زمانی بازیهای کامپیوتری مهارت و دلبستگی می‌طلبیدند و بدون این دو عنصر بازی کردن معنی نداشت. با پیشرفت بازیهای کامپیوتری، علی‌رغم خوش آب و رنگ شدن انها، گسترده‌تر شدنشان و پیشرفت تصاعدی آنها در مقوله‌ی تکنولوژی، به خود ضربه زده‌اند. در زیر چندین عامل آزار دهنده در گیم‌پلی که مسلما کسانی که به بازیهای قدیمی عادت دارند را بی‌علاقه نسبت به بازی کرده است فهرست کرده و توضیح می‌دهیم.
پر شدن خود به خود سلامتی
اول از همه، بدترین عامل ضد مهارتهای واقعی یک بازی‌کننده. بعد از کشتن یک دشمن، شما هیچ دلیلی نمی‌بینید که به کارتان افتخار کنید، چرا که شما هیچ چیز در برابر این مبارزه نداده اید جز چند گلوله.
اضافه شدن به سلامتی به صورت اتوماتیک باعث میشود که هرکسی، چه تازه‌کار در یک بازی، و چه کسی که آن بازی را ده‌ها بار تمام کرده است بتواند در هر درجه سختی‌ای بازی را بدون مشکل تمام کند.
این عامل برای کنار گذاشتن تاکتیک بازی و درگیر شدن در یک مبارزه مثل یک حمله‌ی انتحاری کافیست. داخل خیل دشمنان شوید و همینگونه انها را با چاقوی خود مجروح کنید، بدون درد و غم ازینکه آیا می‌توانید بعد از این سلامتی خود را بازگردانید یا نه. آیا یک شمشیرزن، یک خبره‌ی هنرهای رزمی، در طول تاریخ به این گونه جنگیده است؟ مسلما، اما هیچ‌کس نامی از آنها نمی‌برد زیرا قبل ازینکه پایشان به میان این خیل دشمنان برسد، کشته شده‌اند و نبوده‌اند که شرح دلاوری خود را برایمان بدهند!
مبارزه‌ی واقعی مهارت متعارف، تعادل در طرفین و گریز از ضربات را می‌طلبد. چیزی که قدیم، بازیهای کامپیوتری زیادی آنرا پوشش میدادند. اما نسل جدید(و حتی نسل قبلی) این عناصر را فراموش کرده است. امروزه اکثر بازیها، سلامتی‌ای خود مکمل دارند. بدون هیچ آیتمی برای بازگرداندن سلامتی.
هدف گیری خودکار
خوب، بعد از هدف گیری خودکار، دیگر چه چیزی خواهیم داشت؟ رانندگی خودکار در Burnout بعدی؟ مشت زدن خودکار در نسخه‌ی بعدی Street Fighter؟ یک بازی ماریو که خود روی دشمنان میپرد و آنها را می‌کشد؟
داشتن نشانه‌گیری خودکار، مثل اینست که بدهید یکنفر از پشت دوچرخه‌ی شما را هل بدهد و بعد بگویید که دوچرخه سواری را یاد گرفتم. شاید قدیم، موسهای کامپیوتر کمتر پیدا میشدند،(برای همین بود که Doom را میتوانستیم بدون موس بازی کنیم) و اگر پیدا میشدند، به تندی الان نبودند و همینطور، آن زمان کنسولها چیزی به اسم انالوگ استیک نداشتند. امروزه با آنالوگ استیک نرم، و موسهای لیزری، چه چه احتیاجی به نشانه‌گیری خودکار است؟
تاتوریالها بدون قابلیت رد کردن
ما یا به یک تاتوریال احتیاج داریم، یا یک راهنمای متنی بازی. نه هردوی آنها. آیا سازندگان فکر می‌کنند که ما بیسوادیم و نمیفهمیم باید چطور کاراکتر را به بالا و پایین هدایت کنیم؟ آیا می‌خوایم با پرت کردن دسته به آسمان در بازی بپریم که در وسط بازی ما با جمله‌ی "Press A to Jump" روبرو می‌شویم؟
غولهای بازی بعد از مرگ شما سلامتی خود را بازنمیگردانند
در قدیم، بازی‌کنندگان از غولهای بازی می‌ترسیدند. آنها سخت‌ترین بخش یک مرحله بودند که با مهارتهای خود شما را غافل‌گیر میکردند. شما بعد از کشتن یک غول مشعوف می‌شدید و همینطور مهارتتان، در بازی بالاتر میرفت اما امروزه بازیها با غولهای راحت، آنها را در سطح یک دشمن معمولی قرار داده‌اند که گاهی کشتن آنها نیز توفیری در بازی نمی‌کند. آنها دشمنانی هستند که تنها بزرگ هستند و سلامتی بیشتری از بقیه ی دشمنان دارند. نه مهارتهای بیشتری، نه نظام‌مندی محکمی و نه کارهای غافل‌گیر کننده و بدتر از همه، وقتی که مردید، اگر بازی طوری باشد که شما را در همان وضعیت بازگرداند، میبینید که جان وی از قبل از مرگ شما افزایش نیافته و همانگونه مانده است. پس نه احتیاج است که نگران مردن باشید، نه هدر رفتن زحمات‌تان زیرا تنها کاری که باید بکنید اینست که وی را پیدا کرده، چندین تیر روی وی خالی کرده و بعد شاهد مرگ وی باشید، نه چالشی و نه ترسی.
