بازگشت به ریشه ها (گیمرهای قدیمی)

[Vault]

تو این تاپیک هدف این نیست که فقط خاطرات رو مرور کنیم میخواهیم یه بار دیگه عمیق تر به ریشه ها برگردیم و دلایل موفقیت و حس هایی که از بازیها گرفتیم رو بررسی کنیم و به جواب این سوال برسیم که آیا امکان خلق دوباره یه سری از حس های کمرنگ شده و از بین رفته وجود داره؟ اینها مهندسی معکوس میشه و نتایجش در سکانس هایی از یه بازی نمود پیدا میکنه. برای شروع برگردیم به کلوپ های قدیم جایی که باعث و بانی گیمر شدن خیلی از ماها بود. از چندتا بازی کلوپی شروع کنیم و به سمت جلو بریم.

Pepsi Man​

اولین بازی که دوباره بررسی کردم بازی تبلیغاتی پپسی من بود. این بازی به دلیل سختی زیادش شاید خیلی همه پسند نبود اما به هرحال طرفداران کمی نداشت که عاشق این بازی باشن. اون زمان یادمه ما اینجوری بازیش میکردیم که اگه کسی به مانع ای برخورد کرد باید دسته رو به نفر بعدی بده و این هیجان بازی رو برامون بیشتر میکرد وقتی که چشم های همه به صفحه تلوزیون خیره میشد و شما در حال انجام پپسی من بودید حس یه استادیوم کوچیک بهمون دست میداد که نحوه بازی کردنمون داره دیده میشه و قضاوت میشه این حس هیجان چنین بازی رو قطعا بیشتر میکرد. پس این بازی با عنصر تشویق و مجازات همراه بود که یکی از دلایل مهم ارتباط بهتر گیمر با محیط بازیه و این روزها کمتر بالانس این موضوع تو بازیها رعایت میشه تو دنیای امروز نمیشه مثل کلوپ های قدیم تشویق یا تنبیه به اون سبک رو خیلی تجربه کرد اما میشه تا حدی داخل خود بازیها با مکانیزم هایی اینکارو انجام داد. یه از سری بازیها اینکارو به خوبی انجام میدن و معمولا نتیجه خوبی هم میگیرن یه سری بازها هم انگار نه انگار که چنین فاکتورهای مهمه بی توجه بهش فقط میخوان یه محصولی رو تولید کنن شایدم هم اصلا دانش این مسائل رو ندارن و از اهمیت این فاکتورها غافل هستن.

تو بررسی این بازی متوجه شدم بازیهای به یاد موندنی انگار اکثرشون یه جوری از زمان خودشون جلوتر بودن در مورد پپسی من لول دیزاین این بازی از زمان خودش جلوتر بود و تو اکثر بازیهای موفق تاریخ این نکته دیده میشه که تو یه بخش هایی از زمان خودشون جلوتر بودن.

لول دیزاین بازی ...خلاقیت رو تو قسمت به قسمت طراحی مراحل این بازی میشه دید اون زمان که بازی میکردم دلیل هیجان بالای این بازی رو نمیدونستم فقط حس میکردم این بازی هیجان بالایی داره و آدرنالین خالصه مخصوصا اگه چند نفر در حال تماشای بازی کردن شما بودن یا فردا صبح باید کنسول اجاره ای رو تحویل میدادید! اما با بررسی بیشتر متوجه شدم خلق چنین تجربه هایی بی دلیل و اتفاقی نبوده و کلی فکر و خلاقیت پشت خلق آثار ماندگار بوده. استفاده از افکت های صوتی به جا موسیقی های هیجان انگیز, لول دیزاین خیلی خلاق و جلوتر از زمان خودش, دقت به جزئیات باعث شد اثری به نام پپسی من خلق بشه که مغز خیلی هامون بخشی از ظرفیت خودش رو به ضبط خاطرات این بازی اختصاص بده و بعد از این همه سال هنوز خاطرات تجربه این عنوان رو تو ذهنمون حفظ کرده باشه.

