هی فولکس
اینم 3 آر پی جی دیگه ای که چند وقت اخیر فرصت شد برم و الانم اومدم اینجا خودمو تخلیه کنم
The Legend of Heroes : Sen no Kiseki III (Trails of Cold Steel III)
Sen III دقیقا همون چیزیه که Sen I باید میبود. به لطف عدم وجود محدودیتای ویتا عظمت بازی کاملا قابل لمسه. با اینکه بازی گرافیک به اصطلاح دهن پرکنی نداره ولی طراحی اون چیزی نبود که بشه توی چند اینچ مانیتور و 540 پیکسل نشونش داد.
بازی حدود 1.5 سال بعد از اتفاقات Sen II توی یک شهرک کوچیک به اسم Leeves شروع میشه، شخصیت اصلی اینبار نه در نقش یک بچه دانش آموز بلکه مربی اوناس. شیوه پیشبرد و روتین بازی هم کسایی که Sen I رو رفته باشن درک میکنن، اول توی Leeves و در مدرسه هستیو کارای اونجا رو انجام میدی، بعد میری یه مینی دانجن (مثل Old school house توی بازی اول) وقتی همه اینا تموم شد با بقیه میری اردوی نظامی که شامل محیط ها و شهرای دیگه امپراطوری اربونیاس، و یه جورایی میشه گفت اکثر اتفاقات مهم داستان اونجا رخ میده. خیلی از راز های شماره های قبلی مثل SeptTerion آرک اربونیا + سرگذشت Iron Breed ها و یا هویت Kuro no Koubo ( یا کارگاه سیاه که همونکلس هایی مثل میلیوم رو ساختن) فاش میشه و به همون اندازه راز های بیشتری شکل میگیرن طوری که بعد پایان مخم قشنگ سوت کشید. محدودیت سنی هم از Cero B به C افزایش پیدا کرده پس تلفات و تراجدی نسبت به قبل زیاد داریم
با اینکه داستان همچنان از بهترینایی هست که این سبک و صنعت میتونه ارائه بده ولی پیس بازی به شدت کنده (نسبت به سریای قبلی یکم بهتره یا شاید من حس میکنم). ساید کوئست ها هم تنوع و جذابیت سابق رو همچنان دارن، تعدادشونم اونقدر زیاد نیست که اعصابت بهم بریزه یا برعکس خیلی از بازیا مجبور نیستی backtrack کنی.
کست این بازی به شدت متنوعه، تا این حد بگم 25 نفر فقط توی پارتیت میان و قابل بازی میشن. و بیش از صد کاراکتر مهم توی داستان فقط در این شماره نقش ایفا میکنن. ان پی سیای بی شماریم وجود دارن که هرکدوم ساید کوعست مخصوص خودشون رو دارن و اونجا علاوه بر اینکه کامل شخصیت پردازی میشن، اطلاعاتی که راجبه جهان بازی و یا "بعضی" کاراکترایی که توی شماره قبلی کشته شدن در اختیارت میذارن با ارزش هستند.
پایان بازی هم مثل شماره اول توی یک کلیف هنگر تموم شد که نمیدونم چطور میشه وصفش کرد، تا همین حد بگم کلیف هنگر سن 1 جلوی این جوکه
(نزدیک ترین مثالی که میتونم بزنم تا یک حدس کلی بتونید بزنید، پایان اپیزود 15 انیمه Rezero هست، فرض کنید این انیمه اونجا تموم شه)
از این بحثا بگذریم و به مبارزات و پرفورمنس بازی برسیم، گرافیک نسبت به شماره های قبلی خیلی بهتر شده و به لطف طراحی هنری خوبش از مناظر میشه به شدت لذت برد (به خصوص شهر Ordis و کاشی کاریای فیروزه ایش واقعا زیبان، حس فانتزی خیلی خوبی رو القا میکنه)، جالب ترین ویژگی راجبه پرفورمنس بازی، نبود هیچگونه لودینگ هنگام ورود مبارزات هست، به محض اینکه با دشمنی برخورد کنید در عرض یک پلک زدن وارد مبارزه میشید و تک تک انیمیشناشم میشه رد کرد.