کات‌سینهایی که جای مبارزات بازی را گرفته‌اند
هزاران ضربه‌ی کاری را به یک غول وارد می‌کنیم و با گریز و فرار فراوان؛ وی را از پای میندازیم. توسط چه؟ توسط 3-4 دکمه در حین یک کات‌سین. دیگر لازم نیست که نگران باشید کی غول می‌میرد. چقدر از جان شما کم میشود یا حتی اینکه چگونه باید وی را کشت. دیگر نگران جاخالی از ضربات وی نباشید. تنها کافیست چند تیر کوچک به وی زده تا یک کات‌سین بیاید. حال بنشینید و بعد از نیم ساعت تماشا، با زدن 3 دکمه همراه هم، وی را بکشید.
چک پوینت و اتوسیو
هرکس بازی با کارتریجهای 8 بیتی را به خاطر دارد، می‌داند که هارددیسک و مموری‌کارت به ما ضربه زده‌اند. آنها باعث می‌شوند تا دل به بازی نسپارید و بتوانید طی 1 ماه هم که شده، یک بازی ساده را به پایان برسانید. و بدتر از همه چک‌پوینت که باعث میشود نفهمید از کجا آمده‌اید و به کجا می‌روید.
هوش مصنوعی متغیر
آیا اگر هنگام باران، چتر را فراموش کنید، باران می‌ایستد؟ آیا معلمان، به یک دانش‌آموزی که 0 گرفته است، 20 می‌دهند؟ نه؟ چرا، بعضی از بازیها اگر شما در وضعیت سلامتی بدی قرار بگیرید، هوش‌مصنوعی خود را کاهش می‌دهند و کاری می‌کنند تا دشمنان کمتر به شما آسیب بزند. شاید زیاد محسوس نباشد اما بلاخره غیرمنطقی و آسیب‌زننده است.
بر اساس مقاله‌ی David Houghton در Gamesradar.com
پر شدن خود به خود سلامتی
اول از همه، بدترین عامل ضد مهارتهای واقعی یک بازی‌کننده. بعد از کشتن یک دشمن، شما هیچ دلیلی نمی‌بینید که به کارتان افتخار کنید، چرا که شما هیچ چیز در برابر این مبارزه نداده اید جز چند گلوله.
اضافه شدن به سلامتی به صورت اتوماتیک باعث میشود که هرکسی، چه تازه‌کار در یک بازی، و چه کسی که آن بازی را ده‌ها بار تمام کرده است بتواند در هر درجه سختی‌ای بازی را بدون مشکل تمام کند.
این عامل برای کنار گذاشتن تاکتیک بازی و درگیر شدن در یک مبارزه مثل یک حمله‌ی انتحاری کافیست. داخل خیل دشمنان شوید و همینگونه انها را با چاقوی خود مجروح کنید، بدون درد و غم ازینکه آیا می‌توانید بعد از این سلامتی خود را بازگردانید یا نه. آیا یک شمشیرزن، یک خبره‌ی هنرهای رزمی، در طول تاریخ به این گونه جنگیده است؟ مسلما، اما هیچ‌کس نامی از آنها نمی‌برد زیرا قبل ازینکه پایشان به میان این خیل دشمنان برسد، کشته شده‌اند و نبوده‌اند که شرح دلاوری خود را برایمان بدهند!
مبارزه‌ی واقعی مهارت متعارف، تعادل در طرفین و گریز از ضربات را می‌طلبد. چیزی که قدیم، بازیهای کامپیوتری زیادی آنرا پوشش میدادند. اما نسل جدید(و حتی نسل قبلی) این عناصر را فراموش کرده است. امروزه اکثر بازیها، سلامتی‌ای خود مکمل دارند. بدون هیچ آیتمی برای بازگرداندن سلامتی.
