Vince Zampella خالق سری Call of Duty و موسس استدیو Respawn در یک حادثه رانندگی جان خود را از دست داد.

[K I 1 1 E R]

Vince Zampella خالق سری Call of Duty و موسس استدیو Respawn در سن 55 سالگی بر اثر یک سانحه رانندگی جان خود را از دست داد.​

Vince Zampella, video game developer behind 'Call of Duty' franchise, killed in mountain road crash

 

[RAFA_1992]

مسئله اینجاست یه عده از دوستان فک می کنن ماهایی که از این خبر ناراحت شدیم داریم گوشه ی اتاق زار زار گریه می کنیم و سرمونو می کوبیم به دیوار از شدت رنج،

«ما فقط متأسف و متأثر شدیم»

 

[Rohshen]

نتیجه این تاپیک رو چی میتونیم بگیریم جز این که اوضاع خیلی خیطه؟

 

[Amir09]

در اصل ابراز ناراحتی برای یک آدم غریبه یه کار ادایی و "متفاوت نشون دادنه"
روزی میلیونها نفر دارن میمیرن. پس مرگ اتفاق عادیه که برای همه میوفته.
ولی سوال اینه که به صورت نرمال باید از مرگ چه کسی ناراحت شد؟ قاعدتن ساده ترین راه برای پیدا کردن جواب این سوال اینه: آیا اگر من میمردم اون هم از مرگ من ناراحت می شد یا نه؟ اگر جواب بله بود خب این طبیعیه که از مرگ اون طرف ناراحت بشی اگر نه بود، شما ناراحت نیستید دارید ادا در میارید و سعی میکنید متفاوت به نظر برسید.

اینجا که هیچکس رفاقت و آشنایی با این مرحوم نداشته. تنها دلیل ناراحتیشون هم به گفته خودشون اینه که با بازیهاش خاطره داشتن و اینکه صنعت گیم یک فرد مهم رو از دست داده.
یعنی دیگه این فرد نیست که براشون بازی بسازه تا اینها لذت ببرن.
یعنی خود مرحوم اهمیتی نداره. بازیهاش براشون مهمه که دیگه قرار نیست به وسیله ایشون ساخته بشه.

مزحک قضیه اینجاست که این مدل ابراز ناراحتی رو هم خیلی عادی و انسانی میدونن.

آدما غیر از اعضای خانوادشون از مرگ کسی که زندگیشون رو به گونه ای تحت تاثیر قرار داده ناراحت میشن. شما نمیتونی انتظار متقابل در مورد خودت داشته باشی. بله فرد عادی اگه فوت بکنه کسی از مرگش ناراحت نمیشه ولی خالق و دولوپر ip های خفن گیمینگ که شاید میلیاردها آدم باهاشون خاطره دارن سرگرمشون کرده باعث شده دوره ای رو رد بکنن یا خاطرات کودکیشون رو شکل داده از شنیدن این خبر ناراحت میشن نه اینکه بشینن عزا بگیرن ولی ناراحت میشن شاید در حد یک تسلیت یا یک ری اکشن تو سوشال مدیا. ایتاگاکی رو من میدونستم دیگه برام بازی نمیسازه ولی ناراحت شدم از مرگش. بخاطر همینه که خیلیا دوست دارن اثر جاودان از خودشون بجا بذارن که بعد از رفتنشون ازشون یاد بشه. حالا اگه شما کلا حسی نداری و متفاوتی اینجا نیاز نیست نقش پلیس ضد ریاکاری رو بازی کنی.

