ورود
ثبت نام
صفحه اصلی
اخبار بازی
بررسی بازی
حقایق بازیها
داستان بازی
بررسی سخت افزار
برنامههای ویدیویی
انجمنها
نوشتههای جدید
پرمخاطبها
جستجوی انجمنها
جدیدترینها
ارسالهای جدید
آخرین فعالیتها
کاربران
کاربران آنلاین
جستجو
جستجو فقط عنوان ها
توسط:
جستجو فقط عنوان ها
توسط:
ورود
ثبت نام
جستجو
جستجو فقط عنوان ها
توسط:
جستجو فقط عنوان ها
توسط:
Menu
Install the app
Install
فراخوان عضویت در تحریریه بازیسنتر | برای ثبت درخواست کلیک کنید
صفحه اصلی
انجمنها
گفتگو درباره بازیها و صنعت بازیهای ویدیویی
بازیهای کنسول و کامپیوتر
Death Stranding
ارسال پاسخ
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
متن گفتگو
<blockquote data-quote="Boss" data-source="post: 4659153" data-attributes="member: 1915"><p>اینو میخاستم تاپیکش کنم اما چون هنوز بازی رو تجربه نکردم، گفتم بهتر تاپیک مفصل و کامل رو بزارم بعد از تمام کردنش. پس این متن رو همینجا ارسال میکنم.</p><p><span style="color: rgb(184, 49, 47)">متن کمی اسپویل از مکانیزم های بازی داره، البته میتونن هم اسپویل نباشن! اکه خیلی حساسید الان نخونید.</span></p><p></p><p>یادمه اون قدیما آهنگها بالای پنج دقیقه بودن، مردم راحت سر ظهر سه ساعت وقت خابیدن داشتن، خلاصه همه چی با حوصله انجام میشد و عجله ای در کار نبود تا اینکه تکنولوژی پیشرفت کرد و گوشی های همراه و تبلت و اینترنت بین همه فراگیر شد. هر چی بیشتر از این موضوع میگذشت مردم عجول تر و عجول تر میشدن. دیگه کم کم خبری از خاب های سر ظهر و موزیک های بالای پنج دقیقه ای که مدام لوپ میشد اما لذت بخش بودن، نبود! الان دیگه هیچکس حوصله ی نداره اون موقع ها رو نداره، الان حتی پشت چراغ قرمز هم با اینکه راهی نیست بوق میزنن! این همه عجله، در حالی که چیزی با قبلاً فرقی نکرده</p><p></p><p>در مورد دنیای گیمینگ هم این قضیه صدق میکنه، الان بازی های با گیم پلی سریع و اکشن خیلی رو مودتر هستن چون بازار خوبی دارن، اگه الان کسی بخاد کاری انجام بده که حوصله قدیم آدمارو بخاد، کار خیلی سخت میشه چون باید کار خیلی خوب باشه تا بتونه آدمای این روزگار که حوصله ندارن استوری های اینستای دوستاشون هم درست چک کنن جلب کنه!</p><p></p><p>Death Stranding اما سعی کرده مرز بین بازی و حقیقت رو کمتر کنه (در دنیای واقعی بیشتر!) مثلاً اینکه قرار باشه تایم انجام کارهایی مثل سفر کردن و کوهنوردی و غیره رو به واقعیت نزدیک تر کنه، یا سختی راه و پیاده روی های طولانی رو برای نزدیک شدن و درک کردن موقعیت کاراکتر بیشتر به بازیکن تحمیل کنه، مطمئناً این طور سبک بازی که در اون خبری از درگیری و کشتن و اکشن نیست به مزاج همه خوش نمیاد و مورد پسنده همه نیست. یادمه قدیما داییم همیشه میگفت من دوست دارم یه بازی باشه که وقتی توش بمیری دیگه تموم، نتونی ادامه بدی!! این مثال شبیه کاری که کوجیما سعی داره در DS انجام بده، کم کردن