مهم نیست جان کارمک بازی بسازد، موشک به بیرون جو بفرستد، یا فقط در مورد فن آوری صحبت کند. همواره شنیدن صحبت های او جذاب است.
مصاحبه ی زیر گفتگویی است، آزاد با کارگردان فنی id Software و مهندس موشک شرکت آرمادیلو، جان کارمک افسانه ای همه فن حریف:
نیک(سوال کننده بتسدا): شما در id Software مشغول چه کاری هستید؟
کارمک: من کارگردان بخش فنی هستم. کار من توسعه فناوزی های پایه ای برای ساخت بازی هامونه. این شامل تحقیقات ، ابداعات و کار زیاد می شود.
نیک: شما اولین بازی ای که انجام دادید را به یاد دارید؟
کارمک: بله ، یادم میاد وقتی بچه بودم تو تعطیلات تابستونی بازی Space Invaders رو دیدم. و اولین باری که Pac Man و Asteroids رو انجام دادم را نیز به یاد دارم همینطور بسیاری از اولین بازی های کنسولی. با توجه به این که من حافظه بدی در مورد به یاد آوردن صورت ها و اسامی دارم ، به یاد آوردن اینها معنی خاصی داره.
نیک: اولین باری که شما دلتون خواست بازی بسازید رو به یاد دارید؟
کارمک: من خیلی قبل از اینکه بازی های کامپیوتری رو ببینم دوست داشتم که با کامپیوتر کار کنم. و خیلی قبل از این که به دستم به یکیشون بخوره، مقالات دانشنامه ها و مجلات مرتبط رو دقیقا می خوندم. و زمانی که واقعا برنامه نویسی رو یاد گرفتم، کار روی بازی های کامپیوتری به نظرم فوق العاده اومد، رسیدن به منطق های مختلف- گرافیک، شبکه، هوش مصنوعی، مهندسی سیستم، رابط کاربری و ...
نیک: شما چطوری کار بر روی یک موتور گرافیکی رو برای یک آدم معمولی توضیح می دید؟
کارمک: قدیما، یه سری گام های مشخصی در رسیدن به نسل بعدی وجود داشت- دورنمای سه بعدی، نگاشت بافت ها، 6 درجه آزادی، کاراکتر های ساخته شده از چندوجهی ها، نورپردازی رنگی، سایه ها و... . بین هر تغییر بزرگی یه سری "بیشتر" وجود داشت. رنگ های بیشتر، پیکسل های بیشتر، فریم در ثانیه ی بیشتر، مثلث های بیشتر و پیچیدگی های عمق بیشتر.
اما بازی ها امروزه فوق العاده به نظر میان، و چیزهای خیلی کمی وجود داره که با تکنیک های پردازش تصویر امروزی نتونیم به خوبی نمایشش بدیم، برای همین ایجاد تعادل بین زمان توسعه ی محصول و حفظ اصالت محصول چالش برانگیز تر شده. ما مجبوریم که به جریان توسعه ی سخت افزار واکنش نشون بدیم، و هنوز کارهای زیادی در مورد پردازش تصویری جهان به صورت غیر بر خط باقی مونده، اما من فشار خیلی زیادی برای طراحی مجدد معماری گرافیکی مون احساس نمی کنم.
با این وجود، امسال من کار پژوهشی زیادی انجام دادم تا بتونیم جهت گیری های نسل بعدمون رو مشخص کنیم. اما تا به حال اونا اغلب نتایج سلبی داشتند- مثلا ما می دونیم که ما به وسیله ی رسام طیفی تقاطعی مثلثی برای پردازش تصویری در نسل بعد کار نمی کنیم.
من باید پروژه های دیگه ای رو در سال های آتی متقبل بشم، اما کارهای فنی که بیشتر هیجان زده ام می کنه در مورد گرافیک نیست، به جای اون به مدیریت اطلاعات و روند کاری در فرآیند توسعه علاقه مندم.
نیک: وقتی برنامه نویسان جدیدی استخدام می کنید دنبال چه ویژگی های خاصی هستید؟
کارمک: متنفرم از اینکه ارزش یک نفر رو در یک بعد از ظهر بسنجم. هیچ امکانی نیست که این کار رو منصفانه انجام داد. شما ممکنه بتونید کسی رو به عنوان یک دوست رد کنید، اما مشکله که با کمی گفتگو بگید یه نفر خاصه و کارمند متعهدیه که مایله خودشو بهبود بده. نگاه کردن به بازی هایی که یه نفر در ساختش شرکت داشته مفید بود، اما حالا با تیم های بزرگی که روی بازی ها کار می کنند، درک میزان مشارکت یه فرد خاص دشوار شده.