بازی های کلوپی معمولا داستان خاصی نداشتن داستان این بازیهارو ما خودمون خلق میکردیم از همون لحظه ای که با بچه های محل تصمیم میگرفتیم به کلوپ بریم تا صحبت های بین راهی و خرید ساندویچ و بحث هایی که بین انجام بازی شکل میگرفت اینا همه ضعف های نداشتن داستان خوب در اینجور بازیها رو پنهان میکرد. نتیجه بررسی اینکه از بازی های کلوپی شاید نشه مفاهیم خیلی پیچیده ای رو استخراج کرد اما به این نکته رسیدم که احترام سازنده ها به بازی خودشون تاثیر زیادی در ماندگار شدن اون اثر داره محصولی که حتی سازنده هاش احترام زیادی براش قائل نباشن دیگران چطور میتونن با احترام در مورد اون تجربه صحبت کنن؟

 

[Vault]

سر ظهره مدرسه رو پیچوندید و وارد کلوپ شدید اولین چیزی که توجه شمارو جلب میکنه بوی خاص و فضای کلوپه و صداهای جذاب بازی های مختلف که به گوش میرسه و بچه های که سرشار از امید و شور درحال بازی کردن یا تماشای بازی دیگران هستن. ممد یه ۱۰۰ تومن جکی چان! بشین سیستم دومی ... لوگوی پلی استیشن ۱ بالا میاد و وارد بازی میشد. کسانی که زیاد کلوپ میرفتن میدونن جکی چان یکی از خاص ترین بازیهای اون دوران بود که بیشتر بزرگ ترها بازیش میکردن و فضای خاص و به یاد موندنی داشت و فضای کلوپ هارو هم خاص میکرد با صداها و محیط هایی که داشت یه معنی واقعی یه بازی کلوپی بود. تو سبک خودش این بازی اون زمان خیلی طرفدار داشت بازی بسیار خوش ساختی بود از مبارزات جذاب تا تنوع زیاد در مراحل و افکت های صوتی خاص چیزی بود که این بازی رو به یاد موندی میکرد فضای جذاب کلوپ ها هم در جذاب تر شدن تجربه این بازی بی تاثیر نبود. برای بچه ای که در دهه شصت سرشار از امید به آینده و درحال تجربه روند پیشرفت تکنولوژی در همه زمینه ها مخصوص گیم بود چنین بازی که ممکنه امروزه اصلا به چشم نیاد برای ما از جدیدترین بازیهای امروزی در این سبک جذاب تر بود چون ما در سالهایی زندگی میکردیم که گیم در حال پیشرفت بود و هر تغییر کوچیکی در این صنعت میتونست مارو به وجد بیاره و حیرت زده کنه. اما این تنها دلیل جذابیت بازی جکی چان نبود بازی واقعا خوش ساخت بود و انقدر خوب تنوع در مراحل رو رعایت کرده بود که همراه با حس هیجان اجازه کسالت به طرفدارانش رو نمیداد. گیم پلی منحصر به فرد خودش با مکانیزم های زیاد و سبک مبارزاتی که در اون زمان کمیاب و جذاب بود روند پیشروی همراه با مراحل جذاب و افکت های صوتی زنده و پویا باعث میشد این بازی تجربه خاص خودش رو خلق کنه که فقط مختص به خودش باشه.

چیزی که من از بررسی دوباره این بازی یاد گرفتم این بود که دوباره اطمینان پیدا کنم برای خلق یه اثر جذاب باید یه ذهن جذاب و به دور از تنش پشت ماجرا باشه. خاص شدن یه بازی علاوه بر کیفیت بخش های مختلف باید بتونه یه اتمسفر منحصر به فرد خلق کنه وگرنه اون بازی نمیتونه به یاد موندنی بشه وقتی بعد از این همه سال با دیدن چند عکس و کلیپ میتونم اتمسفر و خاطرات این بازی رو دوباره به خاطر بیارم یعنی این بازی کارش رو در فضاسازی به درستی انجام داده. یادمه ۳ کیسه گونی خیلی بزرگ سی دی و دی وی دی بازی داشتم اما فقط تعداد اندکی از بازیها رو تو ذهن دارم دقیقا همون بازی هایی که فضاسازی های خاص داشتن و اتمسفر منحصر به خودشون رو خلق میکردن. نمونه اش بازی فالوته که چقدر فرق میکرد اتمسفرش با بازهای دیگه ... اینکه چی باعث خلق یه اتمسفر خاص میشه هم فاکتورهای زیادی داره ستون خلق این فضاسازی گرافیک , گیم پلی , صداگذاری و داستانه اما زیر مجموعه ها و ریزه کاری هایی هم داره که برای خاص شدنش باید رعایت بشه که از دل ریشه ها و نگاهی به تاریخچه صنعت بازیهایی کامپیوتری میشه بهش دست پیدا کرد.

استریم این بازی رو هم میتونید اینجا ببینید یه تجدید خاطراتی بشه.