Vince Zampella خالق سری Call of Duty و موسس استدیو Respawn در سن 55 سالگی بر اثر یک سانحه رانندگی جان خود را از دست داد.
Vince Zampella, video game developer behind 'Call of Duty' franchise, killed in mountain road crash
آخرین ویرایش:
در اصل ابراز ناراحتی برای یک آدم غریبه یه کار ادایی و "متفاوت نشون دادنه"چکاریه؟ بخدا خیلی جاها نیاز نیست خودمونو متفاوت نشون بدیم.
ابراز ناراحتی و تسلیت در اصل احترام به کسیه که باعث به وجود اومدن خاطرات خوب تو اون فرد شده. حتما باید نونمون بریده بشه تا اهمیت قائل باشیم؟مزحک قضیه اینجاست که این مدل ابراز ناراحتی رو هم خیلی عادی و انسانی میدونن.
دوز سورئالیسم چند برابر بیشتر شد و تاپیک با سرعت در حال تبدیل شدن به یکی از عجیبترینهای تاریخ بازیسنتره!چرا وضع این تاپیک انقدر سورئال شده؟
بخورات افیون توی هوا پخش کردن؟
بابا فاتحهتون رو بخونید، خرماتون رو بخورید و برید دیگه. این پستهای عجیب و غریب چیه میفرستید.
این یکی دوتا کاربری که امروز دست به کار شدن و پست میدن خودشون با خودشون سنگهاشون رو وانکندن.دوز سورئالیسم چند برابر بیشتر شد و تاپیک با سرعت در حال تبدیل شدن به یکی از عجیبترینهای تاریخ بازیسنتره!
واقعاً فکر نمیکردم روزی برسه که یه نفر با با این کارنامه:
۱. کار روی یکی از بهترین نسخههای Medal of Honor یعنی Allied Assault
۲. تأسیس یه استودیوی جدید و تولید یکی از تاریخسازترین سری بازیها یعنی Call of Duty
۳. تأسیس یه استودیوی دیگه و عرضه یکی از بهترین FPSهای این سالها (Titanfall) و یکی از بهترین بازیهای جنگ ستارگان (Star Wars Jedi)
۴. کمک به احیای Battlefield
از دنیا بره (اون هم توی ۵۵ سالگی و در اثر یه حادثه تلخ) و اعضای یک انجمن بازیمحور ناراحت بشن و بعدش یه عده از راه برسن و با بحثهای فلسفی، از ناراحت شدن اون افراد ناراحت بشن!
قضیه خیلی سادست. شما داری برای خودت پیچیده اش میکنی.این یکی دوتا کاربری که امروز دست به کار شدن و پست میدن خودشون با خودشون سنگهاشون رو وانکندن.
تو همون یکی دوتا جمله اول خودشون رو دیس کردن.
مثلا همین فردا اگه صاحب پلتفرم محبوبشون یه تغییر مثبتی بزنه ، آمار فروشش بره بالا ، 4 تا مدیر و کارمند کاردرست جذب کنه و مواردی از این قبیل...
اینها بدو بدو اولین نفر نمیان تو تاپیکها ابراز شادی ، خوشحالی ، جشن گرفتن و... ؟
فقط نمیدونم اون موقع چرا باید خوشحال بشن و جشن بگیرن؟
مگه اون مدیرها ، کارمندها و... زمانی برای ایشون خوشحال شدن و باهاش طرح رفاقت و آشنایی داشتن که حالا کسی بخواد برای موفقیت اونها هم خوشحال بشه؟
یا شاید این استدلالهای تازه کشف شده فقط برای ابراز ناراحتی و... کاربرد داره؟
یعنی این اساتید جامعه شناس و موجود شناس عمرا اگه یک دور متنی که نوشتن رو خونده باشن یا به حالت عکسش فکر کرده باشن.