اگر بخوام یه ویژگی خاص رو فراتر از صلاحیت های پایه ای انتخاب کنم. احتمالا اون چیزیه که باعث بشه به ارزش تجربه ی کاربر نهایی از محصول افزوده بشه. آسونه که شما چرخ دنده ی یک ماشین باشید، یا در مورد چاش های فنی مورد علاقه تون عقده ای باشید، اما درک این موضوع که همه چیز در خدمت اینه که به مردمی که بازی ها رو می خرند یکه تجربه ی شگفت انگیز بدیم، و احساس مسئولیت شخصی برای افزودن به اون ارزش، چیزیه که شما رو برای تیم ما ارزش مند می کنه.
تعدادی از بهترین کارمندان ما از سطوح نسبتا پایین کار خودشون رو آغاز کردن و به سرعت به بالاترین مراتب رسیدند.
نیک: این اواخر چه بازی ای رو انجام دادید؟
کارمک: من اغلب با پسر شش ساله ام بازی های Wii رو انجام میدیم. اخیرا بازی Super Mario Galaxy 2 رو تموم کردیم.
نیک: اگر شما یه شام دو نفره رزرو کرده باشید، کدوم بازی ساز رو دعوت می کنید؟
کارمک: همم. من شیگرو میاموتو رو روی یه ستون رفیع قرار میدم به خاطر انجام کار هایی که مدت هاست تحسینشون می کنم. اما می دونم که دعوت کردن از کسی مثل تیم سوینی یا گیب نویل باعث می شه کلی خوش بگذره.
نیک: چه مدته که شما به پرتاب موشک علاقه مندید؟
کارمک: حالا نزدیک به 12 ساله که به طور جدی این کارو می کنم. قبل از اون، فقط یه سری کار عادی بود که هر کشته مرده ی علم اونا رو انجام می داد. علاوه بر اون احساسات پر شوری دارم که یه نفر معاصر من بتونه تمام زندگی شو در فضا بگذرونه.
نیک: آرمادیلو، شرکت هوانوردی شما برنامه داره که در سال 2012 مردم رو به فضا بفرسته. شما در اولین پرواز حضور خواهید داشت؟
کارمک: مه یه سری هوانورد ماجراجو داریم که خیلی مشتاق تر از اونن که جایی برای من در اولین پروازها بمونه. من تا به حال دو بار با هواپیما به حالت جاذبه ی سفر رفتم، و به افق پروازهای مداری چشم دوختم اما نامزد خلبان آزمایشی نیستم.
نیک: علاقه مندی های شما غیر از بازی ها و راکت ها چیه؟
کارمک: من زیاد مطالعه می کنم، و بعضی وقت ها جودو بازی می کنم، البته در سال های اخیر فاصله ی بین تمریناتم بیشتر و بیشتر شده. دیگه زمان زیادی بعد از کار و بودن با خانواده ندارم.
نیک: تا حالا به کسی گفتی:" بی خیال، این که علم پرتاب موشک نیست"؟
کارمک: نه، در حقیقت، گفتن " علم پرتاب موشک" از دو جهت غلطه - پرتاب موشک "علم" نیست، مهندسی کاربردیه، و از اونجایی که مشکله که احساس نتیجه گرایی زیادی درباره ی چرخه های شکست و چالش های انقلابی داشته باشید، چیزی نیست که بشه با سختی بقیه ی کارها مقایسه اش کرد. بازی های ویدئویی امروزی خیلی پیچیده تر از موشک های مداریه.
نیک: چیزه دیگه ای داری که بگی؟
کارمک: من خودم رو به صورت پیوسته در حیرت از توسعه ی فرآیند های محاسباتی می بینم. و چه کاری می تونیم باهاش بکنیم. امروز روی بازی هایی کار می کنم که میلیون ها برابر توان پردازشی بیش از بازی های اولیه ام، دارند. تلفن همراهم می تونه کارهایی رو انجام بده که هیچ سیستم گرافیکی زمانی که من کارم رو شروع کردم، نمی تونست انجام بده. پردازش، گرافیک، شبکه و پویایی هنوز به سمت جلو خیز بر می دارند، و هنوز چیزهای هیجان انگیز بیشتری پیش روی ما قرار دارند.
