ورود
ثبت نام
صفحه اصلی
اخبار بازی
بررسی بازی
حقایق بازیها
داستان بازی
بررسی سخت افزار
برنامههای ویدیویی
انجمنها
نوشتههای جدید
پرمخاطبها
جستجوی انجمنها
جدیدترینها
ارسالهای جدید
آخرین فعالیتها
کاربران
کاربران آنلاین
جستجو
جستجو فقط عنوان ها
توسط:
جستجو فقط عنوان ها
توسط:
ورود
ثبت نام
جستجو
جستجو فقط عنوان ها
توسط:
جستجو فقط عنوان ها
توسط:
Menu
Install the app
Install
فراخوان عضویت در تحریریه بازیسنتر | برای ثبت درخواست کلیک کنید
صفحه اصلی
انجمنها
گفتگو درباره بازیها و صنعت بازیهای ویدیویی
بازیهای کنسول و کامپیوتر
Elden Ring
ارسال پاسخ
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
متن گفتگو
<blockquote data-quote="DoReMi" data-source="post: 5106218" data-attributes="member: 161496"><p>سلام.</p><p></p><p>بازی هایی که نام بردید شبیه سازی از دنیای واقعی هستن. اگرچه که در دنیای فانتزی و خیالی روایت میشن. ما در واقع با دنیای سولزبورن و حالا الدن رینگ، تبدیل به آدمای صبور تری میشیم، قوای تخیلمون به کار میوفته، افراد ریسک پذیرتری میشیم، یاد میگیریم که برای رسیدن به اهداف، ممارست و جا نزدن یکی از اصوله. یادمون میوفته که زندگی ترکیبی از سختی و آسونی های در نوسان هست. یاد میگیریم که دنیایی که توش همیشه خورشید بتابه و خبری از سایه و تاریکی نباشه، دنیای ملال آوریه. گاهی به زیبایی های باس ها خیره میشیم. بشخصه در سری سولز بورن هفت هشت بار اول رو سعی میکنم بدون اینکه حمله کنم به طراحی و پیچ و خمی که باس ها به خودشون میدن نگاه کنم و فکر کنم ببینم خالق این موجود به چه چیزایی فکر میکرده در زمان خلقش. این بازی ها که نام بردید یاد میدن که تنهایی اونچنان که میگن بد نیست و اگر روی خودت در تنهایی کار کنی، میتونی لول آپ شی! بهت میگه که هوشمندانه عمل کردن مهمتر از پرانرژی عمل کردنه. گاهی یک باس فایت به راحتی با چهارتا اسپل از بین میره و نیازی به حمل سلاح و زره سنگین نداره. یاد میگیریم که تنبل نباشیم و منتظر لقمه آماده نباشیم و نون بازوی خودمون رو بخوریم. این مورد رو چطور یاد میده؟ با پخش کردن داستان بازی در تمام گستره ی نقشه. با این خصلت که مجبور میشی برای فهمیدن هر تیکه از داستان همه چیز رو پیدا کنی و بزاری کنار هم. پازل اولیه کمی بی ریخته، تهش ولی زیبایی محضه. این بازی ها یاد آدم میندازن که در این دنیا دست بالای دست بسیاره. همیشه از حقیرترین و بی رمق ترین حالت بازی رو به دست گرفتیم در دنیای سولز بورن و الدن. یا تو قفس، یا در حال فرار، یا در حال ته چاه و... . این خب کجاش خوبه؟ این تمرین فروتنی و صبوریه. یادآور اینه که تصمیم به حقیر موندن و رشد کردن با خود انسانه. یادمون میده که باید روی همه ی ابعاد شخصیتی و حتی فیزیکی و روانی وقت بزاری جهت رشد و شکوفایی. کلاس درسی هست ازینکه به جای ناله و فرار از مشکلات، شیرجه بزنی تو سیاهی مطلق و در اسرع وقت هم اینکارو کنی. </p><p>حالا به همه اینا طراحی اتمسفر و گیم پلی و داستان و موسیقی متن و گرافیک هنری و ... رو اضافه کن. </p><p></p><p>این بازی ها باعث رشد آدم میشن و یک سرگرمی معمولی نیس در نتیجه مخاطبی که صرفا با هدف بکش و برو جلو بیاد سراغشون ناامید میشه.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="DoReMi, post: 5106218, member: 161496"] سلام. بازی هایی که نام بردید شبیه سازی از دنیای واقعی هستن. اگرچه که در دنیای فانتزی و خیالی روایت میشن. ما در واقع با دنیای سولزبورن و حالا الدن رینگ، تبدیل به آدمای صبور تری میشیم، قوای تخیلمون به کار میوفته، افراد ریسک پذیرتری میشیم، یاد میگیریم که برای رسیدن به اهداف، ممارست و جا نزدن یکی از اصوله. یادمون میوفته که زندگی ترکیبی از سختی و آسونی های در نوسان هست. یاد میگیریم که دنیایی که توش همیشه خورشید بتابه و خبری از سایه و تاریکی نباشه، دنیای ملال آوریه. گاهی به زیبایی های باس ها خیره میشیم. بشخصه در سری سولز بورن هفت هشت بار اول رو سعی میکنم بدون اینکه حمله کنم به طراحی و پیچ و خمی که باس ها به خودشون میدن نگاه کنم و فکر کنم ببینم خالق این موجود به چه چیزایی فکر میکرده در زمان خلقش. این بازی ها که نام بردید یاد میدن که تنهایی اونچنان که میگن بد نیست و اگر روی خودت در تنهایی کار کنی، میتونی لول آپ شی! بهت میگه که هوشمندانه عمل کردن مهمتر از پرانرژی عمل کردنه. گاهی یک باس فایت به راحتی با چهارتا اسپل از بین میره و نیازی به حمل سلاح و زره سنگین نداره. یاد میگیریم که تنبل نباشیم و منتظر لقمه آماده نباشیم و نون بازوی خودمون رو بخوریم. این مورد رو چطور یاد میده؟ با پخش کردن داستان بازی در تمام گستره ی نقشه. با این خصلت که مجبور میشی برای فهمیدن هر تیکه از داستان همه چیز رو پیدا کنی و بزاری کنار هم. پازل اولیه کمی بی ریخته، تهش ولی زیبایی محضه. این بازی ها یاد آدم میندازن که در این دنیا دست بالای دست بسیاره. همیشه از حقیرترین و بی رمق ترین حالت بازی رو به دست گرفتیم در دنیای سولز بورن و الدن. یا تو قفس، یا در حال فرار، یا در حال ته چاه و... . این خب کجاش خوبه؟ این تمرین فروتنی و صبوریه. یادآور اینه که تصمیم به حقیر موندن و رشد کردن با خود انسانه. یادمون میده که باید روی همه ی ابعاد شخصیتی و حتی فیزیکی و روانی وقت بزاری جهت رشد و شکوفایی. کلاس درسی هست ازینکه به جای ناله و فرار از مشکلات، شیرجه بزنی تو سیاهی مطلق و در اسرع وقت هم اینکارو کنی. حالا به همه اینا طراحی اتمسفر و گیم پلی و داستان و موسیقی متن و گرافیک هنری و ... رو اضافه کن. این بازی ها باعث رشد آدم میشن و یک سرگرمی معمولی نیس در نتیجه مخاطبی که صرفا با هدف بکش و برو جلو بیاد سراغشون ناامید میشه. [/QUOTE]
Insert quotes…
Verification
پایتخت ایران
ارسال نوشته
صفحه اصلی
انجمنها
گفتگو درباره بازیها و صنعت بازیهای ویدیویی
بازیهای کنسول و کامپیوتر
Elden Ring
Top
نام کاربری یا ایمیل
رمز عبور
نمایش
رمز عبور خود را فراموش کرده اید؟
مرا به خاطر بسپار
ورود
اگر میخواهی عضوی از بازی سنتر باشی
همین حالا ثبت نام کن
or ثبتنام سریع از طریق سرویسهای زیر
Twitter
Google
Microsoft