با وجود سوییچ از ویتا به پی اس 4، کماکان مشکلات قبلی پرفورمنس، مثل افت فریم شدید و باگ های مسخره بسیار تو چشم هست. (یادمه سر جشن تابستونی اخر چپتر 3، کلی ان پی سی ریخته بود تو شهر و چراغونی کرده بودن، اون تیکه فریم ریت قشنگ زیر 24 بود)
یا باگ های جالبی مثل
این.
(با اینکه این عکسو خودم نگرفتم ولی مشابهشو رویت کردم که یادم رفت کپچر کنم)
ولی هیچ کدومش به اعصاب خرد کنی باس چپتر 3 بازی نیست، وقتی باس میخواست S Craft (قوی ترین فن) خودشو بزنه فکر کنم نزدیک 4 5 بار بازی کرش کرد مجبور شدم از اول باهاش بجنگم.
(که خیلی حیفه، باس فایت بسیار جذابی بود)
پلی تایم من، دور اول روی درجه نرمال نزدیک 170 ساعت بود (25 روز بازی کردم) و 90 درصد محتوای جانبیشو رفتم و چرخ الکیم زیاد زدم وگرنه فست پلی کردن استوری اصلی و نابود کردن تجربه اصیل بازی چیزی بیش از چند روز نباید وقت بگیره.
در نهایت جدا از یکی دو اتفاق توی داستان، پیس کند بازی و کش دادن های عذاب آور و باگ/افت فریم های متعدد، میتونم بگم از تک ثانیه هایی که توی این 170 ساعت صرف کردم لذت بردم.
این بازی نسخه غربی (هنوز) نداره ولی اگر روزی فرصت شد که شما هم تجربه ش کنید باید هشدار بدم که برای درک این شماره باید (از واژه "باید" استفاده میکنم و نه "بهتر") 7 تا شماره قبلیو هم تموم کنید، یعنی حداقل پونصد 500 ساعت از وقتتون رو باید سرمایه گذاری کنین. چون اتفاقاتی که در این میوفته ارتباط سرراست و مستقیمی با اونا داره. اگر هم به هردلیلی نمیتونین وارد این سفر طولانی بشید، دور این سریو خط بکشید تا وقتی که حسّو وقتش اومد
Star Ocean : Second Evolution
این استار اوشن هم یه جورایی میشه گفت از اون سری هایی هست که جدیدا بهش کم لطفی شده، بیشتر از جانب خود Square Enix.
سکند اولوشن PS4 ریمیک سکند استوری PS1هه، گرافیک و مکانیزما همونن فقط ارت استایل مدرن شده، موسیقی متن بازسازی شده و کل کاراکترا فول وویس هستن.
هرچیزی که از یک نقش آفرینی جاپنی کلاسیک نیاز داشته باشید توی این هست. از یک داستان کلیشه ای ولی احساسی گرفته تا سیستم گیم پلی هیبرید نوبتی/اکشن معروف سری استار اوشن. (مثل Ｔales of های نسل قبلی)
اتوسیو هم که نداره پس اگر مبارزه ای رو ببازید قشنگ پاره میشین.
دشمن ها هم توی نقشه قابل رویت نیستن، هر دو قدم باید به صورت رندوم با یکیشون بجنگین که واسه من یکی به شدت اعصاب خرد کن بود.
نسخه پی اس 4 این بازی برای غرب ریلیز نشده (هفته پیش ریمیک SO4 هم معرفی شد برای غرب اما با اینحال) و احتمال ریلیز نشدنش زیاده. اگر دلتون هوای یک جی ار پی جی کلاسیک کرد اینو حتما برید. نسخه PSPش انگلیسیه ولی اگر اینو میخواین استور جاپن با 3 هزار ین میفروشه که نسبتا مبلغ ارزونیه.