منبع
پی نوشت: در بخش نظرات منبع می تونید، ابراز احساسات خلق الله رو ببینید:
مصاحبه ی زیر گفتگویی است، آزاد با کارگردان فنی id Software و مهندس موشک شرکت آرمادیلو، جان کارمک افسانه ای همه فن حریف:
نیک(سوال کننده بتسدا): شما در id Software مشغول چه کاری هستید؟
کارمک: من کارگردان بخش فنی هستم. کار من توسعه فناوزی های پایه ای برای ساخت بازی هامونه. این شامل تحقیقات ، ابداعات و کار زیاد می شود.
نیک: شما اولین بازی ای که انجام دادید را به یاد دارید؟
کارمک: بله ، یادم میاد وقتی بچه بودم تو تعطیلات تابستونی بازی Space Invaders رو دیدم. و اولین باری که Pac Man و Asteroids رو انجام دادم را نیز به یاد دارم همینطور بسیاری از اولین بازی های کنسولی. با توجه به این که من حافظه بدی در مورد به یاد آوردن صورت ها و اسامی دارم ، به یاد آوردن اینها معنی خاصی داره.
نیک: اولین باری که شما دلتون خواست بازی بسازید رو به یاد دارید؟
کارمک: من خیلی قبل از اینکه بازی های کامپیوتری رو ببینم دوست داشتم که با کامپیوتر کار کنم. و خیلی قبل از این که به دستم به یکیشون بخوره، مقالات دانشنامه ها و مجلات مرتبط رو دقیقا می خوندم. و زمانی که واقعا برنامه نویسی رو یاد گرفتم، کار روی بازی های کامپیوتری به نظرم فوق العاده اومد، رسیدن به منطق های مختلف- گرافیک، شبکه، هوش مصنوعی، مهندسی سیستم، رابط کاربری و ...
نیک: شما چطوری کار بر روی یک موتور گرافیکی رو برای یک آدم معمولی توضیح می دید؟
کارمک: قدیما، یه سری گام های مشخصی در رسیدن به نسل بعدی وجود داشت- دورنمای سه بعدی، نگاشت بافت ها، 6 درجه آزادی، کاراکتر های ساخته شده از چندوجهی ها، نورپردازی رنگی، سایه ها و... . بین هر تغییر بزرگی یه سری "بیشتر" وجود داشت. رنگ های بیشتر، پیکسل های بیشتر، فریم در ثانیه ی بیشتر، مثلث های بیشتر و پیچیدگی های عمق بیشتر.
اما بازی ها امروزه فوق العاده به نظر میان، و چیزهای خیلی کمی وجود داره که با تکنیک های پردازش تصویر امروزی نتونیم به خوبی نمایشش بدیم، برای همین ایجاد تعادل بین زمان توسعه ی محصول و حفظ اصالت محصول چالش برانگیز تر شده. ما مجبوریم که به جریان توسعه ی سخت افزار واکنش نشون بدیم، و هنوز کارهای زیادی در مورد پردازش تصویری جهان به صورت غیر بر خط باقی مونده، اما من فشار خیلی زیادی برای طراحی مجدد معماری گرافیکی مون احساس نمی کنم.
با این وجود، امسال من کار پژوهشی زیادی انجام دادم تا بتونیم جهت گیری های نسل بعدمون رو مشخص کنیم. اما تا به حال اونا اغلب نتایج سلبی داشتند- مثلا ما می دونیم که ما به وسیله ی رسام طیفی تقاطعی مثلثی برای پردازش تصویری در نسل بعد کار نمی کنیم.
من باید پروژه های دیگه ای رو در سال های آتی متقبل بشم، اما کارهای فنی که بیشتر هیجان زده ام می کنه در مورد گرافیک نیست، به جای اون به مدیریت اطلاعات و روند کاری در فرآیند توسعه علاقه مندم.
نیک: وقتی برنامه نویسان جدیدی استخدام می کنید دنبال چه ویژگی های خاصی هستید؟
کارمک: متنفرم از اینکه ارزش یک نفر رو در یک بعد از ظهر بسنجم. هیچ امکانی نیست که این کار رو منصفانه انجام داد. شما ممکنه بتونید کسی رو به عنوان یک دوست رد کنید، اما مشکله که با کمی گفتگو بگید یه نفر خاصه و کارمند متعهدیه که مایله خودشو بهبود بده. نگاه کردن به بازی هایی که یه نفر در ساختش شرکت داشته مفید بود، اما حالا با تیم های بزرگی که روی بازی ها کار می کنند، درک میزان مشارکت یه فرد خاص دشوار شده.