 

[m.a.t]

دوز سورئالیسم چند برابر بیشتر شد و تاپیک با سرعت در حال تبدیل شدن به یکی از عجیب‌ترین‌های تاریخ بازیسنتره!
واقعاً فکر نمی‌کردم روزی برسه که یه نفر با با این کارنامه:
۱. کار روی یکی از بهترین نسخه‌های Medal of Honor یعنی Allied Assault
۲. تأسیس یه استودیوی جدید و تولید یکی از تاریخ‌سازترین سری بازی‌ها یعنی Call of Duty
۳. تأسیس یه استودیوی دیگه و عرضه یکی از بهترین FPSهای این سال‌ها (Titanfall) و یکی از بهترین بازی‌های جنگ ستارگان (Star Wars Jedi)
۴. کمک به احیای Battlefield
از دنیا بره (اون هم توی ۵۵ سالگی و در اثر یه حادثه تلخ) و اعضای یک انجمن بازی‌محور ناراحت بشن و بعدش یه عده از راه برسن و با بحث‌های فلسفی، از ناراحت شدن اون افراد ناراحت بشن!

فکر کنم برای برخی از پست فرستندگان، درک انواع غم یک مقدار مشکل باشه.
احتمالا یه آدم سالم که اهل سینما بوده، از مردن پدرش، بچه‌اش، مارلون براندو و گربه‌ای که بهش غذا میداده، ناراحت میشه. اما نوع غمی که از دیدن مردن گربه بهش دست میده
با نوع غمی که از مردن پدرش بهش دست میده، فرق داره. و همین طور مردن مارلون براندو یه طور ناراحتش کرده و اگر بچه‌اش بمیره، یه طور دیگه‌ای ناراحت میشه.

موضوع اینه که ما با از دست دادن کسی یا چیزی که باهاش تاریخچه‌ای داریم و خاطراتی رو در ذهن ما کاشته، به صورت کاملا طبیعی دچار اندوه میشیم.
حالا از قضای اتفاق یه آدمی مرده که احتمالا کسی که گیمر باشه باید یه جور خاطره‌ای از این مرحوم داشته باشه.
یعنی احتمالا عموم گیمرها ممکنه با جاناتان بلو خاطره‌ای نداشته باشن اما بالاخره از این چیزهایی که نام بردی با احتمال خوبی حداقل یکی‌شون رو تجربه کردن.
هیچ مورد غیر طبیعی و ریاکارانه‌ای در این ناراحتی نیست. مشخصه که اون آدم سالم مفروض ما، به خاطر مردن زامپلا سر به بیابون نمی‌ذاره و معتاد هم نمیشه.
ممکنه یه نفر که گیمر هم هست بگه من هیچ خاطره‌ای از زامپلا ندارم و مردنش هم برام مهم نیست. اینم مثل یکی از هزاران نفری که هر روز می‌میرن. کما این که
مثلا منم با آثار کریس رئا که اسمش برده شد هیچ خاطره‌ی خاصی ندارم و ابراز ناراحتی هم از درگذشتش نکردم. اشکالی هم بهش وارد نیست.
اما این که ابراز ناراحتی عجیب یا ریاکارانه محسوب بشه، گام بلندی بود که به همت متخصصین داخلی برداشته شد.

 

[Dinosaur]

فکر کنم برای برخی از پست فرستندگان، درک انواع غم یک مقدار مشکل باشه.
احتمالا یه آدم سالم که اهل سینما بوده، از مردن پدرش، بچه‌اش، مارلون براندو و گربه‌ای که بهش غذا میداده، ناراحت میشه. اما نوع غمی که از دیدن مردن گربه بهش دست میده
با نوع غمی که از مردن پدرش بهش دست میده، فرق داره. و همین طور مردن مارلون براندو یه طور ناراحتش کرده و اگر بچه‌اش بمیره، یه طور دیگه‌ای ناراحت میشه.