Star Ocean: Integrity and Faithlessnes
این 5مین و جدیدترین نسخه، و یه جورایی بدبخت ترین استاراوشن ریلیز شده تا امروزه
یعنی حیف این همه پتانسیل که هدر رفت. شماره قبلی (4) داستان درب و داغونی داشت ولی این 5 از هرلحاظ، چه ورلد بیلدینگ گرفته چه کاراکترا، به خوبی قابل پرداخت بودن، رابطه ایم که بین کاراکترا شکل میگرفت جذاب بود. اما حیف که به چند علت بزرگ همش برباد رفت.
اولین مشکل این بازی، نبود (دقیق تر بگم، کمبود) میان پرده هستش، این شیوه روایت به درد امثال دارک سولز میخوره ولی این بازی که تمرکز خاصی رو داستان قرار داده و انبوهی از اطلاعات رو میخواد در اختیارت بذاره بدون میان پرده همش از کنار چشمت رد میشه، مهم نیست چه قدر توجه به خرج بدی، هرگز نمیتونی رو داستان اونقدر که باید، متمرکز بشی.
دومین مشکل بازی، بک ترک بسیار بالایه اونه. هیچ گزینه فست تراولی وجود نداره، هی باید یک مسیر تکراری رو بریو برگردی.
مشکل بعدی و سوم اون، کوتاهی بیش از حدشه که با یک ترفند نه چندان جالب خواستن اون رو بپوشونن که میشه مشکل چهارم و الان بهش میرسیم. کل خط اصلی بازی فکر نکنم بالای 20 ساعت طول بکشه که واسه یک ار پی جی به شدت ناکافیه.
و اما بزرگترین مشکل بازی که همه چیزو در بر سایه خودش گرفته:
مکانیزم این بازی به کل خرابه!
فرض کن شما داری شاد و خرم بازی میکنی، مراحلو یکی یکی رد میکنی، دشمنا هم به نظر آسون میان، بعد یه هو با یک باس مواجه میشی که 40 لول ازت بالاتره و از همه بدتر باید در کنارش از هم تیمی های فوق العاده احمقت که فورا کشته میشن هم محافظت کنی، بازیم هیچ هشداری بهت نداده که همه چیز یه هو قراره انقدر سخت بشه. در اون مرحله راه برگشتیم نیست که بری تا حال بهم زن ترین کاری که یه بازی تو رو "مجبور" میکنه، یعنی عمل شنیع Grinding رو انجام بدی تا بلکه بتونی رد کنی اون تیکه رو. اینجاست که میفهمی راهی جز نیو گیم وجود نداره! تازه بعدشم که این تیکه رو رد کنی با یک باس فایت بدتر و آن بالانس تر رو به رو بشی. هم تیمیاتم طبق معمول به هیچ دردی نمیخورن و در عرض یک چشم بهم زدن کشته میشن، مثلا یارو به جای اینکه تو رو heal کنه حمله ور میشه سمت دشمن.
خلاصه راجبه اخرین نسخه استار اوشن نمیدونم چی بگم، تجربه درد آوریه، اما اگر با راهنمای قدم به قدمی چیزی خواستید برید یا بهتره بگم به شیوه خاصی که بازی مجبورتون میکنه حاضرید تن بدین، بازی ارزشمندیه.
یه چند تا بازی دیگه مثل اسکال گرلز هم رفتم ولی سبکشون آر پی جی و یا ADV ویجوال ناول نیست دیگه این طومارو گشاد ترش نکردم.
اگر عمری باقی موند و چشم نخوردم (
) بازیای بعدیی که برم احتمالا YS Seven، Summon Night 6 و Danganronpa هست که هر 3 تاشون رو سال هاس میخوام برم ولی به دلایلی نشد.
دتس آل فولکس
من تاحالا این سریو تجربه نکردم فقط میدونم سریه پرسونا از دل این سری اومده!
Google