اگر بخوام یه ویژگی خاص رو فراتر از صلاحیت های پایه ای انتخاب کنم. احتمالا اون چیزیه که باعث بشه به ارزش تجربه ی کاربر نهایی از محصول افزوده بشه. آسونه که شما چرخ دنده ی یک ماشین باشید، یا در مورد چاش های فنی مورد علاقه تون عقده ای باشید، اما درک این موضوع که همه چیز در خدمت اینه که به مردمی که بازی ها رو می خرند یکه تجربه ی شگفت انگیز بدیم، و احساس مسئولیت شخصی برای افزودن به اون ارزش، چیزیه که شما رو برای تیم ما ارزش مند می کنه.
تعدادی از بهترین کارمندان ما از سطوح نسبتا پایین کار خودشون رو آغاز کردن و به سرعت به بالاترین مراتب رسیدند.
نیک: این اواخر چه بازی ای رو انجام دادید؟
کارمک: من اغلب با پسر شش ساله ام بازی های Wii رو انجام میدیم. اخیرا بازی Super Mario Galaxy 2 رو تموم کردیم.
نیک: اگر شما یه شام دو نفره رزرو کرده باشید، کدوم بازی ساز رو دعوت می کنید؟
کارمک: همم. من شیگرو میاموتو رو روی یه ستون رفیع قرار میدم به خاطر انجام کار هایی که مدت هاست تحسینشون می کنم. اما می دونم که دعوت کردن از کسی مثل تیم سوینی یا گیب نویل باعث می شه کلی خوش بگذره.
نیک: چه مدته که شما به پرتاب موشک علاقه مندید؟
کارمک: حالا نزدیک به 12 ساله که به طور جدی این کارو می کنم. قبل از اون، فقط یه سری کار عادی بود که هر کشته مرده ی علم اونا رو انجام می داد. علاوه بر اون احساسات پر شوری دارم که یه نفر معاصر من بتونه تمام زندگی شو در فضا بگذرونه.
نیک: آرمادیلو، شرکت هوانوردی شما برنامه داره که در سال 2012 مردم رو به فضا بفرسته. شما در اولین پرواز حضور خواهید داشت؟
کارمک: مه یه سری هوانورد ماجراجو داریم که خیلی مشتاق تر از اونن که جایی برای من در اولین پروازها بمونه. من تا به حال دو بار با هواپیما به حالت جاذبه ی سفر رفتم، و به افق پروازهای مداری چشم دوختم اما نامزد خلبان آزمایشی نیستم.
نیک: علاقه مندی های شما غیر از بازی ها و راکت ها چیه؟
کارمک: من زیاد مطالعه می کنم، و بعضی وقت ها جودو بازی می کنم، البته در سال های اخیر فاصله ی بین تمریناتم بیشتر و بیشتر شده. دیگه زمان زیادی بعد از کار و بودن با خانواده ندارم.
نیک: تا حالا به کسی گفتی:" بی خیال، این که علم پرتاب موشک نیست"؟
کارمک: نه، در حقیقت، گفتن " علم پرتاب موشک" از دو جهت غلطه - پرتاب موشک "علم" نیست، مهندسی کاربردیه، و از اونجایی که مشکله که احساس نتیجه گرایی زیادی درباره ی چرخه های شکست و چالش های انقلابی داشته باشید، چیزی نیست که بشه با سختی بقیه ی کارها مقایسه اش کرد. بازی های ویدئویی امروزی خیلی پیچیده تر از موشک های مداریه.
نیک: چیزه دیگه ای داری که بگی؟
کارمک: من خودم رو به صورت پیوسته در حیرت از توسعه ی فرآیند های محاسباتی می بینم. و چه کاری می تونیم باهاش بکنیم. امروز روی بازی هایی کار می کنم که میلیون ها برابر توان پردازشی بیش از بازی های اولیه ام، دارند. تلفن همراهم می تونه کارهایی رو انجام بده که هیچ سیستم گرافیکی زمانی که من کارم رو شروع کردم، نمی تونست انجام بده. پردازش، گرافیک، شبکه و پویایی هنوز به سمت جلو خیز بر می دارند، و هنوز چیزهای هیجان انگیز بیشتری پیش روی ما قرار دارند.
منبع
پی نوشت: در بخش نظرات منبع می تونید، ابراز احساسات خلق الله رو ببینید:
ویرایش: لطفا از عکس های سایز بالا استفاده نکنید. عکس جایگزین شد.
Last edited by a moderator:
Google