هدف گیری خودکار
خوب، بعد از هدف گیری خودکار، دیگر چه چیزی خواهیم داشت؟ رانندگی خودکار در Burnout بعدی؟ مشت زدن خودکار در نسخه‌ی بعدی Street Fighter؟ یک بازی ماریو که خود روی دشمنان میپرد و آنها را می‌کشد؟
داشتن نشانه‌گیری خودکار، مثل اینست که بدهید یکنفر از پشت دوچرخه‌ی شما را هل بدهد و بعد بگویید که دوچرخه سواری را یاد گرفتم. شاید قدیم، موسهای کامپیوتر کمتر پیدا میشدند،(برای همین بود که Doom را میتوانستیم بدون موس بازی کنیم) و اگر پیدا میشدند، به تندی الان نبودند و همینطور، آن زمان کنسولها چیزی به اسم انالوگ استیک نداشتند. امروزه با آنالوگ استیک نرم، و موسهای لیزری، چه چه احتیاجی به نشانه‌گیری خودکار است؟
تاتوریالها بدون قابلیت رد کردن
ما یا به یک تاتوریال احتیاج داریم، یا یک راهنمای متنی بازی. نه هردوی آنها. آیا سازندگان فکر می‌کنند که ما بیسوادیم و نمیفهمیم باید چطور کاراکتر را به بالا و پایین هدایت کنیم؟ آیا می‌خوایم با پرت کردن دسته به آسمان در بازی بپریم که در وسط بازی ما با جمله‌ی "Press A to Jump" روبرو می‌شویم؟
غولهای بازی بعد از مرگ شما سلامتی خود را بازنمیگردانند
در قدیم، بازی‌کنندگان از غولهای بازی می‌ترسیدند. آنها سخت‌ترین بخش یک مرحله بودند که با مهارتهای خود شما را غافل‌گیر میکردند. شما بعد از کشتن یک غول مشعوف می‌شدید و همینطور مهارتتان، در بازی بالاتر میرفت اما امروزه بازیها با غولهای راحت، آنها را در سطح یک دشمن معمولی قرار داده‌اند که گاهی کشتن آنها نیز توفیری در بازی نمی‌کند. آنها دشمنانی هستند که تنها بزرگ هستند و سلامتی بیشتری از بقیه ی دشمنان دارند. نه مهارتهای بیشتری، نه نظام‌مندی محکمی و نه کارهای غافل‌گیر کننده و بدتر از همه، وقتی که مردید، اگر بازی طوری باشد که شما را در همان وضعیت بازگرداند، میبینید که جان وی از قبل از مرگ شما افزایش نیافته و همانگونه مانده است. پس نه احتیاج است که نگران مردن باشید، نه هدر رفتن زحمات‌تان زیرا تنها کاری که باید بکنید اینست که وی را پیدا کرده، چندین تیر روی وی خالی کرده و بعد شاهد مرگ وی باشید، نه چالشی و نه ترسی.
کات‌سینهایی که جای مبارزات بازی را گرفته‌اند
هزاران ضربه‌ی کاری را به یک غول وارد می‌کنیم و با گریز و فرار فراوان؛ وی را از پای میندازیم. توسط چه؟ توسط 3-4 دکمه در حین یک کات‌سین. دیگر لازم نیست که نگران باشید کی غول می‌میرد. چقدر از جان شما کم میشود یا حتی اینکه چگونه باید وی را کشت. دیگر نگران جاخالی از ضربات وی نباشید. تنها کافیست چند تیر کوچک به وی زده تا یک کات‌سین بیاید. حال بنشینید و بعد از نیم ساعت تماشا، با زدن 3 دکمه همراه هم، وی را بکشید.
چک پوینت و اتوسیو
هرکس بازی با کارتریجهای 8 بیتی را به خاطر دارد، می‌داند که هارددیسک و مموری‌کارت به ما ضربه زده‌اند. آنها باعث می‌شوند تا دل به بازی نسپارید و بتوانید طی 1 ماه هم که شده، یک بازی ساده را به پایان برسانید. و بدتر از همه چک‌پوینت که باعث میشود نفهمید از کجا آمده‌اید و به کجا می‌روید.
هوش مصنوعی متغیر
آیا اگر هنگام باران، چتر را فراموش کنید، باران می‌ایستد؟ آیا معلمان، به یک دانش‌آموزی که 0 گرفته است، 20 می‌دهند؟ نه؟ چرا، بعضی از بازیها اگر شما در وضعیت سلامتی بدی قرار بگیرید، هوش‌مصنوعی خود را کاهش می‌دهند و کاری می‌کنند تا دشمنان کمتر به شما آسیب بزند. شاید زیاد محسوس نباشد اما بلاخره غیرمنطقی و آسیب‌زننده است.
بر اساس مقاله‌ی David Houghton در Gamesradar.com
Google