای خاص و دلچسب خودشون رو داشتن که هنوز هم میتونه جذاب باشه. کارگردان فیلم هم از این نقطه اتکای فیلمش به خوبی آگاهه و تمام سعیشو کرده تا اثرش هرچه بیشتر حال و هوای یک فیلم صامت رو داشته باشه. موسیقی فیلم، لوکیشن ها، نماهای صحنه و به خصوص بازی بازیگرها همه خوب هستن و کارگردان رو در رسیدن به این هدف کمک میکنن. کار دو بازیگر اصلی فیلم Dujurdian و Bejo و البته John Goodman هم بسیار خوبه و نشون میده درک خوبی از این که یه بازیگر فیلم صامت باید چجور حالات چهره ای داشته باشه، داشتن. البته جایزه هایی که Dujurdian گرفت، یه کم قابل بحثه، چون نقش خیلی سنگینی نداشت و بیشتر از این که به قدرت بازیگری نیاز داشته باشه، به فیزیک ظاهری نیاز داشت. به طور کلی، آرتیست اثریه که ارزش دیده شدن داره. خصوصا اگه حس مثبتی به فیلم های صامت دارید. ولی خیلی ازش انتظار بالایی نداشته باشید تا احیانا بعد از دیدنش، ازش ناامید نشید. [SPOILER=]جا داره اینجا حرکت نابجا در پایان فیلم یعنی ناطق شدن ناگهانی شخصیت ها اشاره کرد که به نظرم حرکت نابجایی بود و فلسفه ی کلی فیلم رو زیر سوال برد. [/SPOILER] 6/10 [/QUOTE]
Insert quotes…
Verification
پایتخت ایران
ارسال نوشته
صفحه اصلی
انجمنها
موضوعات عمومی
سینما، گرافیک کامپیوتری (CG Art) و Comic
Rate your last seen movie (قوانین پست اول حتما رعایت شود)
Top
نام کاربری یا ایمیل
رمز عبور
نمایش
رمز عبور خود را فراموش کرده اید؟
مرا به خاطر بسپار
ورود
اگر میخواهی عضوی از بازی سنتر باشی
همین حالا ثبت نام کن
or ثبتنام سریع از طریق سرویسهای زیر
Twitter
Google
Microsoft