kazuhira mille

هر چه قدر امید وار ترشدم.این گودال هم پست تر و عمیق تر شد.زنده بودم ولی زندگی نمی کردم.این دو تا خیلی با هم فرق دارن.سیاه شده بودم.ترسو شده بودم.از بی مرامی.از بی مرامی دوستام،خانوادم،آرزو هام و خودم.می خواستم رو پای خودم وایسم ولی پایی برام نمونده بود.خواستم دستم رو به کمرم بگیرم و بلند شم؛خیانط کمرم رو شکسته بود.گفتم با دستم از چاله بیام بیرون.این بار خوشبختانه چند تا از انگشتای یک دستم سالم بودن ولی زخمی.خلاصه سرتون رو درد نیارم به هر زحمتی بود از چاله در اومدم.به ثانیه نکشید که از چاله در اومدم اوفتادم تو چاه!جنازم هم پیدا نشد.

خودم و یک نفر دیگه