فاصله زمانی اتفاقات بازی و دنیای واقعی و انتقال بیشتر حالت ها یا سختی هایی که شخصیت بازی تجربه میکنه</p><p></p><p>همیشه چیزایی که جلوتر از زمان خودشون هستن و به اصطلاح سعی میکنن برخلاف جهت آب شنا کنن با مقاومت روبرو میشن و نمونه های زیادی رو از این موضوع در هنرهای مختلف دیدیم، یعنی اثرهای که همه نمیتونن باهاش ارتباط بگیرن چه منتقدین اون کار و چه مردمی که قرار اونو تجربه کنن و این موضوع به صحبت های اولم کما بیش مرتبطه</p><p></p><p>اینکه چرا به نظرم بازی نوآوری داره و سبک جدیدی رو معرفی میکنه باید بگم شما در اکثر بازی های جهان باز وقتی از یک نقطه نقشه بخاید به دورترین نقطه برید نیم ساعت یا نهایتاً چهل دقیقه طول میکشه، اما شما آیا واقعا احساس کردید که این مسافت رو طی کردید؟ آیا شما وقتی پیاده و یا با وسیله ی نقلیه از کوهی بالا میرید سختی میکشید؟ در DS شما به کوه های پوشیده از برف خیره میشید اما میدونید برای رسیدن اونجا باید برنامه ریزی دقیقی باشید و چه بسا باید هر روز چندین ساعت (یا روز) تلاش کنید تا بتونید به مقصدتون برسید، من فکر میکنم این رسیدن خیلی لذت بخش تر از پنج دقیقه ای رسیدن باشه و حس رسیدن بهتری داره، میدونم خیلی ها بازی میکنن که ازش لذت ببرن و از واقعیت و مشکلاتش دور بشن اما امروز با وجود VR مشخصه که تکنولوژی هم قصد داره از همه لحاظ مرز بین بازی و واقعیت رو کمتر از قبل کنه، چه بسا در کنار نکات منفی که میتونه این نوع بازی داشته باشه همذات پنداری شما با شخصیت اصلی و کارهایی که میکنه و درک بیشتر داستان رو بسیار بیشتر کنه.</p><p></p><p>در بازی شما برای هر قدمی که برمیداری باید برنامه ریزی داشته باشی، مراقب سنگ های جلوی پات باشی و سعی کنی بالانس و تعادل شخصیت بازی رو حفظ کنی. خب بعدش به دور دست ترین نقطه نقشه نگاه میکنی اما میدونی دیگه خبری از اینکه سوار ماشین بشی و یک ربع بعد کیلومترها اونورتر باشی نیست، باید برای سفر طولانی چند روزه ای که داری برنامه ریزی دقیقی داشته باشی، حواست به نظافت و خاب سم باشه، لوازم مناسب کوهنوردی و هر چیزی که برای تغییر آب و هوای سفرت نیاز داری همراهت باشه و...</p><p></p><p>کشتن و مبارزه در اکثر بازی ها یه چیز معمولیه و تاوانی نداره بلکه که شاید پاداشم داشته باشه! اما در DS به هیچ عنوان به این شکل نیست.. در دنیای DS شما اگر کسی را بکشید باید جنازه اش رو تا ۴۸ ساعت پس از مرگش به نقطه ای خاص ببرید و اگر اینکارو نکنید گودالی بزرگ (شبیه مکان برخورد شهاب سنگ) در منطقه کشته شدن مقتول پر اژ بی تی ها بوجود میاد، و این یعنی تاوانی که شما برای مرگ یک نفر میدید چون اگر مسیرتون از آنجا عبور کنه یا باید گودال را دور بزنید و یا ازش رد بشید که راه رو براتون خیلی دورتر میکنه، یه جورایی شبیه ری اکشن بمب اتم در مقابل دخالت های بیجا و اشتباه!