موضوع اینه که ما با از دست دادن کسی یا چیزی که باهاش تاریخچه‌ای داریم و خاطراتی رو در ذهن ما کاشته، به صورت کاملا طبیعی دچار اندوه میشیم.
حالا از قضای اتفاق یه آدمی مرده که احتمالا کسی که گیمر باشه باید یه جور خاطره‌ای از این مرحوم داشته باشه.
یعنی احتمالا عموم گیمرها ممکنه با جاناتان بلو خاطره‌ای نداشته باشن اما بالاخره از این چیزهایی که نام بردی با احتمال خوبی حداقل یکی‌شون رو تجربه کردن.
هیچ مورد غیر طبیعی و ریاکارانه‌ای در این ناراحتی نیست. مشخصه که اون آدم سالم مفروض ما، به خاطر مردن زامپلا سر به بیابون نمی‌ذاره و معتاد هم نمیشه.
ممکنه یه نفر که گیمر هم هست بگه من هیچ خاطره‌ای از زامپلا ندارم و مردنش هم برام مهم نیست. اینم مثل یکی از هزاران نفری که هر روز می‌میرن. کما این که
مثلا منم با آثار کریس رئا که اسمش برده شد هیچ خاطره‌ی خاصی ندارم و ابراز ناراحتی هم از درگذشتش نکردم. اشکالی هم بهش وارد نیست.
اما این که ابراز ناراحتی عجیب یا ریاکارانه محسوب بشه، گام بلندی بود که به همت متخصصین داخلی برداشته شد.

دقیقاً. اگه به صحبت‌های دوستان باشه که اصلاً حس‌های غم و شادی بی‌مفهوم می‌شن و باید حتماً یا طرف خیلی بهمون نزدیک باشه یا یه سودی توی قضیه داشته باشیم، وگرنه ژست و اداست!
یه کاراکتر که توی فلان بازی یا فیلم می‌میره یا حتی اتفاقی به مراتب کمتر از مرگ نصیبش می‌شه هم مخاطب ممکنه ناراحت بشه و شاید اشکش هم دربیاد. طرف از یه مشت پیکسل تشکیل شده یا یه بازیگر زیر لایه‌ای از چهره‌پردازیه و اصلاً وجود خارجی نداره، ولی دلمون می‌سوزه و غصه می‌خوریم. دیگه چه برسه به یه انسان واقعی که یه سری از خاطرات گیمرها رو تدارک دیده بوده و به شکل دردناکی مرده.
اصلاً می‌شه بحث رو از این هم جلوتر برد و گفت احساس غم و اندوه نیازی به آشنا بودن با سوژه نداره. مثلاً توی خیابون داریم راه می‌ریم و یه بنده خدایی جلوی چشم ما تصادف می‌کنه و می‌میره. طرف رو تا دو ثانیه پیش ندیده بودیم و کوچیک‌ترین رابطه‌ای باهاش نداشتیم، ولی احساس ناراحتی رو تجربه می‌کنیم. همون‌طور که اگه ویدیویی توی اینترنت ببینیم که با یه بچه یا سگ و گربه بدرفتاری می‌شه، غصه می‌خوریم ولی مفهومش این نیست که اون گربه هر روز از جلوی خونه ما رد می‌شده و باهاش احوال‌پرسی می‌کردیم!
هرکدوم از این حس‌ها هم با اون یکی متفاوت هستن و حس غمی که من از مرگ یکی از نزدیکانم دارم، با حسی که از مرگ وینس زمپلا داشتم و حس ناراحتی‌ای که از گم شدن یه بچه پنگوئن توی فلان مستند دیوید اتنبرو پیدا کردم، مشابه نیستن ولی همگی حالت‌هایی از ناراحتی و غم به حساب میان.
----------
چون دوباره توی این تاپیک پست دادم، از موقعیت استفاده کنم و به اپیزود جدید DF Retro اشاره کنم که چیز باحالیه! به مناسبت ۲۰ سالگی X360، بازی‌های زمان عرضه کنسول رو بررسی کردن (فعلاً قسمت اولش اومده). دیدنش رو از دست ندین و پُر از خاطره‌ست.



نکته جالب اینه که ویدیو هم‌زمان با روز مرگ وینس زمپلا منتشر شد و برحسب اتفاق توی بخشی که داره Call of Duty 2 رو نشون می‌ده، این صحنه دیده می‌شه: