سلام به همگی.
گفتم حیفه وارد این بحث نشم! چون یه جورایی همگی دارن اشتباه میکنن.
هر پردازنده که وارد بازار میشه با توجه به پهنای باند CPU و تعداد دستوراتی که میتونه اجرا کنه و به طور کلی تعداد دستوراتی که برای اون وجود داره تقسیم بندی میشه و به طور کلی نمیتونیم 2 تا پردازنده از خانواده های متفاوت رو به راحتی با هم مقایسه کنیم مثلا همین 10 - 11 سال پیش که PS2 اومده بود بحث رو این بود که PC قویتره یا PS2؟ من به شما میگم هر کدوم برای یه کار خاص قدرت بیشتری داره.
اصلا بزارین اینجوری بگم که چرا CPU ها الان هم همون 64 بیتی موندن در صورتی که PS2 ده سال پیش 128 بیتی بود؟ اصلا چرا هرچی پهنای باند پردازنده بیشتر باشه (تو یه خانواده) قدرت اون بیشتره و سریعتره؟ اینجا زیاد جای بحث های فنی و تئوریک نیست اما فرمت دستوراتی که برای پردازنده فرستاده میشه رو کلمه کنترلی میگن که تو معماری پردازنده های MIPS از دو قسمت آدرس و کد عملگر تشکیل شده. بخش آدرس که معمولا با توجه به حداکثر حافظه سیستم(البته با یکسری پیچیدگی) ثابته میمونه بخش کد عملگر که هر چی تعداد بیت های این قسمت بیشتر باشه میشه سخت افزار با امکانات بیشتر طراحی کرد. برای مثال یک کامپیوتر 32 بیتی و 64 بیتی با حافظه مساوی که با 16 بیت آدرس دهی میشه یکی 16 بیت و دیگری 48 بیت خالی داره این یعنی برای کامپیوتر اول حداکثر 65536 دستورالعمل قابل تعریفه و برای دومی تقریبا 280000000000000 دستورالعمل که هر کدوم توی یه سیکل ساعت انجام بشن.
خوب دیگه فکر کنم مشخص شد چرا شبیه سازی PS2 با وجود قدیمی بودن انقدر سخته! اگه هنوز روشن نشده :biggrin1: برای اینه که اولا PS2 دستورات سخت افزاری بیشتری نسبت به کامپیوتر های معمولی برای انجام کار های گرافیکی داره و این یعنی سرعت بیشتر و ثانیا برای شبیه سازی همون دستورات که PS2 تو یه سیکل ساعت انجام میده کامپیوتر باید چند تا سیکل کارکنه.
امیدوارم سرتون رو درد نیاورده باشم.
Google