</p><p></p><p>من نمیتونم نظر قطعی بدم تا وقتی خودم بازی نکنم، اما این حرفایی که زدم طبق چیزایی بود که دیدم، و حدسم اینه بازی موفق خاهد بود و کم کم جای خودشو باز میکنه و حتی ممکن بقیه بازی سازها هم بعد از مدتی کم کم به سمت این سبک بیان (اگه بزارن که بزارن!)</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Boss, post: 4659153, member: 1915"] اینو میخاستم تاپیکش کنم اما چون هنوز بازی رو تجربه نکردم، گفتم بهتر تاپیک مفصل و کامل رو بزارم بعد از تمام کردنش. پس این متن رو همینجا ارسال میکنم. [COLOR=rgb(184, 49, 47)]متن کمی اسپویل از مکانیزم های بازی داره، البته میتونن هم اسپویل نباشن! اکه خیلی حساسید الان نخونید.[/COLOR] یادمه اون قدیما آهنگها بالای پنج دقیقه بودن، مردم راحت سر ظهر سه ساعت وقت خابیدن داشتن، خلاصه همه چی با حوصله انجام میشد و عجله ای در کار نبود تا اینکه تکنولوژی پیشرفت کرد و گوشی های همراه و تبلت و اینترنت بین همه فراگیر شد. هر چی بیشتر از این موضوع میگذشت مردم عجول تر و عجول تر میشدن. دیگه کم کم خبری از خاب های سر ظهر و موزیک های بالای پنج دقیقه ای که مدام لوپ میشد اما لذت بخش بودن، نبود! الان دیگه هیچکس حوصله ی نداره اون موقع ها رو نداره، الان حتی پشت چراغ قرمز هم با اینکه راهی نیست بوق میزنن! این همه عجله، در حالی که چیزی با قبلاً فرقی نکرده در مورد دنیای گیمینگ هم این قضیه صدق میکنه، الان بازی های با گیم پلی سریع و اکشن خیلی رو مودتر هستن چون بازار خوبی دارن، اگه الان کسی بخاد کاری انجام بده که حوصله قدیم آدمارو بخاد، کار خیلی سخت میشه چون باید کار خیلی خوب باشه تا بتونه آدمای این روزگار که حوصله ندارن استوری های اینستای دوستاشون هم درست چک کنن جلب کنه! Death Stranding اما سعی کرده مرز بین بازی و حقیقت رو کمتر کنه (در دنیای واقعی بیشتر!) مثلاً اینکه قرار باشه تایم انجام کارهایی مثل سفر کردن و کوهنوردی و غیره رو به واقعیت نزدیک تر کنه، یا سختی راه و پیاده روی های طولانی رو برای نزدیک شدن و درک کردن موقعیت کاراکتر بیشتر به بازیکن تحمیل کنه، مطمئناً این طور سبک بازی که در اون خبری از درگیری و کشتن و اکشن نیست به مزاج همه خوش نمیاد و مورد پسنده همه نیست. یادمه قدیما داییم همیشه میگفت من دوست دارم یه بازی باشه که وقتی توش بمیری دیگه تموم، نتونی ادامه بدی!! این مثال شبیه کاری که کوجیما سعی داره در DS انجام بده، کم کردن فاصله زمانی اتفاقات بازی و دنیای واقعی و انتقال بیشتر حالت ها یا سختی هایی که شخصیت بازی تجربه میکنه همیشه چیزایی که جلوتر از زمان خودشون هستن و به اصطلاح سعی میکنن برخلاف جهت آب شنا کنن با مقاومت روبرو میشن و نمونه های زیادی رو از این موضوع در هنرهای مختلف دیدیم، یعنی اثرهای که همه نمیتونن باهاش ارتباط بگیرن چه منتقدین اون کار و چه مردمی که قرار اونو تجربه کنن و این موضوع به صحبت های اولم کما بیش مرتبطه اینکه چرا به نظرم بازی نوآوری داره و سبک جدیدی رو معرفی میکنه باید بگم شما در اکثر بازی های جهان باز وقتی از یک نقطه نقشه بخاید به دورترین نقطه برید نیم ساعت یا نهایتاً چهل دقیقه طول میکشه، اما شما آیا واقعا احساس کردید که این مسافت رو طی کردید؟ آیا شما وقتی پیاده و یا با وسیله ی نقلیه از کوهی بالا میرید سختی میکشید؟ در DS شما به کوه های پوشیده از برف خیره میشید اما میدونید برای رسیدن اونجا باید برنامه ریزی دقیقی باشید و چه بسا باید هر روز چندین ساعت (یا روز) تلاش کنید تا بتونید به مقصدتون برسید، من فکر میکنم این رسیدن خیلی لذت بخش تر از پنج دقیقه ای رسیدن باشه و حس رسیدن بهتری داره، میدونم خیلی ها بازی میکنن که ازش لذت ببرن و از واقعیت و مشکلاتش دور بشن اما امروز با وجود VR مشخصه که تکنولوژی هم قصد داره از همه لحاظ مرز بین بازی و واقعیت رو کمتر از قبل کنه، چه بسا در کنار نکات منفی که میتونه این نوع بازی داشته باشه همذات پنداری شما با شخصیت اصلی و کارهایی که میکنه و درک بیشتر داستان رو بسیار بیشتر کنه. در بازی شما برای هر قدمی که برمیداری باید برنامه ریزی داشته باشی، مراقب سنگ های جلوی پات باشی و سعی کنی بالانس و تعادل شخصیت بازی رو حفظ کنی. خب بعدش به دور دست ترین نقطه نقشه نگاه میکنی اما میدونی دیگه خبری از اینکه سوار ماشین بشی و یک ربع بعد کیلومترها اونورتر باشی نیست، باید برای سفر طولانی چند روزه ای که داری برنامه ریزی دقیقی داشته باشی، حواست به نظافت و خاب سم باشه، لوازم مناسب کوهنوردی و هر چیزی که برای تغییر آب و هوای سفرت نیاز داری همراهت باشه و... کشتن و مبارزه در اکثر بازی ها یه چیز معمولیه و تاوانی نداره بلکه که شاید پاداشم داشته باشه! اما در DS به هیچ عنوان به این شکل نیست.. در دنیای DS شما اگر کسی را بکشید باید جنازه اش رو تا ۴۸ ساعت پس از مرگش به نقطه ای خاص ببرید و اگر اینکارو نکنید گودالی بزرگ (شبیه مکان برخورد شهاب سنگ) در منطقه کشته شدن مقتول پر اژ بی تی ها بوجود میاد، و این یعنی تاوانی که شما برای مرگ یک نفر میدید چون اگر مسیرتون از آنجا عبور کنه یا باید گودال را دور بزنید و یا ازش رد بشید که راه رو براتون خیلی دورتر میکنه، یه جورایی شبیه ری اکشن بمب اتم در مقابل دخالت های بیجا و اشتباه! من نمیتونم نظر قطعی بدم تا وقتی خودم بازی نکنم، اما این حرفایی که زدم طبق چیزایی بود که دیدم، و حدسم اینه بازی موفق خاهد بود و کم کم جای خودشو باز میکنه و حتی ممکن بقیه بازی سازها هم بعد از مدتی کم کم به سمت این سبک بیان (اگه بزارن که بزارن!) [/QUOTE]
Insert quotes…
Verification
پایتخت ایران
ارسال نوشته
صفحه اصلی
انجمنها
گفتگو درباره بازیها و صنعت بازیهای ویدیویی
بازیهای کنسول و کامپیوتر
Death Stranding
Top
نام کاربری یا ایمیل
رمز عبور
نمایش
رمز عبور خود را فراموش کرده اید؟
مرا به خاطر بسپار
ورود
اگر میخواهی عضوی از بازی سنتر باشی
همین حالا ثبت نام کن
or ثبتنام سریع از طریق سرویسهای زیر
Twitter
Google
Microsoft